ΗΛΙΘΙΟΣ ή ΠΑΣΧΩΝ;

Όταν κάποιος πάσχει από μία ασθένεια, συνήθως είμαστε επιεικείς απέναντι του όσον αφορά τις συμπεριφορές, που αναπτύσσει λόγω αυτής. Πόσο δε μάλλον, όταν ο πάσχων νοσεί από εξαιρετικά σπάνια νόσο, η οποία και είναι ανήκεστος. Ο Άδωνις Γεωργιάδης υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, βρήκε το θάρρος να κοινοποιήσει την νόσο από την οποία πάσχει και να μιλήσει δημόσια για αυτή. Η ασθένεια που έχει και θα τον βασανίζει μια ζωή είναι η «ακράτεια λόγου», όπως την ονόμασε σε τηλεοπτική εκπομπή κοινώς λογοδιάρροια. Η ασθένεια αυτή δεν του επιτρέπει, να συγκρατείται και τα αμολάει όπου βρει.

Ίσως, σε αυτήν ακριβώς την πάθηση να οφείλεται και η προχθεσινή τοποθέτηση του τον τηλεοπτικό σταθμό του Σκάι, όπου συνεντευξιαζόμενος πάνω στο ζήτημα της κόντρας ανάμεσα στο κράτος και την εκκλησία για το άνοιγμα των ναών για την εορτή των φώτων είπε: «Θέλω να είμαι ειλικρινής, ένας από τους λόγους που ελήφθη η απόφαση για την καραντίνα αυτής της εβδομάδος, ήταν το προηγούμενο της Θεσσαλονίκης. Τότε κάποιοι λοιμωξιολόγοι μάς έλεγαν ότι θα έπρεπε να γίνει καραντίνα στη Θεσσαλονίκη πριν την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Εμείς από σεβασμό στην παράδοση, στην Ορθοδοξία στην πίστη, δεν βάλαμε καραντίνα πριν τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, θυμίζω ότι αυτό ήταν το βασικότερο λάθος που έγινε στη Θεσσαλονίκη, και το παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός στη Βουλή […] κατά την ημέρα αυτή συνέρρεαν οι πιστοί, δεν μπόρεσε η εκκλησία να ελέγξει τη συρροή, και μετά η Θεσσαλονίκη έγινε η πόλη που θρήνησε τα περισσότερα θύματα. Αυτή η εικόνα του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, προβαλλόμενη στην εικόνα των Θεοφανείων που είναι μια πάνδημη, πανηγυρική λειτουργία μας οδήγησε στο lockdown».

Όταν το δάκτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάκτυλο

Τα ζητήματα ανομίας και ασυδοσίας περιθωριακών, όπως ενίοτε αποκαλούνται, ατόμων, ή ομάδων το τελευταίο διάστημα, αφορούν σύμφωνα με τους διαπρύσιους υπερασπιστές της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, οι οποίοι δήθεν αντιπολιτεύονται το καθεστώς Τσίπρα, την ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, που συμπεριλαμβάνει φυσικά και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Θα αναφωνήσει, ίσως, κάποιος «Τι είχες Μάη μου; Τι είχα πάντα».

Προφανώς η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Εκτός και αν δεχθούμε ότι οι συνθήκες δεν έχουν μεταβληθεί στο παραμικρό, ότι οι ευρύτερες διεργασίες, αλλά και εκείνες που αφορούν τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, είναι απλά υποτονικές, και επειδή κάτι τέτοιο είναι γενικά ένα σημάδι των καιρών καταλήγουμε αδιάφοροι να αποφανθούμε με την γνωστή ρήση «ότι βρέξει ας κατεβάσει».

Όπως είπαμε, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.