Ερρίκο Μαλατέστα: Λίγη Θεωρία

Η εξέγερση μπορεί ξεσπάσει με πολλούς τρόπους. Κάπου να εμφανιστεί ως έκφραση μιας ιδέας, και κάπου αλλού ως αναγκαίο επακόλουθο και ως συνέπεια. Τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα ενός δικτύου αναγκών και ιδεών που αμοιβαίως εγείρονται και αλληλοενισχύονται. Εστιάζεται στα αίτια των κοινωνικών δεινών ή ακολουθεί κάποιο παράπλευρο ζήτημα: είτε αυτό είναι συνειδητό ή ενστικτώδες, ανθρώπινο ή βάναυσο, γενναιόδωρο ή στενόμυαλο και εγωιστικό, όμως σχεδόν πάντα αυξάνεται και εξαπλώνεται σταθερά.

Έτσι δημιουργείται η ιστορία και είναι άχρηστο να σπαταλά κάποιος το χρόνο του παραπονούμενος για την πορεία που θα πρέπει να ακολουθηθεί, γιατί αυτή η πορεία έχει σχεδιαστεί από την εξέλιξη που προηγήθηκε.

Vittorio Giacopini: ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΗΣΥΧΟΣ

Ερρίκο Μαλατέστα, η ασυνήθιστη ζωή του επαναστάτη που έτρεμαν περισσότερο όλες οι κυβερνήσεις και οι αστυνομικές αρχές του ιταλικού βασιλείου.

Μτφ-επιμ. ΠαναγιώτηςΚαλαμαράς, σελ. 185, Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα Άνοιξη 2022

«Ρώμη, γειτονιά Τριονφάλε, οδός Αντρέα Ντόρια. 10 Νοέμβρη 1931. Σε κατ’ οίκον περιορισμό –με μια φιάλη οξυγόνου δίπλα στο κρεβάτι του και δύο αστυφύλακες στο πλατύσκαλο– ένας γέρος σκέφτεται, χωρίς νοσταλγία και θλίψη, μια ασυνήθιστη ζωή συνωμοσιών, διαφυγών, απεργιών και εξεγέρσεων. Και οι αναμνήσεις γίνονται θέατρο της μνήμης, πολιτικό όπλο. Στη διάρκεια μιας μέρας που κυλάει με τη συνοδεία ενός χαλασμένου εκκρεμούς, ο άνθρωπος που είχε αποκληθεί «Λένιν της Ιταλίας», ξαναβλέπει ολόκληρη τη ζωή του και συνεχίζει να εκπλήσσεται: οι μέρες της Συμμορίας του Ματέζε και οι φυλακές του ιταλικού βασιλείου, η εξορία στο Λονδίνο και οι περιπέτειες στην Αργεντινή, η παράνομη επιστροφή και οι καταλήψεις της «κόκκινης διετίας». Εξήντα χρόνια αναρχίας, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, διαπλέκονται με την ιστορία της Ιταλίας και με τις μάχες του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ερρίκο Μαλατέστα: Επαναστατική Τακτική, Σκέψεις για ένα πιθανό εγγύς μέλλον

Με το ξεκίνημα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία έρχονται στο φως βίντεο και φωτογραφίες
από βασανισμούς ανθρώπων δεμένων σε στύλους. Πρόκειται για μικρά παιδιά και ενήλικες που συνήθως κατηγορούνται για πλιάτσικο σε σπίτια και σε μαγαζιά, επειδή προφανώς λιμοκτονούν. Οι άνθρωποι αυτοί δένονται σε στύλους με βαμμένα τα πρόσωπά τους, συνήθως τους κρεμάνε και ταμπέλες που σε πολλές περιπτώσεις υπογράφονται με τον αγκυλωτό σταυρό και υποβάλλονται σε μαστίγωμα στους γυμνούς τους γλουτούς, ξυλοδαρμό, φτύσιμο και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να σκεφτεί ένα άρρωστο μυαλό. Οποιαδήποτε και αν είναι τα «αδικήματα» που τους φορτώνουν, είτε έχουν γίνει είτε όχι, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για πράξεις «δικαιοσύνης», αλλά για βασανισμούς.

ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

 του ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ

 Εκδόσεις Νησίδες / 2019 / Σελ. 146

Η έκδοση περιλαμβάνει βιογραφία του Ερρίκο Μαλατέστα (14 Δεκεμβρίου 1853 – 22 Ιουλίου 1932) που γράφτηκε από τον Μαξ Νετλάου στα τέλη του 1920 και δημοσιεύθηκε στην Freedom. Όπως σημειώνει ο μεταφραστής Β. Τομανάς, «Το 1969 είχα δει το όνομα «Μαλατέστα» σε ένα βιβλίο Pier Carlo Masini, Storia degli anarchici italiani da Bacunin a Malatesta (1862-1892). Δεν ήξερα τότε ποιος ήταν ο Μαλατέστα. Αργότερα έμαθα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μετέφρασα και εξέδωσα ορισμένα κείμενα του (στις εκδόσεις Κατσάνος). Σήμερα ξανακοίταξα, διόρθωσα τα παλιά κείμενα και πρόσθεσα και δυο σημαντικά καινούργια. Αποτέλεσμα είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας. Πιστεύω πως δίνει μια καθαρή εικόνα της σκέψης και της δράσης του μεγάλου Ιταλού αναρχικού».

Καρλο Καφιέρο

Ο Cafiero γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1846 από οικογένεια εύπορη και φιλελεύθερη. Μεγαλώνει στην μικρή πόλη Molfetta, όπου από την εφηβεία του παρακολουθεί σεμινάρια νομικής και σε ηλικία μόλις 20 χρονών ολοκληρώνει τις νομικές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Νάπολης.

Αμέσως μετά, το 1867, μετακομίζει στην τότε πρωτεύουσα της Ιταλίας Firenze, όπου εδρεύει ένα κέντρο σπουδών ανατολικής κουλτούρας, στο οποίο συμμετέχει καλλιεργώντας τα ενδιαφέροντά του για τους πολιτισμούς της ανατολής και αρθρογραφεί στο περιοδικό «Rivista Orientale» (Ανατολική Θεώρηση), ξεκινώντας τα πρώτα βήματα στην διπλωματική καριέρα.

Στη Firenze, που ακολουθεί τους δημοκρατικούς και ρεπουμπλικανικούς κύκλους, θα παραμείνει μέχρι το 1869, όταν αηδιασμένος από αυτούς αποφασίζει να ταξιδέψει στο εξωτερικό.