«ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ»: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ…

«Την αυγή του επόμενου πρωϊνού οι Καρχηδόνιοι αφοσιώθηκαν στην περισυλλογή των λαφύρων και στην παρατήρηση των αποτελεσμάτων της σφαγής, τα οποία ακόμη και για τα μάτια ενός εχθρού ήταν συγκλονιστικό θέαμα. Σε όλο το πεδίο κείτονταν Ρωμαίοι στρατιώτες, νεκροί κατά χιλιάδες, ιππείς και πεζοί ανάμεσα, καθώς οι εναλλασσόμενες φάσεις της μάχης ή κάποια προσπάθεια διαφυγής τους είχε σωρεύσει όλους μαζί. Εδώ κι εκεί άνδρες τραυματισμένοι, βουτηγμένοι στο αίμα, που είχαν ανακτήσει τις αισθήσεις από την πρωινή ψύχρα, θανατώνονταν συνοπτικά με ένα χτύπημα, καθώς έκαναν κάποια προσπάθεια να ανασυρθούν μέσα από τα πτώματα. Άλλους τους έβρισκαν ακόμη ζωντανούς, με τους τένοντες πίσω από τους μηρούς και τα γόνατα, κομμένους. Γύμνωναν τον λαιμό ή το λαρύγγι τους εκλιπαρώντας όποιον ήθελε να δείξει οίκτο να χύσει και το ελάχιστο αίμα που τους απέμενε. Μερικοί είχαν θάψει το κεφάλι τους στο χώμα· προφανώς είχαν σκάψει τρύπες και αλείφοντας το πρόσωπό τους με χώμα, είχαν αυτοκτονήσει με ασφυξία».

Τίτος Πατρίκιος, περιγραφή της επομένης της μάχης των Καννών το 216 π.χ., όπου «θριάμβευσαν» οι Καρχηδόνιοι υπό την ηγεσία του Αννίβα

Τα στρατεύματα του Αννίβα λαφυραγωγούν τα πτώματα των νεκρών αντιπάλων τους μετά τη μάχη των Καννών. Εικόνα από την έκδοση Illustrated History of the World (Ward Lock, Λονδίνο, c 1880)

«Το τρομακτικό θέαμα του πεδίου της μάχης, οι σωροί των νεκρών και των τραυματισμένων και συνάμα το βάρος στο κεφάλι του, τα νέα ότι κάπου είκοσι στρατηγοί που τους γνώριζε καλά ήταν ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες και η αίσθηση της ανικανότητας του κάποτε ανίκητου στρατού του, άφηναν μιαν απροσδόκητη εντύπωση στον Ναπολέοντα, που του άρεσε να βλέπει τους νεκρούς και τους τραυματίες μιας μάχης, γιατί έτσι, όπως νόμιζε, αποδείκνυε το ακατάβλητο πνεύμα του. Την ημέρα εκείνη, το φρικτό θέαμα στο πεδίο της μάχης νίκησε το ακατάβλητο πνεύμα του, που το θεωρούσε τη μεγαλύτερη αρετή και απόδειξη μεγαλοσύνης».

Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη

ΤΥΜΠΑΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΗΠΕΙΡΟ: Η ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ…

Γύρω στα 1900 ορισμένοι ιστορικοί, μελετούσαν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον τα σημάδια παρακμής της βρετανικής αυτοκρατορίας και την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας. Ανάμεσά τους και ο Henry Brooks Adams, ο οποίος διέβλεπε ότι τα μελλοντικά επιτεύγματα της Μ. Βρετανίας δεν επρόκειτο να είναι συγκρίσιμα μ’ εκείνα του παρελθόντος και όπως έγραφε, «η Αμερική πρέπει να αγωνίζεται μόνη της, είτε το θέλει είτε όχι. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την αναπόφευκτη μοίρα της […] τώρα πια, όλα τα σημάδια δείχνουν προς την επικείμενη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Αμερική θα έπρεπε να πάρει τη θέση της Βρετανίας ή τουλάχιστον να την συνδράμει, ως παγκόσμια ανασχετική δύναμη».

Ο κόσμος του 1900, στον οποίο αναφερόταν ο Adams, ήταν ο κόσμος των εδαφικών αυτοκρατοριών, που εξαπλωνόταν σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, έλεγχαν το εμπόριο και επιβάλλονταν δια των κανονιοφόρων· ήταν ένας κόσμος, όπου ακόμα η επέκταση των ευρύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων συνεχιζόταν με τον διαμελισμό και την λεηλασία και εκείνων των τμημάτων του πλανήτη, που είχαν διαφύγει μέχρι τότε από την «πολιτιστική αποστολή» των ευρωπαίων.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΕΙΧΘΗΤΩ –ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΠΑ ΠΡΟΣ ΝΕΑ ΓΙΑΛΤΑ…

«Δημοσιογράφος: Περισσότερα από 500.000 παιδιά έχουν πεθάνει στο Ιράκ εξαιτίας του εμπάργκο. Πιστεύετε ότι δικαιολογείται;

Μαντλίν Ολμπράιτ: Ήταν μια δύσκολη επιλογή. Αλλά νομίζω ότι άξιζε τον κόπο…»

(από συνέντευξη στο NBC το 1996).

«Λίγο» πριν το «τέλος» της «πανδημίας», και ενώ η ενεργειακή «κρίση» εντείνεται, η εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία (κατά την γνώμη μας με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ) είναι το επόμενο «σκαλί» για την «επικαιροποίηση» της παγκόσμιας κυριαρχικής τάξης.

«Το τέλος της ιστορίας» όχι μόνο δεν ήρθε με την βίαιη διάλυση και των τελευταίων ψυχροπολεμικών μορφωμάτων, όπως η Γιουγκοσλαβία, και την ένταξη στην δυτική σφαίρα επιρροής αρκετών πρώην χωρών του ανατολικού μπλοκ, όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία που επέλεξαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ το 2004. Αντίθετα, παλιές διαιρέσεις εμφανίζονται και πάλι σαν τα φαντάσματα ενός κόσμου, που υποτίθεται είχε ξορκίσει η επικράτηση του δυτικού μοντέλου κυριαρχίας υπό την αυτοκρατορική ηγεσία των ΗΠΑ.

Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες

Από την προεπαναστατική περίοδο
έως τις προσπάθειες συγκρότησης
εθνικού κράτους.

Ομάδα Ενάντια στη Λήθη
έκδοση Αναρχική Αρχειοθήκη / Αθήνα 1996 / σελ. 430

Είναι αλήθεια ότι, σήμερα, υπάρχει μια πολύ πλούσια βιβλιογραφία για όποιον επιθυμεί να εμβαθύνει τις γνώσεις του, στα ψιλά γράμματα και τις μη κυρίαρχες όψεις της ιστορίας, σε αυτό που ονομάζεται «1821». Ασφαλώς η έρευνα και η ανάλυση δεν σταματά ποτέ στη δημόσια ιστορία, δεν είναι μια στατική και πεπερασμένη διαδικασία. Αυτή η πληθώρα μονογραφιών, βιβλίων και έρευνας για τη μη κυρίαρχη όψη της ιστορίας (με εξαίρεση τα απομνημονεύματα των συμμετεχόντων στην επανάσταση του ’21 τα οποία απαρτίζουν μια ξεχωριστή κατηγορία) ξεκίνησε με ελάχιστες απόπειρες, όπως του Γ. Κορδάτου –η οποία είχε ασφαλώς προσανατολισμένη ταξική οπτική και προσέγγιση– το 1924, του Γ. Σκαρίμπα με το βιβλίο του «Το 1821 και η Αλήθεια» τη δεκαετία του ’70, για να φτάσουμε στην πρόσφατη σε εμάς εποχή με πλήθος εργασιών. Πολλές από αυτές τις εργασίες είχαν ως κίνητρο την καλύτερη κατανόηση των γεγονότων του 1821, σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της αντίληψης της ταυτότητας και του συλλογικού των Ελλήνων. Πέρα από τον ρόλο της Εκκλησίας, των Φαναριωτών και άλλες σημαντικές κατηγορίες που είχαν θιχτεί, αναπτύχθηκε έρευνα για την ευρεία συμμετοχή αλλόγλωσσων οπλαρχηγών και αγωνιστών, όπως οι αρβανίτες, ή τα περίφημα «καπάκια», οι συμφωνίες και διαπραγματεύσεις, δηλαδή, μεταξύ οπλαρχηγών και Οθωμανών αξιωματούχων, καταδεικνύοντας την πολυδιάστατη όψη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Ένα από τα πρώτα τεκμηριωμένα βιβλία, με ευρεία χρήση πλήθους πηγών, παραθεμάτων και σημειώσεων, εξέτασης και ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων που προηγήθηκαν της επανάστασης του 1821 και μέχρι την συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους αποτελεί το βιβλίο που εκδόθηκε από την Αναρχική Αρχειοθήκη, πριν από 25 χρόνια, και συγκεκριμένα το 1996. Μια προσπάθεια της Ομάδας Ενάντια στη Λήθη που φέρει τον τίτλο: «Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες στον “Ελλαδικό Χώρο”».

ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΙΑΣΗΣ» ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ…

«Ένας μεγάλος αριθμός ελασσόνων διαδικασιών, οι οποίες έχουν κοινά χαρακτηριστικά, επαναλαμβάνονται, μιμείται η μία την άλλη, ξεχωρίζουν η μία από την άλλη σύμφωνα με το πεδίο εφαρμογής τους, συγκλίνουν και βαθμιαία παράγουν το σχέδιο δράσης μιας γενικής μεθόδου. Αυτές οι διαδικασίες βρίσκονται σε ισχύ από πολύ νωρίς στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και αργότερα στα δημοτικά σχολεία. Σιγά σιγά μπήκαν στον χώρο των νοσοκομείων. Και σε μερικές δεκαετίες, άλλαξαν τη δομή της στρατιωτικής οργάνωσης. Μερικές φορές κυκλοφορούσαν πολύ γρήγορα από το ένα σχολείο στο άλλο, (ανάμεσα στο στρατό και στα τεχνικά σχολεία ή τα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), κάποιες άλλες αργά και διακριτικά (η ύπουλη στρατιωτικοποίηση των μεγάλων εργαστηρίων). Σε κάθε περίπτωση προσαρμόστηκαν ανάλογα με κάποιες ανάγκες: μια βιομηχανική καινοτομία, μια νέα έξαρση κάποιων επιδημικών ασθενειών, την ανακάλυψη της αραβίδας ή τις νίκες της Πρωσίας… Μερικές πράξεις επιδεξιότητας προικισμένες με μεγάλη αποτελεσματικότητα διάχυσης, έξυπνες διευθετήσεις, προφανώς αθώες, αλλά ύποπτες κατά βάθος, μηχανισμοί που υπάκουαν στις οικονομίες πολύ αδιάντροπα για να το ομολογήσουν ή επιδίωκαν μικροπρεπείς μορφές καταναγκασμού». Μισέλ Φουκώ

Η πειθάρχηση, αυτή η «τεχνολογία» της εξουσίας. Η πειθάρχηση, ο καταναγκασμός, η επιτήρηση, η δουλοπρέπεια, η καθυπόταξη, η υποδούλωση, η εθελοδουλεία, ο διαχωρισμός. Λέξεις παρεμφερείς, παρ’ όλες τις διαφορές, που τις χαρακτηρίζουν, ευδιάκριτες ή μη, λέξεις, που προσιδιάζουν η μία την άλλη, που οδηγούν σε νοήματα αλληλοκαλυπτόμενα ή αλληλοσυμπληρούμενα. Και απέναντι η αταξία, ο ιός της αταξίας που απειλεί κάθε στιγμή να μολύνει, να μεταδοθεί με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Και το «φάρμακο»; Μα τα πειθαρχικά συστήματα, που δεν πρέπει να συγχέονται με την πειθάρχηση αυτή καθ’ εαυτή. Και η εξουσία τελικά ασκείται ή μόνο κατέχεται; Τι καινούργιο μπορούμε να πούμε; Αφού μοιάζει ότι όλα έχουν ειπωθεί ή ότι όλα έχουν γίνει. Έτσι φαίνεται. Απλά φαίνεται. Μόνο που το γκριζάρισμα δεν είναι σκοτάδι, ούτε όμως και φως. Πως θα ανοίξουμε, λοιπόν, νέες ρωγμές; Ναι, η Σιωπή, όπως και ο Λόγος μας, δεν υποτάσσονται στην εξουσία, με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν διαπραγματευόμαστε την βούληση για αλήθεια, ειδ’ άλλως είναι αδύνατον να ορθώνονται τελεσίδικα ενάντια της.

11 Θέσεις περί Κυριαρχίας, Δίκαιου Πολέμου και Ανταρσίας

του Hugo Grotius

Εισαγωγή-Μετάφραση: Φωτεινή-Ηλέκτρα Χριστακοπούλου

σελ. 122 / Εκδόσεις Ρώμη

Αθήνα, Ιανουάριος 2020

(Ο Ούγκο Γκρότιους) Ασκώντας κριτική στην κατά Μποντέν έννοια της κυριαρχίας εισαγάγει την διάκριση των εξουσιών 150 χρόνια πριν από τον Μοντεσκιέ, όπως επίσης και την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, αποδεικνύοντας με νομικά επιχειρήματα τό γιατί έχουν κυριαρχία τα αντιπροσωπευτικά σώματα. Αντλεί την επιχειρηματολογία του από την Αρχαία Ελλάδα (Θουκυδίδη, Αριστοτέλη), την Ρώμη, το Βυζάντιο και τη σχολή του Ακινάτη. Δείχνει λογικά το δικαίωμα κήρυξης πολέμου για την υπεράσπιση σημαδιών κυριαρχίας, το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι με άλλα μέρη για την διεξαγωγή αυτού του πολέμου, το πότε ένας τέτοιος πόλεμος είναι δίκαιος δημόσιος πόλεμος, το πώς μεταβιβάζεται κυριαρχία από το ένα εμπόλεμο μέρος στο άλλο πέραν των υλικών λαφύρων και λείας κ.λπ.

Εφαρμόζει την θεωρητική του ανάλυση στο ιστορικό γεγονός της Ολλανδικής Εξέγερσης κατά της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του ισπανού Φιλίππου Β′, στην οποία συμμετείχε ενεργά όντας επιφανές στέλεχος της Ολλανδικής διπλωματίας και ως ο βασικός θεωρητικός θεμελιωτής της Συνθήκης της Βεστφαλίας, που αποτελεί μέχρι σήμερα τον κεντρικό πυρήνα της συγκρότησης των κρατών κατά το (Γκροτιανό) Σύστημα Διενθούς Δικαίου. Αποδεικνύει το δικαίωμα ανταρσίας λόγω επιβολής φορολογίας από τον επικυρίαρχο (Ισπανούς) προς τους κυριαρχούμενους (Κάτω Χώρες) και το γιατί πρόκειται για δημόσιο δίκαιο (μη εμφύλιο) πόλεμο. (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ’ΧΩ ΓΙΑ ΜΕΤΑ…(1ο Μέρος)

Τα υπερόπλα της κυριαρχίας για την παγκόσμια επιτήρηση και έλεγχο

 «Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΑ με πολιορκημένης πόλης, όπου το να κατέχεις λίγο αλογίσιο κρέας σηματοδοτεί τη διαφορά μεταξύ φτώχειας και πλούτου. Την ίδια στιγμή, η συναίσθηση της εμπόλεμης κατάστασης και, κατά συνέπεια, του κινδύνου κάνει ώστε η παράδοση όλης της εξουσίας σε μια μικρή κάστα να φαίνεται σαν κατάσταση φυσική και αναπόφευκτη για την επιβίωση…».

«Ήδη τώρα καταστρέφουμε τις συνήθειες της σκέψης, που έχουν επιζήσει από την Προ-Επαναστατική εποχή. Σπάσαμε τα δεσμά που ένωναν τους γονείς με τα παιδιά, τους άνδρες με τους άνδρες και τον άνδρα με τη γυναίκα. Κανένας δεν τολμά πια να εμπιστευτεί τη γυναίκα του, το παιδί του ή το φίλο του».

«Τι σημαίνει “καθαρή εξουσία” θα το καταλάβεις σύντομα. Εμείς διαφέρουμε από κάθε ολιγαρχία του παρελθόντος αναφορικά με το τι γνωρίζουμε και με το πώς ενεργούμε. Όλοι οι άλλοι, ακόμα και όσοι μας έμοιαζαν, ήταν δειλοί και υποκριτές. Οι Γερμανοί Ναζί και οι Ρώσοι Κομμουνιστές ήταν πολύ κοντά μας, μεθοδολογικά, αλλά δεν είχαν ποτέ το κουράγιο να αναγνωρίσουν τα κίνητρά τους». «1984», Τζωρτζ Όργουελ.

Άδεια η πόλη, σειρήνες ουρλιάζουν, μεγάφωνα προειδοποιούν ότι σε λίγα λεπτά τίθεται σε εφαρμογή η απαγόρευση κυκλοφορίας. Μάτια που λαμπυρίζουν πίσω από τις σκοτεινές γρίλιες των παραθύρων. Η νεκρική σιγή σπάει μόνο στην περιστροφή της κάμερας, που παρακολουθεί. Μια δυστοπική πραγματικότητα απλώνεται παγκόσμια.

Πάνω από τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι σε περίπου 70 χώρες έχουν τεθεί σε καραντίνα προκειμένου, μάς λένε, να αναχαιτιστεί η εξάπλωση της νέα πανδημίας Covid 19. Ολόκληρες κοινωνίες γίνονται τα πειραματόζωα και αντικείμενα μελέτης συμπεριφορών και αντιδράσεων, με αρχική στόχευση μια ευρείας κλίμακα συμμόρφωση και εκπαίδευση στις νέες προσταγές της εξουσίας. Η ανυπακοή τιμωρείται αμείλικτα και βιντεοσκοπείται για να προβληθεί και να δείξει τι περιμένει, όποιον δεν υπακούσει.

Το κατασταλτικό οπλοστάσιο της εξουσίας πάνοπλο, υπερσύγχρονο και ως αν να ήταν έτοιμο από καιρό καταλαμβάνει την πρώτη θέση στην αντιμετώπιση της λεγόμενης πανδημίας. Στο Χονγκ Κονγκ, οι τοπικές αρχές υποχρεώνουν όσους φτάνουν από εστίες της πανδημίας στην κινεζική ενδοχώρα και άπαντες από το εξωτερικό να φορούν ένα ηλεκτρονικό βραχιόλι, το οποίο συνδέεται αρχικά με το κινητό του χρήστη μέσω εφαρμογής. Αυτός με τη σειρά θα πρέπει «να περπατήσει περιμετρικά στο εσωτερικό του χώρου, όπου θα παραμείνει σε καραντίνα, ώστε η εφαρμογή να ορίσει τις ακριβείς διαστάσεις», εξηγεί στο Forbes ο Ζακ Ντόφμαν ο οποίος ως ιδρυτής της τεχνολογικής εταιρείας Digital Barriers, ξέρει από… πρώτο χέρι τα σχετικά. «Εάν το βραχιολάκι απομακρυνθεί πολύ από το κινητό ή εάν η συσκευή καταστραφεί, ειδοποιούνται αμέσως οι Αρχές», προσθέτει. «Κι όσοι παραβιάσουν τους κανονισμούς, κινδυνεύουν με κράτηση και φυλάκιση».

COVID 19… Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Ψυχολογικός πόλεμος και προπαγάνδα

Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον.
 Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν.

(Τζωρτζ Οργουελ, «1984»).

Είναι γεγονός, πως η πολιτική τού γενικευμένου φόβου και της ανασφάλειας αποτελεί ένα πανίσχυρο όπλο για την εξουσία, το κράτος και τους εκάστοτε πολιτικούς υπηρέτες της κυριαρχίας.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, η κυριαρχία χρησιμοποιεί και εξελίσσει την τακτική του ψυχολογικού πολέμου, μέσω της προπαγάνδας. Είτε πρόκειται για την αντιμετώπιση ενός «εξωτερικού εχθρού» είτε για την αντιμετώπιση του, «εκ των έσω εχθρού». Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός, ότι πολλές φορές ο μηχανισμός αυτός λειτουργεί συνδυαστικά· το λεγόμενον «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Η εσωτερική, εν δυνάμει απειλή για την εκάστοτε εξουσία, δεν είναι άλλη από μία πιθανή αντίδραση των καταπιεσμένων ομάδων του κοινωνικού χώρου.

Στο 400 π.χ. περίπου Ο Ινδός Βραχμάνος Καουτίλυα έγραψε τις «Αρχές της Πολιτικής», οι οποίες αποτέλεσαν ένα εγχειρίδιο πρακτικών για τους βασιλιάδες της εποχής και όχι μόνο. Το εν λόγω εγχειρίδιο έχει συχνά συγκριθεί με τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι η συγγραφή του οποίου πραγματοποιήθηκε περί τα 1532 μ.χ. Σε αυτό περιγράφεται καθαρά η χρησιμοποίηση του ψυχολογικού πολέμου σε όλες τις μορφές του, για τη διάσπαση ενός εχθρικού στρατού και τη σύλληψη του αρχηγού του.

Mauna Kea: Που σταματάει η εξερεύνηση και αρχίζει η τάση για κυριαρχία;

Από τις 15 Ιουλίου ξεκίνησε ο αγώνας των ιθαγενών στην Χαβάη, δηλαδή των Kanaka Maoli, όπως ονομάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα, φτάνοντας τις ένδεκα εβδομάδες. Αντιστέκονται στην εγκατάσταση ενός τηλεσκοπίου μέσα στην ιερή τους γη, το ιερό τους βουνό Mauna Kea. Έτσι, χιλιάδες αντιστεκόμενοι έκλεισαν τον δρόμο που οδηγεί τον ιερό τους τόπο. Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν τριάντα δύο γηραιότεροι, elders ή kupuna στη γλώσσα τους, δηλαδή άνθρωποι που γίνονται σοφότεροι μεγαλώνοντας και γι’ αυτό απολαμβάνουν του σεβασμού της κοινότητάς τους. Ένα «φαινόμενο» που εμείς πια ως κοινωνίες δεν διαθέτουμε. Γερνάμε, αλλά δεν γινόμαστε σοφότεροι, γινόμαστε απομιμήσεις νεότερων. Οι Kanaka Maoli διακηρύσσουν «μην λαμβάνεται το aloha μας για αδυναμία».

Μεταξύ των διαδηλωτών βρίσκεται η Kealoha Pisciotta, η οποία συνήθιζε να ταξιδεύει στο Mauna Kea στη Χαβάη για τη δουλειά της. Όντας η ίδια Kanaka Maoli, εργαζόταν για περίπου δώδεκα χρόνια στο Κέντρο Αστρονομίας, βοηθώντας στον συντονισμό και στην φροντίδα των οργάνων του τηλεσκοπίου. Της άρεσε η δουλειά της και φιλοδοξούσε να γίνει κοσμολόγος κάποια μέρα, μελετώντας τους γαλαξίες, κάνοντας την επιστήμη της επάγγελμα. Ωστόσο, όλα άλλαξαν.

Η παράλληλη πορεία της κυριαρχίας με την εξάρτηση (Μέρος Β΄)

Η οικονομική εκμετάλλευση των ψυχοτρόπων ουσιών από το ελλαδικό κράτος

Ο τρόπος που αντιμετώπιζε το ελλαδικό κράτος το φαινόμενο της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών από το 1850 έως το 1936 είναι ενδεικτικός για να κατανοήσουμε ότι το κράτος ενδιαφέρεται μόνο για τις οικονομικές απολαβές που μπορεί να του αποφέρει η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών καθώς και για το πώς μπορεί μέσα απ’ το φαινόμενο της χρήσης και της εξάρτησης να διαχειρίζεται τους υπηκόους του.

Στα μέσα του 19^ου αιώνα το ελληνικό κράτος φαίνεται όχι μόνο να μην είναι εχθρικό απέναντι στην καλλιέργεια της κάνναβης, αλλά να προτρέπει τους αγρότες να ασχολούνται με αυτή την καλλιέργεια. Γύρω στο 1850 το υπουργείο γεωρ­γίας κάλεσε Αιγυπτίους και Κυπρίους για να δείξουν στους Έλληνες γεωργούς πώς να καλλιεργούν την κάνναβη. Το χρονικό των νομοθετημάτων σχετικά με τις ψυχοτρόπες ουσίες έχει ως εξής:

Η παράλληλη πορεία της κυριαρχίας με την εξάρτηση (Μέρος Α΄)

Οι ψυχοτρόπες ουσίες, όπως είναι φυσικό δεν εμφανίστηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στον ελλαδικό χώρο. Υπήρχαν με διαφορετικές μορφές, χιλιάδες χρόνια πριν. Η σταδιακή αλλαγή στην χρήση και εν τέλει η εξάρτηση, είναι φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με κοινωνικές αλλαγές που συντελέστηκαν στον ελλαδικό χώρο από τα μέσα του 19^ου αιώνα και τις αρχές του 20^ου, αλλαγές που σχετίζονται με την σταδιακή εγκατάλειψη της υπαίθρου και του κοινοτικού τρόπου ζωής, το μεγάλωμα των πόλεων και εν τέλει με το κράτος και την εξουσία. Στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε την πορεία των ψυχοτρόπων ουσιών στον ελλαδικό χώρο από την αρχαιότητα έως τα μέσα του 20^ου αιώνα, τους τρόπους χρήσης ανά εποχές και την αντιμετώπιση του κράτους από το τέλος του 19^ου έως τα μέσα του 20^ου αιώνα με νομοθετικές ρυθμίσεις.

Το Κόμμα, το Κράτος και το Κεφάλαιο. Με μια λέξη: η Κυριαρχία

Όσα κι αν λέγονται για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, η γραφειοκρατία είναι ακόμα ισχυρή. Αν και η ημιαπασχόληση στο δημόσιο, η άρση της μονιμότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εποχιακές συμβάσεις, οι μετατάξεις, αποτελούν ισχυρά «πλήγματα» για τη γραφειοκρατία, οι αθρόες προσλήψεις στην αστυνομία, το στρατό, και την… αγροφυλακή, «επιδιορθώνουν τη ζημιά» και έτσι δεν υπάρχει ουσιαστική συρρίκνωση της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα. Από την μια μεριά ενισχύει την δύναμη των κατασταλτικών μηχανισμών του σε «ανθρώπινο» δυναμικό, και από την άλλη αφήνει πολλά περιθώρια εκμετάλλευσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο με τον εκβιασμό της εργασίας, μια και δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποκλίσεις στις εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ: Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ…

«Οι ειρηνιστές και οικουμενιστές ή «ευρωπαϊστές» έχουν τον δικό τους τρόπο για να παρακάμπτουν τις οδυνηρές πραγματικότητες. Φαντάζονται ότι είναι πιο ρεαλιστές, αφού ξεπέρασαν τους «εθνικούς αταβισμούς» και συμπορεύονται με τη νέα παγκόσμια κατάσταση, όπου τάχα το εμπόριο και ο διάλογος θα αντικαταστήσουν τον πόλεμο. Οι θέσεις, όμως, αυτές διόλου δεν είναι ρεαλιστικότερες από τις πομφόλυγες του εθνικισμού, συνιστούν απλώς την αντίστροφη ιδεολογία, και μάλιστα μιαν ιδεολογία διόλου πρωτότυπη, αφού δεν περιέχει παρά κοινοτοπίες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού διατυπωμένες πριν από 300 χρόνια και διαψευσμένες επανειλημμένα έκτοτε. Όντας ιδεολογία, εκπληρώνουν και τις ψυχολογικές λειτουργίες της ιδεολογίας, δηλαδή επιτρέπουν σε «προοδευτικούς» διανοούμενους ελαφρών βαρών και σε αστείους δημοσιογραφίσκους να αναβαθμίζουν το μικρό τους εγώ εμφανιζόμενοι ως εκπρόσωποι υψηλών ιδεωδών· συνάμα υποθάλπουν σε μικρομεσαίους πολιτικούς την ανακουφιστική ψευδαίσθηση ότι μπορούν να συρρικνώσουν την πολιτική σε διαχείριση και διάλογο, αποτινάζοντας από τους ισχνούς ώμους τους το βάρος έσχατων ιστορικών ευθυνών». (Π. Κονδύλης)

Η αρχική σημασία της λέξης «πατρίδα» σε αρκετές γλώσσες (Heimat, Homeland, Patrie, Patria), αφορούσε αποκλειστικά την αρχική καταγωγή. Η αναφορά στην «πατρίδα», έκφραζε μια θεμελιώδη ανθρώπινη προτίμηση για το οικείο, μια βαθύτερη πίστη στην πατρική γη, στους ισχυρούς δεσμούς μ’ αυτή και σ’ όσα δημιουργήθηκαν σε συνθήκες ελευθερίας από μια φυλή, ένα γένος ή μια κοινότητα ανθρώπων. Ο βίαιος ξεριζωμός, επειδή ακριβώς έτεινε στην καταστροφή της συλλογικής μνήμης, της δημιουργικής παράδοσης σ’ όλες της εκφράσεις, θεωρούνταν –και δικαίως– ότι έτεινε στην καταστροφή των ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που διαβίωναν από κοινού σ’ έναν τόπο.

Εύκολα, λοιπόν, μπορούμε να καταλάβουμε την διαφορά που έφερε η επέκταση της σημασίας της «πατρίδας» από τον πατρογονικό τόπο καταγωγής, σε ένα ευρύτερο τμήμα της περιοχής, ή ακόμα σε μια ολόκληρη χώρα, όπου το «έθνος» θεωρείται ότι ασκεί κυριαρχία ή επιδιώκει να ασκήσει κυριαρχία.

Πολιτισμός, ιδεολογία και πρακτική της κυριαρχίας. Το παράδειγμα του Ράπα Νουί.

Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι ο τρόπος ζωής μας και οι θεσμοί που καθορίζουν την καθημερινότητα μας προέρχονται μέσα από μια δεδομένη και νομοτελειακή πορεία και εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ότι οι συνθήκες που βιώνουμε είναι το αποτέλεσμα μιας γραμμικής, σταδιακής και χρόνιας προσπάθειας των ανθρώπων για ευημερία και επιβίωση. Συνήθως αγνοείται ο καθοριστικός ρόλος που είχε η κυριαρχία ανά τους αιώνες για να φτάσουμε στην σημερινή πραγματικότητα. Στην προσπάθεια να ερμηνευτούν διάφορες καταστάσεις και προβλήματα της εποχής μας, συνηθίζεται να γίνεται μια ανασκόπηση του παρελθόντος στο βάθος των δύο τελευταίων αιώνων, αγνοώντας ηθελημένα ή μη το απώτερο παρελθόν και τα γεγονότα που δόμησαν το σήμερα.

Είναι σημαντικό στην προσπάθεια μας να απαλλαγούμε από την αθλιότητα του εξουσιασμού να ανατρέξουμε σε διάφορα γεγονότα τα οποία μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις να μας δώσουν απαντήσεις σε διάφορους προβληματισμούς μας ή να μας προειδοποιήσουν για ενδεχόμενα προβλήματα που ίσως να προκύψουν. Καλό θα ήταν για την ενδυνάμωση του αγώνα ενάντια στη κυριαρχία να ψάχναμε και να αναγνωρίζαμε τις επιδιώξεις μας σε παραδείγματα του παρελθόντος κατά τα οποία οι άνθρωποι έζησαν χωρίς δομημένη εξουσία.

Αλληλοσυμπληρούμενα συστήματα κυριαρχίας

«Σύγ­χρο­νες με­λέ­τες πά­νω στις μη γραμ­μι­κές α­στι­κές δυ­να­μι­κές μάς δι­δά­σκουν ό­τι, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, η τρι­βή (κα­θυ­στε­ρή­σεις, μπο­τι­λια­ρί­σμα­τα, δια­μά­χες, ά­νι­ση κα­τα­νο­μή πό­ρων) παί­ζει σημα­ντι­κό ρό­λο στη δη­μιουρ­γί­α της αυ­τo-ορ­γά­νω­σης. Ε­πο­μέ­νως, α­πα­λεί­φο­ντας την α­πό τα μο­ντέ­λα μας (α­παι­τώ­ντας έ­ναν κα­λύ­τε­ρο ορ­θο­λο­γι­σμό για πα­ρά­δειγ­μα) αυ­το­μά­τως α­πο­κλείου­με και την πι­θα­νό­τη­τα να έ­χου­με έ­στω και μια πραγ­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή ε­πί­δρα­ση. Αυ­τή η ε­πί­γνω­ση εί­ναι α­κό­μη ση­μα­ντι­κό­τε­ρη αν σκε­φτού­με την δυ­να­μι­κή των θε­σμών που διο­χε­τεύ­ουν την ρο­ή της ε­νέρ­γειας στις πό­λεις: τις α­γο­ρές και τις γρα­φειο­κρα­τί­ες». Manuel De Landa, Χίλια χρόνια μη γραμμικής ιστορίας

Την δεκαετία του ’30 εισήχθηκε ο όρος σύστημα του «Κεντρικού Τόπου» για να προσδιορίσει τις πυραμίδες των αστικών κέντρων, ενώ αρκετά πιο πρόσφατα ο Paul Hohenber και ο Lynn Hollen Lees (The Making of Urban Europe 1000-1994) επισήμαναν ότι πέρα από τις ιεραρχικές δομές, οι πόλεις στην Ευρώπη ήδη από το Μεσαίωνα δημιούργησαν και ένα σύνολο μια μορφής δικτύων, στο οποίο αναφέρονται με την ονομασία «Σύστημα Δικτύου».

Στην πρώτη περίπτωση οι ιεραρχίες των μεσαιωνικών πόλεων, που δημιουργήθηκαν κάτω από ισχυρές περιφερειακές πρωτεύουσες (Μιλάνο, Πράγα, Παρίσι) και χωρίζονταν ανάλογα με το μέγεθος και την πολυπλοκότητα των επιμέρους τμημάτων τους, είχαν άμεση συνάφεια με τους δεσμούς και τις σχέσεις ανάμεσα στους οικισμούς. Δηλαδή, όπως οι αγροτικές περιοχές αναζητούσαν υπηρεσίες εμπορικού, θρησκευτικού ή διοικητικού ενδιαφέροντος στις κωμοπόλεις, έτσι και οι τελευταίες αναζητούσαν ανάλογες υπηρεσίες στις μεγαλύτερες πόλεις.

Μαρξισμός: ιδεολογία και πρακτική της κυριαρχίας

«Απεχθάνομαι το ν κομμουνισμό, γιατί είναι η άρνηση της ελευθερίας και γιατί δε μπορώ να αντιληφθώ τίποτα το ανθρώπινο χωρίς ελευθερία. Δεν είμαι κομμουνιστής γιατί ο κομμουνισμός απορροφά όλες τις δυνάμεις της κοινωνίας μέσα στο κράτος, γιατί καταλήγει απαραίτητα στη συγκέντρωση της ιδιοκτησίας στα χέρια του κράτους, ενώ εγώ θέλω την κατάργηση του κράτους –την ριζική εξάλειψη της εξουσίας και της κηδεμονίας του κράτους– που, με την πρόφαση ότι κάνει τους ανθρώπους ηθικούς και πολιτισμένους, τους έχει σήμερα υποδουλώσει, καταπιέσει, εκμεταλλευτεί και εξαθλιώσει.» Μιχαήλ Μπακούνιν

Είναι ευδιάκριτη, πλέον, η αναθεώρηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούσαν μέχρι τώρα οι κοινωνικές δομές. Οι ισορροπίες που υπήρχαν διαταράσσονται. Αυτά οφείλονται στην περίοδο που διανύουμε και η οποία χαρακτηρίζεται από την διαδικασία ανασυγκρότησης του κρατισμού και της κυριαρχίας τόσο σε τοπικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχει αναφερθεί και σε άλλα κείμενα, ότι η διαδικασία αλλαγών στο κοινωνικό πεδίο είναι ένα μέρος του κρατικού σχεδιασμού, που έχει έναν ορίζοντα υλοποίησης μεγάλων σχετικά χρονικών περιόδων. Όταν, όμως, γίνεται πιο άμεση η ανάγκη του κράτους να ανασυγκροτηθεί -και άρα να επιταχυνθούν οι ρυθμοί τότε, η επίδραση της αλλαγής των χαρακτηριστικών της επιβολής του στους ανθρώπους γίνεται σκληρότερη. Σε αυτές τις συνθήκες το κράτος –συνθήκη αντιανθρώπινη, καταδυναστευτική και καταστροφική– αναζητά και βρίσκει αρκετούς συμμάχους σε όλο το ιδεολογικό και πολιτικό φάσμα.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΧΘΡΟΣ…

«Η μεγάλη οικονομική επιτυχία της Κίνας απαιτεί διαρκή υπομονή καθώς και την επίγνωση από την χώρα στο ότι όποιος βιάζεται στα πολιτικά θέματα σκοντάφτει στα κοινωνικά. Η καλύτερη πολιτική προοπτική για την Κίνα στο εγγύς μέλλον είναι να γίνει κύριος εταίρος της Αμερικής στο να συμπεριλάβει όλο εκείνο το παγκόσμιο χάος που εξαπλώνεται προς τα έξω (και προς τα βορειοανατολικά) από Μέση Ανατολή. Αν δεν αναχαιτιστεί, οι νότιες και ανατολικές περιοχές της Ρωσίας θα επηρεαστούν, όπως και τα δυτικά τμήματα της Κίνας. Οι στενότερες σχέσεις μεταξύ Κίνας και των νέων δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας, τα μεταβρετανικά μουσουλμανικά κράτη στην Νοτιοανατολική Ασία (κυρίως το Πακιστάν) και ειδικά το Ιράν (λόγω των στρατηγικών του προσόντων και της οικονομικής του σημασίας) είναι οι φυσικοί στόχοι της παγκόσμιας σινο-αμερικανικής συναντίληψης». Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Προς μια παγκόσμια επανευθυγράμμιση

Στην Βρετανία το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος δείχνει την έξοδο από την ΕΕ.

Στην Τουρκία, χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, μετά από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο αρμόδιος υπουργός εξωτερικών Τσαβούσογλου υπαινίσσεται σε δηλώσεις του ότι η στρατιωτική βάση του Ιντζιρλίκ, απ’ όπου επιχειρούν νατοϊκές δυνάμεις, μπορεί να διατεθεί και στις ρωσικές.

Αμερικανοί αξιωματούχοι σπεύδουν να βεβαιώσουν την επείγουσα ανάγκη μεταφοράς των πυρηνικών όπλων, που διαθέτουν στην συγκεκριμένη βάση πιθανόν στην Ρουμανία, όπου ουδέποτε είχαν εγκατασταθεί πυρηνικές κεφαλές και συγκεκριμένα στην ρουμανική βάση Ντεβέσελου, όπου ήδη έχει εγκατασταθεί αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ.

Σημειωτέον ότι οι τουρκικές αρχές συνέλαβαν τον διοικητή της βάσης του Ιντζιρλίκ, κατηγορώντας τον ότι διατηρούσε σχέσεις με τους πραξικοπηματίες, ενώ λόγω των γεγονότων οι ΗΠΑ δεν είχαν πρόσκαιρα πρόσβαση στις εγκαταστάσεις, όπου βρίσκονται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, δεκάδες πυρηνικές μονάδες.

Αρχαία Φιλοσοφία και Κυριαρχία (Μέρος Β΄)

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ο Αριστοτέλης είναι ο φιλόσοφος που ασχολήθηκε με κάθε τι το επιστητό. Κατεβάζει την φιλοσοφία από τα πλατωνικά ύψη στην γήινη σφαίρα. Καταρρίπτει τις ιδέες του Πλάτωνα ως υπαρκτές οντότητες, γιατί αυτές δεν μπορεί να βρίσκονται πριν από τα πράγματα [ante rem] αλλά μέσα στα πράγματα [in rem] με βασικό επιχείρημα αυτό του τρίτου ανθρώπου.

Αν, για τον Αριστοτέλη, υπάρχει μια ιδέα του ανθρώπου αναλλοίωτη στον υπεραίσθητο κόσμο, τότε λογικά θα πρέπει να υπάρχει και μια τρίτη ιδέα, που να επιβεβαιώνει την πρώτη και μια τέταρτη που να επιβεβαιώνει την τρίτη κ.λ.π, αυτό είναι αδύνατο, αποφαίνεται ο Αριστοτέλης, άρα οι ιδέες δεν υπάρχουν ως ξεχωριστές οντότητες. Βρίσκονται λοιπόν μέσα στα πράγματα [in rem]. Παράδειγμα, όλα τα λευκά αντικείμενα συνθέτουν την ιδέα του λευκού, ανεξάρτητα από το νου που τη συλλαμβάνει ως τέτοια.

Η διαφορά Πλάτωνα Αριστοτέλη βρίσκεται στο ότι ο μεν ένας πηγαίνει από τις καθολικές έννοιες στις επί μέρους, ενώ ο άλλος από τις επί μέρους στις καθολικές και οι δύο όμως θεωρούν ότι οι ιδέες είναι υπαρκτές από μόνες τους. Η διαφορά τους οφείλεται, ότι η άποψη του Πλάτωνα για την ύπαρξη των ιδεών ως ξεχωριστών οντοτήτων είναι ακατανόητη και παράδοξη, ενώ του Αριστοτέλη πιο κατανοητή. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο Αριστοτέλης θεωρείται πιο έγκυρος από φιλοσόφους, θεολόγους, επιστήμονες κ.λ.π. Η διαφορά τους δεν είναι σημαντική αφού και οι δύο θεωρούν τις ιδέες ως αυθύπαρκτες, μόνο που στον Πλάτωνα αυτές είναι στον ουρανό ενώ στον Αριστοτέλη στην γη.

Αρχαία Φιλοσοφία και Κυριαρχία (Μέρος Α΄)

Πρόλογος 

Μέχρι τον 6ο αιώνα π. Χ. η ερμηνεία του κόσμου γίνεται με τους όρους της θρησκείας και της μυθολογίας. Η θρησκεία και ο μύθος είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στην προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον κόσμο που τον περιβάλλει. Αυτό έχει σαν συνέπεια να υπερισχύουν τα πνεύματα, οι θεοί, οι δαίμονες [Με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, που σημαίνει τον κατώτερο θεό.] και τα διάφορα υπερφυσικά τέρατα. Ο κόσμος λοιπόν δεν είναι προσπελάσιμος στην ανθρώπινη νόηση παρά μονάχα σαν μια μαγική εικόνα ή καλύτερα σαν μια μαγική παράσταση, που την θέτουν σε κίνηση υπερφυσικές δυνάμεις, οι οποίες βρίσκονται έξω από την αντιληπτική του ικανότητα. Αυτή η άγνοια αποτελεί μια καθώς πρέπει εκμεταλεύσιμη συνθήκη για τις κυρίαρχες πολιτικο-οικονομικές ομάδες. Το αποτέλεσμα είναι οι νόμοι να έχουν θεία καταγωγή, είτε πρόκειται για τις δέκα εντολές του Μωϋσή, είτε για τους νόμους του Σόλωνα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο νομοθέτης της Σπάρτης Λυκούργος είναι ένα μυθικό πρόσωπο, που κινείται μεταξύ υπαρκτού και ανύπαρκτου ιστορικού προσώπου. Γιατί δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αν υπήρξαν ή δεν υπήρξαν, ως ιστορικά πρόσωπα οι διάφοροι νομοθέτες, αλλά το κύρος του νομοθετικού τους έργου. Αυτό γίνεται αποδεκτό από τον λαό, όταν είναι αποκάλυψη μιας θεϊκής δύναμης, που φροντίζει για το καλό των ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο γίνεται ολοφάνερο, πως ο νομοθέτης έχει συνείδηση της άγνοιας του λαού και την εκμεταλλεύεται στο έπακρο, για να κτίσει το οικοδόμημα, που στην ουσία σημαίνει την προστασία των συμφερόντων των κυρίαρχων ομάδων.

Κάποιες σύντομες σκέψεις

Η κυριαρχία, πάντοτε, προσπαθεί να μεταβάλλει τους πραγματικούς όρους της καθημερινότητας. Να ξεγελάσει, να παραπλανήσει, να ωθήσει τους ανθρώπους στην υιοθέτηση απόψεων που όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά και προκαλούν εμπόδια σημαντικά στην απελευθερωτική- επαναστατική προοπτική…

Η ισχύς του κράτους είναι γεγονός. Αυτό, όμως που καθορίζει τη δυναμική, την ένταση και την αποτελεσματικότητα της δεν είναι τόσο αυτό το ίδιο και οι κινήσεις του, αλλά μάλλον το μέγεθος της αδιαλλαξίας και της έντασης των δράσεων που αναπτύσσονται εναντίον του.

Πώς θα αποτρέψει όμως μια τέτοια συνθήκη;