Να σημειώσουμε, πως τα παραπάνω (βλ. Της «μεσαίας τάξης» τα παθήματα…) δεν αφορούν ειδικώς τον ελλαδικό χώρο, καθώς η αναζήτηση αυτού του Ιερού Γκράαλ έχει εισαχθεί, όπως και πολλές άλλες ιδέες, από την Εσπερία. Στον ελλαδικό χώρο, όμως, το φαινόμενο αποκτά άλλη διάσταση, καθώς συνοδεύεται από δύο βασικές ιδιαιτερότητες.
Η πρώτη αφορά την γνώριμη παντοδυναμία του Κράτους υπό την ευρεία έννοια: πολιτικοί, διοικητικοί, εκπαιδευτικοί, ιδεολογικοί μηχανισμοί, αποτελούν τον προνομιακό χώρο πάνω στον οποίο εκτρέφονται και αναπτύσσονται όλες οι μεγάλες κοινωνικές ομάδες συμφερόντων. Οι αντιθέσεις μεταξύ των τελευταίων, συχνά ακραίες, δεν εκπορεύονται μόνο από τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, αλλά και από την απ’ ευθείας σχέση τους με το Κράτος. Συνέχεια →
Πεθαίνεις όλη την ώρα,
κάθε στιγμή που κρυφοκοιτάζεις πίσω από τις κουρτίνες,
σε κάθε σου άγγιγμα πεθαίνεις,
σε κάθε σου σκέψη και επιθυμία.
Είσαι ανάλαφρος, μα δεν μπορείς να πετάξεις. Συνέχεια →
Η ιστορία ενός επίδοξου παλαιστίνιου αυτόχειρα
Ο συγγραφέας (Raint Sampax) κατορθώνει να έρθει σ’ επαφή με έναν παλαιστίνιο αγωνιστή της Τζιχάντ Αλ Ισλάμι, τον Σαΐντ, ο οποίος ανήκει στην ομάδα των ατόμων, που με δική τους επιλογή, είναι έτοιμοι και «περιμένουν να ζωστούν μια βόμβα», στην ομάδα των ΚΑΜΙΚΑΖΙ.
«[…] από κείνη τη μέρα και μετά είμαι στη διάθεσή τους και περιμένω. Περιμένω να παραλάβω μια βόμβα, να τη ζωστώ, για να πάω στο Ισραήλ στο σημείο που θα εκδηλωθεί η δική μου επίθεση, και να πατήσω το κουμπί… Δεν υπάρχει γυρισμός. Κανένας δε θέλει να επιστρέψει»…
Με τον 29χρονο Σαΐντ, συναντιέται –για πέντε συνεχόμενες νύχτες– μυστικά [ο Σαΐντ καταζητείται απ’ τους ισραηλινούς] στον προσφυγικό καταυλισμό Μουχαγιάμ της Τζενίν. Ο Σαΐντ, του διηγείται την ιστορία της ζωής του. Μια ιστορία απίστευτη, αλλά καθημερινή και συνηθισμένη για όλους αυτούς που ζουν στα στρατόπεδα της Παλαιστίνης σαν πρόσφυγες στα ίδια τους τα χώματα. Συνέχεια →
Η χρήση τόσο εξειδικευμένων όσο και «αόρατων» όπλων είναι κομμάτι της επίσημα καταγεγραμμένης ιστορίας, της επιβολής και του θανάτου. Ενάντια σε «αντίπαλα» στρατεύματα ή απέναντι σε μεγάλα πληθυσμιακά κομμάτια, αποτελούν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μια φρικιαστική πραγματικότητα.
Εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί, πως η χρήση τέτοιων όπλων γίνεται συνήθως από «ειδικά τμήματα» του εκάστοτε στρατεύματος, με τις ευλογίες και την καθοδήγηση φυσικά της ηγεσίας. Αυτό βέβαια δεν «δικαιολογεί» τους στρατιώτες που δεν συμμετέχουν σε αυτά τα «ειδικά» τμήματα, επαγγελματίες ή μή, οι οποίοι έχουν τις δικές τους ευθύνες, πάντα αντιμέτωποι με τις επιλογές τους και που σε πολλές περιπτώσεις έχουν πραγματοποιήσει σφαγές, με πιο μη εξειδικευμένα και «ορατά» όπλα…
Το 701 (Παλαιά Χρονολογία) ο Ασσυριακός στρατός αποσύρεται από την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, όταν ο στρατός τους «μολύνεται από μια επιδημία που αποδεκάτισε γύρω στις 185.000 στρατιώτες». Τον 6ο και τον 7ο αιώνα, οι ίδιοι συνήθιζαν να μολύνουν «συστηματικά» τα πηγάδια των αντιπάλων. Συνέχεια →
Απογοήτευσε κυριολεκτικά ορισμένους κύκλους η ταινία που παρουσίαζε τη ζωή και τη δράση του Ζακ Μεσρίν (ή Μερίν σύμφωνα με την νεωτερική μετάφραση του ονόματός του).
Πολλοί είναι αυτοί που πικράθηκαν και αρκετοί εκείνοι που οργίστηκαν με το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Γιατί όπως λέει και μια παροιμία: «Αλλού είναι το όνειρο κι αλλού βρίσκεται το θαύμα!». Αλλιώτικη είναι η εικόνα που έχει κατασκευαστεί και προβάλλεται στους χώρους κάποιων, διψασμένων για ήρωες, νεολαίων αλλά και επιτήδειων κατασκευαστών «συνειδήσεων». Ο Μεσρίν είναι γι’ αυτούς ένας ήρωας. Ας λένε ότι θέλουν τα σενάρια και οι ταινίες!
Άλλωστε και το κράτος τον είχε ονομάσει Υπ’ Αριθμόν 1 Δημόσιο κίνδυνο. Άρα για να τον θεωρεί το κράτος εχθρό του Δημοσίου είναι «δικός(!)». Εδώ επικρατεί η ανόητη αποδοχή του ρητού «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
«Δικός», όμως, σε τι;
Συνέχεια →
Αν για κάθε πνευματικό φελλό, που πλέει εν τρικυμία σε πελάγη κοινωνικής αποσύνθεσης, τσεπώναμε δυο μπακιρένια κέρματα, όχι μόνον τους διεθνείς τοκογλύφους θα ξοφλάγαμε, αλλά, θα βάζαμε κάβα και για διακοπές στο ηλιόλουστο Ακαπούλκο. Αυτό είναι μια μαύρη αλήθεια.
Μια άλλη αλήθεια, ομοίως μελανή, αποτελεί το γεγονός πως όποιος θέλει να υποδυθεί τον ρόλο του φελλού-περσόνας, της βιομηχανίας θεάματος, ας γνωρίζει καλά πως είτε, όταν περάσει η «μπογιά» του στο «πόπολο», Συνέχεια →
Το πανεπιστήμιο Maseno έχει κλείσει απ’ αόριστον μετά την εξέγερση που πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατο ενός φοιτητή που έπεσε από ένα φορτηγό κατά τη διάρκεια πρόσφατων κινητοποιήσεων. Συνέχεια →
Ένας 30χρονος άντρας παρασύρθηκε από ένα φορτηγό και πέθανε το Σάββατο σε ένα χωριό βορειο-ανατολικά του Αμάν. Αμέσως μετά το συμβάν συγγενείς και κάτοικοι του νεκρού έκλεισαν τον κεντρικό δρόμο. Συνέχεια →
Ο θάνατος ενός κοριτσιού στο Kalaparru στη δυτική περιφέρεια Godavari πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις στις 25/2. Το κορίτσι βρέθηκε νεκρό μέσα στη φοιτητική εστία, όπως και ένα άλλο κορίτσι πριν από ένα μήνα. Συνέχεια →
Ίσως θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος ότι σήμερα η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θάνατο. Ενώ τον φοβάται, προσπαθεί να τον αγνοήσει, δεν τον λογαριάζει και ίσως επιδιώκει να τον ξεπεράσει με την αυθάδεια των «αθάνατων» μηχανών της και τη γελοιότητα των «αισθητικών επεμβάσεων» σε γερασμένα πρόσωπα-προσωπεία. Σήμερα, που δίνεται πιο πολύ σημασία στην ανθρώπινη δράση και στις υλικές της αξίες, η ζωή μοιάζει μετρήσιμο μέγεθος. Διανύει συγκεκριμένες οδούς προς την επιτυχία, έχει συνταγές ευτυχίας, καλά κρυμμένα απωθημένα κλπ. Η λατρεία της ύλης πλέκει μια άλλη σχέση με τη λατρεία των νεκρών στην αρχαιότητα, που πήρε μνημειακές διαστάσεις στους πλούσιους και εντυπωσιακούς τάφους της, αναζητώντας ένα μονοπάτι για την υστεροφημία. Συνέχεια →
Ενώ οι διαδηλώσεις συνεχίζονται σε πάνω από 100 πόλεις και τα ΜΜΕ «διερευνούν» το ρόλο του «μαύρου μπλοκ», ένας νεαρός πέθανε σε μια διαδήλωση, όπως έγινε γνωστό.
Οι μπάτσοι ρίχνουν συνεχώς δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες για να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Συνέχεια →
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές 282 ανθρακωρύχοι έχουν ανασυρθεί νεκροί από τα ορυχεία της πόλης Σόμα, στην Τουρκία. Ο αριθμός των νεκρών αναμένεται να είναι αρκετά μεγαλύτερος. Οι χασάπηδες της τουρκικής οικονομικής ελίτ μιλάνε, ως συνήθως, για «εργατικό ατύχημα». Η λογοτεχνική αλληγορία που ακολουθεί βασίζεται ασφαλώς σε πραγματικά γεγονότα.
Ουαλία, Οκτώβρης του 1796. Ο ήλιος ρίχνει τις πρώτες του ακτίνες στο πρόσωπο της μέρας, γνέφοντας έτσι στο χρόνο να κυλήσει τους αγέραστους δείκτες του μια στάλα ακόμη. Το φως της μέρας δεν είναι ωστόσο για όλους∙ ο Τζαίημς και τ’ αδέρφια του θα κατέβουν και σήμερα στις στοές∙ δεκαοχτώ με είκοσι ώρες την ημέρα. Είναι μόλις δέκα χρόνων, μα δεν παραπονιέται∙ εξ άλλου είναι ο μεγαλύτερος από τους αδερφούς του. Το χωράφι που καλλιεργούσαν, πάππου προς πάππον, πατάτες και λίγα λαχανικά για να ζουν, το κατέσχεσε ο ιδιοκτήτης των ανθρακωρυχείων για ψίχουλα χρέη. Η «ατυχία» δεν χτύπησε όμως μόνο τη δική τους πόρτα∙ όλοι οι άντρες[1] και τα αγόρια του χωριού άνω των πέντε ετών δουλεύουν στο ανθρακωρυχείο. Συνέχεια →
Δύο άτομα σκοτώθηκαν από πυρά της αστυνομίας σε διαδήλωση στο Relela έξω από το Tzaneen, Limpopo το βράδυ της Τρίτης.
Οι δύο άντρες, ηλικίας 25 και 40 ετών κοντά στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Περίπου 1500 διαδηλωτές οπλισμένοι με βόμβες μολότοφ και πέτρες επιτέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα. Τραυματίστηκαν 15 μπάτσοι και πολλά περιπολικά υπέστησαν φθορές.
Όλα άρχισαν όταν το πτώμα μιας γυναίκας βρέθηκε στην περιοχή. Οι φερόμενοι ως δράστες αφέθηκαν ελεύθεροι από την αστυνομία και τα σπίτια τους πυρπολήθηκαν από οργισμένο πλήθος, οπότες σ’ εκείνες τις συγκρούσεις είχε σκοτωθεί κι ένας 15χρονος…
Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Συνάδελφοι ενός εργαζόμενου σε ενεργειακό εργοστάσιο που σκοτώθηκε από ηλεκτροπληξία την Τρίτη διαδήλωσαν ενάντια στη διοίκηση του εργοστάσιου μπλοκάροντας το δρόμο Faisalabad-Jaranwala με το πτώμα του νεκρού. Συνέχεια →
Ο δικός μου θάνατος δεν έχει όνομα. Δε θα φτιάξουν για μένα εκπομπές και ντοκιμαντέρ με τις τελευταίες μου λέξεις πριν πεθάνω, δε θα γίνει μνημείο το σημείο που σκοτώθηκα, όπου συγκινημένοι άνθρωποι θα έρχονται να μου αφήνουν κεριά και μηνύματα, δε θα ρωτήσουν τους φίλους και τους συγγενείς μου τι είπα και τι σκέφτηκα εκείνη την τελευταία μέρα. Κάθε μου μέρα και ώρα είναι ίδια. Οι σκλάβοι δεν πρέπει να έχουν σκέψεις και επιθυμίες. Συνέχεια →
Ένας άνεργος Τυνήσιος αυτο-πυρπολήθηκε και πέθανε σε νοσοκομείο της Τύνιδας την Τετάρτη. Ο Αντέλ Κεντχρί, 27 ετών, προέβη σ’ αυτή την ύστατη πράξη απόγνωσης και διαμαρτυρίας. Συνέχεια →
Οι αρχές στην πρωτεύουσα της επαρχίας Σιχουάν, Τσενγκντού, έστειλαν περίπου 1000 ΜΑΤατζήδες για να διαλύσουν μια διαδήλωση μεταναστών εργατών και εκατοντάδες υποστηρικτών τους στην περιφέρεια Wenjiang. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για το θάνατο ενός 20χρονου τη Δευτέρα από ξυλοδαρμό απ’ τους τραμπούκους μιας τοπικής εταιρίας.
O Zhang Derong ξυλοκοπήθηκε από τους μπράβους λόγω της διαμάχης του με την εταιρία Tianlai σχετικά με μισθολογικά θέματα. Άλλα 2 άτομα τραυματίστηκαν στην επίθεση, ενώ κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης άλλα άτομα συνελήφθησαν και ξυλοκοπήθηκαν από τους μπάτσους και κατασχέθηκαν πολλές κάμερες και κινητά τηλέφωνα.
Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Ένας κρατούμενος δήλωσε ένοχος για συμμετοχή σε μια φονική εξέγερση σε φυλακές του Μισισίπι, ενώ για την ίδια υπόθεση κατηγορείται κι ένας άλλο.
Ένας φρουρός είχε σκοτωθεί και 20 άτομα τραυματίστηκαν στην εξέγερση που έγινε στις 20 Μάη στο «σωφρονιστικό κατάστημα» Adams County στο Natchez,στο οποίο κρατούνται παράνομοι μετανάστες που καταδικάστηκαν για εκλήματα που διαπράχθηκαν στις ΗΠΑ. Συνέχεια →
O επικεφαλής του Κινήματος Πολυκομματικής Δημοκρατίας (Movement for Multiparty Democracy_MMD), κόμματος της αντιπολίτευσης, δήλωσε ότι τα περιστατικά βίαιων συγκρούσεων στη χώρα θα αυξηθούν, με αφορμή την άρνηση της κυβέρνησης να αυξήσει τα μεροκάματα.
Μετά από την εξέεγρση στο ανθρακωρυχείο Maamba Collum στη Νότια Επαρχία που κόστισε τη ζωή του κινέζου διευθυντή, η αναταραχή επεκτάθηκε μετά από λίγες μέρες στη Λουζάκα. Ο θάνατος του κινέζου εκμεταλλευτή ταρακούνησε το κράτος και τη ροή της οικονομίας. Συνέχεια →
Να σημειώσουμε, πως τα παραπάνω (βλ. Της «μεσαίας τάξης» τα παθήματα…) δεν αφορούν ειδικώς τον ελλαδικό χώρο, καθώς η αναζήτηση αυτού του Ιερού Γκράαλ έχει εισαχθεί, όπως και πολλές άλλες ιδέες, από την Εσπερία. Στον ελλαδικό χώρο, όμως, το φαινόμενο αποκτά άλλη διάσταση, καθώς συνοδεύεται από δύο βασικές ιδιαιτερότητες.
