ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: Κοινωνία, κοινότητα, κράτος και ανεξούσια οργάνωση και συμβίωση

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιωνδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση».
(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

Η διάκριση και η αποσαφήνιση εννοιών, πιστεύουμε πως είναι μια σημαντική διεργασία, που συμβάλλει στην ατομική και συλλογική ανάπτυξη της απελευθερωτικής πορείας. Δεν είναι, λοιπόν, ζήτημα «καθαρότητας», αλλά μια προσπάθεια επίγνωσης των διαφόρων στοιχείων, που ατομικά και συλλογικά κατακλύζουν και με διάφορους τρόπους αφορούν την καθημερινότητά μας. Η συσκότιση, το πασάλειμμα και η μαζικοποίηση είναι χαρακτηριστικές πρακτικές της εξουσίας για να διατηρηθεί μια πραγματικότητα, που βασίζεται στην ταχύτητα, στην απουσία σκέψης και τελικά στην καθίζηση κάθε εξέλιξης της απελευθερωτικής προοπτικής, συλλογικής και ατομικής.

Αυτή η λογική διαπερνάει ακόμα και κομμάτια της κοινωνίας, που υποτίθεται, πως είναι ενάντια σε κράτος και εξουσία.

Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες

Από την προεπαναστατική περίοδο
έως τις προσπάθειες συγκρότησης
εθνικού κράτους.

Ομάδα Ενάντια στη Λήθη
έκδοση Αναρχική Αρχειοθήκη / Αθήνα 1996 / σελ. 430

Είναι αλήθεια ότι, σήμερα, υπάρχει μια πολύ πλούσια βιβλιογραφία για όποιον επιθυμεί να εμβαθύνει τις γνώσεις του, στα ψιλά γράμματα και τις μη κυρίαρχες όψεις της ιστορίας, σε αυτό που ονομάζεται «1821». Ασφαλώς η έρευνα και η ανάλυση δεν σταματά ποτέ στη δημόσια ιστορία, δεν είναι μια στατική και πεπερασμένη διαδικασία. Αυτή η πληθώρα μονογραφιών, βιβλίων και έρευνας για τη μη κυρίαρχη όψη της ιστορίας (με εξαίρεση τα απομνημονεύματα των συμμετεχόντων στην επανάσταση του ’21 τα οποία απαρτίζουν μια ξεχωριστή κατηγορία) ξεκίνησε με ελάχιστες απόπειρες, όπως του Γ. Κορδάτου –η οποία είχε ασφαλώς προσανατολισμένη ταξική οπτική και προσέγγιση– το 1924, του Γ. Σκαρίμπα με το βιβλίο του «Το 1821 και η Αλήθεια» τη δεκαετία του ’70, για να φτάσουμε στην πρόσφατη σε εμάς εποχή με πλήθος εργασιών. Πολλές από αυτές τις εργασίες είχαν ως κίνητρο την καλύτερη κατανόηση των γεγονότων του 1821, σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της αντίληψης της ταυτότητας και του συλλογικού των Ελλήνων. Πέρα από τον ρόλο της Εκκλησίας, των Φαναριωτών και άλλες σημαντικές κατηγορίες που είχαν θιχτεί, αναπτύχθηκε έρευνα για την ευρεία συμμετοχή αλλόγλωσσων οπλαρχηγών και αγωνιστών, όπως οι αρβανίτες, ή τα περίφημα «καπάκια», οι συμφωνίες και διαπραγματεύσεις, δηλαδή, μεταξύ οπλαρχηγών και Οθωμανών αξιωματούχων, καταδεικνύοντας την πολυδιάστατη όψη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Ένα από τα πρώτα τεκμηριωμένα βιβλία, με ευρεία χρήση πλήθους πηγών, παραθεμάτων και σημειώσεων, εξέτασης και ανάλυσης των ιστορικών γεγονότων που προηγήθηκαν της επανάστασης του 1821 και μέχρι την συγκρότηση του ελληνικού εθνικού κράτους αποτελεί το βιβλίο που εκδόθηκε από την Αναρχική Αρχειοθήκη, πριν από 25 χρόνια, και συγκεκριμένα το 1996. Μια προσπάθεια της Ομάδας Ενάντια στη Λήθη που φέρει τον τίτλο: «Κυριαρχία και Κοινωνικοί Αγώνες στον “Ελλαδικό Χώρο”».

Κοινωνία και κοινωνικοί αγώνες: μια «αιρετική» αναρχική οπτική

Πολλά απ’ όσα κάνουμε ή λέμε, πολλά απ’ όσα νιώθουμε ακόμη για τον εαυτό μας και τους άλλους περνάνε μέσα από το μεγάλο κοινωνικό φίλτρο. Η κοινωνία συχνά είναι αυτή που παίζει το ρόλο κλειδί για την ερμηνεία αυτού που, συμβατικά, ονομάζεται πραγματικότητα. Η ακαδημαϊκής υφής μελέτη της είναι ολόκληρος επιστημονικός κλάδος. Αλλά για έναν αναρχικό η κοινωνία δεν είναι ένα σύνολο ουδέτερα φορτισμένο. Επόμενο είναι, λοιπόν, να αναρωτηθούμε αν μπορεί η Αναρχία να υπάρξει σε μια κοινωνία, αν είναι αντικοινωνική και για ποιο λόγο, τέλος πάντων, μιλάμε για κοινωνικούς αγώνες.

Θεωρούμε πως οι απόψεις των αναρχικών παρουσιάζουν θεμελιώδεις αποκλίσεις, ως προς τον προσδιορισμό της κοινωνίας –δομικά και ιστορικά–, αλλά και σχετικά με την στάση των αγωνιζόμενων ανθρώπων απέναντί της. Το παρόν κείμενο, ουδόλως έχει ως σκοπούμενο «να βάλει τα πράγματα στην θέση τους», ούτε βεβαίως διεκδικεί τον τίτλο του αλάθητου. Ας λογιστεί ως μία ακόμη προσπάθεια αναρχικής ομάδας να προσθέσει κάτι επί πλέον στο όλον της αναρχικής θεώρησης για το ζήτημα, επιχειρώντας να προσεγγίσει και τούτο με μια συνολικά απελευθερωτική οπτική. Τι είναι, λοιπόν, η κοινωνία για τους αναρχικούς; Τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο κοινωνικοί αγώνες; Μήπως πολλοί ενδιαφερόμενοι περί των εν λόγω ζητημάτων βρίσκονται σε ένα διαρκές μπέρδεμα –κι όχι αδίκως–, όσον αφορά την σχέση αναρχικής θεώρησης-κοινωνίας; Ας δούμε, λοιπόν, ένα-ένα τα άνωθι, με σκοπούμενο βεβαίως την αποσαφήνιση κι επ’ ουδενί την δημιουργία επί πλέον σύγχυσης.

Η κοινωνία κατ’ αρχάς σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ειδωθεί ως μορφή ελεύθερης οργάνωσης των ανθρώπων. Δεν σχηματοποιήθηκε, λοιπόν, για να καλύψει τις φυσικές ανάγκες τους· η κοινοτική συμβίωση τούς προσέφερε και με το παραπάνω, ο,τιδήποτε πραγματικά επιθυμούσαν. Όταν ο άνθρωπος μετέβαλε τη σχέση του με το φυσικό περιβάλλον και το είδε ως τόπο με καθορισμένα όρια, δομημένα με σχέσεις ιδιοκτησίας με τη γη, τότε, θα μπορούσαμε να πούμε ότι γεννήθηκαν οι πρώτες κοινωνίες, ως προϊόντα του πολιτισμού του. Αυτή η μεταβολή δεν είναι μια χρονική στιγμή, βέβαια, δεν συνέβη σε μια μέρα ούτε παντού ταυτόχρονα. Είναι μια μετάβαση σε μιαν άλλη εμπειρία, ένα πέρασμα στον πολιτισμό και τις κοινωνικές του δομές, μια άλλου είδους ζωή. Με άλλα λόγια, η κοινωνία προέκυψε, όταν οι πρώτες αγροτικές κοινότητες (και όχι κοινωνίες), με «πρωτοβουλία» της πρωτογενούς εξουσίας –που εδραζόταν στην θεσμισμένη μεταφυσική– προχώρησαν στην δημιουργία ιερατείων.

Πολιτική εκπροσώπηση ή ανεξέλεγκτοι κοινωνικοί αγώνες;

Αν η εξουσία είναι ένα σύνολο από μικρά και μεγάλα γρανάζια, που η περιστροφή τους εκκινεί την κρατική μηχανή, τότε η πολιτική είναι το απαραίτητο γράσο για την ομαλή λειτουργία τους. Όταν, μάλιστα, ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν ελέγχεται επαρκώς απ’ την βούληση της άρχουσας τάξης, οι τριβές που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής, είναι εις θέση να μειώσουν αισθητά την απόδοση της. Αν προχωρήσουμε το ζήτημα ακόμα παραπέρα, διαπιστώνουμε πως οι αυθόρμητοι και ανεξέλεγκτοι κοινωνικοί αγώνες, μπορούν όχι απλώς να επιβραδύνουν τους μηχανισμούς καταπίεσης, προωθώντας την απελευθερωτική προοπτική, αλλά ως άμμος στην εσωτερική τους διάρθρωση, να τους καταστήσουν παντελώς άχρηστους.

H αντίσταση των ιθαγενών Mapuche, στη Χιλή

Δύο βίντεο από την αντίσταση των Mapuche, για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία

Η καταπίεση, η εξόντωση και η αντίσταση των ανυπότακτων

Οι εξεγέρσεις δεν μπαίνουν σε μουσεία είναι ζωντανές σε κάθε κοινωνία

Ανέκαθεν, στις ανθρώπινες κοινωνίες υπήρξαν αγωνιζόμενες μερίδες ανθρώπων που αντιλήφθηκαν την εκμετάλλευση που βιώναν και αναζήτησαν τρόπους για επανάκτηση της κλεμμένης ελευθερίας τους
Η κοινωνική αντιβία αντιπαρατίθεται στην καθημερινή βία των κυριάρχων με διάφορους τρόπους, καθημερινά γύρω μας και σε διάφορες μορφές εκδηλώνεται ο κοινωνικος πόλεμος.

Οι εξουσιαστές ανέκαθεν προσπαθούσαν να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και αντιστάσεις, τις τοποθετούν στα πλαίσια της απλής παρέκκλισης από την υποταχτική ομαλότητα.
Οι διαθέσεις χειραφέτησης και απελευθέρωσης από τη σκλαβιά της εξουσίας  των εξεγερμένων παρουσιάζονται ως ανάγκη για μεταρρυθμίσεις και αναδιοργάνωση της κρατικής επιβολής. Οι εξουσιαστές  μετά από κάθε κοινωνική εξέγερση χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα εργαλεία για να αναδιαρθρώσουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Η αλλαγή καθεστώτος το 1974 προσπάθησε να αφομοιώσει και να ξεφουσκώσει την κοινωνική οργή, να τη μεταλλάξει σε δημοκρατικές παροχές  και εκδημοκρατισμό της κρατικής μηχανής.
Ο στρατός αντικαταστάθηκε σύντομα από ΜΑΤ και ΜΕΑ, η ωμή καταστολή με τη συναίνεση για την εξόντωση των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Οι εξεγερσιακές στιγμές αποτελούν, η καθεμια απο αυτές, παρακαταθήκη στον αγώνα των καταπιεσμένων και εμπλουτίζουν με νέα χαρακτηριστικά τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία,
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το ΄73 αποτελεί μια ακόμα παρακαταθήκη για τους αγώνες των ανθρώπων και ένα βήμα προς  στην  ελευθερία.
Οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξωραίζονται, δεν ρευστοποιούνται δεν αφομοιώνονται.
Δεν χαρίζουμε  , δεν παραχωρούμε καμιά εξέγερση στις ύαινες της εξουσίας, στη συνδιαλλαγή και στη λήθη.
Βαδίζουμε αταλάντευτα στο δρόμο προς την πανανθρώπινη Ελευθερία και την Αναρχία.

Συγκέντρωση στη πλ. Κλαυθμώνος στις 2.30μμ και πορεία

Αναρχικοί. Αναρχικές μέσα και έξω από σχολεία και σχολές

Βενεζουέλα: συμπόρευση με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. To λάθος του να είσαι ο Λούσμπι Πορτίγιο

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Λουσμπι Πορτίγιο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ζούλια (στο Μαρακάιμπο) της Βενεζουέλας, περιβαλλοντικός ακτιβιστής, αλληλέγγυος στο κίνημα των ιθαγενών, κρύβεται για να προστατεύσει τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά του.

Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει… H συναίνεση των κομμάτων…

Στην προχθεσινή εκπομπή του Χατζηνικολάου στο ALTER ήρθαν  όλοι μονιασμένοι και… ευχαριστημένοι… Διατεθειμένοι να «ξεχάσουν» τον «άσχημο» Δεκέμβρη (που σε ένα μήνα «χρονίζει») και να χαράξουν μια «κοινή πορεία»…

Ο «έμπειρος» συντονιστής ανέλαβε να εξάγει και να τονίσει τα αναμενόμενα συμπεράσματα…

Είναι χαρακτηριστικό το ότι όλες οι μερίδες του συστήματος προσπαθούν να πάρουν μία οσο το δυνατόν πιο προωθημένη θέση στην αναδιανομή της εξουσίας που ξεκίνησε μετά τις εκλογές. Αυτό γίνεται φανερό και από τις εκδηλώσεις συναίνεσης αναμεταξύ τους. Η οποία, αποτελεί μέσο αλλά και κίνητρο για την εφαρμογή των ευρύτερων εξουσιαστικών σχεδιασμών.

Στην προκειμένη περίπτωση, το κλίμα συναίνεσης για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» ήταν παραπάνω από εμφανές. Μαρκογιαννάκης, Άδωνις, Στρατούλης, Μπεγλίτης, Κουναλάκης, ο εκπρόσωπος των ειδικών φρουρών Ντούμας, ο «έγκριτος» δημοσιογράφος Λαμπρόπουλος του Βήματος και ο συνωμοσιολόγος Σοφιανός του ΚΚΕ, όλοι έδωσαν ρεσιτάλ καταδίκης της τρομοκρατίας, συνεχάρησαν αλλήλους και κάλεσαν σε σύμπραξη και σύμπνοια για τάξη και ασφάλεια…

Ο Σοφιανός δε δίστασε να πει ότι στο Πολυτεχνείο του ’73 υπήρχαν όντως προβοκάτορες, απαντώντας σε ερώτηση του Ραγκούση.

Μέσα σ’ όλα πέρασαν και στα «ψιλά» οι εξαγγελίες για αναδιάρθωση των μπάτσων (βλ. αναβαθμισμένες διαδικασίες για την ουσιαστική ταλαιπωρία, βασανισμό κι εξευτελισμό των υπηκόων) και  για το νέο όχημα εκτόξευσης νερού κατά διαδηλωτών που έχουν ήδη παραλάβει…

Με αφορμή ενέργειες, όπως αυτή κατά του α.τ. Αγίας Παρασκευής, σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι οι «τρομοκράτες είναι κοινοί δολοφόνοι» και ότι πρέπει να αλλάξει η αντιμετώπιση προς την αστυνομία και να μην… τους φωνάζουν όλους «μπάτσους» βρε αδερφέ!

Αγνοούν όλοι τους, όμως, ότι:

– χρήσιμη προπαγάνδα αλλά οι κοινωνικοί αγώνες δεν κρίνονται και δεν διεξάγονται σε πάνελ εκπομπών, ούτε σε πηγαδάκια…

– η αποστροφή που νιώθει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας για όλους αυτούς που λοιδωρούν, περιπαίζουν και  εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους καθημερινά δε θ’ αργήσει να ξαναεκφραστεί…

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Παλλαϊκά συλλαλητήρια «εθνικής ενώσεως» κατά του εσωτερικού εχθρού

Οργάνωση συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας ζητά και η ΠΟΣΔΕΠ εκτός από τα διάφορα παπαγαλάκια στα κανάλια που ρίξαν την ιδέα για να προετοιμάζει τον κόσμο να αποδεχτεί τα βυσσώδη σχέδια.

«Αισθανόμαστε το χρέος, που μας επιβάλλει η θέση μας ως δασκάλων της νέας γενιάς αλλά και ως μελών της διανόησης της χώρας, να αναλάβουμε το μερίδιο της πρωτοβουλίας που μας αναλογεί στην κοινωνική κινητοποίηση κατά της βίας και της τρομοκρατίας.[…]

Στην «Καθημερινή της Κυριακής», η Ντόρα Μπακογιάννη, κάνει  λόγο για δαιμονοποίηση των εννοιών «της ασφάλειας και της τάξης η οποία αποτελεί εξ ίσου σημαντικό αγαθό με το δικαίωμα στη διαμαρτυρία». […] «H Ελλάδα είναι μια ώριμη δημοκρατία, την οποία δεν μπορεί να την απειλήσει καμιά μειοψηφία με κρυμμένα πρόσωπα. Nα επαγρυπνούμε όλοι για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης… σ’ αυτή την προσπάθεια χρειαζόμαστε μια ευρεία κοινωνική συμμαχία».

Παράλληλα από τη πλευρά του ΣΥΝ, μέσω της ανανεωτικής πτέρυγας προτείνεται η διοργάνωση συλλαλητηρίου κατά της τρομοκρατίας…

Το ΠΑΣΟΚ είναι πάλι εδώ!

Το πολυπαιγμένο θεατρικό έργο «ψήφος εμπιστοσύνης» του κυνοβουλίου,  έληξε τα μεσάνυχτα της Κυριακής 18 Οκτωβρίου.

Μία από τα ίδια. Αλλά πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά.

Η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, δεν μπορεί να μην φέρει και πάλι στη μνήμη μία ακόμα απεχθή μορφή εξουσίας. Αυτής που καταστρέφει ζωές και οράματα, που καταστέλλει, που δολοφονεί και εντείνει την εκμετάλλευση και την κρατική βία διαλαλώντας πως αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.