Η «ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ» (Γ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ) ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΦΘΗΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΛΠΑ…

Τον Οκτώβριο του 2016, η Γιάννα Αγγελοπούλου σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή», είπε μεταξύ άλλων για την «σχέση» της με τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Τσίπρα: «Γνωριζόμαστε. Όπως είπα, ήρθε η στιγμή που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να κάνω μια δήλωση, όπως πραγματικά προσπάθησα να τον βοηθήσω να δει το “μεγάλο” κόσμο στο εξωτερικό – ο ίδιος παραδεχόταν ότι δεν είχε την πείρα ακόμα».

Η Αγγελοπούλου, λοιπόν, καυχήθηκε λίγους μήνες πριν ότι ήταν αυτή που του άνοιξε τα «μάτια», να γνωρίσει και να καταλάβει το «μεγάλο» κόσμο στο εξωτερικό, αφού όπως και ο ίδιος ομολογούσε «δεν είχε ακόμη την πείρα».

Δύσθυμη αναγέννηση:[1] H περίπτωση του Giordano Bruno

Η νυχτοπεταλούδα τον θάνατο δεν αντικρίζει, όσο πετάει μπροστά,
μέσα στο μεγαλείο της ζωντανής φλόγας·
η καρδιά, διψασμένη, στα κρυστάλλινα νερά αγωνίζεται
ούτε προσέχει την άτρακτο ούτε φοβάται τον στόχο του κυνηγού·
το δειλό πουλί, επιστρέφοντας από πάνω,
για να ενωθεί με τους συντρόφους του, δεν βλέπει ότι το δίχτυ πλησιάζει […]
Giordano Bruno, Ανταμοιβή

 

Έζησε στην εποχή που οι ιστορικοί ονομάζουν Αναγέννηση. Την εποχή, μάλιστα, που υποτίθεται ότι είχε ωριμάσει αυτή η αναγέννηση. Ιταλός ων, βρέθηκε στην καρδιά των γεγονότων. Ούτε η δική του εποχή δεν τον αναγνώριζε σαν επιστήμονα, με τα τότε μέτρα για το τί είναι επιστήμη. Ούτε και σήμερα θα τον θεωρούσαν, βέβαια, αμιγή επιστήμονα. Και καλά θα έκαναν, αφού η σύγχρονη επιστήμη υπακούει σε νέες αυθεντίες και διαθέτει άλλου τύπου όπλα. Άλλωστε, η εξειδίκευση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, που απογυμνώνεται όλο και περισσότερο από τις πιθανότητες μιας συνολικής και βαθύτερης γνώσης της ίδιας της ζωής. Ο Giordano Bruno, λοιπόν, δεν ήταν επιστήμονας. Το εύρος των γνώσεων, μα κυρίως των αναζητήσεών του θα τον κατέτασσε απευθείας στους προσωκρατικούς, που δήλωναν ότι είναι επιστήμονες, ούτε φιλόσοφοι, ούτε τίποτε, αλλά ήταν όλα αυτά και ακόμη περισσότερα.

Η θυσία των Ρομ στο βωμό της κρατικής «ευεργεσίας»

Επειδή η υποκρισία χτυπάει στα ρουθούνια, είναι πιθανό να θεωρηθεί σαν ένας πολύ πιο ισχυρός καταλύτης καταστροφής απ’ ό,τι πραγματικά είναι. (Rebecca West)

Τι κάνουν άραγε παιδιά σαν τη μικρή Μαρία, που μια ανυποψίαστη στιγμή το κράτος αποφάσισε να τους αναστατώσει τη ζωή; Η Μαρία ήξερε ότι είχε δυο γονείς, ζούσε σε έναν καταυλισμό και ότι ήταν τσιγγάνα, αθίγγανη γύφτισσα ή ρομ. Οι άλλοι άνθρωποι που δεν είναι σαν κι εκείνη, την αντιμετωπίζουν συνήθως ρατσιστικά, είτε προσπαθώντας να την αποφύγουν είτε δείχνοντάς της ελεημοσύνη, ακόμη κι όταν δεν τη ζητά, έτσι από συνήθεια. Είναι όμως ξανθιά, δηλαδή όχι αρκετά μελαχροινή, σε ένα κράτος που έχει εκπαιδεύσει τους υπηκόους του να βλέπουν μελαμψούς τσιγγάνους, ρομ, αθίγγανους ή γύφτους και ανοιχτόχρωμους, συνήθως, τουρίστες. Έτσι, είχε να φορτωθεί πάλι άθελά της άλλη μια ρατσιστική διάκριση.

Σας θυσιάσαμε για την σωτηρία της ευρωζώνης…

H τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) για την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2013, επισημοποίησε την σοβούσα εδώ και καιρό, διάσταση ανάμεσα στο «υπερατλαντικό» και «ευρωπαϊκό» μπλοκ σχετικά με το ποιός κάνει κουμάντο στην Ευρωζώνη εφαρμόζοντας και τα αντίστοιχα «οικονομικά εργαλεία» θανάτου ολόκληρων κοινωνιών. Η διαμάχη αυτή φανερώνει ότι η ανασυγκρότηση της κυριαρχίας, αντίθετα με τα θρυλούμενα, δεν είναι μια γραμμική πορεία ενοποίησης των επί μέρους κομματιών της κυριαρχίας σε μια ενιαία πλανητική υπερκυριαρχία από κάποια υπερδύναμη με θεϊκές ικανότητες (ούτε υπήρχε, ούτε θα υπάρξει ποτέ τέτοια δύναμη), ούτε ακριβώς το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας των ισχυρότερων οικονομικών κέντρων του πλανήτη μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχουν.

… ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΟΡΑΜΑΤΑ

«Συγκινούμαι όταν άνθρωποι του μόχθου με πιάνουν στον δρόμο και μου λένε για την πατρίδα και τον μισθό μου να θυσιάσω», ψέλλισε σχεδόν δακρύζοντας ο Παπανδρέου, περιγράφοντας το όραμα που του παρουσιάστηκε την ίδια ημέρα της επίσκεψης εκλεκτών εκπροσώπων του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ.