Στις ιστορίες και τις βιογραφίες Ινδιάνων οι γυναίκες σπάνια εμφανίζονται κι όταν εμφανίζονται, συχνά συνδέονται με τα συστήματα συγγένειας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι γυναίκες των Ινδιάνικων ομάδων της βορείου Αμερικής, των πεδιάδων και των pueblos, γίνονταν επίσης σαμάνοι και συμμετείχαν σε ειδικές τελετουργίες ή εργάζονταν ως βιοτέχνες. Όσο ο λόγος τους δυνάμωνε σε κάποιες περιπτώσεις αποκαλυπτόταν ότι οι Ινδιάνες δεν έδιναν την ρομαντική εικόνα μιας γυναίκας που απλώς γίνεται ένα παθητικό αντικείμενο του πόθου και ενδιαφέρεται απλώς για επιβεβαίωση και ματαιοδοξία, όπως εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό η γυναίκα στον δυτικό κόσμο μετά την «χειραφέτησή» της. Οι Ινδιάνες σε πολλές περιπτώσεις σχημάτιζαν δικές τους παρέες και ομάδες, για να διασκεδάσουν και να δουλέψουν μαζί. Φαίνονταν να ζουν τη ζωή τους με μια ενότητα, που περιελάμβανε έναν πλήρη κύκλο συμβάντων από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο.
Η Γυναίκα Λύκος των Βουνών, που προέρχεται από την φυλή Winnebago, αφηγείται τη ζωή της από την ελεύθερη μετακίνηση των κυνηγών συλλεκτών μέχρι τη μετατροπή της σε χριστιανή, που κατοικεί σε σύγχρονο σπίτι, ταξιδεύει με σύγχρονα μεταφορικά μέσα και ακριβώς γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον. Περιγράφει την αλλαγή που συμβαίνει στην συνύπαρξη ανθρώπων με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, στην υιοθέτηση μοτίβων τελείως ξένων. Η αφήγηση της γίνεται στην ανιψιά της και ξεκινάει από το καλοκαίρι του 1944 και φτάνει μέχρι τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο του 1958. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την τελευταία περίοδο της συνέντευξης η Γυναίκα Λύκος του Βουνού φιλοξενήθηκε από την ανιψιά της σε ένα σύγχρονο σπίτι, όπου ζούσε με τον σύζυγό της. Στο διάστημα αυτό είχε εντυπωσιαστεί από τις ανέσεις του σπιτιού (τρεχούμενο νερό, ηλεκτρισμός), ενώ κατά τη διαμονή της μετέτρεψε σταδιακά το σαλόνι του σπιτιού, όπου βρισκόταν το τζάκι, σε χώρο των βασικών δραστηριοτήτων του σπιτιού: μαγείρευε στο τζάκι, παρακίνησε και τους άλλους να συγκεντρώνονται γύρω από αυτό και οι συνεντεύξεις στην ανιψιά της να δίνονται εκεί. Έτσι, αναβίωσε την έννοια της εστίας.
Η Γυναίκα Λύκος του Βουνού αναφερόταν στον εαυτό της ως «ηλικιωμένη γυναίκα», γεγονός που για τους Winnebago σήμαινε σοφία και αξιοπρέπεια. Ως ηλικιωμένη έφερε το προνόμιο να μιλάει με ειλικρίνεια για τις γνώσεις της και η κατανόησή της προερχόταν από την πολυετή της παρατήρηση στον κόσμο. Συνέχεια →
Σε δεκάδες στρατιωτικές βάσεις σε όλη την ΗΠΑ το δίκτυο νερού έχει δηλητηριαστεί με υπερφθοριωμένες ενώσεις. Στο Κολοράντο Σπρινγκς, ο στρατός έχει μηνυθεί για υπερφθοριωμένες ενώσεις που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή πυροσβεστικού αφρού. Οι ενώσεις αυτές έχουν μολύνει το νερό, ίσως και για δεκαετίες.
Αλλά το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο σε περιοχές κοντά σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Μια μελέτη του 2007 εκτιμά ότι αυτές οι ενώσεις είναι στο αίμα του 98% των Αμερικανών. Περισσότερα από 1.500 δίκτυα πόσιμου νερού στις ΗΠΑ θα μπορούσαν να μολυνθούν από αυτές τις ενώσεις, επηρεάζοντας πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε τουλάχιστον 43 πολιτείες. Συνέχεια →
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Ειδήσεις|Also tagged κοινότητα|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο Στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ δηλητηριάζουν κοινότητες ινδιάνων.
Στις 25-26 Ιουνίου το 1876 διεξήχθη η τελευταία μεγάλη μάχη μεταξύ των ινδιάνων Hunkapa Lakota, Oglala Lakota, Cheyenne και του αμερικανικού στρατού. Η μάχη στο Little Big Horn αποτέλεσε την τελευταία νίκη των ιθαγενών απέναντι στον αμερικανικό στρατό. Παρ’ ότι οι ιθαγενείς κατατρόπωσαν το αμερικανικό ιππικό, η νίκη αυτή στάθηκε ανεπαρκής ώστε να κερδίσουν την αυτονομία τους. Από εκεί και ύστερα οι ενωμένες φυλές των Sioux βλέποντας τις ενισχύσεις του στρατού που θα τους επιτίθονταν διαλύθηκαν, με αποτέλεσμα ο αμερικανικός στρατός να αλώσει την περιοχή. Οι μόνοι που αντιστάθηκαν ήταν ελάχιστοι πολεμιστές που έμειναν πιστοί στον πολέμαρχο Τρελό Άλογο (Tashunca-Uitco) της φυλής Oglala Lakota των Sioux.
Από τότε χύθηκε και άλλο αίμα και άλλες φυλακίσεις, μέχρι που η ιστορία φαινόταν ότι σταμάτησε σε εκείνο το σημείο για τους ινδιάνους. Εδώ, στην άλλη άκρη του πλανήτη, οι αγώνες των ινδιάνων ίσως να σταματούν σε αυτούς τους πολέμους. Η αντίληψη της ήττας, της αφομοίωσης και της αλλοτρίωσής τους φαντάζει ως ηγεμονική. Οι όποιες κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις (αν γίνονται) μένουν στα γεωγραφικά περιθώρια που πραγματοποιούνται και δεν καταφέρνουν να περάσουν το φράγμα του Ατλαντικού.
Τα μέλη μιας φυλής αυτοχθόνων γνωστή ως Μάσκο Πίρο (Mashco Piro) είναι από τις τελευταίες ομάδες απομονωμένων Ινδιάνων στον πλανήτη.
Μόνο που… κάνουν έντονα γνωστή την παρουσία τους τον τελευταίο καιρό.
Σύμφωνα με το υπουργείο πολιτισμού του Περού, μέλη της φυλής Mashco Piro εθεάθησαν πάνω από 100 φορές ήδη φέτος ζητώντας φαγητό και εργαλεία από ιεραποστόλους, τουρίστες, ντόπιους κατοίκους και άλλους. Και αυτό προκαλεί ένα αίνιγμα για την περουβιανή κυβέρνηση.
Είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για αυτούς τους αυτόχθονες ανθρώπους. Ένας ιός του απλού κρυολογήματος αρκεί για να τους σκοτώσει.
Έτσι, πληθυσμιακές ομάδες όπως η Mashco Piro δεν μπορούν να έχουν πραγματική επαφή με τον έξω κόσμο, εν τούτοις υπάρχουν ομάδες που συνηγορούν κατά ή υπέρ αυτής της επαφής.
Παρατηρούμε ότι σχετικά με αυτό το θέμα ανακύπτουν τεράστια ηθικά –και όχι μόνο– διλήμματα.
Η Survival International για παράδειγμα, κάνει έκκληση για το δικαίωμα των αυτοχθόνων λαών στην αυτοδιάθεση. Η Rebecca Spooner είναι αρχηγός της εκστρατείας υπεράσπισής τους στο Περού. Πιστεύει στο δικαίωμα των ανθρώπων να μείνουν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν επιθυμεί την ελεγχόμενη ή επιβεβλημένη επαφή με τους ιθαγενείς. Βασίζει την άποψη της στην εχθρικότατα με την οποία αντιδρούν οι φυλές αυτές όταν έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους (τους πετούν βέλη). Επί πλέον, τελευταία, έχουν μετακινηθεί σε ακόμη πιο απομονωμένες περιοχές. Οι εξωτερικοί κίνδυνοι (ναρκέμποροι, αποψίλωση, τουρισμός…) δεν είναι λόγος για να επιβληθεί αυτή η επαφή, αλλά πρέπει να υπάρχει η βούληση για να προστατευθούν οι περιοχές αυτές από τους κινδύνους αυτούς. Πρέπει να αφεθούν να ζήσουν όπως θέλουν. Και να έρθουν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο όποτε αυτοί το επιθυμήσουν. Μόλις βγουν από το δάσος πολλοί πεθαίνουν, πράγμα που αποτελεί σοκ για τους επιζήσαντες, ή χάνουν τελείως την ταυτότητα τους μιας που χάνουν τη γη τους. Οι απομονωμένες φυλές είναι παγκοσμίως περίπου 140, αλλά σε αυτόν τον αριθμό μετράμε και τις υπο-ομάδες που ανήκουν σε μεγαλύτερες φυλές. Οι περισσότερες από αυτές ζουν στον Αμαζόνιο.
Ο Kim Hill, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Φοίνιξ της Αριζόνα, υποστηρίζει τη λεγόμενη «ελεγχόμενη από την κυβέρνηση επαφή» για τις απομονωμένες φυλές, όπως η Mascho Piro. Το έργο του έχει επικεντρωθεί στα ποσοστά θνησιμότητας και γονιμότητας τέτοιων φυλών. Ο καθηγητής αναφέρει πως έκανε συνεντεύξεις με τρεις γυναίκες που τους συνάντησε για πάνω από μήνα. Ο ίδιος έκατσε με την ερευνητική του ομάδα 30 μέτρα από μια ομάδα ιθαγενών και τους ακολουθούσε καθώς αυτοί συζητούσαν. «Θα μπορούσαμε να βρούμε μεταφραστές που να επικοινωνούν στην συγκεκριμένη δύσκολη διάλεκτο της γλώσσας Πίρο, και πολιτιστικούς μεταφραστές και μια ιατρική ομάδα που να μείνει στο σημείο για 2 χρόνια μετά την πρώτη επαφή ώστε να δώσει πενικιλίνη όποτε χρειαστεί και να σωθούν όλοι. Είναι όμως πολλά τα έξοδα για να προστατεύουν οι φυλές αυτές διότι 10 εκατομμύρια εκτάρια γης δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν ώστε να μην υπάρχει καμμία επαφή. Η πρώτη επαφή το 1970 ήταν τραγική, πέθαναν σχεδόν όλοι οι ιθαγενείς μετά. Κατόπιν, στην δεύτερη επαφή πέθανε το 50 τα εκατό της φυλής μέσα στον πρώτο χρόνο. Έπειτα υπήρξε πρόοδος το ’78 και το ’79 μόνο 1 ιθαγενής πέθανε από βακτηριακή μόλυνση στους 100 μέσα σε διάστημα δύο ετών από την πρώτη επαφή. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση αν θέλουν την επικοινωνία. Το ’83 παρατήρησα ότι πήγαιναν σε ορυχεία λίγη ώρα αφ’ ότου είχαν φύγει οι χρυσοχόοι προκειμένου να αρπάξουν δοχεία για να αποθηκεύουν το νερό. Η γνώμη που αποκόμισα από τις 6 φυλές από τις οποίες πήρα συνέντευξη είναι ότι ναι μεν θέλουν την επικοινωνία, αλλά ότι κρύβονται γιατί φοβούνται ότι θα σφαγιαστούν. Κανείς δε μπορεί να μείνει κρυμμένος για πάντα. Και επί πλέον υπάρχουν και «κακοί» τύποι που λυμαίνονται αυτές τις περιοχές και οι οποίοι δεν θα λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης στην επαφή τους με τους ιθαγενείς, οπότε το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό. Οι απόψεις μου ήταν πιο ρομαντικές παλιά σε αυτό το ζήτημα, τώρα πιστεύω ότι θέλουν ό,τι θέλουμε όλοι, ότι θέλουν να συμμετέχουν, να είναι μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας.»
Ο Λουίς Φελίπε Τόρες Εσπινόζα, αναπληρωτής υπουργός πολυπολιτισμικότητας του Περού, ασχολείται με τους αυτόχθονες πληθυσμούς που ζουν απομονωμένα και με την αρχική τους επαφή με άλλους πληθυσμούς. Είναι επίσης ανθρωπολόγος και έχει περάσει αρκετό χρονικό διάστημα στην περιοχή όπου η φυλή Mashco Piro δίνει συχνά στίγμα. Σε συνέντευξη, που παραχώρησε, αναφέρει πως «η φυλή αυτή ζει στον νότιο περουβιανό Αμαζόνιο μέσα στην πυκνή ζούγκλα νομαδικά, δηλαδή τα μέλη της μετακινούνται από μέρος σε μέρος προς αναζήτηση πόρων. Οι Μάσκο Πίρο κάνουν πιο συχνή την παρουσία τους μάλλον επειδή θέλουν να βρουν μεταλλικά αντικείμενα που δεν …φυτρώνουν στη φύση, ή φαγητό καλλιεργημένο (ζαχαροκάλαμο ας πούμε) γιατί οι ίδιοι δεν καλλιεργούν. Επίσης πιθανά δέχονται πιέσεις μέσα στην περιοχή τους (λόγω της ασφυκτικής παρουσίας των εμπόρων ναρκωτικών ή άλλων παρεμφερών δραστηριοτήτων) που τους σπρώχνουν παραπέρα στις όχθες των ποταμών. Ειδικά οι ιθαγενείς που ζουν στην περιοχή άλτο μάδρε ντε ντιός έρχονται σε συχνή επαφή με ιεραπόστολους οι οποίοι προσπαθούν να τους μυήσουν στην θρησκεία του ευαγγελισμού για να τους σώσουν την «ψυχή», όπως ισχυρίζονται. Οι τουρίστες που χρησιμοποιούν το ποτάμι σε εκείνη την περιοχή (άλλες δίοδοι δεν υπάρχουν) για να φτάσουν σε ένα πάρκο όταν τους συναντούν τυχαία τους φωτογραφίζουν ή τους χαρίζουν μικροαντικείμενα. Μερικά τουριστικά γραφεία άρχισαν να διαφημίζουν σαν μπόνους την οπτική επαφή με αυτή τη φυλή. Και οι άλλοι γηγενείς κάτοικοι κάνουν το ίδιο. Θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την επαφή για λόγους υγείας (μόλυνση) ή βία που μπορεί να ασκηθεί ενάντια τους. Τέλος, δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουν να έχουν περαιτέρω επαφή με τους υπόλοιπους ανθρώπους.» (Η συνέντευξη δόθηκε στη Λίμα, πρωτεύουσα του Περού.)
Όσον αφορά την ινδιάνικη κοινότητα, συχνά γίνεται λόγος για το πώς λειτουργούσε στην πράξη μια τέτοια μορφή ελεύθερης οργάνωσης των ανθρώπων, με τί τρόπο δινόταν λύση στα προβλήματα που ανέκυπταν είτε αυτά αφορούσαν την καθημερινή επιβίωση είτε ζητήματα πιο θεωρητικής φύσης, εξ ίσου όμως σημαντικά με τα πρώτα. Ποιά ήταν, ωστόσο, η θέση του ατόμου μέσα στην κοινότητα; Πόσο ελεύθερα βίωνε την ύπαρξη του; Ήταν μήπως αναγκασμένο να ακολουθεί την φυλή, την ορδή ή την ομάδα; Μπορούσε η βούληση του να είναι πλήρως αντίθετη με αυτή των υπολοίπων; Κι αν ένιωθε αναλόγως; Είχε το ελεύθερο να κινηθεί μόνος του; Ας δούμε, λοιπόν, παρακάτω ένα-ένα τα ανωτέρω ερωτήματα.
Κατ’ αρχάς, είτε επρόκειτο για άντρα είτε για γυναίκα, ο καθένας ήταν επιφορτισμένος με ένα πλήθος από εργασίες απαραίτητες για την επιβίωση του συνόλου. Συνέχεια →
Ο Σιάθ υπήρξε αρχηγός-σύμβουλος της φυλής Duwamish, που ζούσε για αιώνες ελεύθερα στα εδάφη της σημερινής πολιτείας Ουάσινγκτον. Γεννήθηκε το πιθανότερον το 1780. Υπερασπίστηκε τα πνευματικά του αδέρφια τόσο με το βέλος, όσο και με την εξαιρετική του ικανότητα στον λόγο∙ λέγεται μάλιστα πως διέθετε ιδιαίτερα βροντερή φωνή και ήταν εις θέσιν να ακουστεί από εκατοντάδες μέτρα απόσταση. Αναχώρησε για τ’ αστέρια πλήρης ημερών, λίγες ημέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο του 1866.
Ο ανθρωπολόγος Λαρς Πέρσον έχει συμπεριλάβει στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του Άκου Λευκε! ένα μέρος από τους λόγους του Σιάθ. Παρουσιάζουμε, λοιπόν, εδώ κάποια αμετάφραστα στα ελληνικά μέρη τους από τις ίδιες ομιλίες, προτείνοντας παράλληλα μια άλλη μετάφραση κάποιων ήδη μεταφρασμένων αποσπασμάτων. Πρόκειται για απαντητικές επιστολές[1] του ίδιου του Σιάθ προς τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α, Franklin Pierce, μεταξύ των ετών 1854-1855. Ο αρχικρατιστής επιθυμούσε ν’ «αγοράσει» την γη των Duwamish. Βεβαίως σε περίπτωση που λάμβανε αρνητική απάντηση, τον λόγο θα είχαν τα επαναληπτικά τυφέκια και οι ατσαλένιες σπάθες του ιππικού∙ τα πραγματικά οικόσημα της πολιτισμένης «δικαιοσύνης». Ας δούμε λοιπόν τι του απάντησε ο Σιάθ: Συνέχεια →
Ο Τεκούμσε υπήρξε αρχηγός-σύμβουλος της φυλής των Σάονι, αλλά και μιας ευρείας ομοσπονδίας[1] ελεύθερων φυλών. Το όνομά του, στην γλώσσα της φυλής του, σημαίνει διάττων αστέρας και πάνθηρας στην άκρη τ’ ουρανού[2]. Ήρθε στον κόσμο μια μέρα του Μαρτίου το 1768. Πολέμησε σε αναρίθμητες μάχες τον λευκό κατακτητή, επιδεικνύοντας θάρρος και αυταπάρνηση. Έζησε περήφανα, δίχως ο φόβος να του σκιάζει το μέτωπο, βαδίζοντας με τα μοκασίνια του στο χώμα ως ελεύθερος άνθρωπος. Όρισε την ουσία της ζωής του, εμπνεόμενος από την απολίτιστη ηθική των προγόνων του. Συνέχεια →
Είναι γνωστό πως οι Ινδιάνικες φυλές δεν διέθεταν γραφή. Κάθε σημαντική γνώση λοιπόν περνούσε από στόμα σε αυτί, μέσα από τον αέναο κύκλο της αφήγησης. Και η αφήγηση δεν απαιτεί μόνο επιδέξιους ομιλητές, αλλά κι ακόμη ικανότερους ακροατές. Έτσι και αλλιώς, δεν υπήρχαν θεσμοί για να ορίζουν ομιλούντες και ακούοντες∙ ο καθένας έπλαθε ελεύθερα την δική του ιστορία, στίχο, φραστικό μονοπάτι. Το βαρύ του χρόνου φορτίο, δεν έπεφτε στους ακάλυπτους ώμους τους∙ σήμαιναν με βάση της πραγματικές τους ανάγκες το προσωπικό και συλλογικό τους τώρα.
Δίχως μνήμη δεν υπάρχει συνέχεια. Εν τούτοις, δυστυχώς, συνέχεια και συνέπεια σε ο,τιδήποτε πράττουν έχουν συνήθως οι εξουσιαστές. Συλλέγουν πληροφορίες που ομοιάζουν εκ πρώτης ετερόκλητες και ασήμαντες, αλλά συνδυάζοντας τες με μαεστρία, συνθέτουν πολύτιμη γι’ αυτούς γνώση, ώστε να διατηρούν και να εκσυγχρονίζουν την εξουσία τους επί γης. Μνήμη όμως οφείλουν πρωτίστως να διαθέτουν και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι∙ μνήμη των ακηδεμόνευτων αγώνων τους, των όσων έπραξαν, βαδίζοντας το απελευθερωτικό μονοπάτι, μακριά απ’ τις γητείες της πολιτικής. Αυτή θα ’ναι ο σύντροφος, ο εκ πνεύματος αδερφός, για τους αγώνες που μέλλονται. Συνέχεια →
Τρεις διαδηλωτές Mohawk ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ποινική δίωξη. Το Σάββατο μέλη της φυλής συγκεντρώθηκαν ανατολικά του Μπελβίλ στο Οντάριο και μπλόκαραν τη διέλευσης των σιδηροδρομικών γραμμών.
Η διαμαρτυρία έγινε για αγνοούμενες και δολοφονημένες γυναίκες της φυλής τους. Όταν επενέβησαν οι μπάτσοι κάποιοι έσπασαν το τζάμι ενός περιπολικού και προσήχθησαν 4 άτομα, απ’ τα οποία το ένα αφέθηκε.
Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Το πραγματικό του όνομα ήταν Κοντιαρόνκ, αλλά οι Ινδιάνοι τον φώναζαν Αντάριο και οι Γάλλοι Ποντικό. Ήταν από τη φυλή Χουρόν, τον θεωρούσαν γενναίο πολεμιστή, αλλά έγινε περισσότερο γνωστός σαν μεσολαβητής για την ειρήνη ανάμεσα στους Άγγλους, τους Γάλλους και τους Ινδιάνους, στη διάρκεια του πολέμου στο τέλος του 1600. Σε μια συζήτηση που είχε με το Γάλλο βαρώνο ντε Λαοντάν για τους νόμους των λευκών και για το πώς αντιμετωπίζει κανείς το έγκλημα με τιμωρία, είπε: Συνέχεια →
Ο κομβικός παναμερικανικός αυτοκινητόδρομος που συνδέει την Παραγουάη και η Βολιβία έκλεισε στις 22/7 από μέλη μιας φυλής ινδιάνων που αντιτίθενται στην καταστροφή του δάσους του. Η φυλή Ayoreo αποφάσισε το κλείσιμο του δρόμου Trans-Chaco, που αποτελεί μέρος του παναμερικανικού, και αποφάσισαν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις ώσπου να φύγουν οι «εισβολείς». Συνέχεια →
Ινδιάνοι της Βραζιλίας επανακατέλαβαν μια αγροτική περιοχή στο Mato Grosso do Sul, στα νότια της χώρας, και έβαλαν φωτιά στις καλλιέργειες την Παρασκευή, μια μέρα μετά τη βίαιη έξωσή τους, στα πλαίσια μιας διαμάχης για την ιδιοκτησία της γης. Τότε ένας ινδιάνος Terena έπεσε νεκρός κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων όταν πυροβολήθηκε από μπάτσους. Συνέχεια →
Ινδιάνοι του Αμαζόνιου αρνήθηκαν την Παρασκευή να λήξουν την κατάληψη που είχαν κάνει σε εργοτάξιο ενός φράγματος, συγκεκριμένα του τρίτου μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού φράγματος στον κόσμο, του Belo Monte. Περίπου 200 άτομα από διάφορες αυτόχθονες φυλές κατέλαβαν ένα εργοτάξιο στον ποταμό Xingu, εμποδίζοντας 3000 εργάτες να δουλέψουν. Συνέχεια →
Η εξορυκτική βιομηχανία της χώρας περνάει δύσκολες ώρες, μετά το θάνατο διαδηλωτή και τις σκέψεις τους κράτους να αναλάβει τη διαχείριση του καναδικού ορυχείου ασημιού. Συνέχεια →
Μια εταιρία με έδρα το Βανκούβερ (Bear Creek Mining Corp.) σχεδιάζει να χτίσει ένα μεταλλείο ασημιού στο νοτιοανατολικό Περού. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσουν βίαιες κινητοποιήσεις κατοίκων που αντιδρούν στα καταστροφικά για το περιβάλλον σχέδια.
Διαδηλωτές στην πόλη Πούνο έκλεισαν δρόμους την Παρασκεύη, μια μέρα μετά την εισβολή διαδηλωτών στην εφορία και σε ένα άλλο κρατικό κτίριο. Οι διαδηλωτές είναι κυρίως Ινδιάνοι Aymara Indians και αντέδρασαν μετά την αδειοδότηση της εταιρίας να προχωρήσει τις εργασίες στην κοινότητα Santa Ana, 140 χλμ. νότια του Πούνο, φοβούμενοι ότι το νερό θα μολυνθεί ανεπανόρθωτα.
Περίπου 15000 κάτοικοι έκλεισαν τους κύριους δρόμους, το αεροδρόμιο και τις σιδηροδρομικές γραμμές. Εκατοντάδες τουρίστες έχουν εγκλωβιστεί στην πόλη, που βρίσκεται κοντά στη λίμνη Τιτικάκα – τη μεγαλύτερη εξερευνήσιμη λίμνη στον κόσμο, την οποία «μοιράζονται» Περού και Βολιβία.
Οι διαδηλώσεις έχουν ξεκινήσει εδώ και δύο εβδομάδες και κορυφώθηκαν την Τρίτη όταν οι διαδηλωτές έκλεισαν όλους τους δρόμους στην πόλη αυτή των 120.000 κατοίκων. Στην ουσία τα σύνορα με τη Βολιβία έχουν κλείσει εδώ και 2 εβδομάδες.
Οι συνομιλίες μεταξύ διαπραγματευτών» και του απερχόμενου προέδρου Alan Garcia κατέρρευσαν.
Το σχέδιο υπολογίζεται ότι θα παράξει 47.4 εκατομμύρια ουγγιές ασημιού.
Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Στις ιστορίες και τις βιογραφίες Ινδιάνων οι γυναίκες σπάνια εμφανίζονται κι όταν εμφανίζονται, συχνά συνδέονται με τα συστήματα συγγένειας. Ωστόσο, στην πραγματικότητα οι γυναίκες των Ινδιάνικων ομάδων της βορείου Αμερικής, των πεδιάδων και των pueblos, γίνονταν επίσης σαμάνοι και συμμετείχαν σε ειδικές τελετουργίες ή εργάζονταν ως βιοτέχνες. Όσο ο λόγος τους δυνάμωνε σε κάποιες περιπτώσεις αποκαλυπτόταν ότι οι Ινδιάνες δεν έδιναν την ρομαντική εικόνα μιας γυναίκας που απλώς γίνεται ένα παθητικό αντικείμενο του πόθου και ενδιαφέρεται απλώς για επιβεβαίωση και ματαιοδοξία, όπως εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό η γυναίκα στον δυτικό κόσμο μετά την «χειραφέτησή» της. Οι Ινδιάνες σε πολλές περιπτώσεις σχημάτιζαν δικές τους παρέες και ομάδες, για να διασκεδάσουν και να δουλέψουν μαζί. Φαίνονταν να ζουν τη ζωή τους με μια ενότητα, που περιελάμβανε έναν πλήρη κύκλο συμβάντων από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο.
Anarchy press gr 