Πως και γιατί ο Κωνσταντόπουλος –ο άνθρωπος όλων των προέδρων– προήδρευσε της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για πενήντα ημέρες;
Πως κατάφερε επί της προεδρίας του ο εκλεκτός των Βαρδινογιάννηδων να τους μονιάσει με τους Βγενόπουλους, τους Πατέρες και τους Γιαννακόπουλους;
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την «οπισθοχώρηση» του Κόκκαλη και την εμφάνιση του εφοπλιστή Μαρινάκη (κουμπάρου και επιστήθιου φίλου της Μπακογιάννη) ως νέου μεγαλομέτοχου στην ΠΑΕ Ολυμπιακός;
Πότε πρόλαβε ο Κωνσταντόπουλος να αναλάβει και να τελειώσει, όπως περήφανα και με εισαγγελικό ύφος μας υποσχέθηκε, την εξυγίανση του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου;
Μια εξήγηση υπάρχει. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο αριστερός, αλλά και πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, αλλά και άνθρωπος τόσων και τόσων προέδρων. Να θυμηθούμε τον Μητσοτάκη. Και αυτόν τον στήριξε. Να θυμηθούμε τον Αλαφούζο. Και αυτόν τον υπερασπίστηκε. Θα άφηνε τώρα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή μόνο και ανυπεράσπιστο το Βαρδινογιαννέικο; Όχι, ο Νίκος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό.
Και για να σοβαρευτούμε. Η τοποθέτησή του προηγήθηκε της «προσφοράς» του πλειοψηφικού πακέτου από τους Βαρδινογιάννηδες, στον Πατέρα και στον Βγενόπουλο. Ήταν μια καθαρά υποστηρικτική κίνηση. Τα πράγματα έδειχναν να σοβαρεύουν. Πατέρας και Βγενόπουλος μετρήθηκαν και κατάλαβαν ότι οι Βαρδινογιάννηδες πήγαν ντούκου, γιατί έπαιξαν μια κίνηση που τους έβγαζε κερδισμένους έτσι κι αλλιώς.
Αυτό όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το γεγονός ότι η αναδιάταξη του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού, η αναδιαμόρφωση των όρων συγκρότησης της πολιτικής ελίτ συμβαδίζει με τις ανακατατάξεις, το πέρασμα στο προσκήνιο φιλόδοξων εκπροσώπων της οικονομικής ελίτ, που ζητούν με έντονο τρόπο πρόσβαση, εκτός των άλλων, σε ΜΜΕ και ποδόσφαιρο για να εξασφαλίσουν την απαραίτητη προβολή και κοινωνική αποδοχή.