Θύτες και θύματα: ο έρωτας στους χρόνους της μιζέριας

Οι τάσεις μιας κοινωνίας δε δύνανται να είναι αυθόρμητες, όταν προκαθορίζονται κι ελέγχονται ως συμπεριφορές από το βασικό ιστό που την συνέχει, την ίδια την εξουσία. Η κυριαρχία έχει καταφέρει να μοιάζει απαραίτητη, να καλλιεργεί το αίσθημα ότι είναι αναντικατάστατη κι ότι χωρίς αυτήν οι ζωές των ανθρώπων θα ήταν σε κίνδυνο. Σ’ αυτό τη βοηθούν, μεταξύ άλλων, τα επιθυμητά κι ανεπιθύμητα πρότυπα συμπεριφοράς. Σε περιόδους που γίνεται θελκτική η πολεμική ως τρόπος ζωής, όπου τα άκρα –οφείλουν να– συγκρούονται και οι αντιθέσεις πολώνονται, γίνεται επιβεβλημένη η καλλιέργεια συμπεριφορών, που τείνουν είτε στο ρόλο του θύτη είτε σε αυτόν του θύματος.

ΤΟ ΜΠΕΡΝΤΑΧΙ ΣΤΟΝ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ…

Ο προπηλακισμός και οι εικόνες του πρώην υπουργού αιμόφυρτου και εμφανώς σοκαρισμένου να φυγαδεύεται εκατό μέτρα από την βουλή προς το πολυτελές του αυτοκίνητο σίγουρα δεν προκάλεσαν ούτε έκπληξη, αλλά ούτε και αιφνιδιασμό σε πολιτικούς και δημοσιογράφους. Και αυτό γιατί η περίπτωση του συγκεκριμένου βουλευτή, αλλά και πρώην υπουργού της ΝΔ Χατζηδάκη δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο κρούσμα, δεν μπορεί να εμφανιστεί ως μια αναπάντεχη «αψυχολόγητη» ενέργεια «κάποιων θερμοκέφαλων» διαδηλωτών. Ούτε βέβαια κάποιου είδους «προβοκάτσια», όπως έσπευσε να δηλώσει ο εκπρόσωπος τύπου της ΝΔ.