Οι ιστορίες των παππουδο-γιαγιάδων μας

Έχουν περάσει ογδόντα χρόνια περίπου από τη δεκαετία του 1940 και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή και έζησαν από κοντά τα έντονα γεγονότα της εποχής: πόλεμοι, αντίσταση, ένοπλοι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και αντάρτικο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όσοι είχαν παππούδες και γιαγιάδες, που έζησαν ενεργά εκείνες τις εποχές, να διηγούνται τις ιστορίες τους στα εγγόνια τους. Και ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό όταν διαπιστώναμε ότι αυτά που μάς περιέγραφαν δεν τα είχαν εκμυστηρευτεί ούτε στα παιδιά τους. Ήταν οι εποχές που θεωρούσαν ότι έπρεπε τα παιδιά να «προστατευτούν» και να μην πολυξέρουν. Η γενιά που τα έζησε δεν πολυμιλούσε. Πολλά γεγονότα και ιστορίες δεν ήρθαν, σκοπίμως, ποτέ στο φως της αφήγησης. Τα «κρατούσαν» μέσα τους σαν φυλακτό αλλά όταν αποφάσιζαν, σπάνια, να μιλήσουν ήταν καθηλωτικοί. Οι προφορικές ιστορίες που συχνά δεν διαθέτουν τεκμηριώσεις και γραπτές πηγές αλλά τη ζωντάνια και την ένταση των ανθρώπων που ήταν μέσα στα γεγονότα, χωρίς να διαθέτουν θέσεις και θώκους, που πολλές φορές οι κάτοχοι τους συσκοτίζουν ή αποκρύπτουν στοιχεία γεγονότων. Ασφαλώς και η τεκμηρίωση των ιστοριών γίνεται σε ύστερο χρόνο από τους αυτήκοους δέκτες.

Πολλά εγγόνια είχαν την τύχη οι παππουδογιαγιάδες τους να τα μαζεύουν, έστω για μια και μοναδική φορά, για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους από εκείνα τα χρόνια. Είχαμε και εμείς αυτή την τύχη και ευκαιρία και μάλιστα εις διπλούν. Ο παππούς Σ. από τη Βοιωτία μάς εξιστορούσε την ιστορία από το αντάρτικο και ο παππούς Γ. τις ιστορίες από το κίνημα της Μέσης Ανατολής. Ιστορίες εντελώς ξεχωριστές και διαφορετικές αλλά με κοινό στοιχείο τον εμετικό και προδοτικό ρόλο του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Και οι δυο παππούδες ένιωθαν προδομένοι από το ΚΚΕ για τα συγκεκριμένα γεγονότα που βίωσαν και απομακρύνθηκαν άμεσα και δια παντός από το Κόμμα. Χάραξαν, όμως, διαφορετικές πορείες, εκ διαμέτρου αντίθετες. Και αυτό έχει ενδιαφέρον, να βλέπει και να παρατηρεί κάποιος το πως αντιδρά ο καθένας και η καθεμία στις επιδράσεις που δέχεται. Ο ένας από κομμουνιστής έγινε δεξιός και μπάτσος της υπαίθρου-αγροφύλακας- και ο άλλος παρέμεινε στην αριστερή όχθη ανένταχτος μεν αλλά τον πλάνεψε για έναν διάστημα ο Ανδρέας, έζησε και τη περίοδο 1989-’90, με οικουμενική κυβέρνηση να του θυμίζει «κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» του Λιβάνου. Ο παππούς Σ., λοιπόν, αφού είχε πολεμήσει νεαρός στο αλβανικό μέτωπο στη πρώτη γραμμή και είχε επιστρέψει στο χωριό του τραυματίας με παράσημο μια σφαίρα στο γόνατο, η οποία δεν αφαιρέθηκε ποτέ από το σώμα του, εντάχθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ Βοιωτίας.

Τί μπορεί να κάνει η ιστορία

Εναρκτήριο μάθημα του Patrich Boucheron στο Collége de France

σελ. 63 / Εκδόσεις Πόλις, 2017

Ο γάλλος καθηγητής ιστορίας Patrich Boucheron σε μια ομιλία του στο εναρκτήριο μάθημα στο Collθge de France στις 17 Δεκεμβρίου 2015 («Τι μπορεί να κάνει η ιστορία», εκδ. Πόλις) μεταξύ άλλων προτρέπει σ’ ένα χώρο, όπου «διασταυρώνονται την ίδια στιγμή και από καιρό αρχαία κείμενα και σύγχρονες υποθέσεις, κείμενα που μας καλούν να τα αναγνώσουμε αργά και προσεκτικά, υποθέσεις που επισπεύδουν τη λαχτάρα μας να απαντήσουμε το ταχύτερο στις επιτακτικές ανάγκες του παρόντος» στην συμφιλίωση της ευρυμάθειας με την φαντασία.

Της ευρυμάθειας, γιατί η συνεχής έγνοια της γνώσης είναι αυτό, που μας επιτρέπει να αντιστεκόμαστε στα ολέθρια, όπως τα χαρακτηρίζει εγχειρήματα κάθε εξουσίας, η οποία θέλει να απαλείψει το πραγματικό, στ’ όνομα του ρεαλισμού των καθημερινών πραγμάτων. Και της φαντασίας, «γιατί είναι μια μορφή φιλοξενίας και μας επιτρέπει να υποδεχθούμε αυτό που, στην αίσθηση του παρόντος, ερεθίζει την επιθυμία ετερότητας».

Ιστορία, Πολιτισμός και Πρόοδος

Περίγραμμα μιας κριτικής του σύγχρονου σχετικισμού

Του Μάρραιη Μπούκτσιν

Εκδόσεις Ισνάφι

Το βιβλίο αυτό είναι στην πραγματικότητα μετάφραση ενός δοκιμίου το οποίο περιέχεται στο βιβλίο του Μπούκτσιν: «Η Φιλοσοφία της Κοινωνικής Οικολογίας: Δοκίμια για τον Διαλεκτικό Νατουραλισμό». Μέσα στο δοκίμιο αυτό γίνεται μια σφοδρή επίθεση στον μεταμοντερνισμό, κυρίως για την αμφισβήτηση που ασκεί στις βασικές αρχές του Διαφωτισμού και ιδιαίτερα στις έννοιες της Ιστορίας του Πολιτισμού και της Προόδου. Ταυτόχρονα στο στόχαστρο του Μπούκτσιν μπαίνουν και άλλες «σχετικιστικές» (όπως τις χαρακτηρίζει) αντιλήψεις, όπως αυτές των «νέο-πρωτογονιστών» (π.χ. Zerzan), του Καστοριάδη, του Feyerabend, του Habermas κλπ.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (1967-74)

Του  Τάσου Δαρβέρη

Έκδοση Βιβλιοπέλαγος

«Πο­τέ δεν ή­μα­σταν πιο ε­λεύ­θε­ροι απ’ ό­σο στη γερ­μα­νι­κή κα­το­χή…».

Μ’ αυ­τή τη φρά­ση του Σαρ­τρ, ξε­κι­νά ο πρό­λο­γος στην πρώ­τη έκ­δο­ση του βι­βλί­ου που έ­γι­νε το 1983, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, α­πό τις εκ­δό­σεις Τρί­λο­φος.

Μια φρά­ση που ό­ποια ερ­μη­νεί­α κι αν της δώ­σεις δεν λα­θεύ­εις. Μπο­ρείς να πεις πως οι συν­θή­κες ή­ταν αρ­κε­τά πιο ε­λεύ­θε­ρες α­πό αυ­τές τις δη­μο­κρα­τί­ας α­φού η τε­λευ­ταί­α πα­ρα­μέ­νει πά­ντα ο κα­λύ­τε­ρος μαν­δύ­ας ό­που μοι­ρά­ζο­νται ε­ξου­σί­ες, φτιά­χνο­νται κερ­δο­φό­ρα πό­στα, μπαί­νουν σε ε­φαρ­μο­γή τε­χνι­κές και δια­δι­κα­σί­ες για να βου­λώ­νουν στό­μα­τα και να ε­ξα­νε­μί­ζο­νται συ­νει­δή­σεις, ώ­στε η βαρ­βα­ρό­τη­τα να συ­ντη­ρεί­ται με τους κα­λύ­τε­ρους ό­ρους και τα δε­σμά να εί­ναι πιο σφι­κτά και α­νυ­πό­φο­ρα.

Μπο­ρείς α­κό­μα να πεις πως μέ­σα σε  συν­θή­κες δι­κτα­το­ρί­ας το πά­θος για ε­λευ­θε­ρί­α δεν υ­πο­σκε­λί­ζε­ται α­πό τις μι­κρό­τη­τες που προ­κα­λούν οι βαλ­βί­δες α­πο­συ­μπί­ε­σης της δη­μο­κρα­τί­ας, δεν α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζε­ται και δεν υ­πο­κα­θί­στα­ται. Εί­ναι ζω­ντα­νό, πη­γαί­ο, δυ­να­μι­κό και δυ­σκο­λό­τε­ρα ε­ξα­γο­ρά­σι­μο.

Ο­πό­τε εί­ναι εύ­κο­λο να κα­τα­νο­ή­σου­με τους λό­γους για τους ο­ποί­ους προ­τι­μή­θη­κε α­πό τον συγ­γρα­φέ­α αυ­τή η φρά­ση.

Αχ, αυτή η Ιστορία

«Είναι ώρα να προχωρήσουμε σε αλλαγές και στα προγράμματα σπουδών της Ιστορίας».(Ν. Φίλης)

Με αφορμή την ανωτέρω δήλωση του εκτελούντα χρέη υπουργού παιδείας, που συμπληρώνεται από την πρόθεση διδασκαλίας στα σχολεία των γεγονότων του εμφυλίου (πολιτικού) πολέμου, δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 60, Απρίλιος 2007.

[…] […] Η κατά παραγγελία συγγραφή βιβλίων είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό. Γιατί αυτό που επιδιώκεται είναι η εμφύτευση, στους νέους ανθρώπους, γνώσεων, προκειμένου μετά να χρησιμοποιηθούν αυτοί σαν εργαλεία διατήρησης ενός μόνιμα απλωμένου ψεύδους. Κι αυτό εμφανίζεται πλέον ως μία αδιαμφισβήτητη αλήθεια.

Ποιος, αλήθεια, θυμάται πως εγκαθιδρύθηκε πάνω στην ανθρωπότητα η εξουσία;

Κι όμως, μέσα στα βιβλία των ειδικών δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να ανακαλύψει με ποιους τρόπους επιβλήθηκε η συγκροτημένη εξουσία πάνω στους ανθρώπους και τα κοινωνικά σύνολα.

Σαφέστατα αναφέρουν πως το κράτος καθιερώθηκε με την πολύμορφη χρήση της βίας. «Το κράτος είναι προϊόν της βίας και διατηρείται δια τη βίας».[1]

Αχ, αυτή η ιστορία!

Και όμως, πριν τη χρεωκοπία του 1893 υπήρξε μια σύντομη «αριστερή παρένθεση»! Το Μάιο του 1893, σε μια προσπάθεια να προστατευτεί το τότε κυβερνών Τρικουπικό κόμμα, αλλά και η αντιπολίτευση του Δηλιγιάννη από μια νέα εξευτελιστική δανειακή σύμβαση με τον τοκογλυφικό οίκο Χάμπρο, ο βασιλιάς Γεώργιος ο Α΄ διορίζει τον Σωτήριο Σωτηρόπουλο πρωθυπουργό νέας κυβέρνησης. Ο Σωτήριος Σωτηρόπουλος καταγόταν από το Ναύπλιο και μπήκε στην πολιτική μετά από έναν πετυχημένο γάμο. Η εξελιξή του ήταν ραγδαία. Κατάφερε να εκλεγεί επανειλημμένα βουλευτής και διετέλεσε υπουργός οικονομικών χάρη στη φιλία του με τον Κουμουνδούρο. «Πατάσσει τους αντιπάλους μειδιών, τους καυτηριάζει μετά γλυκύτητος», έγραφαν για αυτόν οι κόλακες της εποχής. Η φήμη του ως οικονομολόγου θάμπωνε τους πάντες. Με άλλα λόγια, ήταν ένας Βαρουφάκης της εποχής εκείνης, με μια πελώρια μουστάκα και ένα μουσάκι σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας. Επίσης, απολάμβανε τη φήμη του «κοινωνιστού», χάρη στη διευθέτηση του σοβαρού ζητήματος των εθνικών γαιών το 1871.

Ο ΠΑΝΟΥΣΗΣ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ»

Έχει γραφτεί επανειλημμένα ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Εμείς θα πούμε ότι την ιστορία θέλουν να την κατέχουν, να την γράφουν κατ’ αποκλειστικότητα εκείνοι που εκφράζουν τα συμφέροντα των κυρίαρχων, εκείνοι που επιδιώκουν να ορίζουν την αλήθεια, το ψέμα, να συνθλίβουν τις μνήμες, να εξασφαλίζουν πρώτα απ’ όλα τον εγκλεισμό της σκέψης στις φυλακές που χτίζουν με αυτά τα «άλλα» υλικά.

Διαβάζουμε λοιπόν ότι σήμερα, Πέμπτη ανακοινώθηκε η σύσταση του Πολιτιστικού Κέντρου της Αστυνομίας (ΠΟΚΕΑ) εκ μέρους του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Γιάννη Πανούση, ο οποίος με μεγάλη υπερηφάνεια διαβεβαίωσε ότι μέσα από υλικό του Ιστορικού Αρχείου της Αστυνομίας –σε ορισμένες περιπτώσεις και οπτικό– «θα ξαναδούμε την ελληνική ιστορία. Θα την ξαναδούμε όμως στην πραγματική της διάσταση και όχι όπως γράφεται στην Ελλάδα, δηλαδή με ιδεολογήματα και στερεότυπα της λογικής «οι καλοί και οι κακοί», «οι φίλοι και οι εχθροί». Θα την ξαναδούμε με ντοκουμέντα όμως, όχι με βάση την άποψη του καθενός».

ΓΙΑ ΤΟ «ΜΑΘΗΜΑ» ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…

Να θυμώσεις; Να το καταπιείς; Και αυτό και εκείνο. Γιατί αλλάξανε τα πράγματα; Να μπούμε στην σειρά (την κομμουνιστική). Να μην χαλάμε την σειρά. Να τα βάλουμε με το «ελληνικό κεφάλαιο και την αστική τάξη», γιατί «πνίγουν την οικονομία της χώρας» (!!!). Να τα βάλουμε με τα «παλιόπαιδα» τους έλληνες εφοπλιστές, που δεν πληρώνουν τους φόρους που «πρέπει», να αγωνιστούμε για «την μη αναγνώριση και την παύση πληρωμών του ελληνικού χρέους», να προσκυνήσουμε τον Λένιν και να γίνουμε «αντιιμπεριαλιστές», να παλέψουμε για την αφύπνιση του «ελληνικού και ευρωπαϊκού παράγοντα», να δείξουμε τα δόντια μας στην «ελληνική αστική τάξη και το κράτος της».

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

Από τη στιγμή που το κράτος ανέλαβε το ρόλο του διαμεσολαβητή και ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων, αντικαθιστώντας το εθιμικό δίκαιο που μέχρι τότε καθόριζε τις ζωές των ανθρώπων, η φυλακή ήταν το αμέσως επόμενο βήμα για την αντιμετώπιση ή πρόληψη, από μέρους του, τυχόν «αντικοινωνικών συμπεριφορών». Ως θεσμός καθιερώθηκε τον 16ο αιώνα, ως μηχανισμός τιθάσευσης της κοινωνίας μπορούμε να αναζητήσουμε την εμφάνισή της στα χρόνια της αθηναϊκής δημοκρατίας.

Συνήθως στην αθηναϊκή δημοκρατία ο ρόλος της φυλακής έγκειται στον προσωρινό εγκλεισμό κάποιου για ώρες ή μέρες με σκοπό την αποπληρωμή κάποιου χρέους προς το δημόσιο ταμείο ή εφαρμογή της θανατικής ποινής (με κώνειο). Οι πολίτες θανατώνονταν εάν επιχειρούσαν να καταλύσουν το πολίτευμα ή αν βεβήλωναν τους θεούς, ενώ αν κρίνονταν απλά επικίνδυνοι για την πόλη, εξορίζονταν (συνήθως 10 χρόνια).

Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ: Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

«Το σύνταγμα δεν είναι «συμβόλαιο αυτοκτονίας». (Ρόμπερτ Τζάκσον, μέλος του αμερικανικού ανώτατου δικαστηρίου, επικεφαλής των αμερικανών εισαγγελέων στην δίκη της Νυρεμβέργης)

«Τα πολιτικά δικαιώματα δεν είναι βωμός για να θυσιαστεί το εθνικό συμφέρον». (Ααρών Μπάρακ, ισραηλινός νομικός)

«Αν οι συμπολίτες μου θέλουν να πάνε στην κόλαση, οφείλω να τους βοηθήσω. Αυτή είναι η δουλειά μου». (Ολιβερ Ουέντελ Χολμς, Δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου)

Σε προηγούμενο φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας και συγκεκριμένα στο κείμενο «Υπάρχει έγκλημα γνώμης;» γράφαμε, μεταξύ άλλων, ότι: «Ένας από τους κύριους σκοπούς της περιόδου, που δρομολογείται, είναι η καταστολή του ελεύθερου λόγου, η απαγόρευση της έκφρασης κάθε ενοχλητικής γνώμης με κάθε τρόπο. Η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία επιδιώκει την «έκφραση» εκείνης της γνώμης που συμπορεύεται με τις μακροπρόθεσμες ή βραχυπρόθεσμες επιδιώξεις και σχεδιασμούς της».

Σε άλλο σημείο της ίδιας τοποθέτησης τονίζαμε, ότι «Είναι σαφές, πως η απόδοση του όρου «εγκληματικός» σε μία διατυπωμένη γνώμη γίνεται επιλεκτικά και αναλόγως με τον συσχετισμό εξουσίας που υπάρχει. Έτσι, αυτοί που εφαρμόζουν την ποινική δίωξη μίας γνώμης που έχει χαρακτηριστεί ως εγκληματική είναι οι ίδιοι που διαπράττουν το αδίκημα αυτό αλλά τυγχάνουν ασυλίας, αφού είναι ενταγμένοι στην τρέχουσα συμμαχία εξουσιαστών. Αυτά εύκολα μπορεί να τα διαπιστώσει κάποιος την σήμερον ημέραν. Με το πρόσχημα της υπεράσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος από τον «φασιστικό κίνδυνο», το κράτος προβαίνει ασύδοτα σε ενέργειες που πριν από λίγα χρόνια θα ξεσήκωναν μεγάλα κύματα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων. Τώρα, όμως, το πρόσχημα του «φασιστικού κινδύνου» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών της Χρυσής Αυγής στέκονται εμπόδιο στην αντιμετώπιση αυτής της ασύδοτης επίθεσης που πραγματοποιείται.»

Να διδασκόμαστε από την ιστορία μας…

Να διδασκόμαστε από την ιστορία μας σημαίνει αυτοσεβασμό και προχώρημα. Στην αντίθετη περίπτωση η κατάληξη της κατρακύλας είναι γνωστή…

Όταν η αλήθεια ξεθωριάζει στη μνήμη, τότε οι επιτήδειοι στην εξαπάτηση, οι τυχωδιώκτες, οι πολιτικοί και όλοι όσοι θέλουν να έχουν πρόσκαιρα οφέλη θυσιάζοντας την μελλοντική ευτυχία ΟΛΩΝ, θα χρησιμοποιούν τα ίδια τεχνάσματα με επώδυνα αποτελέσματα για το σύνολο των καταπιεζόμενων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων.

Επειδή η ιστορική εμπειρία παραμένει πάντοτε επίκαιρη, αναδημοσιεύουμε κείμενο που αφορά την στάση των αναρχικών  σε σχέση με τις εκλογές στην Ισπανία το 1935. Διαβάστε τη συνέχεια

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ «ΙΣΤΟΡΙΑ»

Μια ωραία ατμόσφαιρα επικράτησε σήμερα έξω απ’ το δημαρχείο της Αθήνας, στην πλατεία Κοτζιά. Ο λόγος ήταν οι επικείμενες ορκωμοσίες που πραγματοποιήθηκαν, απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανάληψη των καθηκόντων απ’ τους «νικητές» των πρόσφατων δημοτικών εκλογών για το δήμο της Αθηνάς.

Συμβασιούχοι του δήμου και μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη μια, μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ από την άλλη να γιουχάρονται μεταξύ τους με κόσμιο και βεβαίως, πάνω απ’ όλα, ειρηνικό τρόπο. Να γιουχάρουν τους υπόλοιπους τοπικούς «άρχοντες» Καμίνη (πασοκ-δημοκρατική αριστερά), Κακλαμάνη (ΝΔ- ΛΑΟΣ), Ψινάκη (ΛΑΟΣ), Κωνσταντίνου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), Μιχαλολιάκος (ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ), Σοφιανός (ΚΚΕ), Πορτάλιου (ΣΥΡΙΖΑ). Τα «κραξίματα» και οι «φιλοφρονήσεις» όπως είπαμε έγιναν με ειρηνικότατο τρόπο, σε κλίμα πανηγυριού (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πρώτη φόρα εκλέγουν αντιπρόσωπο τους) που δημιουργούσε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Όσοι κακόβουλοι περίμεναν επεισόδια μεταξύ των «άκρων» δεν τους βγήκε διότι τολμώ να πω ότι τη σημερινή μέρα νίκησε η δημοκρατία που χάριν αυτής και (βεβαίως-βεβαίως) για το κάλο των πολιτών αυτής της πόλης, θα βάλουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους χώριζαν στο παρελθόν και όλοι μαζί, στο ίδιο ΤΡΑΠΕΖΙ πλέον θα εργαστούν για το κοινό καλό του δήμου οπότε και όλων μας.

Ας όψεστε σεις ο «άτιμος» λαός (όσοι, τέλος πάντων, ψηφίσατε) που τους βάλατε σε μπελάδες. Όμως στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και το σημερινό αποτελεί περίτρανο παράδειγμα. Εκμηδενίζει τις όποιες αντιστάσεις, γεφυρώνει τα όποια χάσματα και στέλνει στο πυρ το εξώτερον τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Και αν τώρα κάποιοι αναρωτιέστε το γιατί, η απάντηση είναι απλή! Διότι αγαπητοί μου ανέκαθεν, στην ιστορία, η εξουσία τους φέρνει πιο κοντά…

Δημοσιεύτηκε από Σ.Φ.

NΟ FOSTERING AND TOLERANCE TO THE MURDERERS OF MAY 5th, THEIR ATTITUDE AND PRACTICES!

In our announcement on 5^th May 2010, entitled “THE FAIR UPRISING OF 120,000 DEMONSTRATORS, THE RAID AGAINST THE PARLIAMENT BY TENS OF THOUSANDS OF ENRAGED PEOPLE HAD NOTHING AND COULD HAVE NOTHING TO DO WITH THE PARA-STATE GANG WHO MURDERED THREE PEOPLE IN A BANK IN STADIOU STR. AND TRIED UNSUCCESSFULLY TO DO THE SAME AT THE BOOKSTORE IANOS”, we synoptically proclaimed our opinion regarding the murder of three (actually four) people inside Marfin bank at Stadiou str. 23.

We have always considered that “internal” texts are not suitable for anarchist groups, for the simple reason that truths can be recorded without secrecy, half-words and manipulations, and everyone can have access to those texts, everyone who is interested in anarchist aspects regarding various issues. Especially when reality dictates so.

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ 5ης ΜΑΪΟΥ, ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ!

Στην ανακοίνωσή μας της 5^ης Μαΐου 2010 με τίτλο «Ο ΔΙΚΑΙΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ 120.000 ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ, Η ΕΦΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΔΕΚΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΑ ΣΤΗΝ ΣΤΑΔΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΙΑΝΟΣ», τοποθετηθήκαμε με συντομία σε σχέση με τη δολοφονία τριών (ουσιαστικά τεσσάρων) ανθρώπων μέσα στην τράπεζα Marfin στην οδό Σταδίου 23.

ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΤΣΕΝΟΙ (Μέρος B΄)

(Μια μικρή ιστορία για τη γενοκτονία που συνεχίζεται…)

Η ΕΞΟΡΙΑ ΣΑΝ ΕΠΙΜΑΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όπως γίνεται στο μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, τα έθνη και οι εθνοτικές ομάδες του Καυκάσου έχουν ανταγωνιστικές εθνο-κρατικές ιστορίες. Ο Ρωσικός πληθυσμός του Βορείου Καυκάσου ακόμα χαρακτηρίζεται από την τάση να βλέπει τους Τσετσένους σαν προδότες της σοβιετικής γης (izmeniky rodiny) κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι, οι κατηγορίες ενάντια σ’ αυτόν τον λαό για μαζική προδοσία εναντίον της ΕΣΣΔ κατά την διάρκεια της ναζιστικής εισβολής, ευσταθούν.

Με επίσημη απόφαση ανακοινώθηκε η κατάργηση της Τσετσένο-Ινγκουσέτικης ΑSSR (=Αυτόνομης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της γειτονικής Κριμαϊκής) και αναφέρονταν οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση για εξορία του πληθυσμού: «Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όταν ο λαός της ΕΣΣΔ υπερασπίστηκε με ηρωισμό την τιμή και την ανεξαρτησία της γης των προγονών τους, με τον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς-φασίστες εισβολείς, πολλοί Τσετσένοι και πολλοί Τάταροι της Κριμαίας, με πρόσκληση των Γερμανών, συμμετείχαν σε εθελοντικές ομάδες που οργανώθηκαν από τους Γερμανούς και μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα πήραν μέρος στον ένοπλο αγώνα ενάντια στις ομάδες του κόκκινου στρατού… Ενώ η κυρία μάζα του πληθυσμού των Τσετσένων, Ινγκουσέτιων και πολιτών της Κριμαίας, δεν πήραν μέρος στην αντίσταση ενάντια στους καταπατητές της πάτριας γης».