ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ: ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ

Η στήλη αυτή είναι αφιερωμένη στον σύντροφο και αδελφό μας Γιώργο Βλασσόπουλο

«Οι αναρχικοί, δεν είναι ένα απλό όνομα ή μια ταμπέλα μέσα στον κοινωνικό χώρο. Όσοι αποφασίζουν να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα και της πάλης για την αναρχία θεωρούν πως έχουν επιφορτιστεί με συγκεκριμένες ευθύνες, τόσο αντικειμενικά όσο και υποκειμενικά. Ας το επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά. Η απελευθέρωση των ανθρώπων δεν είναι ένα νεανικό παιχνιδάκι. Ούτε ένα γεροντικό καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δεν είναι η εκτόνωση κάποιων θυμωμένων για τη θέση που τους επιφύλαξε το σύστημα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Αυτή η υπεύθυνη στάση των αναρχικών έρχεται να καθορίσει τη διαρκή αναζήτηση, την επίμονη προσπάθεια, το ξεκαθάρισμα απόψεων, την εμβάθυνση και την διάδοση των λειτουργικών εμπειριών, το κόψιμο των οποιονδήποτε ορατών ή αόρατων δεσμών με τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και πρακτικές. Πρόκειται για όλα αυτά τα συστατικά που συμπεριλαμβάνονται στην Αναρχική Θεώρηση.»

(Γιώργος Βλασσόπουλος, Μάρτιος 2009, Περί πράξης ή οι παρενέργειες του ακτιβισμού)

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ…

Λάβαμε την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε αυτούσια, αναγνωρίζοντας τον επείγοντα χαρακτήρα της έκκλησης και την αγωνία που κινητοποίησαν τον άγνωστο σε εμάς αποστολέα της…

Σύντροφοι,

Με αγωνία και τρέμοντας από συγκίνηση σάς γράφω αυτό το γράμμα.

Γνωρίζω τις ευαισθησίες σας και για τον λόγο αυτό τόλμησα να σας ενοχλήσω ελπίζοντας ότι οι ανησυχίες μου και η κραυγή αγωνίας μου θα εισακουστούν, θα προβληματίσουν, όχι μόνον εσάς, αλλά και πλήθος συντρόφων, που μάλλον έχουν υποτιμήσει τον κίνδυνο που απειλεί το ανταγωνιστικό κίνημα.

Και ο κίνδυνος αυτός είναι υπαρξιακής φύσεως. Όχι, μην τρομάζετε. Δεν πέφτει πρόωρα η κυβέρνηση. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Η ώρα η κρίσιμη, όμως, πλησιάζει. Η Δεξιά είναι έτοιμη να σηκώσει κεφάλι, έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατηγορεί την κυβέρνηση ότι έγινε καθεστώς και ότι δεν μπορεί να κρύψει την μανία της για την εξουσία.

Πίσω απ’ το …κίνημα έρχεται ο Αλέξης…

«Οι μαρξιστές δεν αναγνωρίζουν καμιά άλλη απελευθέρωση παρά μόνο εκείνη που περιμένουν απ’ το αποκαλούμενο Λαϊκό Κράτος τους. Ανάμεσα στους μαρξιστές και σε μας υπάρχει μια άβυσσος. Αυτοί είναι κρατιστές, ενώ εμείς είμαστε αναρχικοί». Μιχαήλ Μπακούνιν, «Η παρισινή κομμούνα του 1871 και η ιδέα του κράτους».

Αν ξυπνούσαμε ως αναρχικοί στο Παρίσι του 1871, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε αδιέξοδα και επιλογές, που για αιώνες μετά, χωρίς εμείς να το ξέρουμε, θα ταλαιπωρούσαν ή και θα βασάνιζαν ακόμη, αυτούς που επέλεξαν να είναι αναρχικοί. Εκείνο το μικρό διάστημα μεταξύ 18 Μαρτίου και 28 Μαΐου, που πολλοί άνθρωποι θυσιάστηκαν, προκειμένου να απαλλαγούν από τους ντόπιους (Βερσαλλίες) δυνάστες, αλλά και τους «ξένους» εξουσιαστές (Βίσμαρκ και Β΄ Ράιχ) όλα ήταν σε αναβρασμό και όλα παίζονταν. Οι εξεγερμένοι άνθρωποι θέλησαν να απαλλαγούν από κάθε τυραννία, χωρίς να έχουν σχέδια εξουσίας για μετά. Όχι όλοι βέβαια. Όσο οι άνθρωποι αγωνίζονταν να αποτινάξουν από πάνω τους κάθε λογής εξουσίες, κάποιοι έκαναν τα σχέδιά τους για τα επόμενα βήματα διακυβέρνησης. Ένας πολύ γνωστός σε όλους μουσάτος οικονομολόγος, ο Μαρξ, ήταν αντίθετος με τη σοσιαλιστική επανάσταση, που στρεφόταν ενάντια στο βασιλιά και τους πρώσους. Χαρακτήριζε μάλιστα την επανάσταση αυτή ως «απελπισμένη βλακεία», καλούσε τους γάλλους «να κάνουν το καθήκον τους σαν πολίτες» και να απορρίψουν τις ιδέες της Κομμούνας ως «ηλιθιότητες»[1].

Και ενώ στην παρισινή κομμούνα συμμετείχαν και πολλοί αναρχικοί (επαναστάτες σοσιαλιστές, όπως λέγονταν εκείνη την εποχή), οι Ιακωβίνοι υπερτερούσαν κατά πολύ αριθμητικά. Κι όσο η «επαναστατημένη μάζα»[2], βασιζόμενη κυρίως στο ένστικτο της ελευθερίας παρά σε κάποια συγκεκριμένη πεποίθηση και ιδεολογία, δε σταμάτησε στιγμή να πολεμά τους δυνάστες της, πολλοί Ιακωβίνοι, τάζοντας μια καλύτερη εξουσία, συγκέντρωναν όλο και περισσότερους οπαδούς. Εκμεταλλευόμενοι το φόβο των ανθρώπων ότι θα νικήσουν, ο πρωσικός στρατός ή οι βασιλιάδες, υπόσχονταν ένα καλύτερο κράτος. Τότε πολλοί αναρχικοί, αναγκασμένοι να υποκύψουν στην πλειοψηφία, άρχισαν να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα με τους Ιακωβίνους.

ΦΥΛΑΚΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ: ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΔΙΔΑΞΕΙ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΛΩΣ ΜΑΘΗΤΕΥΕΙ…

«Σ’ ένα από τα ταξίδια, λοιπόν, «έξω» ο «Αυτιάς», δεν ξέρω ακριβώς πως, ομολόγησε στο κόμμα, δηλαδή στην καθοδήγηση, ότι έγινε πράκτορας της ασφάλειας και ότι η οργάνωση, που μέχρι τώρα οικοδόμησε είναι ολόκληρη παραδομένη στην ασφάλεια. Ξέρεις τι του είπε η καθοδήγηση; Εντάξει, ότι έγινε, έγινε, θα συνεχίσεις, μόνο που τώρα από τους δέκα που θα οργανώνεις, τους πέντε θα τους δίνεις στην ασφάλεια, και με τους υπόλοιπους πέντε θα συγκροτείς γερές παράνομες κομμουνιστικές οργανώσεις! Και όταν έγινε η αλλαγή της καθοδήγησης με την έκτη ολομέλεια το βρήκαν οι άλλοι, που έκαναν την καταγγελία. Τι να πεις, να σου πω κι άλλα, θα σηκωθείς από τον τάφο σου… Στις φυλακές της Κέρκυρας, που λες, δεν είχαμε μονάχα τους απομονωμένους, αλλά και τους άλλους κομμουνιστές τούς είχαμε χωρισμένους σε διάφορες κατηγορίες. Ήταν να πούμε οι απομονωμένοι. Αυτοί ήταν οι …εχθροί. Δεν τους μιλούσαμε, ήταν πάντα μόνοι τους, τρώγανε μόνοι τους, και συχνά πυκνά τους στήνανε και προβοκάτσιες για να τους κάμουν τη ζωή δύσκολη και να φύγουν από την ακτίνα. Την ώρα, να πούμε, που έπαιρνε φαγητό, πήγαινε ένας από την επαγρύπνηση, τους χαφιέδες δηλαδή της επαγρύπνησης, έπεφτε απάνω του, του έχυνε το φαγητό και του έβαζε και τις φωνές, πρόσεχε ρε κάθαρμα, που σπρώχνεις κιόλας, να τα μάσεις και φύγεις, δεν σε θέλουμε εδώ μέσα κ.λπ. Τι να πεις ρε, σκέψου να ήμασταν και εξουσία. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όσοι βέβαια άντεξαν αυτό το φρικτό μαρτύριο, κάποτε αποκαταστάθηκαν. «Είχε κάνει λάθος», το κόμμα, δηλαδή ο συγκεκριμένος κερχανατζής, που ήταν καθοδήγηση. Και βέβαια το κόμμα δεν έτρωγε σφαλιάρα για τα δράματα, που είχε δημιουργήσει σ’ αυτούς τους ανθρώπους».  (Χρόνης Μίσσιος, … καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς)

Το κόμμα γνωρίζει. Το κόμμα (ένοπλο ή μη) επαγρυπνεί. Για να ξεχωρίσει έγκαιρα την «ήρα» από το «στάρι». Επαγρύπνηση, καθοδήγηση και επιβολή της κομματικής πειθαρχίας.

Το κίνημα καθοδηγεί, αλλά πρώτα απ’ όλα καθοδηγείται. Τα κομματικά γκέμια, όμως, χρειάζονται και στιβαρά χέρια, που κινούνται με τις κατάλληλες εντολές, από τους ικανότερους κομματικούς εγκεφάλους. Ικανότερους πρώτα απ’ όλα γιατί δεν έχουν ενδοιασμούς. Ικανότερους γιατί γνωρίζουν πώς να ξεκαθαρίζουν τις «δύσκολες» καταστάσεις. Τους κινδύνους, που εγκυμονεί η αμφισβήτηση της εξουσίας τους από τους «διασπαστές». Ικανότερους γιατί μπορούν να κλείνουν στόματα, με το «καλό» ή με το «άγριο», γιατί ξέρουν να αντιμετωπίζουν τους διαφωνούντες, τις μειοψηφίες μέσα στην φυλακή ή έξω απ’ αυτήν, είτε σε συνθήκες «νομιμότητας» είτε σε συνθήκες «παρανομίας». Έτσι, όπως τους αξίζει… Γιατί οι διαφωνούντες, όπως πάντα, είναι οι χειρότεροι «εχθροί», «ύπουλοι» σαν τα φίδια, «ύποπτοι» για το παραμικρό… Οι «διαφωνούντες», βέβαια, δεν είναι ένα πράγμα. Άλλο πράγμα σου λένε η «μαρίδα» και άλλο κάποιοι «παλιοί», άλλο οι «παράγοντες», που στο κάτω-κάτω ξέρανε πως πάει η κατάσταση, και που πολλές φορές έκαναν και αυτοί τα ίδια ή «απλά» δεν μιλούσαν, όταν η κομματική πειθαρχία επέβαλλε τα «κατάλληλα» μέτρα.

Αλλά τί τα θες; Τί θες και τα σκαλίζεις τώρα; Προσωπικό αίτημα να βγεις από την απομόνωση, προσωπική κατάσταση να απαιτούν οι «σύντροφοι» την συντριβή σου. Απομόνωση μέσα στην απομόνωση, φυλακή μέσα στην φυλακή. Και αυτή τη φορά στο πειθαρχείο, γιατί το κόμμα (ή οι παράγοντες του κινήματος) έτσι αποφασίζει, γιατί μόνο το κόμμα μπορεί να κρίνει, ποιοι μετανοημένοι θα «επανενταχθούν», ή ποιοι δηλωσίες θα αποκατασταθούν με δόξα και τιμή…

Και η διάβρωση; Ποια απ’ όλες; Η διάβρωση ιδεών, η διάβρωση της ασφάλειας, ή τα αποτελέσματα του συνδυασμού και των δύο; Δεν βαριέσαι ρε αδερφέ, σου λένε. Και ποιος νοιάζεται πλέον; Δεν το έχεις καταλάβει; Το κίνημα που γίνεται ολοένα και περισσότερο κόμμα να ’ναι καλά, οι κάθε λογής άκρες με την εξουσία, οι παράγοντες, που έχουν κάνει τις συμφωνίες τους για να καθαρίσουν οι «δικοί», με υπομονή πάντα και ρέγουλα, και ξεχάστε τα όλα και αντεξουσίες και αναρχίες και αγώνες χωρίς καβάτζες… Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές.

Χαμογελάτε ρε, τι σας ζητάει το κίνημα; Υπακοή, με ελευθεριακό όμως μανδύα, και κλειστά τ’ αυτιά σας στους «ύποπτους» συνομωσιολόγους… Και βέβαια αγώνας μέχρι εσχάτων… Venceremos, στις επόμενες εκλογές, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην έρθει η «μαύρη αντίδραση»…

Δημοσιεύθηκε από Λ_Μ

ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΣΩΤΗΡΕΣ, ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ…

Το καθεστώς Τσίπρα ετοιμάζεται να ολοκληρώσει την διαδικασία ψήφισης τις επόμενες ημέρες, όχι ενός αλλά δύο μνημονίων, ενώ πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο ίδιος ο Τσίπρας διεκδίκησε την πατρότητα, όχι μόνο αυτών των μνημονίων, αλλά και όλων των προηγουμένων.

Μ’ αυτόν τον τρόπο γονάτισε πιο βαθιά από κάθε προκάτοχό του, διαβεβαιώνοντας τα μεγάλα αφεντικά, που υποτίθεται είχε αμφισβητήσει προηγουμένως, αφ’ ενός ότι μπορεί να ξεπεράσει κάθε προσδοκία τους και αφ’ ετέρου ότι δεν υπάρχει προηγούμενο όσον αφορά την ικανότητα ακινητοποίησης των κοινωνικών αντιδράσεων. Η ησυχία που επικρατεί, λένε, είναι ιδανική για ασφαλείς επενδύσεις! Ενδεικτικές, μάλιστα, είναι και οι δηλώσεις γάλλων πολιτικών που υποστηρίζουν ότι εάν λάβουν παρόμοια μέτρα θα αντιμετωπίσουν δίχως καμμία αμφιβολία την μέρα της Βαστίλλης.

Έτσι, το καθεστώς Τσίπρα αναδεικνύεται στον δουλικότερο διεκπεραιωτή του συνόλου των ολοένα και σκληρότερων όρων επιβολής, που εφαρμόζονται στον ελλαδικό χώρο από το 2010, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «έμπασε» το ΔΝΤ στο «παιχνίδι» της «διάσωσης» για να περαστεί, στην συνέχεια, δια πυρός και σιδήρου το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο με μέτρα 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για το χρονικό διάστημα 2012-15.

Η συζήτηση της 6ης Απριλίου

Την Πέμπτη 6 Απριλίου πραγματοποιήθηκε στον χώρο της Αναρχικής Αρχειοθήκης  η δεύτερη συζήτηση της Α΄ περιόδου του 5^ου Κύκλου συζητήσεων.

Το θέμα της συζήτησης ήταν: Κίνημα και Κόμμα, Ιδεολογία, Πειθαρχία, Προπαγάνδα

Κατά την διάρκεια της συζήτησης κατετέθησαν και ανταλλάχθηκαν απόψεις σχετικά με το υπό συζήτηση θέμα.

Η συζήτηση άρχισε στις 18:30 μμ και έληξε μετά τις 22:30.

Η ΣΤΡΟΥΘΟΚΑΜΗΛΟΣ ΤΟΥ «ΧΩΡΟΥ» ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ…

«Το φυτό δεν μπορεί παρά να ανθίσει.
Ωστόσο, άνθιση γι’ αυτό σημαίνει ενίοτε
και θάνατο. Και λοιπόν;
Ο χυμός θα αναβλύζει πάντα!» Ζαν-Μαρί Γκυγιώ

«Καταστρέφοντας τα πάντα σημαίνει να οικοδομείς χωρίς θεμέλια· αλλά θα πρέπει να κρατάς όρθιους τους τοίχους με τα χέρια σου. Εκείνος που απαρνιέται το παρελθόν στο σύνολό του, χωρίς να κρατά τίποτα που να χρησιμέψει για να ζωογονήσει την επανάσταση καταδικάζεται να βρει τη δικαίωση μόνο στο μέλλον και στο μεταξύ αναθέτει στην αστυνομία να τον δικαιώσει για το παρόν». Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος

Είναι, ιδιαίτερα, συνηθισμένη η εντύπωση ότι τα περισσότερα σφάλματα προκύπτουν εξαιτίας της άγνοιας εκείνων, που τα διαπράττουν. Πράγματι, είναι εύλογο να σκεφθούμε ότι εφ’ όσον είναι παράλογο να θελήσουμε να αποτύχουμε με ό,τι καταπιανόμαστε, δεν μπορεί παρά η αποτυχία μας, τα λάθη, μικρά ή μεγαλύτερα, επουσιώδη ή με σημαντικές συνέπειες να οφείλονται σε άγνοια και μόνο άγνοια.

Έτσι, αφού θεωρείται ότι τα λάθη είναι με βεβαιότητα ακούσια, το μόνο που χρειάζεται, για να μην επαναληφθούν, αλλά και για να υπολογισθεί το μέγεθος της απώλειας ή της καταστροφής που σημειώνεται, είναι να πεισθούν όσοι τα διαπράττουν για την άγνοιά τους. Μ’ άλλα λόγια, σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν καταλογίζεται πρόθεση, και αναζητείται ο τρόπος να διορθωθούν, όσα ανεπιθύμητα προέκυψαν.

Η «ΑΛΦΑ ΒΗΤΑ» ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗΣ «ΣΙΩΠΗΣ», ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ…

«Ωστόσο, η ριζοσπαστική αριστερά, αν ασκήσει, ως κύρια δύναμη, διακυβέρνηση, θα είναι ευάλωτη, για δυο λόγους. Πρώτον, λόγω της αποδυνάμωσης του κράτους (και της ενίσχυσης των αγορών, και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου). Η Αριστερά ιστορικά – Κομμουνιστική και Σοσιαλδημοκρατική – άσκησε την πολιτική της μέσω του κράτους. Δεύτερον, από την ιστορική αποδυνάμωση του θεσμού κόμμα. Ιστορικά, για την Αριστερά, το πολιτικό κόμμα ήταν ένας σημαντικότατος, ένας μεγάλος λαϊκός θεσμός που της έδινε οργανωτική και ιδεολογική ισχύ, πολιτική σταθερότητα και, last but not least, σύνδεση με τις οργανώσεις και τα κινήματα της κοινωνίας πολιτών. Σήμερα, και το κράτος και το κόμμα έχουν εξασθενίσει, και αυτό θίγει περισσότερο την ικανότητα δράσης της Αριστεράς παρά της Δεξιάς. Ωστόσο, υπάρχει ένας παράγοντας που δυνάμει την ενισχύει, την ευνοεί, τα κοινωνικά κινήματα. Τα κοινωνικά κινήματα θα έχουν στο μέλλον ισχυρότερο ρόλο από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν. Έχουμε, λοιπόν, μια δυναμική εσωτερικά αντιφατική, από την οποία η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά και κερδίζει και χάνει. Αλλά συνολικά, στο παρόν πλαίσιο, θα είναι πιο ευάλωτη όταν θα ασκήσει διακυβέρνηση».
Εφημερίδα Εποχή, 5-1-2015, Γ. Μοσχονάς,
Το ισχυρότερο όπλο, ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα

Oι πολιτικοί επιστήμονες προχωρώντας στην διάκριση ανάμεσα σε ένα πολιτικό κόμμα και μια φατρία, θεωρούν κόμματα μόνο τις πιο προωθημένες οργανωτικά και με εγγύηση διάρκειας ενώσεις για συμμετοχή στην πολιτική πάλη για την εξουσία.

Έτσι, τα πολιτικά κόμματα, αντίθετα από τις φατρίες, που είναι λιγότερο οργανωμένες, βραχύβιες, χωρίς (συνήθως) σύμβολα ή ιδεολογία, αλλά και από τις τάσεις, που επίσης ως επί το πλείστον έχουν ευκαιριακό χαρακτήρα, εκτός από την πρόθεση διάρκειας, προϋποθέτουν ιεραρχική δομή, κατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων και σταθερές σχέσεις μεταξύ των κομματικών οργάνων σε όλα τα επίπεδα.

Τα κόμματα στοχεύουν στην κατάληψη της εξουσίας, στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσβαση στους θεσμούς και μηχανισμούς επιβολής, αλλά και αναπαραγωγής της, είτε κάθετα είτε οριζόντια. Κάθε υπαρκτό κόμμα μικρό ή μεγάλο, είτε κατά την συγκρότησή του είτε κατά την λειτουργία του, η ίδια η έννοια «κόμμα» δεν μπορεί να νοηθεί σε καμμία περίπτωση χωρίς την διασύνδεση, την άμεση ή έμμεση συνάρτηση και σχέση αλληλουχίας και αλληλοτροφοδότησης με το κράτος και την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων.

Le mouvement c’est moi!(1)

Φαίνεται ότι οι τελευταίες εξελίξεις στον ελλαδικό χώρο, πέραν των άλλων, εμπνέουν και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Απ’ τη μια βλέπουμε τον Αλέξη εν είδει μίγματος μεξικάνικης street art, νεοπαγανισμού και χριστιανισμού, ζωγραφισμένου έξωθεν σχολικής μονάδας-εκλογικού κέντρου, με υπερυψωμένα τα χέρια να ευλογεί το πολυπόθητο «ΟΧΙ». Όπερ έδει δείξαι. Α, ρε Αλέξη γίγαντα, χρησμένε με εκλογές και δημοψήφισμα, λαϊκής κυριαρχίας γέννημα (χαχαχα!), τι να σου κάνει το Άγιο Πνεύμα εσένα μωρέ; Ως άλλος Γαλάτης Οβελίξ βούτηξες κι εσύ παιδιόθεν στο καζάνι με την άμωμον γνώση! Που να σταθεί δίπλα σου ο ταπεινός Ναζωραίος μαραγκός; Φευ της ανοίας, που έλεγαν κι οι αρχαίοι! Απ’ την άλλη καμαρώνουμε τις υδατογραφίες του αμερικανού πρέσβη, που, ως άλλος Bob Ross, απαθανάτισε τα κάλλη του Κλεινού Άστεως. Ελπίζουμε όχι πριν εξαφανιστούν για πάντα.

ΜΟΥΓΚΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΣΤΡΟΥΓΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Και τώρα που ο «αυθεντικός εκπρόσωπος του λαού», η αριστερά, πήρε την εξουσία, τώρα που δικαιώθηκαν τα κινήματα, τώρα που ο «κόσμος του αγώνα» παίρνει τον «χώρο» που του αναλογεί από την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση, τώρα που η «αμεσοδημοκρατία» θα πορευτεί αγκαζέ με την κυβερνώσα αριστερά, τώρα θα παρακούσουν την κομματική ντουντούκα οι κομματικοί αμφισβητίες;

Όχι βέβαια. Μούγκα στην κομματική στρούγκα θα είναι η γραμμή. Όσο για τους συνήθεις λαγούς της αντιμνημονιακής «συνέπειας», αυτοί είναι μετρημένοι, διαλεγμένοι και σε διατεταγμένη υπηρεσία από τα «πριν». Θα αποσυμπιέσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια με ανώδυνες διαφοροποιήσεις που όχι μόνο δεν θα αλλοιώσουν την προδιαγεγραμμένη σε πολιτικό επίπεδο πορεία των πραγμάτων αλλά θα την στηρίξουν με ουσιαστικό τρόπο.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ …ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η άνοδος του Σύριζα στην εξουσία αδιαμφισβήτητα θα βγάλει στον αφρό, διάφορα θέματα που βρίσκονταν μπερδεμένα για χρόνια στην κινηματική αναγκαιότητα για το «κοινωνικό καλό». Θέματα που αφορούν το ποιος είναι ποιος, συμμαχίες και πρακτικές χρόνων σιγά σιγά θα αρχίζουν αναπόφευκτα να ξεδιαλύνονται. Κοινώς θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Ύστερα από περίπου εννέα χρόνια, το κίνημα που δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του στις φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006 και μετέπειτα ήταν εκεί σε όλες τις μεγάλες κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις μέχρι σήμερα, κίνημα των δρόμων, των λαϊκών συνελεύσεων γειτονιάς και της υπεράσπισης των δημοσίων χώρων τελικά πέτυχε το σκοπό του.

Στα χρόνια του εναλλακτικού φιλελευθερισμού

Το ’πα στην ουρά μου, για να το πιστέψω. Τα αποτελέσματα απέδωσαν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που αναδύθηκε από τις στάχτες του Δεκέμβρη του 2008 ως «μεγάλη δύναμη», που συζητάει ισότιμα στα πολιτικά τραπέζια, για να υποσχεθεί «καλύτερους» μνημονιακούς ή αντιμνημονιακούς όρους σκλαβιάς. Και πριν Αλέξης λαλήσει τρεις, κείμενα όπως αυτά του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα ήδη είχαν σπεύσει να δηλώσουν τι θα είναι το κίνημα (εν τω συνόλω του, συμπεριλαμβανομένου και του Αναρχοαντιεξουαστικού «χώρου») και ποιες θα είναι οι ενέργειές του στο εξής.

OI ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ «ΠΕΡΙΟΔΟΥ» ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΟΙ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΕΣ

«Όποιος ξεχνάει την ιστορία του

είναι υποχρεωμένος

να την ξαναζήσει»

Σανταγιάνα, Ισπανός Φιλόσοφος

«Περίοδος που η κοινωνία βρέθηκε στον γύψο», «μεταπολιτευτική περίοδος», «αλλαγή», «περίοδος εθνικής συμφιλίωσης», «εκσυγχρονιστική περίοδος», «περίοδος κοινωνικής ευμάρειας», «μνημονιακή περίοδος» κοκ. Σ’ αυτές και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, η χρήση του όρου «περίοδος» έρχεται να περικλείσει, να σφραγίσει ερμητικά, γεγονότα, καταστάσεις που σημάδεψαν τις ζωές ή τον θάνατο πλήθους ανθρώπων, έναν πραγματικό χείμαρρο από ανθρώπινες ενέργειες, συγκρούσεις ή εξουσιαστικές μεθοδεύσεις.

Άλλες φορές, πάλι, η αρχή και το τέλος κάθε «περιόδου» θεωρούνται «ανοικτά» ζητήματα, ειδικά όταν εκείνοι που οριοθετούν, –ιστορικοί, πολιτικοί, κόμματα, δημοσιογράφοι, ειδικοί επιστήμονες, αλλά και εκπρόσωποι κινημάτων– θεωρούν ότι υπάρχουν, επίσης, «ανοικτοί» λογαριασμοί με την «ιστορία»…

Η πολιτική διέξοδος και η χαμένη «πανοπλία» του κινήματος

«Το Μίσος συνεχιζόταν ακριβώς όπως και πριν, μόνο που είχε αλλάξει ο στόχος. Αυτό που έκανε εντύπωση στον Ουίνστον, όταν τα ξανασκέφτηκε όλ’ αυτά, ήταν πως ο ομιλητής, πέρασε από την μια πολιτική γραμμή στην άλλη, ακριβώς στην μέση μιας φράσης, όχι μόνο χωρίς να σταματήσει, αλλά ν’ αλλάξει ούτε καν την σύνταξη». (1984, Τ. Όργουελ)

H έννοια της πολιτικής, συχνά, προσδιορίζεται, εκτός των άλλων, ως ο ιδιαίτερος τρόπος επίλυσης συγκρούσεων, ή απλά έντονων αντιπαραθέσεων με βάση τον συμβιβασμό, την εξομάλυνση και την διαπραγμάτευση ανάμεσα στα εμπλεκόμενα, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, μέρη. Πολλές φορές μάλιστα, λανθασμένα κατά την γνώμη μας, μια τέτοια διαδικασία θεωρείται ή προβάλλεται ότι απέχει από ενέργειες που συγκαταλέγονται στην λεγόμενη «στρατιωτική λύση».

Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς (Περί Πολέμου), «ο πολιτικός αντικειμενικός στόχος δεν είναι σαν τέτοιος, ένας δεσποτικός ρυθμιστής· πρέπει να προσαρμόζεται στην φύση των μέσων που διαθέτει, πράγμα που τον οδηγεί συχνά στην πλήρη του μεταμόρφωση· παραμένει μολαταύτα πάντα στην πρώτη γραμμή των θεωρήσεων μας. Η Πολιτική, επίσης, θα διεισδύσει σ’ ολόκληρη την πολεμική πράξη ασκώντας μια σταθερή επίδραση πάνω της, στο μέτρο που το επιτρέπει η φύση των εκρηκτικών δυνάμεων που ασκούνται σ’ αυτήν».

Όταν ο σκοπός …αγιάζει τα μέσα

«Όταν ρίχνεις με το τόξο για να κερδίσεις

μια απλή πέτρα,

πετυχαίνεις εύκολα το στόχο…

Όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

ένα μπρούτζινο στολίδι,

γίνεσαι ανήσυχος…

Και όταν ρίχνεις με τόξο για να κερδίσεις

μια χούφτα χρυσάφι,

ταράζεσαι τόσο που χάνεις το στόχο…

Η δεξιοτεχνία σου είναι η ίδια,

μα σε επηρεάζει η αξία του επάθλου.

Όσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εξωτερικό

τόσο περισσότερο στερεύει το εσωτερικό».

Zhuang zi

 

Στην πολιτική τόσο η εξαπάτηση όσο και η σύγχυση κατέχουν περίοπτη θέση. Η πρώτη (εξαπάτηση) ωφελείται από την δεύτερη (σύγχυση), όπως και το αντίστροφο.

Ουδέν σχόλιο!

Με αφορμή πορεία ακροδεξιών στην Ουγγαρία πριν 4-5 μέρες, το κανάλι World Riots στο facebook δημοσίευσε σχόλιο που αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Χρειαζόμαστε επιτακτικά ένα ευρωπαϊκό πλατύ κίνημα ενάντια στη λιτότητα και ενάντια στο φασισμό.

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ: Η πρώιμη κατάσταση της ΑΥΤΟΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ…

Αυτό το κείμενο είχε γραφτεί με αφορμή το γνωστό «απαγορευμένο» κείμενο, που τόλμησε να γράψει ο Άρης Σειρηνίδης, (η δίκη του άρχισε στις 9 Μαρτίου και θα συνεχιστεί στις 17 του ίδιου μήνα) που χωρίς ουδεμία εξήγηση κόπηκε από τους κινηματικούς ιστότοπους (παρ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να το βρει με μια απλή αναζήτηση της φράσης: Άρης Σειρηνίδης Πολιτικοί κρατούμενοι δομές εξουσίας και κοινωνικοί αγώνες στις φυλακές, στο Google!!!).

Αφιερώνεται σε όσους επιμένουν με συνέπεια, αγύριστα κεφάλια του καιρού τους, με όποιο αντίτιμο, χωρίς συμβιβασμούς, να αρνούνται να αποκηρύξουν έστω και το τελευταίο ίχνος ή αποτύπωμα της συμβολής τους σε κάθε προσπάθεια που αποσκοπεί να γκρεμίσει το τείχος του ψεύδους, το πέπλο της σιωπής που καλύπτει την δυσοσμία και το αποκρουστικό προσωπείο κάθε εξουσίας, μικρής ή μεγάλης.

***

«Όταν η συνωμοσία του ψέματος που με περιβάλλει απαιτεί να αποσιωπήσω τον έναν και μοναδικό λόγο αληθείας που μου έχει παραδοθεί, αυτός ο λόγος γίνεται ο ένας και μοναδικός λόγος που επιθυμώ να αρθρώσω περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον». (Αντρέ Π. Μπρινκ)

Η επιβολή της λογοκρισίας έχει συνδεθεί σε γενικές γραμμές με μορφές κρατικής διαχείρισης που τείνουν προς τον ολοκληρωτισμό, που επιβάλουν συνθήκες έκτακτης ανάγκης, που θεωρούν πολυτέλεια ή χάσιμο χρόνου την κατασκευή ενδιάμεσων μηχανισμών χειραγώγησης, ή την συνδιαλλαγή με τις διαφορές ομάδες πίεσης που διεκδικούν πολιτικές «ελευθερίες» και δημοκρατικά δικαιώματα.

Ο ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ, ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ» ΚΙΝΗΜΑ…

Προ ημερών ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστος Παπουτσής συναντήθηκε με αντιπροσωπεία από τις Ομοσπονδίες Οικοδόμων, Τροφίμων Γάλακτος, Ποτών, Τύπου-Χάρτου, Κλωστοϋφαντουργών-Ιματισμού – Δέρματος, Λογιστών καθώς και με αντιπροσωπεία της Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις λαϊκές ελευθερίες και την Αλληλεγγύη.