Ο αυτοοργανωμένος πολιτισμός και η κινηματική… κυβίστηση!

Ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα. (Αλμπέρ Καμύ)

Πολιτική είναι να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με τα πράγματα που τους αφορούν. (Πωλ Βαλερύ)

Βράδυ Παρασκευής. Τι βράδυ δηλαδή, καλά ξημερώματα! Ο γλυκός ύπνος για άλλη μια φορά έκανε στάση αλλού και δεν καταδέχτηκε το κρεβάτι σου. Τα δευτερόλεπτα κυλούν πιο αργά και από σαλιγκάρι με προχωρημένη ρευματοπάθεια. Πώς να «σκοτώσεις» πια τόσο χρόνο; Εντάξει, αν είσαι φιλομαθής, αν είσαι ένας γνήσιος βιβλιοφάγος, τουλάχιστον μετατρέπεις αυτές τις ατελείωτες στιγμές άυπνης πλήξης σε χρήσιμη γνώση. Αν όμως δυστυχώς είσαι από εκείνους, που ακόμη και η ανάγνωση οδηγιών χρήσης, τους φαίνεται κάτι σαν αναρρίχηση μέσα στην χιονοθύελλα, τότε η τηλεόραση σίγουρα θα αποτελέσει την προσφιλέστερη επιλογή.

Ώπα, ρε ανάρχα!

Ο καθένας σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά και αλλού, μπορεί να δηλώνει πως είναι ό,τι του κατέβει στην κούτρα ή ό,τι νομίζει πως είναι. Υπάρχουν, δηλαδή, οι άδολοι κουφιοκεφαλάκηδες, αλλά και οι παμπόνηροι θεομπαίχτες.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν πάρα πολλοί. Αρχίζοντας από τους μπαράκηδες που το παίζουν αναρχικοί για να «ρίξουν» κάποιο άτομο το οποίο φλερτάρουν και πηγαίνοντας παραπέρα μπορείς να συναντήσεις καλλιτέχνες, συγγραφείς, αλλά και λαϊκούς τύπους, που ο καθένας για διάφορους λόγους αυτοπροβάλλεται σαν αναρχικός∙ είτε λόγω μόδας, είτε επειδή έτσι φαίνεται πιο «μάγκας» και πιο ζόρικος.