Ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται

Η διαταραχὴ μεταξύ τοῦ ἑλλαδικοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ κράτους δείχνει νὰ προσεγγίζει τὰ ὅριά της. Βεβαίως, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ προσδιορισθῆ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τὸ ὁποῖο θὰ προκύψη, ὅταν ἐπελθη «ἡ ὥρα τῆς κρίσεως», δεδομένου ὅτι οἱ δυνάμεις οἱ ὁποῖες ἀντιπαρατίθενται δὲν βρίσκονται σὲ σταθερὴ σχέση μὲ τὰ συμβάντα, μολονότι διαφαίνεται ἡ προσπάθεια ἐπιδιώξεως σταθερότητας καὶ ἐλέγχου στὸ ἑκάστοτε μπλὸκ κυριαρχίας. Χαρακτηριστικό γεγονὸς αὐτῆς τῆς ἐπιδιώξεως εἶναι ἡ μὲ κάθε τρόπο ὑπονόμευσις οἱασδήποτε κινήσεως –ἀκόμη καὶ ἐὰν αὐτὴ δὲν ἀμφισβητῆ τὸ σύστημα– ἡ ὁποία διαταράσσει τοὺς ὑπάρχοντας συσχετισμοὺς.

Ἡ προσπάθεια διατηρήσεως τῶν συσχετισμῶν, στοὺς ὁποίους ἡ Γερμανία ἔχει τὴν πρωτοκαθεδρία, μπορεῖ νὰ γίνη κατανοητὴ μέσα ἀπὸ συγκεκριμένα γεγονότα τὰ ὁποῖα κάνουν «μπάμ».

Ἄς ἀναφερθοῦμε σὲ δύο τὰ ὁποῖα εἶναι εὐρέως γνωστά.

Τὸ ἕνα εἶναι ἡ λυσσώδης διαμάχη γιὰ τὸ BREXIT ὅπου ἐπιστρατεύθηκαν, ἀπὸ τὶς ευρώδουλες δυνάμεις, ὅλες οἱ διαθέσιμες ἐφεδρεῖες γιὰ νὰ ὑπονομευθῆ ἡ ἀπόφασις, κάτι τὸ ὁποῖο ἔφερε τὴν ουσιαστικὴ ἀποδιοργάνωσιν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος. Ἀκολούθησε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσφάτων ἐκλογῶν στὴν Μ. Βρετανία τὸ ὁποῖο μπορεῖ μὲν νὰ επικύρωσε τὴν ἀποχώρησι, διαταράσσοντας, μὲ ἕναν ὡρισμένο τρόπο, τοὺς συσχετισμούς, ἀλλὰ ἤδη εἶχε δοθῆ ἐπαρκὴς χρόνος γιὰ τὴν διαδικασία ἀποκαταστάσεως τῶν ἐκκρεμοτήτων οἱ ὁποῖες προκύπτουν. Πέραν αὐτῶν, τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἔξοδος θὰ ἐπιφέρη κραδασμοὺς στὸν εὐρωπαϊκὸ σχηματισμὸ κυριαρχίας, ὄχι ὅμως τόσον ἰσχυροὺς, ὥστε νὰ κινδυνεύση ἄμεσα τὸ οἰκοδόμημα.

Από το Κυπριακό του ’52-’58 έως το Μακεδονικό τού σήμερα: Οι ανυπότακτοι νεολαίοι και ο αγώνας τους ενάντια στην εξουσία.

Το άρθρο που ακολουθεί αφιερώνεται στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη και των ανυπότακτων νεολαίων της δεκαετίας του ’50.

«Η Κυβέρνησις είναι αποφασισμένη να πατάξη πάσαν αναρχικήν εκδήλωσιν, η οποία υπό το πρόσχημα του πατριωτισμού αποβλέπει ευθέως εις αντεθνικούς σκοπούς». Κωνσταντίνος Καραμανλής (πρωθυπουργός) 9/5/1956

«Εκείνο το βράδυ διώξαμε νωρίς τα κορίτσια από το Στέκι και συναντηθήκαμε για πρώτη φορά με κάτι άλλα παιδιά από τα γύρω δημόσια σχολεία κι αποφασίσαμε την άλλη μέρα στη διαδήλωση να φτιάξουμε μια σφιχτή ομάδα καμιά σαρανταριά να ήμαστε όλοι μαζί μακρυά από τους άλλους – όχι σαν τα πρόβατα και να την πέφτουμε πίσω από τους μπάτσους εκεί που δεν περίμεναν θα είχαμε μαζί μας ξυραφάκια και σουγιάδες μα κάτι τύποι πιο μεγάλοι από εμάς δεκαοχτάρηδες και βάλε δεν γουστάραν τέτοιο σκηνικό και είπαν ότι έπρεπε να πάμε όλοι μαζί με τους άλλους και να είμαστε ήσυχοι γιατί αν τους χτυπούσαμε τους μπάτσους θα παίζαμε λέει το παιχνίδι τους...». Νίκος Νικολαΐδης, Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα

Οι ιστορίες που δεν είναι Ιστορία

Θηριωδίες των άγγλων κατακτητών

Λέγεται πως την Ιστορία την κατασκευάζουν οι νικητές. Οι κάθε είδους νικητές που ενσαρκώνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την εξουσία διαχρονικά. Νικητές που, συχνά πυκνά, εκκινούν από το μετερίζι των καταπιεσμένων, για να καταλήξουν, ανερυθρίαστα, καταπιεστές, συνήθως χαρακτηριστικά σκληρότεροι από αυτούς που μέχρι πρότινος μέμφονταν. Αυτοί «γράφουν» την Ιστορία, με κεφαλαίο, αυτοί ορίζουν με ακρίβεια το «αληθές», αυτοί διαχειρίζονται την προκρούστεια κλίνη του damnati memoriae, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι.

Αν το καλοσκεφτούμε, οι ανωτέρω βίαια κατακτημένες δυνατότητες δίνουν στους εξουσιαστές, παράλληλα, και το «δικαίωμα» να δομήσουν το παρελθόν, αυτό που ονομάζουμε μνήμη, κατά το κέφι τους. Και είναι σαφές πως όποιος δύναται σε μεγάλο βαθμό να ελέγξει τη μνήμη του παρελθόντος, μπορεί να κάνει το ίδιο και για το παρόν, αλλά και να διαμορφώσει κατά το δοκούν το μέλλον. Με άλλα λόγια, αυτό που καταφανώς αδόκιμα και αφηρημένα αποκαλούμε «πραγματικότητα» είναι αποτέλεσμα συστηματικής στρέβλωσης, μεγέθυνσης και, κυρίως, αφαίρεσης.

Τα πικρά διδάγματα από το πάθημα της Κύπρου

Αν μια κυβέρνηση ενός κράτους, τύποις ανεξάρτητου, επεδίωκε ειλικρινά την απαλλαγή του ληστρικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και όλων των δεσμεύσεων που επιβάλλουν οι δανειστές, η πρώτη κίνηση που θα έκανε από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα ήταν να μην αναγνωρίσει το χρέος με πράξη εθνικής κυριαρχίας. Και άμεσα να ζητήσει να συγκληθεί η ολομέλεια του ΟΗΕ ώστε να καταγγείλει το χρέος ως επαχθές και παράνομο, καταγγέλλοντας επίσης την κατάφωρη καταπάτηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους δανειστές και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την αποπληρωμή του. Θα αναζητούσε συμμαχίες από άλλες χώρες και θα απέδιδε ποινικές ευθύνες για το χρέος με βάση το εσωτερικό δίκαιο και τους κανόνες της χώρας.

Πως εξαφανίζεται ένα κράτος…

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά όσο κι αν περάσει ο καιρός, όσο κι αν οι εξουσιαζόμενοι αντιταχθούν μέσα στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα που τους διατηρεί υποδουλωμένους, στο τέλος αυτό που θα εκπληρωθεί θα είναι η θέληση των εξουσιαστών. Αργά ή γρήγορα…

Εκεί που βρίσκεται η διαφορά είναι πως με την δημοκρατική εξουσιαστική μέθοδο χρειάζεται να παρέλθει κάποιο χρονικό διάστημα για να γίνει το απαραίτητο «ψήσιμο» συνειδήσεων, να κατοχυρωθούν μέσω των κατάλληλων διαδικασιών (εκλογές ή πλύση εγκεφάλου από τα διάφορα μέσα προπαγάνδας) οι υποστηρικτές ή τα πειθήνια όργανα της συγκροτημένης υπερεθνικής εξουσίας (κυριαρχίας) που θα φέρουν σε πέρας το σχέδιο με το οποίο θα εκπληρώνονται οι θελήσεις των κρατούντων.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ, «ΣΚΑΝΔΑΛΑ» ΚΑΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ…

«Στο σύστημα αυτό υπήρχε μια ισορροπία τρόμου και μια ιδιότυπη ομερτά. Όταν το σύστημα ξέφευγε, υπήρχαν πάντοτε οι “Kορλεόνε” του παρασκηνίου, οι οποίοι κάθιζαν όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα τραπέζι και τους εξηγούσαν κυνικά ότι ένας καβγάς διαρκείας θα τους τίναζε όλους στον αέρα. Η λογική είναι απλή: “είμαστε όλοι τόσο εκβιάσιμοι και ευάλωτοι που καλύτερα μην τραβήξει κανείς πιστόλι”».(1)

Mε τα λόγια αυτά, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, που χαίρει ως γνωστόν ιδιαίτερης εκτίμησης σε σημαντικά υπερατλαντικά κέντρα κυριαρχίας (και όχι μόνο), δεν περιγράφει τον τρόπο επίλυσης διαφορών ανάμεσα στις διάφορες φαμίλιες της Κόζα Νόστρα ή της Καμόρα. Αναφέρεται στις παλιές «καλές» εποχές, όταν οι πολιτικές δυνάμεις στον ελλαδικό χώρο έλυναν τα «προβλήματα» που παρουσιάζονταν με «περίσκεψη» και «νηφαλιότητα».

ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΜΕ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΣΕ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ

Δεκάδες άνθρωποι και δύο αστυνομικοί τραυματίστηκαν όταν μέλη του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης, που διαδήλωναν κατά της «λαθρομετανάστευσης, της ισλαμοποίησης της πατρίδας»

ΕΝΤΟΝΗ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Το κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο πραγματικά αστυνομοκρατούνταν χθες λόγω της φοιτητικής διαδήλωσης, της αναμενόμενης επίσκεψης Ερντογάν, αλλά και της άφιξης του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ.

Έντονη ήταν η παρουσία αστυνομικών και στους σταθμούς του μετρό. Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, λοιπόν, επιθυμεί ο Γιωργάκης για να συζητήσει τα καθέκαστα με τον Ερντογάν. Και δεν είναι λίγα αυτά που έχουν να πουν ή μάλλον να φρεσκάρουν, γιατί οι «βαριές» αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί με την συμμετοχή βέβαια σημαντικών κέντρων της κυριαρχίας.