O νεοκρατισμός και τα «αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού»

«Σε αντίθεση με άλλες χιονοθύελλες, το χιόνι έπεσε μέρα μεσημέρι, ενώ συνήθως πέφτει βράδυ».

Κ. Μητσοτάκης

Ένα από τα ιερότερα ιδεολογικά τοτέμ της Μεταπολίτευσης, που εξακολουθεί να επιβιώνει από τα χτυπήματα της μοίρας  είναι το «μεγάλο Κράτος» (ισάξιο της Μεγάλης Ιδέας) με τη μορφή ενός καλοκάγαθου γίγαντα, που μοιράζει δώρα στα παιδάκια, τρέχει αμέσως, όπου τον φωνάξουν με αυταπάρνηση, προστατεύει τους ανθρώπους από τον κακό τους εαυτό, ε, και στην ανάγκη ρίχνει και κανά πατρικό μπερντάχι ξύλο προς συμμόρφωση, όταν κάποιοι απροσάρμοστοι δεν παίρνουν από λόγια.

ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. Η πανώλη στα Ιόνια νησιά του 17ου και 18ου αιώνα. Καταστολή με λιγότερη επιστήμη τότε, καταστολή με περισσότερη επιστήμη σήμερα.

Ο σημερινός ρόλος της ιατρικής επιστήμης ως μια ακλόνητη και δογματική σκέψη και η μονοθεματική προβολή μιας όψης της –μέσω του προπαγανδιστικού μηχανισμού– που βολεύει το κράτος στην επικύρωση των κατασταλτικών μέτρων και του υγειονομικού ολοκληρωτισμού έναντι των εξουσιαζόμενων, είναι ένα γεγονός που την εξευτελίζει. Δίκαια, ως εκ τούτου, μπορεί να καταταχθεί ως ένας χρήσιμος αρωγός του κράτους στην καθυπόταξη των εξουσιαζόμενων. Βέβαια, το εξουσιαστικό παρελθόν βρίθει από παραδείγματα όπου το κράτος ανέδειξε και χρησιμοποίησε, γενικά, επιστημονικές μελέτες και ανακαλύψεις εις βάρος των εξουσιαζόμενων βγάζοντας οικονομικό κέρδος, καταπιέζοντας, κατασκευάζοντας όπλα και δικαιολογώντας σφαγές πληθυσμών με βάση επιστημονικές μελέτες.

Διαδρομές Αναρχικής Θεώρησης: Το ζήτημα της ασφάλειας, το κράτος και η αναρχική οπτική

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».

(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Έχουμε την βαθιά πεποίθηση, ότι οι θεμελιώδεις αρχές της αναρχίας δεν αποτελούν απολιθωμένους κανόνες και δόγματα, που φυλάγονται σε κάποια επαναστατική κιβωτό, ούτε κτήμα ορισμένων μυημένων, των οποίων η αυθεντία δεν αμφισβητείται. Η εξουσία μιας «αλήθειας» που νομιμοποιεί το κράτος, ή η απόλυτη, αλάθητη και καθολική εξουσία των εκπροσώπων της επιστήμης, όχι μόνο δεν μας δεσμεύει, αλλά την απορρίπτουμε κατηγορηματικά. Όπως έγραφε ο Μιχαήλ Μπακούνιν, «Γενικά, δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο απ’ το να υπάρξουν άνθρωποι, προικισμένοι με μεγάλη γνώση, μεγάλη πείρα, μεγάλα πνεύματα και, πάνω απ’ όλα, μεγάλες καρδιές, που ν’ ασκήσουν πάνω μας μια φυσική και θεμιτή επιρροή, μιαν επιρροή ελεύθερα αποδεχτή και ποτέ επιβεβλημένη στ’ όνομα μιας οιασδήποτε επίσημης αυθεντίας, είτε ουράνιας είτε επίγειας» (Θεός και Κράτος).

ΘΑΝΑΤΟΙ, Ή ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ;

Εξ’ αρχής, η «πανδημία» του νέου κορωναιού covid19 χρησιμοποιήθηκε, ως η κινητήριος εκείνη δύναμη, που αποτέλεσε και συνεχίζει ν’ αποτελεί τον πολιορκητικό κριό, προκειμένου η εξουσία να εισβάλει με νέους όρους στον κοινωνικό χώρο και να αλώσει κάθε πτυχή της ζωής μας. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια τίποτα δεν είναι όπως πριν και φυσικά τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως ήταν. Άλλωστε, φαίνεται ότι, ήδη, λίγοι διατηρούν τις μνήμες τους και ακόμα λιγότεροι θα θυμούνται όσο περνάει ο καιρός και θα προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, που διαμορφώνουν την υπό όρους ζωή.

«ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΒΓΗΚΕ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ»…

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα τα ΝΕΑ, ο υπουργός δημόσιας τάξης Μ. Χρυσοχοΐδης, απαντώντας σχετικά με την παράδοση στην «Δικαιοσύνη» έκθεσης για την επονομαζόμενη «greek mafia» και τον χρόνο των αναμενόμενων εξελίξεων, δήλωσε:

«Περιμένω και επιδιώκω κάτι που έχει γίνει αναγκαίο. Μια απάντηση της δημοκρατίας στο οργανωμένο έγκλημα. Το οργανωμένο έγκλημα είναι εγκληματικές επιχειρήσεις, δηλαδή οργανώσεις με ιεραρχία, συγκεκριμένους τομείς δραστηριοποίησης και μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό. Στα τελευταία 20 χρόνια ένα περιχαρακωμένο φαινόμενο νύχτας και μαγαζιών που ήταν κυρίως αστυνομική υπόθεση εξελίχθηκε, οργανώθηκε και επεκτάθηκε, ιδιαίτερα μετά το 2010, σε επιχειρηματικές δραστηριότητες στο φως της ημέρας που μπορούν να επηρεάσουν ακόμη και τη λειτουργία των θεσμών, στη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, τα Μέσα και τη Διοίκηση. Δεν είναι πια πρόσωπα, ιδιοκτήτες μικρών ομάδων ή νυκτερινών κέντρων, είναι οργανώσεις που διακινούν τεράστια χρήματα, έχουν νόμιμες επιχειρήσεις, ξεπλένουν και επηρεάζουν».

Corruptissima re publica plurimae leges

(όσο πιο διεφθαρμένο το κράτος,

τόσο πιο πολλοί οι νόμοι, Τάκιτος)

Και πολύ το άργησαν εδώ που τα λέμε. Ο λόγος για την τροπολογία που κατατέθηκε, νύχτα φυσικά, που απαλλάσσει τα μέλη των υγειονομικών κρατικών επιτροπών, όχι απλώς από κάθε μελλοντική ποινική δίωξη αλλά και από κάθε ενδεχόμενο εξέτασης στα πλαίσια ενδεχόμενης εξεταστικής ή προανακριτικής διαδικασίας στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τη διαδικασία για να διευκολύνει, όπως πάντα, την κυβέρνηση στην ψήφιση και το ατσαλωμένο ΚΚΕ έδωσε το μελιστάλαχτο παρών του. Προφανώς, δεν είναι καθόλου άσχετη η διαρροή πληροφοριών σχετικά με τα πρακτικά της επιτροπής.

Το κράτος επιτίθεται στις πλατείες για όλους τους λόγους, εκτός από αυτόν της δημόσιας υγείας

Η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα. Η κυβέρνηση με μια σειρά από άκυρα και αυτοαναιρούμενα μέτρα δείχνει να τα έχει χαμένα σχετικά με την διαχείριση του κορωναϊού. Ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει εθιστεί στα διαγγέλματα, στα οποία δεν λέει απολύτως τίποτα και το μόνο που κάνουν είναι να του χαλάνε για πολύ λίγο τις διακοπές. Το τελευταίο διάγγελμα του Σεπτέμβρη μάλιστα, μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις φράσεις: Τα έχουμε κάνει σκατά, δεν έχω να σας πληρώνω γιατί τα λεφτά τα δίνω σε άλλους, φοράτε μάσκα.

Λερναίον Κράτος

Πλέγματα εξουσίας στην Ιστορία

Του Γ.Β. ΔΕΡΤΙΛΗ

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Ιούλιος 2019 / σελ. 191

Το βιβλίο αυτό είναι ένα δοκίμιο με όλες τις σημασίες της λέξης: δοκίμιο – δοκιμή· ερμηνεία – δοκίμιο· δοκίμιο – αίρεση.

Περιγράφει επτά μορφές του κράτους, όσες μπόρεσα να διακρίνω στην μεγάλη διάρκεια της Ιστορίας. Είναι οι μορφές με τις οποίες μπορούμε σήμερα πλέον να σκεφτούμε το κράτος: οργανισμός που ασκεί εξουσία σε μια εδαφική επικράτεια· ενεργό υποκείμενο της ιστορίας και του βίου μιας κοινωνίας· σύστημα σχέσεων μέσα στην κοινωνία αυτή· πεδίο πολέμου εσωτερικού και εξωτερικού· επίκεντρο του πλέγματος εξουσίας, που εκάστοτε κυβερνά· μήλον της έριδος ανάμεσα στους μετόχους του πλέγματος εξουσίας· κέντρο πολιτικής νομιμότητας και φύλαξ κοινωνικής ηθικής.

Αυτές οι μορφές είναι στατικές· είναι σαν στιγμιαίες «φωτογραφίες»· αν τις σκεφθούμε δυναμικά, η συνεχής εναλλαγή τους μάς φαίνεται φυσική. Κλείνουμε έτσι έναν κύκλο: είναι ο κύκλος του χρόνου, της Ιστορίας. Για μας το κράτος είναι πλέον ένας χαμαιλέων ή μια Λερναία Ύδρα με επτά κεφαλές. (Απόσπασμα από την Εισαγωγή του βιβλίου)

Τα κράτη και η εξουσία: ένας πύρινος εφιάλτης

Για ακόμα ένα καλοκαίρι, φωτιά ή μάλλον φωτιές. Μεγάλες καταστροφές σε όλο τον πλανήτη που όλο και εντείνονται, δημιουργώντας μικρές και μεγάλες ειπωμένες ιστορίες και αμέτρητες άλλες που δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί αυτοί που τις έζησαν έμελε να ήταν και η τελευταία τους. Και πίσω απ’αυτές, διάφορες αιτίες που άλλοτε έχουν να κάνουν με αμέλεια, άλλοτε με προσωπικό δόλο που μπορεί να σχετίζεται με επέκταση καλλιεργούμενης γης ή περιπτώσεις πυρομανίας και άλλες με το κράτος και τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα που συνδέονται μ’ αυτό και πίσω απ’ όλα η πολιτική εκμετάλλευση των κομμάτων, που κοιτούν να κερδίσουν ένα ψηφαλάκι παραπάνω πατώντας σε καταστροφές.

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

του Γκουστάβ Λαντάουερ

Επίμετρα:

Michel Lowy- Γιώργος Περτσάς-Στέφανος Ρέγκας

εκδ. Πανοπτικόν / σελ. 146

Αθήνα Ιανουάριος 2019

«Ζούμε μονάχα μια φορά, μονάχα μια φορά έχουμε το χρόνο να δράσουμε στον κόσμο σύμφωνα με τη βούλησή μας και πεθαίνουμε πολύ νωρίς. Γιατί λοιπόν να μην διακινδυνέψουμε τα πάντα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας;

Η αναρχία δεν είναι ένα άψυχο σύστημα ετοιμοπαράδοτων σκέψεων. Η αναρχία είναι ζωή· η ζωή των ανθρώπων που έχουν απελευθερωθεί από το ζυγό». Γκούσταβ Λαντάουερ (1870-1919)

«Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα και επιστολές ενός από τους σημαντικότερους αναρχικούς στοχαστές που συνάμα υπήρξε μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες αυτής της πολιτικής παράδοσης.

Πολυμαθής, στοχαστικός, με ευρύτητα πνεύματος, έλαβε μέρος ενεργά στα πολιτικά πράγματα του καιρού του, υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της σύντομης «Δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων» της Βαυαρίας του 1919, φυλακίστηκε από το σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς και δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς των freikorps.

Όπως το συνόψισε ο φίλος του Μάρτιν Μπούμπερκ: «Ο Λαντάουερ πέθανε τίμια όπως έζησε. Το κράτος και το κόμμα, οι δυο εξουσίες ενάντια στις οποίες ο Λαντάουερ αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή, συνεργάστηκαν για να καταπατήσουν το τελευταίο αβέβαιο τρεμοφέγγισμα της επανάστασης». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Επανήλθε στο προσκήνιο και στη δημοσιότητα το θέμα των σχέσεων μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας και μιας ενδεχόμενης συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών. Όπως είπε, σε δεύτερο χρόνο, ο Ιερώνυμος «υπήρξε πρόθεση για συμφωνία» και όχι συμφωνία, αλλά φυσικά δεν γνωρίζουμε πότε δυο μέρη και φορείς συζητούν ένα θέμα με την, εκ των προτέρων, πρόθεση να διαφωνήσουν. Στη διαπραγμάτευση ο στόχος της κάθε πλευράς είναι να υπάρξει συμφωνία που τουλάχιστον η κάθε πλευρά είτε θα είναι είτε θα νιώθει ωφελημένη είτε θα μπορεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά/πολιτικά τα οφέλη μιας απόφασης. Διαφορετικά εάν η πρόθεση είναι η διαφωνία τότε δεν υφίστανται συζητήσεις προς τη κατεύθυνση για μια νέα θεσμική συμφωνία. Ασφαλώς γνωρίζουμε ότι η συγκεκριμένη δήλωση απευθυνόταν αποκλειστικά και κύρια στους ιεράρχες και στις άμεσα εκφρασμένες αντιρρήσεις τους ως προς τη «συμφωνία».

Η ελληνική Εκκλησία, ως επίσημος θεσμικός και εκτελεστικός φορέας της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας στον ελλαδικό χώρο, εξ αρχής είχε άμεση και στενή σύνδεση με το Κράτος από την ίδρυση του ελληνικού μοναρχικού κρατιδίου. Άλλωστε, από το 1833 η Αντιβασιλεία της Ελλάδας επεξεργάζεται σχέδια απόσπασης της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ίδρυση αυτοκέφαλης εκκλησίας του ελληνικού βασιλείου. Τις προτάσεις αυτές παρουσιάζει την εποχή εκείνη ο Σπυρίδων Τρικούπης και η Αντιβασιλεία εκδίδει, χωρίς απόφαση και συναίνεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, βασιλικό διάταγμα όπου ανακηρύσσεται η αυτονομία της. Η σχέση της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει πια δογματική σχέση με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και όχι διοικητική.

Το Κόμμα, το Κράτος και το Κεφάλαιο. Με μια λέξη: η Κυριαρχία

Όσα κι αν λέγονται για την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, η γραφειοκρατία είναι ακόμα ισχυρή. Αν και η ημιαπασχόληση στο δημόσιο, η άρση της μονιμότητας, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εποχιακές συμβάσεις, οι μετατάξεις, αποτελούν ισχυρά «πλήγματα» για τη γραφειοκρατία, οι αθρόες προσλήψεις στην αστυνομία, το στρατό, και την… αγροφυλακή, «επιδιορθώνουν τη ζημιά» και έτσι δεν υπάρχει ουσιαστική συρρίκνωση της κρατικής γραφειοκρατίας.

Με τον τρόπο αυτό το κράτος επιτυγχάνει δύο πράγματα. Από την μια μεριά ενισχύει την δύναμη των κατασταλτικών μηχανισμών του σε «ανθρώπινο» δυναμικό, και από την άλλη αφήνει πολλά περιθώρια εκμετάλλευσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο με τον εκβιασμό της εργασίας, μια και δεν υπάρχουν πια μεγάλες αποκλίσεις στις εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.

ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

[Το κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό El Libertario, Βενεζουέλα, τ. 58/Μάρτης-Απρίλης 2010.

Παρ’ ότι δεν καλύπτει όλες τις πλευρές ενός τόσο μεγάλου ζητήματος (και πως θα μπορούσε άλλωστε;), θεωρούμε πως αποτελεί μια συγκεκριμένη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου άλλωστε.

Οι ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν, ούτε οι «λύσεις» που προτείνονται είναι κάποια πανάκεια που αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Τέλος δεν θα πρέπει όλες αυτές οι εμπειρίες και οι πρακτικές που κατατίθενται να αντιμετωπίζονται με λογικές υπεροψίας. Έχει συμβεί, σε πολλές περιπτώσεις, άσχημα συμβάντα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να προκύπτουν μετά από κινήσεις του εξουσιαστών που δεν έχουν σχέση ούτε με προηγμένες τεχνολογίες ούτε με τεράστια κινητοποίηση δυνάμεων, αλλά με τη χρήση «πρωτόγονων» μέσων.

Τέλος δεν θα πρέπει να διαφεύγει της αντίληψής μας το γνωστό ρητό: «κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος ώστε να μην τύχει της προσοχής της εξουσίας».]

Εδώ και κάποιο καιρό η κυβέρνηση της Βενεζουέλας έχει κάνει συστηματική πρόοδο με σκοπό την αναδιοργάνωση του συστήματος πληροφοριών της εθνικής αστυνομίας, σκοπεύοντας να ανακαλύψει και να αδρανοποιήσει τα αυτόνομα κοινωνικά κινήματα που εμφανίζονται στη χώρα.

Ο Νόμος περί Κατασκοπείας και Αντι-κατασκοπείας (προσωρινά απενεργοποιημένος) και η νέα Υπηρεσία Πληροφοριών της Βενεζουέλας (SEBIN στα ισπανικά) είναι μόνο δύο παραδείγματα. Με σκοπό να προωθήσουμε τις απαραίτητες γνώσεις πάνω στο θέμα ανάμεσα στους αγωνιστές, δημοσιεύουμε μια ενημερωτική ανασκόπηση για τις διαφορετικές τακτικές που χρησιμοποιεί το Κράτος αποσκοπώντας στο να διαλύσει το ανταγωνιστικό κοινωνικό κίνημα και να εγκληματοποιήσει όσους το ακολουθούν.

ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο υπ’ αριθμ. 41 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2005. Παρά τις ορθές προσεγγίσεις στα βασικά θέματα που αφορούν την συνάρτηση φυλακής και ναρκωτικών ως μέσων καταστολής της ανθρώπινης φύσης, καθοριστική υπήρξε η λαίλαπα της αριστερής αυταπάτης και χειραγώγησης, η οποία τα μετέπειτα χρόνια σάρωσε το εξεγερσιακό πνεύμα που είχε φουντώσει από τα τέλη της δεκαετία του 1980, σπέρνοντας αυταπάτες με ανώδυνες και καθεστωτικού τύπου διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, αλλά και με την άτυπη, ως ένα βαθμό, θεσμοθέτηση των συμμοριών, ως ρυθμιστικών συντελεστών σε ό,τι αφορά τα δεσμωτήρια και διαφθορεία των ανθρωπίνων προσωπικοτήτων…

 

Το κράτος οφείλει αν θέλει να διατηρήσει την κυριαρχία του να εφαρμόζει μια σειρά πρακτικών, που θα ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες για την ανάπτυξη επιθετικών κινήσεων ενάντια σε αυτό. Οι κινήσεις των κυρίαρχων δεν είναι τυχαίες, αλλά μελετημένες και σε πολλές περιπτώσεις συνδυασμένες. Σχεδόν όλες από αυτές τις επικαλύπτει και με την ανάλογη επιχειρηματολογία, μέσω της οποίας επιδιώκεται η απόσπαση κάποιας κοινωνικής συναίνεσης στην κάθε του επί μέρους στόχευση. Θέλουν να έχουν πάντα μια απάντηση για όλα.

Οι φυλακές είναι ένας χώρος στον οποίο επιχειρείται η φυσική και πνευματική εξόντωση των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε αυτή. Η φυλάκιση αποτελεί για τους κρατιστές ένα συνηθισμένο μέσο, που το χρησιμοποιούν για να «τιμωρήσουν» όσους ανθρώπους δρουν «παραβατικά», σύμφωνα πάντα με τη «λογική» της κυριαρχίας.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

Η αδράνεια και η παραίτηση των ανθρώπων, απ’ όσα αφορούν τη ζωή τους και την πραγματική ελευθερία, είναι καταστάσεις που ευνοούν το κράτος γιατί το διευκολύνουν να συνεχίζει το αντιανθρώπινο έργο του. Μέσα από τέτοιες συνθήκες οι κρατιστές μπορούν και υλοποιούν τα σχέδια που καταστρώνουν κάθε φορά και τα οποία έχουν σαν γενικό στόχο την πλήρη καθυπόταξη των ανθρώπων.

Είναι, εξ άλλου, γεγονός πως η ύπαρξη του κράτους είναι μια παρατεταμένη δολοφονική πρακτική ενάντια στην ανθρώπινη κοινωνία. Απ’ αυτό προέρχονται όλοι εκείνοι οι όροι που επιχειρούν να δολοφονήσουν –και αρκετές φορές το κατορθώνουν– την ανθρωπινότητα. Η καταναγκαστική εργασία, η υπακοή, η αποδοχή ιδεολογικών κατασκευών και προταγμάτων που επιχειρούν να στερήσουν την ικανότητα κατανόησης όσων πραγματοποιούνται καθημερινά, η καθήλωση σε μικροπροβλήματα που σκόπιμα μεγεθύνονται για να σκεπαστεί η πραγματικότητα, είναι μερικά από τα μέσα που χρησιμοποιούν οι κρατιστές.

Το σκιάχτρο που φυλάει σάπιους καρπούς

Το κράτος είναι το πιο θλιβερό, το πιο κουραστικό και κυρίως το πιο βαρετό από όλα τα τέρατα. Ξεδοντιάρικο και παραπονιάρικο, σιχαμένο κι αξιοθρήνητο. Λογικό είναι να κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πλάσματα του είδους του: φοράει στολές και μασκαρεύεται, αλλά κυρίως τραβάει την προσοχή μακριά απ’ αυτό το άθλιο σαρκίο του. Προσποιείται ότι μας θέτει εμπόδια, για να ξεχαστούμε, ότι μπορεί να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση, ότι μπορεί να ελέγξει τα πάντα, όντας φοβερό και τρομερό.

Κι όμως όλοι αυτοί οι υπάλληλοι και λειτουργοί του, τα γερασμένα του κύτταρα, τα άθλια αναμνηστικά του από παλιούς πολέμους, είναι το προπέτασμα καπνού.

Το κράτος είναι φίλος σου

Το κράτος είναι απαραίτητο. Είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθεί. Το χάος καραδοκεί. Όταν σε όλο τον πλανήτη ξυπνούν δύο κόσμοι, όταν μικρά παιδάκια δένουν τις γραβάτες τους, για να πάνε στο κολέγιο, να πάρουν την υψηλότερης ποιότητας εκπαίδευση, για να διαχειριστούν τον κόσμο, να τον πουλήσουν και να τον αγοράσουν και μαζί, λίγα μέτρα παραπέρα, ξυπνούν και κοιμούνται, τρέφονται και τριγυρνούν άλλα παιδιά στα σκουπίδια, τότε ναι, το κράτος είναι ζωτικής σημασίας.

Χρειάζεται πολλή φαιά ουσία, για να τραφεί. Τη δική μας. Είμαστε απόλυτα απορροφημένοι στη δουλειά μας. Αν κάποιος μας τη στερήσει, αναστατωνόμαστε. Θέλουμε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε, κάνοντας κάτι συγκεκριμένο. Έχουμε ανάγκη να είμαστε απασχολημένοι. Αλλιώς, μέσα σε όλο αυτό το χάος θα διαλυθούμε. Αν δεν έχουμε ωράριο, θα συντριβεί η ψυχοσύνθεσή μας. Θα είμαστε μόνοι.

Το κράτος είναι φίλος μας. Μας χτυπάει φιλικά στην πλάτη. Είναι καλός πατέρας, προστάτης, να μας γιατροπορέψει, να μας εξασφαλίσει εύρωστο μέλλον, για μας και τα παιδιά μας. Χρειάζεται, για να μη φάμε ο ένας τον άλλο, που έλεγε κι ο γερο-Χομπς στον Λεβιάθαν του. Πράγματι. Κι αν δεν είναι καλό, θυμώνουμε μαζί του. Σε καιρούς κρίσης, χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτό, που δε μας έδωσε ό,τι μας υποσχέθηκε. Εκλογές, πραξικόπημα, βασίλειο, αυτοκρατορία, απόλυτος έλεγχος στις ζωές μας, ο,τιδήποτε χρειάζεται. Αρκεί να μη μένουμε στην ανασφάλεια. Το χάος είναι παντού γύρω.

Οι υπάλληλοί του, οι υπηρεσιακοί του φύλακες, οι οικονομολόγοι κι οι τραπεζίτες το στελεχώνουν αυτό το κράτος. Δεν είναι μια απρόσωπη δύναμη, αλλά άνθρωποι-τροφοί του, με συγκεκριμένες προθέσεις. Κι αν αυτοί βγουν χαμένοι, θα τους αντικαταστήσουν οι νικητές. Αενάως. Γιατί το κράτος είναι αναγκαίο. Μη σφαχτούμε μεταξύ μας. Δεν κάνει.

Ας ζούμε εν ειρήνη, στην επικράτειά του, αλληλοσπαραζόμενοι σιωπηλά, ο θάνατός σου η ζωή μου και κοίτα την πάρτη σου, μην χάσεις κανένα όφεων-οφίκιο και τι θα γίνει μετά. Αρκεί να μη γίνει πόλεμος και σφαχτούμε μεταξύ μας. Τα ’παμε. Αρκεί να μη νιώσουμε την τρομακτική ανάσα της αβεβαιότητας. Το καλό θέλει θυσίες και δεν είναι καιροί να θυσιαζόμαστε. Είναι καιροί να μαζευόμαστε κι άλλο στο καβούκι μας. Να είμαστε καχύποπτοι με όλη την ανθρωπότητα. Μόνο το κακό είναι βέβαιο. Γι’ αυτό, χρειάζεται το κράτος.

Το κράτος είναι φίλος σου, που σε αφήνει να βασανίζεσαι και να καταστρέφεσαι, μόνο και μόνο για να σε σώσει μετά. Είναι ο δυνάστης κι ο σωτήρας σου. Και πάλι καλά, γιατί είσαι διεφθαρμένος. Κι αν μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, μπορεί να κατασπαράξεις κι αυτόν λίαν συντόμως.

Η αναρχία είναι μια κατάσταση που περιορίζει τους ορίζοντες. Είναι πολύ συγκεκριμένη και σε βάζει σε συγκεκριμένα πλαίσια που σε περιορίζουν. Ποιο το νόημα, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, να είσαι αναρχικός; Πολύ περιοριστικό. Θα μπορούσες να κάνεις τόσα άλλα πράγματα και κυρίως να ζήσεις. Γιατί η ζωή θέλει τάξη κι ένα ωρολόγιο πρόγραμμα.

Ποια αναρχία και ποιο χάος; Μια ουτοπία είναι όλα. Οι αναρχικοί δεν ξέρουν να ζήσουν. Γιατί δεν κάνουν ό,τι κι άλλοι; Τι θέλουν τελοσπάντων; Να αλλάξουν τον κόσμο; Ποιος τους ζήτησε βοήθεια; Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Κι ενώ οι περισσότεροι τους περιφρονούν, αυτοί εκεί να επιμένουν στις ιδέες, στις θεωρήσεις, στις αντιπολιτικές τους αγκυλώσεις. Μια είναι η αλήθεια κι αυτοί χάνονται σε αυταπάτες. Ανόητοι ονειροπόλοι στην καλύτερη περίπτωση.

Βάλτο καλά στο μυαλό σου, δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Κι αν δεις ότι κουράστηκες, κάνε διακοπές, μπούκωσε χούφτες αντικαταθλιπτικά, πιες ναρκωτικά και δυο νταμιτζάνες αλκοόλ για το σβήσιμο∙ ό,τι αντέχει η τσέπη σου τελοσπάντων. Κι από κράτη, ένα σωρό. Καιρός να αρχίσεις τα ταξίδια κάθε είδους, για μια καλύτερη ζωή.

Αλλά μην παραπονιέσαι μετά…

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Πίνακες ζωγραφικής με …περίεργο περιεχόμενο και κρατικού ενδιαφέροντος

Οι πίνακες τού Alex Schaefer που απεικονίζουν φλεγόμενες τράπεζες αξίζουν πολλά χρήματα. Προφανώς και δεν μας αφορά, ούτε μας απασχολεί το χρηματιστήριο της τέχνης. Αυτό, όμως, που έχει ενδιαφέρον σε σχέση με τον Alex Schaefer είναι πως οι πίνακες των τραπεζών, που καίγονται, κίνησαν το «ενδιαφέρον» της αστυνομίας του Λος Άντζελες.

Μια ελαιογραφία του, που απεικονίζει μια φλεγόμενη τράπεζα, πυροδότησε δύο έρευνες από τις αρχές και παράλληλα ένα διεθνή παροξυσμό στη δημοπράτησή της, καθώς ο καλλιτέχνης πούλησε, σε γερμανό συλλέκτη, τον καμβά του (22Χ28 ιντσών) που απεικονίζει ένα υποκατάστημα της Chase Bank στη Van Nuys, να φλέγεται, προς 25.200 δολάρια.

Ουγκάντα: η πολιτική γεωγραφία της πείνας

Οι εργαστηριακές τροφές, που παρουσιάζονται υποτίθεται ως μάνα εξ ουρανού, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματα υποσιτισμού του πλανήτη, είναι το νέο τυρί στην φάκα του τεχνοβιομηχανικού πολιτισμού. Μετά από χρηματοδότηση του ιδρύματος του Μπιλ Γκέιτς, οι έρευνες του τεχνολογικού τμήματος του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ (Αυστραλία) βρήκαν εφαρμογή στην Ουγκάντα. Η πρώτη εσοδεία γενετικά τροποποιημένων μπανανών, οι οποίες είναι πλουσιότερες απ’ τις κανονικές σε βιταμίνη Α, στάλθηκαν στην χώρα που βασίζει τη διατροφή της κατά 70% σε αυτές.

Η κυρά-δημοκρατία και το «αναγκαίο» ξεπέρασμα της!

Τι μας λείπει, τι μας λείπει… α ναι, λίγη δημοκρατία παραπάνω να ’χαμε! Αυτό το ανικανοποίητο που μας τριβελίζει νυχθημερόν τα σωθικά. Πότε επιτέλους θα την ζήσουμε την ρημάδα την δημοκρατία; Στο κάτω-κάτω, γι’ αυτό δεν αγωνιζόμαστε; Για να δούμε επιτέλους το «αίτημα για δημοκρατία» να παίρνει σάρκα και οστά, να ζωηρεύει και να θεριεύει κάνοντας τις ζωές μας ομορφότερες; Είναι γνωστόν βέβαια τοις πάσι πως, αν δεν βιώσεις κάτι, δεν είσαι σε θέση να το ξεπεράσεις, βρε αδερφέ. Γι’ αυτό και η μαρξιστική-«αντιεξουσιαστική» αριστερά έχει την λύση∙ να ζήσουμε την πραγματική(;) δημοκρατία ως βάση για το ξεπέρασμα της. Ας το πάμε σιγά-σιγά το πράγμα. Γιατί τόση βιασύνη; Ζεις, λοιπόν, την δημοκρατία σου, την κάνεις έπειτα πιο «επαναστατική», πιο άμεση, λίγο κολχόζ, λίγο κιμπούτς, λίγος Καστοριάδης, μερικά ελευθεριακά σχολειά και μπόλικο εναλλακτικό κράτος και ο δρόμος για της απόλυτη ελευθερία θα ’ναι γιομάτος ροδοπέταλα.