Τα πράγματα που μένουν

Θέλουμε κάποιον να κοιτάζει μέσα μας και να μη φοβάται, να μας συγχωρεί για τα πάντα, να καθρεφτίζει άφοβα τις ενοχές μας. Και τον είπαμε «θεό», που ξέρει, υποτίθεται, τι θα πει αγάπη, που παίζει τις ενοχές στα δάχτυλα, ξεπληρώνει κάθε στιγμή μνησικακίας, νομιμοποιεί κάθε έγκλημα. Το ίδιο το σύμπαν του ανήκει, του ανοίγει την πόρτα να περάσει, άρχοντας αυτός όλου του τρόμου, η ίδια η σιωπή είναι οι λέξεις του, κρατάει καλά το θάνατο και γνωρίζει τη ζωή. Κι έπειτα, ακόμη κι έναν άθεο θα μπορούσε να τον πείσει ότι, αφού εκείνος δεν πιστεύει στο «θεό», άρα αυτός υπάρχει.

Οι μηχανές στην υπηρεσία της εξουσίας: Κι όμως ο Ήρωνας είχε το θεό του!

Τί είναι μια μηχανή μπροστά στη λογική που την εφηύρε; Αν δεν είχε ο εφευρέτης μια ιδέα και έναν σκοπό να τον θρέψει, δε θ’ αφιέρωνε τόση ενέργεια, για να την φτιάξει. Ο εφευρέτης δεν είναι δημιουργός, δεν εκφράζει αυθόρμητα το πηγαίο ποτάμι που ξεχειλίζει μέσα του. Υλοποιεί έναν σκοπό. Και σκοπό στη ζωή, αυστηρή πειθαρχία δίχως το πρωτόλειο έστω πάθος για απελευθέρωση έχουν όσοι μένουν πιστοί σε μια εξουσία.

Dominoes Dominōrum…

(Dominoes Dominōrum σημαίνει τα ντόμινο των κυρίαρχων)

«Λεοπαρδάλεις εισβάλλουν στο ναό και πίνουν από τα θυσιαστήρια σκεύη. Καθώς αυτό επαναλαμβάνεται διαρκώς, τις περιμένουν εκ των προτέρων και αυτό γίνεται μέρος της τελετουργίας». Φραντς Κάφκα

Η διαμεσολάβηση, το να παρεμβάλλεται δηλαδή ανάμεσα στο άτομο και την κάθε εξουσία που βρίσκεται από πάνω του, αλλά και μεταξύ των ατόμων, κάποιος τρίτος, που θα συμβιβάσει τα διαφορετικά μέρη είναι μια παλιά ιστορία. Υπάρχει από τη στιγμή που «ενώθηκαν» οι άνθρωποι κάτω από μια κοινή επιβολή. Έχει μία διαχρονική χρησιμότητα για κάθε λογής κράτος και εξουσία. Δημιουργεί αποστάσεις, αποπροσωποποιεί, κάνει την κάθε ανθρώπινη ιδιαιτερότητα να εγκλωβίζεται σε έναν αόρατο ιστό. Ανάμεσα στο άτομο και την κεντρική εξουσία για παράδειγμα παρεμβάλλονται αμέτρητες υπηρεσίες, που κάνουν το κράτος απρόσωπο και μοιράζουν τις ευθύνες γενικά και αόριστα σε απρόσιτους διευθυντές, προέδρους, υπεύθυνους, πρωθυπουργούς κλπ. Κανείς δεν τους προσεγγίζει εύκολα, περιβάλλονται από μία ιεραρχία υπαλλήλων και γίνονται τόσο απρόσωποι, όσο κι ο θεός, αποκτούν πλέον συμβολική σημασία.