Οι «αναρχοκομμουνιστές» και το πνεύμα του καπετάν Φώτη Κουβέλη

Παράπλευρη απώλεια (Collateral) της εισβολής του νεοκρατισμού/νεοκορπορατισμού στον «σύγχρονο βίο» θεωρούν πολλοί ότι είναι ο ιστορικός εξευτελισμός, που πραγματοποιήθηκε στο όνομα του αναρχοκομμουνισμού στον ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό. Εκτιμάται μάλιστα ως αντίστοιχος σε κλίμακα με εκείνον της Β´ Διεθνούς, που στήριξε ή ανέχτηκε τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μ’ άλλα λόγια για να παραφράσουμε τον Καβάφη, λέγεται ότι «εξευτελίστηκαν πλήρως, μια πολιτική ροπή τους λίαν σιχαμένη και περιφρονημένη (έμφυτη μολοντούτο) υπήρξεν η αιτία». Εμείς πάντως θεωρούμε ότι εξευτελισμός υφίσταται όταν κάποιος εκπίπτει από τις θέσεις του και όχι όταν τις αποκαλύπτει με κάθε περηφάνεια.

Αλέξη Τσίπρα είμαστε μαζί σου, σύντροφε Κουβέλη άντε και γαμήσου…

(το σύνθημα της νίκης στο επίμαχο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που επικυρώθηκε η κυριαρχία του Αλέξη)

Όταν διαβάζουμε από ακραιφνείς νεοφιλελεύθερες πένες διθυραμβικούς επαίνους για την τέως υπουργό εργασίας Έφη Αχτσιόγλου και «δελφίνα» (ο θηλυκός του δελφίνου) στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το έργο της σχετικά με την καταπολέμηση της …εργοδοτικής αυθαιρεσίας, με αφορμή το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που προετοιμάζει η κυβέρνηση, ξέρουμε ήδη το διάδοχο του Αλέξιου Τσίπρα, ο οποίος κατά τα φαινόμενα μετράει μήνες.

Και εντάξει, είναι προφανές πια σε όλους ότι τον Αλέξη τον Τσίπρα «δεν τον θέλει ο λαός», τον βαρέθηκαν όλοι, δεν φέρνει την ελπίδα, αλλά μια εύκολη επανεκλογή για τον Κυριάκο και την άθλια παρέα του. Πως, όμως, μπορεί ένας royalty της αριστεράς να αποχωρήσει από το Θρόνο, ειδικά όταν τον κατέλαβε με την άκρως δημοκρατική διαδικασία του δαχτυλιδιού από τον Αλαβάνο; (Για την ακρίβεια έκοψε το δάχτυλο του μέντορά του και αφαίρεσε το δαχτυλίδι…) Η κοινή λογική λέει ότι «φεύγει όποτε αποφασίσει ο ίδιος».

Οι Βοργίες του 1%

«Παραιτούμαι!» βροντοφώναξε ο Φώτιος Α΄ ο Σεμνός και σιωπή κάλυψε σαν μελανό πέπλο τη ΔΗ.ΜΑΡ απ’ άκρη σ’ άκρη. Μέχρι και τα επάργυρα μανουάλια σβηστήκαν μοναχά τους σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας. Ο αρχιθαλαμηπόλος Ψαριανός, αφού τίναξε τα ροκανίδια απ’ τη λάμα του πριονιού του, άνοιξε τα χέρια προς τον ουρανό και είπε: «Ω πολυχρονεμένε Βοναπάρτη, ημών Βενιζέλε, γενηθήτω το θέλημα σου!

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Νομίζουμε πως είναι πλέον εμφανές προς όλους πως οι  διαβουλεύσεις ανάμεσα στα κόμματα είναι καθημερινές. Στόχος η διατήρηση και διαχείριση των  υποθέσεων τη κυριαρχίας όπως και τα ανταλλάγματα που θα λάβουν  όλοι αυτοί οι βαστάζοι του συστήματος για τη συμμετοχή τους στην προσπάθεια άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, με σκοπό την ένταξη των ανθρώπων στους νέους όρους δουλείας που επιχειρούν να εδραιώσουν οι, εγχώριοι και μη, δυνάστες.

Τα λιγούρια της αριστεράς και ο αγώνας δρόμου για να τσιμπήσουν κανένα κοκαλάκι της εξουσίας, που ξαναμοιράζεται σ’ αυτές τις εκλογές

Η Ριζοσπαστική Αριστερά «αναστενάζει», η ανανεωτική κομπάζει, ο Τσίπρας κατηγορεί ως κοινό εκβιαστή τον Αλαβάνο, και οι συνιστώσες του Αλαβάνου χαρακτηρίζουν τους «συντρόφους» του ΣΥΝ, φυτά εσωτερικού χώρου και το συνέδριο τους «γλυκύ βραστό». Μια ωραία ατμόσφαιρα!!!

Όλα καλά και όλα ωραία, λοιπόν, στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΣΥΝ, στα ΕΑΜικά Αλαβανέικα Μέτωπα και τις Κουβελικές Δημοκρατικές αριστερές. Εμείς τουλάχιστον διασκεδάζουμε δεόντως με τις εξελίξεις και ακόμα περισσότερο με εκείνους, που επειδή βαράει διάλυση το μαγαζί κοιτούν πως θα μοστράρουν ξαφνικά ως ακηδεμόνευτοι. Μέχρι νεωτέρας βέβαια…

Θα μπούμε, όμως, στον πειρασμό να θυμίσουμε δύο πραγματάκια και να επισημάνουμε άλλα τόσα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την …ταραχή μας, όταν πληροφορηθήκαμε από εκείνα τα τρομερά γκάλοπ ότι ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει 18% στις βουλευτικές εκλογές, όταν προβαλλόταν απ’ όλα τα ΜΜΕ σαν η μόνη ισχυρή αντιπολίτευση την ώρα που οι πασόκοι μαλλιοτραβιόντουσαν για να βγάλουν νέο αρχηγό, όταν ο Πολύδωρας και ο ΛΑΟΣ βεβαίωναν ότι καθοδηγούσε τους κουκουλοφόρους ή τουλάχιστον τους στήριζε.

Και η φούσκα που φούσκωναν τα ΜΜΕ και οι ανάγκες της εξουσίας γενικότερα άρχιζε να ξεφουσκώνει με σταθερούς ρυθμούς. Πέρασαν και τα Δεκεμβριανά, παρέδωσε την εξουσία ο Κωστάκης στον Γιωργάκη, ήρθε και η Τρόικα.

Και η πίττα έσπασε σε πολλά κομμάτια. Σε πολλά μικρά κομμάτια. Και τα λιγούρια, όπως πάντα, όρμησαν να αρπάξουν ό,τι προλάβουν.

Αυτό είναι που ονομάζουν πολιτικές διαφορές στην αριστερά, αυτοί είναι οι όροι διάσπασης και ενότητας, αυτοί είναι οι όροι και οι «ανάγκες συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο και την οικολογία».

Αυτός είναι και ο «σοβαρότερος» λόγος για τον οποίο τρώγονται.

Δημοσιεύθηκε από την Συσπείρωση Αναρχικών