Ο ΛΕΝΙΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΣΙΑΣ

Για όσους επιθυμούν να εμβαθύνουν στην «ψυχολογία του πλήθους», τα τραγούδια και τα έθιμα των λαών αποτελούν ένα πλούσιο πεδίο για μελέτη.

Στην καταιγίδα της ιστορίας στην οποία βρισκόμαστε, η εξέγερση εμφανίζεται στην ποίηση και το τραγούδι του λαού. Αυτό είναι ένα σύμπτωμα με βαρύνουσα σημασία. Μεταξύ των πιο γνωστών ανατρεπτικών τραγουδιών της εποχής, υπάρχει το τραγούδι «Ο Λένιν είναι Μεσσίας», στο οποίο ο στρατιώτης, η κάτωχρη πόρνη και ο γιος του καταδίκου επικαλούνται τον Λένιν ως «φάρο δικαιοσύνης και ελευθερίας» και άλλα τέτοια γαρνιρισμένα με κλισέ εκφράσεις.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ, ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ, Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ…

«Go back, κ. Μέρκελ, go back, κυρίες και κύριοι της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης». «Είναι μια πολιτικός που έχει συναίσθηση της ευθύνης και παρ’ ότι είναι στο κεντροδεξιό κόμμα, είναι ανοιχτόμυαλη, όπως φάνηκε από τη στάση της στο προσφυγικό».

«Κωλοτούμπες και υποχωρήσεις εξευτελισμού, υπάρχουν άλλοι για να τις κάνουν». «Διότι εμείς θα βαράμε το νταούλι και αυτές (σ.σ. οι αγορές) θα χορεύουν. Δεν θα παίζουν αυτοί τον ζουρνά για να χορεύουμε εμείς σε όποιον σκοπό αυτές θέλουνε. Θα παίζουμε τη λύρα και θα χορεύουν πεντοζάλη» (ομιλία στο Ηράκλειο τον Δεκέμβρη του 2014).

«Η μόνη εναλλακτική και σωτήρια πρόταση είναι η κατάργηση με έναν νόμο και σε ένα άρθρο, όπως ακριβώς τα ψηφίσατε προχθές, όλων των μέτρων λιτότητας που εξαθλιώνουν την κοινωνία και γεννούν ακόμη μεγαλύτερη ύφεση». «Δεν είπα εγώ ότι μπορούν να σκιστούν τα μνημόνια με έναν νόμο» (Ιούλιος 2015, ραδιοσταθμός Κόκκινο).

Ο ρόλος της Wall Street στην Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια ενδιαφέρουσα άποψη από τον Antony C. Sutton (Ε΄ μέρος)

Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΩΝ

Μόνο όταν οι Μπολσεβίκοι έλαβαν από εμάς μια σταθερή ροή κεφαλαίων μέσω διαφόρων καναλιών και υπό διαφορετικές ετικέτες, ήταν σε θέση να οικοδομήσουν το κύριο όργανό τους την Pravda, για να διεξάγουν ενεργητική προπαγάνδα και να επεκτείνουν σημαντικά την αρχικά μικρή βάση του κόμματός τους. (Von Kühlmann, υπουργός εξωτερικών, στον Kaiser, 3 Δεκεμβρίου 1917)

Τον Απρίλιο του 1917, ο Λένιν και μια ομάδα 32 Ρώσσων επαναστατών, κυρίως Μπολσεβίκων, ταξίδεψε με τραίνο από την Ελβετία μέσω της Γερμανίας και της Σουηδίας στην Πετρούπολη, στη Ρωσσία. Επρόκειτο να ενωθούν με τον Λέον Τρότσκυ, «για να ολοκληρώσουν την επανάσταση». Η μετάβασή τους μέσω της Γερμανίας εγκρίθηκε, διευκολύνθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το Γερμανικό γενικό Επιτελείο. Η μετάβαση του Λένιν στη Ρωσσία αποτελούσε μέρος ενός σχεδίου εγκεκριμένου από τη γερμανική Ανώτατη Διοίκηση, προφανώς όχι άμεσα γνωστού στον Kaiser, για να συμβάλει στην αποσύνθεση του ρωσσικού στρατού κι έτσι να εξαλείψει την παρουσία της Ρωσσίας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πιθανότητα οι Μπολσεβίκοι να στρέφονταν κατά της Γερμανίας και της Ευρώπης δεν υπήρχε για το γερμανικό Γενικό Επιτελείο. Ο υποστράτηγος Hoffman είχε γράψει: «δεν γνωρίζαμε ούτε προβλέπαμε τον κίνδυνο για την ανθρωπότητα από τις συνέπειες αυτού του ταξιδιού των Μπολσεβίκων στη Ρωσσία».^[1]

Η απόπειρα εκτέλεσης του Λένιν από την Φάνια Εφίμοβνα Καπλάν

Μία σύντομη ιστορική αναδρομή

Μέχρι το καλοκαίρι του 1918 οι Σοσιαλεπαναστάτες είναι πιστοί σύμμαχοι του Λένιν. Τον Ιούνιο στρέφονται εναντίον του και αξιώνουν από το συνέδριο των σοβιέτ ριζική αλλαγή πολιτικής: άμεση διάλυση του Κόκκινου Στρατού και της Τσεκά, κατάργηση των ταξιαρχιών για την επίταξη του σιταριού στην ύπαιθρο. Ο Λένιν αγνοεί υπεροπτικά τις αξιώσεις αυτές και τότε οι Σοσιαλεπαναστάτες αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα της αντεπίθεσης.

Ένας Σοσιαλεπαναστάτης, ο Μπλούμκιν, εκτελεί τον πρεσβευτή της Γερμανίας, κόμη φον Μίρμπαχ, τον οποίο κατηγορούσαν ότι ενσάρκωνε τον γερμανικό μιλιταρισμό και ότι υπερασπιζόταν στη Ρωσία τα συμφέροντα της δικής του χώρας. Συνεχίζοντας τις εκτελέσεις και μη έχοντας καλή γνώμη για τον Μοϊζέι Ουρίτσκυ, ένα εξέχων στέλεχος της Τσεκά, τον οποίο είχαν δει να δρα κατά τη διάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης, όταν ως «κομισάριος της Συνέλευσης» είχε συμπράξει στην βίαιη αποπομπή των εκλεγμένων και έπειτα οργάνωσε την τρομοκρατία, υπό την ιδιότητα του υπεύθυνου της Τσεκά, στην πρωτεύουσα. Εκτελώντας τους, οι Σοσιαλεπαναστάτες χτυπούν αντίπαλους μισητούς στην κοινωνία. Ο θάνατός τους δεν προκαλεί τον αποτροπιασμό παρά μόνο των μπολσεβίκων.

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ «ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ»…

«Με μόνη την πρωτοπορία δεν μπορούμε να νικήσουμε. Θα ήταν όχι απλώς ανοησία, αλλά και έγκλημα να ρίξουμε μόνη την πρωτοπορία στην αποφασιστική μάχη, προτού όλη η τάξη, προτού οι πλατιές μάζες να έχουν πάρει θέση ανοικτής υποστήριξης της πρωτοπορίας, ή τουλάχιστον ευμενούς ουδετερότητας απέναντί της και να έχουν δείξει ότι είναι εντελώς ανίκανες να υποστηρίξουν τον αντίπαλό τους […]. Για να γίνει αυτό χρειάζεται η πολιτική πείρα των ίδιων των μαζών. Τέτοιος είναι ο βασικός νόμος όλων των μεγάλων επαναστάσεων, που τον επιβεβαίωσε τώρα με καταπληκτική δύναμη και παραστατικότητα όχι μόνο η Ρωσία, αλλά και η Γερμανία». (Λένιν, Άπαντα)

Mια καθαρόαιμη λενινιστική πρωτοπορία, ένοπλη ή μη, αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια δεν υφίσταται, δεν νοείται έξω από την συγκρότηση και την λειτουργία ενός κόμματος.

«Το κόμμα [σύμφωνα με τον Λένιν] είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ο καθοδηγητικός-υποβοηθητικός μοχλός της σχέσης μάζες-επανάσταση. Ούτε υποκαθιστά την εργατική τάξη, ούτε την ακολουθεί, ούτε συγχέεται μ’ αυτήν. Ξεχωρίζει απ’ αυτήν και γιατί είναι αυτόνομη οργάνωση και γιατί πολιτικοϊδεολογικά είναι ο πιο συνειδητός εκφραστής των αντικειμενικών ταξικών συμφερόντων της τάξης αυτής. Είναι η οργανωμένη και συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης».

Θα θεωρούσε κάποιος αυτονόητο ότι οι αναρχικές ιδέες και πρακτικές είναι αδύνατον να συγχέονται με τα παραπάνω. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Όχι με μισόλογα, αλλά με ειλικρινείς και καίριες τοποθετήσεις. Όχι βαπτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.

Το λενινιστικό κόμμα, μικρό ή μεγάλο, καθοδηγεί πολιτικοϊδεολογικά, εκφράζει τα «αντικειμενικά ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης», ώστε να την οδηγήσει στην «νίκη».

Στην πρώτη παράγραφο του καταστατικού του λενινιστικού κόμματος νέου τύπου αναφέρεται ότι:

Αλεξάντερ Μπέρκμαν: ο Λένιν

(Απόσπασμα από το βιβλίο του The Bolshevik Myth – Ο Μπολσεβίκικος Μύθος, κεφ. 13) 

9 Μαρτίου. Χθες ο Λένιν έστειλε το αυτοκίνητό του να με πάρει, και με πήγαν στο Κρεμλίνο. Οι καιροί έχουν αλλάξει, όντως: το παλιό οχυρό των Ρωμανώφ είναι τώρα το σπίτι του «Ίλιτς» (ΣτΜ: λαϊκό πατρώνυμο του Λένιν), του Τρότσκι, του Λουνατσάρσκι, και άλλων εξέχοντων Κομμουνιστών. Το μέρος φρουρείται όπως στις μέρες του Τσάρου, ένοπλοι στρατιώτες στις πύλες, σε κάθε κτίριο και είσοδο, ελέγχουν εξονυχιστικά αυτούς που μπαίνουν και εξετάζουν προσεκτικά τα «ντοκουμέντα» τους. Εξωτερικά όλα μοιάζουν όπως πριν, κι όμως ένιωθα κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα, κάτι που συμβολίζει τη μεγάλη αλλαγή που έχει λάβει χώρα. Αισθάνθηκα ένα νέο πνεύμα στη συμπεριφορά και το βλέμμα των ανθρώπων, μια νέα θέληση και τεράστια ενέργεια που ψάχνει ταραχωδώς μια έκφραση, κι όμως εξαντλείται σε ένα χαοτικό αγώνα ενάντια στον πολλαπλασιασμό των φραγμάτων.