«ΚΑΤΣΕ ΚΑΛΑ, ΓΕΡΑΣΙΜΕ…»

ΜΑΘΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – 1974-2000

Δημήτρης Σκλαβενίτης / Εκδόσεις Ασίνη / Αθήνα 2016

Ο συγγραφέας στην Εισαγωγή του εν λόγω ιδιαίτερα αξιόλογου πονήματος, που καλύπτει μια σημαντική περίοδο 26 ετών, εξηγεί τους λόγους που τον παρακίνησαν στην εν λόγω μελέτη και συγγραφή:

«Η ισχνή καταγραφή και ανάλυση των μαθητικών δράσεων στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά λειτούργησε παρακινητικά στην απόφαση μου να καταπιαστώ με τη συλλογική δράση των μαθητών από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά την πτώση της χούντας μέχρι το τέλος του 20^ου αιώνα, εστιάζοντας κυρίως στην σύνδεσή τους με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις της περιόδου. Ενδεικτικά αναφέρω ότι κατά την διερεύνηση της ελληνικής βιβλιογραφίας εντοπίστηκαν μόνο τρεις εργασίες σχετικά με τις μαθητικές κινητοποιήσεις-καταλήψεις, που δημοσιεύτηκαν με αφορμή και τα γεγονότα της περιόδου 1990-1991 (οι δύο πρώτες) και 199801999 (η τρίτη) στα σχολεία […] Κοινό στοιχείο και των τριών παραπάνω μελετών είναι η προσέγγιση του φαινομένου των σχολικών καταλήψεων από την νομική του πλευρά και η εξακρίβωση των λόγων της νομιμοποίησής του σε κοινωνικό και ψυχολογικό επίπεδο».

Ο Δημήτρης Σκλαβενίτης, επίσης, στην Εισαγωγή παρουσιάζει το βιβλίο που «διαρθρώνεται σε τρία μέρη που ανταποκρίνονται σε τρεις διαδοχικές χρονικές περιόδους, κατά την διάρκεια των οποίων αποτυπώνεται η εξέλιξη των μαθητικών κινητοποιήσεων στη Μεταπολίτευση».

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ…

«Τι είναι αυτό το σημάδι στο δάχτυλο σου;» ρώτησε ο μικρός Ταρού, καθώς στριφογύριζε για να βολευτεί καλύτερα στο δέρμα βίσωνα που κάλυπτε το έδαφος της σκηνής. Αυτός και οι φίλοι του είχανε αποφασίσει να μην συμμετέχουν στη συντροφιά του κυνηγιού εκείνη την παγωμένη μέρα. Εξ άλλου, η παρέα του Σιάθ ήταν πάντοτε μια ελκυστική πρόταση. Τόσο ελκυστική μάλιστα, που συχνά άφηναν το παιχνίδι τους, ακόμη και τις βουτιές στα ανοιξιάτικα λιβάδια, για να ακούσουν τις ιστορίες του. Τους άρεσε να ακούν αφηγήσεις για «αυτά που έγιναν παλιά», όπως συνήθιζαν να λένε οι γεροντότεροι της φυλής. Ίσως όμως αυτό που τους γοήτευε πραγματικά δεν βρισκόταν στην αίγλη της εξιστόρησης, αλλά στο γεγονός πως γνώριζαν ότι όσα άκουγαν ήταν πέρα για πέρα αληθινά.