Συνθήματα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας σε Πέραμα , Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Νίκαια

H αστυνομική δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη

ως η κανονικότητα του «θαυμαστού καινούριου κόσμου» της εξουσίας

Για 20 ευρώ απλήρωτης βενζίνης, αστυνομική καταδίωξη και εκτέλεση (Κ. Φραγκούλης, Θεσσαλονίκη).

Για ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, καταδίωξη στο μισό λεκανοπέδιο Αττικής, εκτέλεση ενός εφήβου και σοβαρός τραυματισμός ενός δεύτερου από ομαδικά πυρά μπάτσων (Ν. Σαμπάνης, Πέραμα).

Για οφειλές προς την εφορία ή τραπεζικά δάνεια, κατασχέσεις πρώτης κατοικίας και εξώσεις (Ι. Κολοβού, Ιλίσια).

Για απαλλοτριώσεις αναγκαίων ειδών διαβίωσης, απομόνωση σε κλειστά δωμάτια με security, εξευτελισμός, μέχρι και ποινικές διώξεις από τις αλυσίδες σουπερμάρκετ (καθημερινό φαινόμενο που πήρε διάσταση δημοσιότητας πριν λίγους μήνες με την περίπτωση ηλικιωμένης που συνελήφθη στο Lidl στο Ίλιον).

Η εξουσία φυλακίζει την ζωή, η αναρχία την απελευθερώνει

Η αναρχία δεν είναι τέκνο του διαφωτισμού, αφού η ιδέα και η πρακτική της συνόδευε και συνοδεύει τους ανθρώπους, συλλογικά και ατομικά, από την απαρχή τους.

Η ζωή στο βωμό της επιβίωσης

Ο σκληρός όρος της επιβίωσης έρχεται συχνά σε ρήξη με το φυσικό ρόλο της ζωής σε σημείο που η συνεργασία μεταξύ τους να φαντάζει από δύσκολη έως ακατόρθωτη. Το ατομικό φαντασιακό αδυνατεί να συνυπάρξει με το κοινό πραγματικό. Από τη φυσική ανάγκη μας να τραφούμε έως την πνευματική αναζήτηση –επομένως και της δυνατότητας ανάλυσης της παρούσης κατάστασης– αποκαλύπτονται πτυχές άγνωστες προς εμάς μα εξ ίσου απαραίτητες (όπως και η τροφή) για τη μετάδοση πληροφοριών μεταξύ μας αλλά και για την κατανόηση μιας συμπαντικής/κοσμικής αλληλεπίδρασης που μέσω της διεργασίας εξήγησης θα μας δοθεί η ευκαιρία να συμβιώσουμε αρμονικά με τον εαυτό μας και τον κόσμο που γεννιόμαστε και οφείλουμε να σεβαστούμε έως την ολοκλήρωση της ζωής και τη φυσική μας κατάληξη που είναι ο θάνατος.

Η πορεία των κοινωνιών μέχρι σήμερα απέδειξε πως κανένα σύστημα δεν είναι ικανό –και κυρίως δεν επιθυμεί– να ευαισθητοποιήσει τον άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ανέλθει πνευματικά. Κάθε σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό) έχει ως στόχο την μεταχείριση των ανθρώπων και τη χρησιμοποίησή τους για την επίτευξη των στόχων τους που είναι το κέρδος και η διαιώνιση φοβικών ατόμων, υπόδουλων και άβουλων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συνήθως είναι ό,τι τους έχουν πει (πως είναι) και όχι αυτό που πραγματικά είναι. Η «ευφυΐα» των συστημάτων έγκειται στην άγνοια των ανθρώπων για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να πείθουν και οι δεύτεροι να ακολουθούν τυφλά απορρίπτοντας κάθε ευκαιρία για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και ενδοσκόπηση του «είναι» τους.

Οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να προφασίζονται διάφορες δικαιολογίες (με τη μορφή απολογιών, αποδοχής ενοχών, εμφάνισης φοβικών συνδρόμων) μόνο και μόνο για να μην έρθουν σε σύγκρουση με τα συστήματα. Αποφεύγουν εκούσια είτε ακούσια την οποιαδήποτε ρήξη με τα συστημικά πρότυπα, καθοδηγούμενοι από το αρχέγονο ένστικτο του φόβου, απομονώνοντας το ένστικτο της περιέργειας και της όρεξης να μάθουν κάτι καινούριο ή άγνωστο μέχρι τώρα.

Τα συστήματα κατάφεραν, με τη διαρκή μελέτη τους πάνω στον άνθρωπο, να επικρατήσουν και να επιβληθούν, μετατρέποντάς τον σε υποχείριο έτοιμο να δεχθεί «αποφάσεις» που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ζωής του ή την κοσμοθεωρία του όσον αφορά την αντίληψη που έχει για τη ζωή. Σαν πειραματόζωα κλεισμένα στο κλουβί τους, περιμένουμε να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής από κάποιον «σωτήρα» που τυχαία θα βρεθεί στο δρόμο μας. Αντί, λοιπόν, να απαγκιστρωθούμε από το δόλωμα της συνήθειας και τις τεχνητές εικόνες τρόμου που μας προβάλλουν, προτιμούμε να υπομένουμε τα βασανιστήριά μας και να υποτασσόμαστε απέναντι στους «σοφούς άρχοντες» και τις πράξεις ασυδοσίας τους. Τα βιώματα συνήθως αποτελούν την αφετηρία των επιλογών μας. Δεν θα κρίνουμε εάν οι επιλογές μας είναι σωστές ή λάθος (και ποιος μπορεί τελικά να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος;). Η χρονική στιγμή που λαμβάνεται μια απόφαση καθορίζει τη μελλοντική –επομένως και την εξελικτική– πορεία αποσαφήνισης τόσο των δικαιωμάτων όσο και των υποχρεώσεων ενός ατόμου.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στα μυαλά των εξουσιαστών κρύβονται οι πιο σαδιστικές και διαστροφικές σκέψεις. Ανά χρονικά διαστήματα μεταφέρονται από τον φαντασιακό στον κοινωνικό χώρο, όπου και υλοποιούνται. Οι περίοδοι αυτές έχουν διάφορες ονομασίες όπως, 1^η , 2^η και 3^η βιομηχανική επανάσταση ή σημαδεύονται από οικονομικές «κρίσεις», πολέμους, πανδημίες κ.λπ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα λαμβάνει χώρα μια βαθιά μεταβολή των συνθηκών ζωής, η οποία με την προβιά της προόδους ωθεί τους εξουσιαζόμενους σε μεγαλύτερη ανελευθερία, πνευματική ένδεια, ψυχική κενότητα και οικονομική απορία. Αυτές οι περίοδοι, λοιπόν, αποτελούν το πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσουν οι εξουσίες τους κρυφούς πόθους τους, εφαρμόζοντας καινοτόμες πρακτικές για την περαιτέρω καθυπόταξη των ανθρώπων.

Όπερ και εγένετο, για άλλη μια φορά! «Γλυτώσαμε προς στιγμήν τα χειρότερα, όμως κι αυτό είναι κάτι», διαλαλούν οι ντελάληδες των μίντια και διάφοροι κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες. «Όμως, για την διατήρησίν των απαιτείται πλήρης συμμόρφωση με τας κρατικάς εντολάς», όπως διατείνονται οι θιασώτες του επιστημονισμού και της κρατικής εξουσίας, που την τελευταία χρονική περίοδο συγχέονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους.

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ο υπουργός προπαγάνδας Στέλιος Πέτσας με τον υπουργό φτωχοποίησης Άδωνι Γεωργιάδη ανέλαβαν να μεταδώσουν το μήνυμα της κυβέρνησης, που διέταξε την συνέχιση της επιβολής καραντίνας. Ως εγκάθετοι τοποτηρητές και προασπιστές των εξουσιαστικών συμφερόντων απευθύνθηκαν στην κοινωνία με το σαδισμό, που τους διακατέχει. Μιλώντας με ύφος κατακτητών, με στρατιωτικό κι επιβλητικό τόνο λες και απευθύνονται σε δούλους των αφεντικών τους, έδωσαν παράταση στον εγκλεισμό, την οικονομική ασφυξία και την απαγόρευση της ζωής.

Ο υπουργός προπαγάνδας μεταξύ άλλων είπε. «Δεν πέφτουν τα κρούσματα και δεν αποσυμφορούνται οι ΜΕΘ στον βαθμό που αναμενόταν. Με ευθύνη όλων μας. Δεν μπορούμε κατ’ επέκταση να προχωρήσουμε σε επανεκκίνηση οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων με τον τρόπο και στον χρόνο που όλοι θα θέλαμε».

ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΩΣ

Όλοι έχουμε ακούσει για το διαβατήριο υγείας ή ανοσίας, η χρήση του οποίου πρόκειται να επιβληθεί λόγω της ανάγκης να καταπολεμηθεί ο κορωναϊός, και να διαφυλαχθεί η δημόσια υγεία και προκειμένου να πραγματοποιούνται, όπως ισχυρίζονται, με ασφάλεια οι μεταφορές τον ανθρώπων. Μάλιστα, τις προηγούμενες μέρες υπήρξε και αντιπαράθεση ανάμεσα στον παγκόσμιο οργανισμό υγείας (ΠΟΥ) και ομάδες επιστημόνων. Η διένεξη αυτή έγινε στο πεδίο της ετοιμότητας και όχι φυσικά στην χρησιμοποίηση αυτού του μέτρου.

Στην εξίσωση αυτή πρέπει να συμπεριλάβουμε και διεθνή συμφέροντα, όπως εκείνα των βιομηχανιών τουρισμού, αερομεταφορών κ.α., που ζητούν την επανεκκίνηση των δραστηριοτήτων τους το συντομότερο δυνατόν, διότι οδεύουν προς κατάρρευση. Οι ίδιοι εκφραστές αυτών των συμφερόντων, αλλά και γενικότερα, γνωρίζουν πως ακόμη και μετά την άρση των απαγορεύσεων, ο κόσμος δεν θα σπεύσει να χρησιμοποιήσει αυτές τις υπηρεσίες. Οι λόγοι είναι απλοί. Είτε λόγω της οικονομικής δυσπραγίας είτε του φόβου που προκλήθηκε το προηγούμενο διάστημα.

«Η ζωή ξυπνάει για δουλειά»

Ένα τραγούδι για την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Στις 17 Ιανουαρίου το 2013 ένας 27χρονος πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονείται από δύο έλληνες ακροδεξιούς, με πολλές μαχαιριές στο σώμα του. Ο Λουκμάν είχε ξεκινήσει με το ποδήλατο από το Περιστέρι όπου έμενε, για να πάει στα Πετράλωνα όπου εργαζόταν σε λαϊκή αγορά. Στις 3.30 το πρωί, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, οι δύο δολοφόνοι οδηγώντας μηχανάκι εντοπίζουν τον Λουκμάν επάνω στο ποδήλατο και τον σκοτώνουν. Λίγη ώρα αργότερα οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται στο Σύνταγμα έχοντας ακόμα επάνω τους τα ματωμένα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Λουκμάν. Το γεγονός αυτό δείχνει την σιγουριά ότι η δολοφονία που διέπραξαν θα περάσει απαρατήρητη, όπως όταν ένα αμάξι ξεκοιλιάζει ένα περιστέρι.

Ένας αθώος, ένας αδύναμος ένας φτωχός εργαζόμενος που είχε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης, δουλεύοντας στις λαϊκές αγορές και όχι τον εύκολο της πώλησης ναρκωτικών και της εμπλοκής με τις μαφίες των τσιγάρων, δολοφονείται από δύο μισάνθρωπους και μιάσματα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους, δυνατότερους και κυρίαρχους.

Δουλειά; Όχι ευχαριστώ! Αυτό σημαίνει: η ζωή είναι αλλού

Αλλά γιατί να μην κάνουμε τίποτα; Επειδή κάνουμε τόσα πολλά!

Σήμερα, ο κόσμος δεν έχει έλλειψη πραγμάτων. Αντ’ αυτού υπάρχει τέτοια αφθονία υλικών αγαθών που υπάρχει κίνδυνος να πνιγεί σ’ αυτά και γι’ αυτό μάλλον οι ιστορικοί του μέλλοντος θα βαφτίσουν την εποχή μας «τον καιρό των σκουπιδιών».

Το κάλεσμα για ανακάλυψη –και πάλι– του καθαρού αέρα είναι παραπάνω από επείγον.

Η αδράνεια είναι μια ριζοσπαστική θεραπεία για πολλές αρρώστιες που είναι συνηθισμένες στο μοντέρνο κόσμο: η τεράστια σπατάλη πόρων για την παραγωγή προϊόντων που είναι κυρίως άχρηστα, και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η αποξένωση και η εκμετάλλευση στη μισθωτή εργασία, η μόλυνση του περιβάλλοντος και ο παράλογος ακτιβισμός που δραπετεύει απ’ τον εαυτό του που μας κάνει διαρκώς να μην έχουμε χρόνο…

Η αδράνεια είναι ένα ισχυρό αντίδοτο σε όλα αυτά: είναι οικολογική, οικονομική και ικανοποιητική, ελεύθερος χρόνος για κοινωνικοποίηση και άνοιγμα χώρων για δημιουργικότητα.

Είχαμε την τύχη…

Το δημοσιεύω όπως το βρήκα, δεν μπόρεσα να εξακριβώσω την ακριβή αρχική προέλευσή του. Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλες αράδες, αλλά ήδη αυτές που βρήκα και αναδημοσιεύω είναι γεμάτες από χυμούς πραγματικής ζωής. Τότε, πριν από 40, 45, 50 χρόνια…

«H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι, σε βανάκια και αγροτικά και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ώτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσυκλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ημερολόγιον της Ζωής -1922-

Μια μικρή άγραφη ιστορία

Η παρακάτω τραγική ιστορία είναι μια από τις χιλιάδες που δημιουργήθηκαν μετά από τον πόλεμο του ελληνικού κράτους με το αντίστοιχο τούρκικο το 1922. Την παραπάνω ιστορία μού την διηγήθηκε ο μπάρμπα Στρατής Κισόγλου στα 102 του χρόνια και είναι η ιστορία της δικιάς του οικογένειας τις πρώτες μέρες εκείνου του Σεπτέμβρη του 1922 στην Σμύρνη. Η ιστορία αυτή περιλαμβάνεται, επίσης, σε βιβλίο του ίδιου και επιμέλεια της Μαρίας Σταθέα με τον τίτλο «Ημερολόγιον της Ζωής 1922».

Η δημοσίευση της στο φύλλο της Διαδρομής φιλοδοξεί να προσφέρει ένα λιθαράκι στην συλλογική μας μνήμη, καθώς συμπληρώθηκαν ήδη 93 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή και την γενοκτονία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από τις δολοφονικές ορδές του υπό ανασύσταση τουρκικού κράτους. Να υπογραμμίσουμε ότι πίσω από την κρατική ιστορία, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τις συμφωνίες, τις συνθήκες και τα διατάγματα, υπάρχουν μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες που περιλαμβάνουν ξεριζωμό, πόνο, απώλεια, θάνατο και βάρος… το βάρος της μνήμης για τους ζωντανούς.

Υπάρχει ζωή μετά το ίντερνετ;

Ο Paul Miller, δημοσιογράφος για θέματα τεχνολογίας, πριν ένα χρόνο περίπου ολοκλήρωσε το πείραμα, για το οποίο αμειβόταν απ’ το περιοδικό The Verge. Αυτό που ήθελαν να διαπιστώσουν ήταν κατά πόσο μπορεί να προχωρά σήμερα η ζωή χωρίς το διαδίκτυο. Ο Miller, λοιπόν, κράτησε ένα ημερολόγιο με το τι έκανε το έτος που δεν «σέρφαρε» στον ψηφιακό «κόσμο». Αρχικά, υποστήριξε ότι είχε πιο πολύ χρόνο και πιο πραγματική ζωή. Έβλεπε περισσότερους ανθρώπους δια ζώσης, έγραφε, διάβαζε, έκανε βόλτες και ποδήλατο, αλλά σταδιακά δήλωσε ότι κατέληξε να βαριέται αυτή τη ζωή κι ότι δεν μπορούσαν να τον βρουν τόσο εύκολα και να επικοινωνήσουν μαζί του τ’ αγαπημένα του πρόσωπα που ήταν μακριά του. Επί πλέον, του φάνηκε ότι η έκθεση στην πρόσωπο με πρόσωπο επαφή είναι πολύ κουραστική. Άσε που έπρεπε να απαντάει σε τόσα γράμματα αναγνωστών με το συμβατικό ταχυδρομείο! Τέλος, αφιέρωνε την μέρα του στα ψηφιακά παιγνίδια κι ασχολούνταν μ’ άλλα τεχνολογικά μέσα, για να σκοτώνει τον χρόνο του. Το γενικό του συμπέρασμα ήταν πως ο ίδιος ευθύνεται για το αν μπορεί να βελτιώνεται ή όχι, χωρίς αυτό να εξαρτιέται απ’ τις απειράριθμες στιγμές που σπαταλιέται στο διαδίκτυο. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…

Στο εν λόγω ζήτημα οι περισσότεροι συμφωνούν ή διαφωνούν με τον Miller σε σχέση με το τί είναι καλύτερο ή χειρότερο στο διαδίκτυο και καταλήγουν ότι το ιδανικότερο είναι να τα κάνουμε όλα με μέτρο. Επικρατεί γενικώς η τελείως θεωρητική αντίληψη ότι όλα με μέτρο είναι ωφέλιμα. Έτσι και με την τεχνολογία∙ αν την χρησιμοποιείς σωστά, δε θα σε βλάψει. Δεν θα διαφωνήσουμε∙ για επιλόγους σχολικών εκθέσεων τέτοιες απόψεις λύνουν πολλά προβλήματα. Ωστόσο, επί του πρακτέου, ρίχνουν λίγο ακόμη χώμα στη θαμμένη αλήθεια και απομακρύνουν κατά πολύ απ’ την απελευθερωτική θεώρηση. Επισκιάστηκε απ’ τους περισσότερους σχολιαστές του πειράματος το γεγονός ότι μπορεί ο Miller να ζούσε χωρίς ίντερνετ, αλλά όλοι οι υπόλοιποι γύρω του «ζούσαν» όλο και περισσότερο με αυτό. Η αποχή απ’ την σπατάλη του διαδικτύου δεν είναι ζήτημα μέτρου. Είναι ζήτημα μιας επιβεβλημένης πραγματικότητας. Πλέον, όσοι ζουν –και δεν είναι τόσο λίγοι, απλώς δε φαίνονται– χωρίς διαδίκτυο ή άλλες «τεχνολογικές καινοτομίες» θεωρούνται ότι ανήκουν μόνο στον κόσμο τους. Μία είναι η ολιστική «πραγματικότητα», που απλώς διαθλάται σε πολλά μικρά καθρεφτάκια και λέγεται διαδίκτυο για ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας.

Όποιος επιχειρεί να βγει απ’ το «παγκόσμιο χωριό» εξαναγκάζεται σε εξορία στην χώρα του ποτέ. Η όποια συμμετοχή στη διαδικτυακή «ζωή» γίνεται, μάλιστα, όλο και πιο προσωπική κι επώνυμη. Όλο και περισσότερο τα ψευδώνυμα και η πολλά υποσχόμενη «ελευθερία» της ανωνυμίας του ίντερνετ αντικαθίσταται απ’ την υποβολή όλων των προσωπικών στοιχείων όποιου θέλει να διατηρεί ψηφιακούς λογαριασμούς με την ανθρωπότητα. Άλλωστε, τι έχεις να κρύψεις; Τι φοβάσαι; Στο κάτω-κάτω, ποιο το νόημα να αντιστέκεσαι; Αργά ή γρήγορα, θα έχεις κι εσύ τον τάδε ή δείνα λογαριασμό σε κοινωνικά δίκτυα, αφού αλλιώς θα είσαι ανύπαρκτος.

Από θεατές όλο και περισσότεροι διψούν πλέον να γίνουν θέαμα. Όλο και πιο υπαρκτοί. Όλο και πιο τρανταχτοί. Δείκτης της «επιτυχημένης» τους ζωής η επίδειξη στο διαδίκτυο και η αποδοχή του αντίχειρα σε ποσοστά. Άλλωστε, όπως είπε κι ο Miller παραπάνω, είναι κουραστικό να ζεις ανάμεσα στους ανθρώπους∙ είναι προτιμότερο να κοινωνικοποιείσαι χωρίς να βγεις απ’ το σπίτι, χωρίς πολλά συναισθήματα και να κλείνεις την οθόνη, όποτε η πολλή «ανθρωπίλα» σε κουράζει. Ακόμη κι αν βγει ένας απ’ το διαδίκτυο, αυτό για τους υπόλοιπους θα συνεχίζει να υπάρχει και να βάζει τα μέτρα και τα σταθμά στην καθημερινότητά τους, στο τί είναι είδηση, τί αληθινό και τι ψεύτικο, πειραματιζόμενο επάνω τους, μεταμορφώνοντας κάθε επιθυμία τους σε διαφήμιση.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετική ιστοσελίδα:

http://www.theverge.com/2012/5/8/3007525/paul-miller-offline

Μια έκρηξη από το Παρελθόν: Η ζωή και τα γραπτά του Α. Μπέρκμαν

«Αν ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, τότε ο Μπέρκμαν αξίζει την προσοχή μας επειδή αγωνίστηκε μια ζωή για να το κάνει πραγματικότητα».

«O Αλεξάντερ Μπέρκμαν είναι ένας από τους χαμένους ήρωες του Αμερικανικού ριζοσπαστισμού» -Howard Zinn

O Αλεξάντερ Μπέρκμαν (1870-1936) ήταν ένας αναρχικός, συγγραφέας, και πολλά άλλα πράγματα παράλληλα: δολοφόνος (αποτυχημένος), φυλακισμένος, αγκιτάτορας, εκδότης, δάσκαλος, πρόσφυγας. Συνέγραψε πολλά έργα για την επανάσταση και τον ταξικό αγώνα όχι σαν περαστικός και θεωρητικός αλλά ως ενεργά συμμετέχων στο κίνημα για την κοινωνική αλλαγή. Ο Μπέρκμαν είναι πιο γνωστός σαν εραστής και σύντροφος της Έμμα Γκόλντμαν και το έργο της «Ζώντας τη ζωή μου» (Living my life) ήταν αναμφισβήτητα η καλύτερη μελέτη για τη ζωή του. Ενώ δεν υπάρχει ακόμα εμπεριστατωμένη βιογραφία του Μπέρκμαν, το 1992 εμφανίστηκε το «H ζωή ενός αναρχικού: Ο αναγνώστης του Αλεξάντερ Μπέρκμαν». Το 2006 θα γίνει μια νέα έκδοση.

Να υπερασπίσουμε τη ζωή σε όλες της τις μορφές

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΓΟΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ 

Η βιομηχανία γούνας συνεχίζει να λειτουργεί και να εξαπλώνεται παγκόσμια ως απόδειξη της άθλιας ανθρωποκεντρικής αντίληψης και της εκτεταμένης κυριαρχικής τάσης που απορρέει από αυτήν πάνω σε κάθε τι όμορφο και άγριο. Τα βιομηχανικά εκτροφεία και βυρσοδεψεία αποτελούν σύγχρονα κολαστήρια, όπου οι γουναράδες με τη σύμπραξη του κράτους και της επιστήμης αιχμαλωτίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν εκατομμύρια ζώα στο όνομα του κέρδους και της ανάπτυξης.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια ζώα σκοτώνονται για τη παραγωγή γούνας. Στην ΕΕ υπάρχουν 7.200 μονάδες εκτροφής γουνοφόρων ζώων και σκοτώνουν 30 εκ. μινκ και 2,1 εκ. αλεπούδες. Στην Ελλάδα σήμερα λειτουργούν 45 εκτροφεία όπου σκοτώνονται 600.000 γουνοφόρα ζώα κάθε χρόνο, ανάμεσα στα οποία μινκ, αλεπούδες, κουνάβια, αγριόγατες. Ασφαλώς όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο στους αριθμούς. Οι γουναράδες ζητάνε ολοένα και περισσότερη κρατική στήριξη για την ανάπτυξη του κλάδου τους προτάσσοντας το ιδεολόγημα της εθνικής προόδου και ανάπτυξης. Στο όνομα αυτής της λεγόμενης εθνικής και παγκόσμιας ανάπτυξης βλέπουμε σήμερα να απαξιώνεται η ζωή και η ελευθερία των ζώων, ανθρώπινων και μη, αλλά και η βιωσιμότητα ολόκληρου του πλανήτη. Η αδηφάγος αυτή ανάπτυξη για το κυνήγι του κέρδους κατατρώει ό,τι υπάρχει γύρω της ξεγυμνώνοντας τα σαθρά θεμέλια της καταναλωτικής κοινωνίας.

Η βιομηχανία γούνας δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός. Είναι κομμάτι ενός ευρύτερου εξουσιαστικού συμπλέγματος που έχει τις καταβολές του και διαιωνίζει την ύπαρξή του μέσα από την επιβολή του ανθρώπινου πολιτισμού πάνω στα ζώα και τη φύση. Ο ανθρωποκεντρισμός είναι κύρια αιτία των δεινών για τα μη ανθρώπινα ζώα, τα οποία αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και με αυτήν τη λογική, δισεκατομμύρια δολοφονούνται για την κάλυψη επιμέρους επίπλαστων ανθρώπινων αναγκών. Τα ζώα θεωρούνται λανθασμένα ως αναντικατάστατη πηγή τροφής, ένδυσης, διασκέδασης και πειραματισμού, με αποτέλεσμα να έχουν στηθεί ολόκληρες βιομηχανίες βασανισμού και θανάτου. Το χορό της αιχμαλωσίας και της εκμετάλλευσης σέρνουν βιομηχανικά εκτροφεία και σφαγεία, βυρσοδεψεία, μονάδες γαλακτοπαραγωγής, κέντρα πειραματισμού, ζωολογικοί κήποι και τσίρκο, ιππόδρομοι, δελφινάρια, κυνομαχίες, κυνοδρομίες, ταυρομαχίες και ότι άλλο πιο διεστραμμένο μπορεί να φανταστεί κανείς.

Η βιομηχανία γούνας, όπως άλλωστε τα πάντα σήμερα, στηρίζεται στο εμπόριο και το κέρδος. Οι γουναράδες πλασάρουν τα πτώματα των ζώων σαν απαραίτητα αξεσουάρ κοινωνικής καταξίωσης και μέσα από την κουλτούρα μιας ακόρεστης καταναλωτικής κοινωνίας καταφέρνουν να πλουτίζουν σε βάρος των ζώων. Αυτό το καταναλωτικό lifestyle με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας αντιμετωπίζει τα πάντα σαν αναλώσιμα αγαθά και έχει μετατρέψει απέραντες εκτάσεις σε σκουπιδότοπους. Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν συμβάλει καθοριστικά στην εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των ζώων, της φύσης και των ανθρώπων, θέτοντας τα πάντα στην υπηρεσία του κέρδους.

Μας λένε πώς όλα αυτά γίνονται για το ”καλό” της ανθρωπότητας, χρησιμοποιώντας την αντίφαση πως από τη μια ο άνθρωπος είναι ανώτερο ηθικό ον και για αυτό μπορεί να έχει στην υπηρεσία του τα υπόλοιπα πλάσματα και από την άλλη πως και στη φύση υπάρχει σκληρότητα, βία και θάνατος και άρα ο άνθρωπος, όντας κομμάτι της, δικαιολογείται να φέρεται ανάλογα. Όμως, κανένα ζώο δεν αιχμαλώτισε συστηματικά κανένα άλλο για να πάρει το δέρμα και τη γούνα του, ούτε οδήγησε στη μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών στην ιστορία του πλανήτη. Η ανθρωποκεντρική λογική μπάζει από παντού. Η κυριαρχία πάνω στα ζώα και τη φύση υπήρξε η αρχή για την εγκαθίδρυση της εξουσίας και ανάμεσα στους ανθρώπους και δεν υπάρχει κανένας λόγος να την αναπαράγουμε.

Αγωνιζόμαστε, λοιπόν, ενάντια στη βιομηχανία γούνας αλλά και σε κάθε βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και σε κάθε μορφή εξουσίας. Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο αρμονικής συμβίωσης ανθρώπων, ζώων, φύσης. Αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 12ΜΜ 

ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

αναρχικές-αναρχικοί
αντισπισιστές-αντισπισίστριες

http://adamasto.squat.gr/

Αποχαιρετώντας το Χρόνη Μίσιο

Πέθανε χθες και κηδεύεται σήμερα Τετάρτη 21 Νοεμβρίου ο Χρόνης Μίσιος. Σαν αποχαιρετισμό μεταφέρω  κάποιες δικές του φράσεις που ακούγονται εδώ:

«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης.

H ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Τον τελευταίο, τουλάχιστον, χρόνο μετά την επιδείνωση του οικονομικού κλίματος και την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ, εντάθηκαν οι συζητήσεις για έξοδο από την νομισματική ζώνη του ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή. Η κάθε πλευρά επιχειρηματολογεί με όρους οικονομικούς και νομισματικούς ως προς το τί είναι περισσότερο «ωφέλιμο» για τη χώρα, για τους πολίτες, για όλους. Κουβέντα να γίνεται…

Επειδή θεωρούμε ότι την εκμετάλλευση των ανθρώπων δεν την καθορίζει ούτε το χρώμα, ούτε το κύρος του νομίσματος, αλλά η ίδια η ύπαρξη του χρήματος, θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε την ιστορική διαδρομή του χρήματος μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλωστε και επί δραχμής και επί ευρώ, τόσο οι ρόλοι, όσο και οι κανόνες επιβολής και εκμετάλλευσης παραμένουν αναλλοίωτοι.

H ΑΝΤΙ-ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΟΥ

Ο άνθρωπος διαθέτοντας έμφυτα τα χαρακτηριστικά στοιχεία της κοινωνικότητας και του παιχνιδιού επιθυμεί την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους και την συν-δημιουργική ενασχόληση (ζωγραφική, γλυπτική, μύθοι). Παράλληλα αναπτύσσει διάφορες γιορτές που άλλοτε αποτελούν δοξασίες σε κάποια θεότητα, όπως αυτή ορίζεται από την κοινότητα ή είναι άμεσα συνδεδεμένες με τη φύση ή και τα δυο μαζί.

ΟΥΤΕ «ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΙ», ΟΥΤΕ ΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΙ

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΑΤΗ, ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΙ ΕΞΟΥΣΙΑ,
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Στο προσκήνιο των κρατικών μεθοδεύσεων κι εκβιασμών έρχεται και πάλι το «ασφαλιστικό».

Οι εξουσιαστές των ανθρώπινων ζωών και οι συνεργάτες τους προσπαθούν για άλλη μια φορά να χειριστούν και να καναλιζάρουν την κοινωνική οργή. Προσπαθούν να πείσουν για ανάσες οξυγόνου σε ένα πνιγηρό και εξοντωτικό περιβάλλον.

Σαμποτάζ σε σκαπτικά μηχανήματα στη Σκωτία

Μια ανώνυμη ανάληψη ευθύνης εμφανίστηκε στο διαδίκτυο στις 12/4. Άγνωστοι αναλαμβάνουν την ευθύνη για το σαμποτάζ σε σκαπτικές μηχανές, που τις κατέστησε αχρησιμοποίητες.

Στην περιοχή έχουν πραγματοποιηθεί κινητοποιήσεις ενάντια στην εξόρυξη άνθρακα.