Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευτυχίας

Μια νύχτα σαν αυτή με κάποιο τρόπο/ αφάνταστο, θ’ ακούσεις τη φωνή μου,
που κοινωνούσε της διακαινησίμου/ αγάπης μου γλυκόπικρο τον κόπο.
Και ίσως αγάπησες και μένα,/τη λυπημένη σάρκα της φωνής,
που σε αγάπησε όσο κανείς/ και ξόδεψε τα ήδη ξοδεμένα
–και αναρίθμητα– από την αρχή./ Το ξέρω, δεν χωράει μαυσωλείο
εκεί όπου ακόμα κυριαρχεί
ο πόνος της σαρκός ούτε βιβλίο·/ απόψε που είναι νύχτα και βροχή,
στης σάρκας σου τη μνήμη καταλύω.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Προοίμιο (Μια υπόθεση ευδαιμονίας)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την ευτυχία. Η πολιτική θεωρία, μάλιστα, απ’ τα χρόνια του Αριστοτέλη, την ανήγαγε σε ύψιστο στόχο. Η ευδαιμονία των πόλεων και των πολιτών, των επίλεκτων κατοίκων. Κι η Ευρώπη αιώνες ασχολείται με τις πολιτικές οδούς που οδηγούν στην ευτυχία. Όνειρο κάθε δυτικού είναι το κυνήγι της. Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, όλοι δεν την αναζητούν; Τι πιο ωραίο και φυσιολογικό να την αναζητά κάποιος; Τι πιο ανθρώπινο; Είναι, όμως, πάντα η ευτυχία το ζητούμενο σε όλους τους ανθρώπους; Και τι σημαίνει; Ποιους κόσμους αντανακλά; Και ποιες διαστάσεις έχει πάρει σήμερα στον αιώνα των διαθλώμενων μοναξιών;

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η ευτυχία έχει μια αυταξία, δεν χρειάζεται να έχει σκοπό, ίσως είναι κι η ίδια ο σκοπός. Θεωρείται, μάλιστα, σημαντικό το ότι δεν έχει σχετική αξία, αλλά απόλυτη, δεν είναι πολύτιμη σε σύγκριση με άλλα, όπως τα χρήματα, εκφράζει πολλές φορές το απόλυτο σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει άπιαστη. Μοιάζει με μια κατάσταση, όπου υποτίθεται ότι φτάνουν κάποιοι τυχεροί, που την αξίζουν. Κι οι ευτυχισμένοι είναι κι οι εκλεκτοί αυτού του κόσμου, ενώ οι άλλοι απλώς τους ζηλεύουν.

Συμπληρώθηκαν 189 χρόνια από την έναρξη της σύγχρονης δυστυχίας των ανθρώπων του Ελλαδικού χώρου

Εκατόν ογδόντα εννέα χρόνια πέρασαν από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους, μετά την εκτροπή της απελευθερωτικής κοινωνικής επανάστασης, το 1821.

ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ «ΕΥΤΥΧΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΧΥΔΕΡΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ…

«Παχύδερμο» συνηθίζει ο «λαουτζίκος» να αποκαλεί εκείνον που επιδεικνύει αναισθησία απέναντι σε μια κατάσταση, σε μια πράξη ή συμπεριφορά που απαιτεί μια άμεση αντίδραση ή την έντονη έκφραση ενός συναισθήματος.

Ο Πάγκαλος με την τελευταία του δήλωση περί μνημονίου –που αποτελεί όπως ισχυρίστηκε με πομπώδες ύφος «ευκαιρία και ευτυχία για τον τόπο»–, διεκδικεί δικαίως τον ως άνω χαρακτηρισμό. Σίγουρος (;) για την εξουσιαστική του θέση και αλαζόνας, ο εδώ και δεκαετίες εκ των βασικών κρατικών αξιωματούχων, ευθυνόμενος ατομικά και συλλογικά για την δεινή θέση, που έχουν περιέλθει τόσοι και τόσοι άνθρωποι, συνεχίζει να απαξιώνει την αγωνία τους, συνεχίζει να προκαλεί, επιτιθέμενος δις με αυτόν τον τρόπο όλους εκείνους που δεν λένε με τίποτα να …ευτυχήσουν.