«Μέσα» ή «έξω»; Παρακαλώ, ό,τι θέλετε, αρκεί να παραμένετε συνδεδεμένοι…

Μια φορά κι έναν καιρό, όσοι αρέσκονταν σε ασύδοτες οθόνιες κραιπάλες, όφειλαν, απαραιτήτως, να μουχλιάζουν «ευλαβικά» ώρες ατέλειωτες εις την οικεία των. Ως εκ τούτου, ένας «techno-freak» τύπος, στα πάλαι ποτέ ’80s και ’90s, ήταν, συνήθως, κάποιος νεολαίος δίχως κοινωνική ζωή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό επί της ουσίας (κι ουχί επί της οθόνης), ο οποίος, δε μπορούσε, φυσικά,  άμα τη εξόδω του, να πάρει παραμάσχαλα το pc. Αλλά ακόμη κι αν διέθετε «πρωτόγονο» lap-top, το διαδίκτυο ή δεν είχε ακόμη επινοηθεί ή ήτο αυστηρώς εντός του γραφείου ή της οικίας του συνδρομητή. Εν ολίγοις, η επαφή των ανθρώπων με τις πάσης φύσεως οθόνες, όπως παλιότερα και με την αποκλειστικότητα του τελεβιζιόν, υπήρξε μια κατάσταση εσωτερικού χώρου και, κυρίως, του προσωπικού μας εσωτερικού χώρου. Οπότε, η εννοιολογική (και ουχί σημειολογική) προσέγγιση της φράσης «βγαίνω έξω», απέκλειε αυτομάτως αυτόν/αυτή που την έκανε κάθε φορά πράξη, από την πάσης φύσεως επαφή με υπολογιστές και (για όσο η χρήση του παρέμεινε αυστηρά εντός γραφείου/οικίας) με το διαδίκτυο.

Όταν ο σκοπός …αγιάζει τα μέσα

«Όταν ρίχνεις με το τόξο για να κερδίσεις

μια απλή πέτρα,

πετυχαίνεις εύκολα το στόχο…

Όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

ένα μπρούτζινο στολίδι,

γίνεσαι ανήσυχος…

Και όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

μια χούφτα χρυσάφι,

ταράζεσαι τόσο που χάνεις το στόχο…

Η δεξιοτεχνία σου είναι η ίδια,

μα σε επηρεάζει η αξία του επάθλου.

Όσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εξωτερικό

τόσο περισσότερο στερεύει το εσωτερικό».

Zhuang zi

 

Στην πολιτική τόσο η εξαπάτηση όσο και η σύγχυση κατέχουν περίοπτη θέση. Η πρώτη (εξαπάτηση) ωφελείται από την δεύτερη (σύγχυση), όπως και το αντίστροφο.

Αναφορά στο σύντροφο Λάμπρο Φούντα

Ο αγώνας όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, που αγωνιούν για κάθε «στιγμή» που δεν πρέπει να «πάει χαμένη» και διατηρούν με πείσμα την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αδύναμοι να στεριώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, απέχει από κάθε είδους μυθολογία όσο η γη από το φεγγάρι.

Ο αγώνας αυτός είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους νεκρούς, αιχμάλωτους, αλλά και ανθρώπους που παραιτούνται γιατί χάνουν τις ελπίδες τους ή συμβιβάζονται γιατί η εξουσία βρήκε την «μικρή» ή την «μεγάλη» τιμή για να τους αγοράσει.

Όποιοι, λοιπόν, ψάχνουν για αγιογραφίες, για μάρτυρες ή για σωτήρες, για ήρωες και «ιερά τέρατα», δεν διαφέρουν τελικά σε τίποτα από εκείνους, που δεν χάνουν ευκαιρία να δείχνουν με το δάκτυλο τούς «τυχοδιώκτες», «τα απολωλότα πρόβατα», τους «ύποπτα παρεκκλίνοντες», τους πολιτικά «χαμένους από χέρι». Αναλώσιμα τα «υπερβατικά όντα» που εικονίζουν οι μεν, αναλώσιμοι και οι «ακραίοι» από τους οποίους διαχωρίζονται οι δε. Και στην μια περίπτωση και στην άλλη το ζητούμενο είναι η λήθη όσο και αν ευαγγελίζονται το αντίθετο οι υπέρμαχοι της μιας ή της άλλης κατηγορίας. Για «θυσιασμένους» μιλούν «εκστασιασμένοι» οι μεν, τα όρια της «απώλειας» προσδιορίζουν και οι δε με πολιτική ευλάβεια. Εξ ίσου ελάχιστη σημασία έχει αν η σύγκλιση επιτυγχάνεται λόγω φανατισμού ή ψευδαισθήσεων, άγνοιας ή σκοπιμότητας, για λόγους πολιτικής επιβίωσης και προβολής ή εν μέσω ασκήσεων δογματισμού. Φωνασκούν οι εν λόγω «αντιτιθέμενοι» για να πείσουν ότι έχουν «ανοιχτούς λογαριασμούς» μεταξύ τους, αλλά η απάτη δύσκολα μπορεί να κρυφθεί.