Εκδήλωση / πολιτικό καφενείο: Η ιεροποίηση της επιστήμης. Σάββατο 28/5, 8μμ στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής

Η εξουσία φυλακίζει την ζωή, η αναρχία την απελευθερώνει

Η αναρχία δεν είναι τέκνο του διαφωτισμού, αφού η ιδέα και η πρακτική της συνόδευε και συνοδεύει τους ανθρώπους, συλλογικά και ατομικά, από την απαρχή τους.

Ο κυνισμός και η φρικωδία της επιστήμης

Οι πρόσφατες δηλώσεις του γιατρού Ζαν Πολ Μιρά, διευθυντή της μονάδας εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Cochin στο Παρίσι κάνουν το γύρο του κόσμου προκαλώντας αντιδράσεις.

Κατά την συζήτηση με τον διευθυντής ερευνών Καμίλ Λοχτ με θέμα το εμβόλιο BCG για τη φυματίωση, που δοκιμάζεται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, και στην Αυστραλία, εναντίον του νέου κοροναϊού, ο Μιρά ρώτησε: «Εάν θα μπορούσα να γίνω προκλητικός, δεν θα έπρεπε να κάνουμε αυτήν τη μελέτη στην Αφρική, όπου δεν υπάρχουν μάσκες, αγωγή ή μονάδες εντατικής θεραπείας, όπως γίνεται κάπως έτσι, παρεμπιπτόντως, σε ορισμένες έρευνες για το AIDS ή με τις ιερόδουλες; Δοκιμάζουμε πράγματα, διότι γνωρίζουμε ότι είναι εκτεθειμένοι σε μεγάλο βαθμό και δεν προστατεύουν τους εαυτούς τους».

Ο Καμίλ Λοχτ, ο διευθυντής ερευνών του Inserm, απάντησε: «Έχετε δίκιο. Και παρεμπιπτόντως, βρισκόμαστε στη διαδικασία να σκεφτούμε, παράλληλα, μια έρευνα στην Αφρική… Αυτό δεν μας αποτρέπει, παράλληλα, από το σκεφτόμαστε για μια έρευνα στην Ευρώπη και την Αυστραλία».

Ψυχοχειρουργική, έλεγχος του ανθρώπινου εγκεφάλου και η εγκληματικότητα της επιστήμης

Υπάρχουν πολλές πτυχές της εξουσιαστικής μανίας όπου τα κράτη χρησιμοποιούν τις επιστημονικές γνώσεις πάνω στο ανθρώπινο σώμα στοχεύοντας πάντα στο μυαλό. Το άρθρο που ακολουθεί δίνει μια εικόνα των όσων έχουν γίνει γνωστά από προηγούμενες δεκαετίες και τα οποία μπορούν να αναστατώσουν, αν δεν πανικοβάλλουν και τον πλέον ψύχραιμο.

«Χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα ψυχοχειρουργικής για να επιτύχουμε τον πολιτικό έλεγχο της κοινωνίας. Σκοπός είναι ο έλεγχος του εγκεφάλου. Όποιος παρεκκλίνει του δεδομένου κανόνα θα ακρωτηριάζεται μέσω χειρουργικής επέμβασης».

«Το άτομο μπορεί να νομίζει πως η πιο σημαντική πραγματικότητα είναι η ίδια του η ύπαρξη, αλλά αυτό δεν είναι παρά η προσωπική του άποψη. Αυτό δεν έχει ιστορική διάσταση».

«Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αναπτύσσει κρίση. Αυτού του είδους ο φιλελεύθερος προσανατολισμός έχει απήχηση. Πρέπει να ελέγχουμε με ηλεκτρικά μέσα τον εγκέφαλο. Μια μέρα οι στρατοί και οι αξιωματικοί θα ελέγχονται με ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου». (Dr. Jose Delgado, Congressional Record, No 26, Vol. 118 (Αρχείο του Κογκρέσου), 24 Φεβρουαρίου 1974).

Και η τέχνη…

«Θεέ μου! Πως δεν καταλαβαίνουν ότι τα θαύματα της τέχνης είναι αδύνατα χωρίς τις μεγάλες περιουσίες και μια εξασφαλισμένη τάξη πραγμάτων;». (Ονορέ Ντε Μπαλζάκ)

Είναι μία καλή ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε κάποια πράγματα που έχουμε ξεχάσει και ξαναβρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας σαν άλυτα ζητήματα. Ο λόγος γίνεται για εκείνη την αστική τέχνη και επιστήμη, στην οποία αναφερόταν και ο Μπακούνιν, σχεδόν δύο αιώνες πριν –πως περνάει έτσι ο χρόνος!–, όταν έλεγε για εκείνους τους επιστήμονες που κατείχαν και διαιώνιζαν την απόλυτη γνώση, σαν ένα στόχο ιδανικό, που άφηνε απ’ έξω τον άνθρωπο. Και έμεινε πράγματι απ’ έξω ο άνθρωπος για πολλά χρόνια μέχρι σήμερα. Τόσο που σταμάτησε να φωνάζει να του ανοίξουν να ξαναμπεί στη ροή των πραγμάτων. Μόνο τα πράγματα ρέουν, σε υπεραφθονία τόσα χρόνια. Και μόνο μία τραπεζική κρίση βρέθηκε πάλι να σταματήσει αυτή την υπεραφθονία, αφού κανείς ανθρώπινος κόσμος δεν απέρριψε από μόνος του το… ύψιστο αγαθό της κατανάλωσης.

Και αν κάθε εποχή έχει την τέχνη που της ταιριάζει και την επιστήμη που μάλλον της επιβάλλεται ούτως ή άλλως, η δική μας εποχή έχει την τεχνοκρατική τέχνη και επιστήμη ως ύψιστο αγαθό, που σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα καθιερώθηκε ως η απόλυτη αλήθεια, σαν υποκατάστατο θρησκείας και σαν αναντικατάστατη αναγκαιότητα. Όχι ότι παλιότερα ήταν καλύτερα, πάντοτε κάποια εξουσία υπηρετούσε, είτε αυτή ήταν η αριστοκρατία, είτε η εκκλησία, είτε οι στρατιωτικές δικτατορίες, είτε οι κάθε λογής δημοκρατίες. Ό,τι και να είχε να μας επιβάλλει μία εξουσία, μας το πρότεινε πρώτα η επιστήμη και μας το ομόρφαινε η τέχνη. Για να μη μιλήσουμε για τους επιστήμονες και καλλιτέχνες ως φυσικά πρόσωπα, που όσο ευφυείς και ταλαντούχοι κι αν ήταν, υποστήριζαν άμεσα ή έμμεσα ακόμη και ναζιστές (Χάιντεγκερ, Φρέγκε)[1], ή δικτάτορες (Νταλί) και δικαιολογούσαν τα αδικαιολόγητα. Τελικά μοιάζουν με μικρά φωτάκια στο σκοτάδι οι φωτεινές εξαιρέσεις είτε επιστημόνων είτε καλλιτεχνών, που δεν υπηρέτησαν με τη δουλειά τους κάποια επιβαλλόμενη εξουσία. Και μάλιστα αυτή η προβολή της παντοδυναμίας της επιστήμης είναι που δικαιολογεί σήμερα πιο πολύ παρά ποτέ την επιβολή της εξουσίας και των εγκλημάτων της σε ό,τι ανθρώπινο αγωνίζεται να υπάρξει.[2]

Η επιστήμη είναι αυτή που δικαιολογεί με τη συνεργασία ή την υποτιθέμενη ουδετερότητά της τις ανισότητες και τους εθνικισμούς(ιστορία, αρχαιολογία)[3]. Δεν είναι πάλι λίγες οι φορές που κάνει επικίνδυνες εξισώσεις και παραμορφώνει τα πράγματα ισοπεδωτικά. Ακόμη και η εξεγερτική δράση υπόκειται σε χειρουργικές επεμβάσεις και αποστειρωμένες αναλύσεις.[4] Για αυτό φροντίζει η επιστημονική κοινότητα, μέσα από τη χλιαρότητα και τις εξουσιαστικές, συντεχνιακές της σχέσεις.[5] Εκεί όπου υποκριτικά επικρατεί η «λογική», που μόνο αυτοί οι πεφωτισμένοι που όρισε το σύστημα διαθέτουν. Οτιδήποτε ταράσσει τον ακαδημαϊκό τους ύπνο, εμπλουτισμένο από συμπόσια και συνέδρια, είναι παραφωνία και οφείλει να διορθωθεί. Ας κυκλοφορούν ελεύθερα οι ιδέες οπουδήποτε, αρκεί να είναι φρόνιμες και υπάκουες στην εξουσία. Να υποτάσσονται στο βασίλειο της αυθεντίας τους, όπου ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις μεταξύ τους (αλλά και χτυπήματα κάτω από το τραπέζι βέβαια). Μπορούν να αναλύουν και τις επαναστάσεις ακόμη, αρκεί οι αναλύσεις να είναι αδιάφορες και βαρετές, σαν εκκλησιαστικά κηρύγματα.

Οι επιστήμονες δεν μπορούν να είναι ανεπηρέαστοι από τους χρηματοδότες τους (χημεία, ιατρική, βιοτεχνολογία, φυσική, μηχανολογία…). Δεν μπορεί η εξουσία να επιτρέπει σ’ έναν επιστήμονα να ανακαλύψει το φάρμακο μίας σοβαρής ασθένειας και να το διανείμει σε όσους θέλει δίχως τον κρατικό έλεγχο και την επιβολή του κέρδους. Έρχονται πάντοτε οι οικονομικοί παράγοντες να καθορίσουν την τιμή του, το από ποιους σε ποιους, κατά πόσο και αν θα διανεμηθεί κλπ. Ο επιστήμονας όμως και οι συνεργάτες του που το ανακάλυψαν, αν θέλουν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, θα πρέπει να παραμείνουν πιστοί στην «γραμμή» τους. Και κάθε επιστήμονας, από τον ιστορικό και τον φιλόσοφο, μέχρι τον γιατρό, τον μαθηματικό και τον βιολόγο ή και τον γεωπόνο ακόμη, αν θέλει να έχει μία θέση σε αυτή την κοινωνία, η οποία τον έφτιαξε όπως αυτή τον χρειαζόταν, θα πρέπει να μένει πιστός στα προστάγματα της.

Πόσο μάλλον όταν αυτός ο επιστήμονας είναι οικονομολόγος, με στόχο την όσο το δυνατόν συγκεντρωμένη και συγκεντρωτική εξουσία. Τότε η οικονομική επιστήμη, που ούτως ή άλλως στην πράξη ποτέ δε συνέβαλε στην ανάπτυξη του ανθρώπου ούτε στην ελευθερία των ανθρώπινων κοινωνιών, παίρνει την εξουσία. Η πολιτική, ως άσκηση εξουσίας, παίρνει σάρκα και οστά, παίρνει σχήμα. Δε είναι πια οικονομική δικτατορία με πολιτικό προσωπείο, αλλά οικονομική δικτατορία με επιστημονικό πρόσωπο. Κάθε φιλοσοφικό ρεύμα, βυθισμένο στη θεωρητικότητά του, θα προσδεθεί στο «καλό της επιστήμης», κάθε ιστορία θα προστρέξει στην «αλήθεια» (σχετική ή απόλυτη δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι καλά προσαρμοσμένη στα τεχνοκρατικά δεδομένα), κάθε τεχνολογία θα την υπηρετήσει, κάθε επιστήμη της «οικολογικής/πράσινης ανάπτυξης» θα μεταφραστεί σε κέρδος και καταστροφή της φύσης. Άλλωστε, όπως είπε και ο Μαλατέστα, οι οικονομολόγοι είναι άνθρωποι που τους πληρώνουν οι πλούσιοι, για να λένε ότι εκείνοι έχουν το δικαίωμα να είναι πλούσιοι, χάρη στη δουλειά των άλλων.

Και η τέχνη θα έρθει σαν ένα όμορφο σκηνικό, σαν μία καλόγουστη κουρτίνα, να περιβάλλει αυτό τον ήδη ασπρόμαυρο κόσμο με καταιγιστικά χρώματα, πολυδιάστατες εικόνες. Οι άρχοντες έβαζαν πάντοτε τους καλλιτέχνες να τους κάνουν τα πορτρέτα και τους ιστορικούς να τους γράφουν ιστορία, όπως βόλευε κάθε φορά (π.χ. Αρριανός και Αλέξανδρος). Οι καλλιτέχνες θα φτιάξουν πάλι μία ωραία ακρόπολη, μία ωραία καπέλα σιξτίνα –με την απάνθρωπη πάντοτε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο– να τη θαυμάζουν οι αποκτηνωμένες ανθρωπότητες που έρχονται και το σόου θα πρέπει να συνεχίζεται με νέα αριστουργήματα, αυτών που καταθέτουν την ψυχή και τη φαντασία τους στην υπηρεσία του συστήματος, με αντάλλαγμα τα καλύτερα υλικά, τα εντυπωσιακά φεστιβάλ, τα υπερβάλλοντα θεάματα που χορταίνουν το νηστικό κοινό. Ή ακόμη κι αν δεν είναι αριστούργημα, μπορεί να είναι η μαζική τέχνη, που έρχεται να στολίσει κάθε καταναλωτικό προϊόν τεχνολογίας, διατροφής, ένδυσης κλπ., σαν το κερασάκι στην τούρτα της βιομηχανικής κουλτούρας και θα κάνει πιο υποφερτά τα αστικά σκουπίδια.

Και όσο για την τάση να θεωρούνται τα Graffiti πρωτοπορία σήμερα, ενώ ήδη από τη δεκαετία του ’80 βρίσκονται στα μητροπολιτικά μουσεία(ας μη μιλήσουμε για τα πρώτα Graffiti από την αρχαιότητα ακόμη), είναι ξεπερασμένη εδώ και χρόνια.[6] Πράγματι, τα γκράφιτι ξεκίνησαν ως αυθόρμητη έκφραση ενάντια στην ισοπέδωση και την εξουσία και πολλοί γκραφιτάδες ρισκάρουν την ελευθερία ή και τη ζωή τους ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά το να τη θεωρούμε «καθαγιασμένη» τέχνη ή πρωτοπορία είναι αυταπάτη. Όπως και άλλες μορφές τέχνης (μουσική[7] κλπ.) μπήκε κι αυτή εύκολα και γρήγορα στο εμπόριο της τέχνης και στα νταλαβέρια της εξουσίας, έγινε διαφήμιση, στυλ, τυποποίηση και πηγή κέρδους. Το graffiti από μόνο του δεν μπορεί να φέρει καμία πνευματική απελευθέρωση, όπως δεν μπορεί να το κάνει το λάδι σε μουσαμά, η νωπογραφία, η συναυλία κλπ. Όλα μπορούν να είναι μέσα για να επικοινωνούμε τις ιδέες μας ή τα συναισθήματά μας, να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο ελεύθερο κόσμο, αρκεί να μην γίνονται αυτοσκοπός τελικά και υποκαθιστούν τις αληθινές σχέσεις.

Και βέβαια η τέχνη μπορεί να προκαλεί, αλλά και προκλητική ακόμη, καλουπώνεται συχνά στα happenings και τα βίντεο, χρηματοδοτούμενα από πλούσιους αστούς, που θα σοκαριστούν, λίγο πριν περάσουν στον μπουφέ και φωτογραφηθούν με τους σταρ δημιουργούς. Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν μάθει το κόλπο· η αποστειρωμένη, βιντεοκλιπίστικη εικόνα των εξεγέρσεων πουλάει και μάλιστα αποφέρει καλά κέρδη, αρκεί να είναι καλό το θέαμα, να μην ταράζει την καθημερινότητά τους. Η τέχνη κατάντησε ένα παιχνίδι για πλούσιους, που θέλουν να δείχνουν την υποτιθέμενη καλλιέργειά τους, σαν καρικατούρες αριστοκρατών. Το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη, που εξαγοράζει την αισθητική και τη βάζει στη θέση της ανθρωπινότητας. Την κάνει διαφήμιση, διακόσμηση, στυλ, κάνει ομορφότερη την πλήξη και την επιφανειακότητα της τεχνοφρικαρισμένης καθημερινότητας.

Το κοινό, όμως, μένει όλο και πιο νηστικό, όχι μόνο από υλική τροφή, αλλά και πνευματική. Πάντα χαυνωμένο και αποχαυνωμένο να κυνηγά πιστά τον οχετό της οικονομικής ευμάρειας, λες και πλούτισε ποτέ κανείς δίχως να πατήσει το λαιμό του συνανθρώπου του. Να θέλει να σκαρφαλώσει στις κορυφές του ατομικισμού παρά στο δέντρο των κοινωνικών αγώνων. Να αναζητά εναγώνια να ξαναβρεί το χαμένο του καταναλωτικό παράδεισο, από όπου τον έδιωξαν οι θεοί της οικονομίας, όταν έφαγε την πατάτα του δανεισμού και του χρηματιστηρίου. Θα σταματήσει να είναι κοινό, μία μάζα που άγεται και φέρεται, αγανακτεί λίγο εδώ σήμερα και λίγο παραπέρα αύριο, όταν ξαναγίνει άνθρωπος, που ξέρει πως η αλληλεγγύη του για τους άλλους δεν εξαντλείται στη φιλανθρωπία και την κομματική συναίνεση. Γίνεται αληθινή δημιουργία εξίσου από όλους για όλους, όταν μοιράζεται αληθινά και δείχνει την ψυχή του ελεύθερη και απαλλαγμένη από οικονομικές συμφωνίες και κερδοφόρες μόδες. Η ανθρώπινη δημιουργία δεν είναι επιστήμη ούτε τέχνη, είναι ένας τρόπος να ζουν όλοι για όλους και με όλους.

Αυτό τέλος που θα πρέπει να μη μείνει θολό είναι ότι δεν καταδικάζουμε την τέχνη ή την επιστήμη ως γνώση ή δημιουργία γενικά. Παρ’ όλο που ο πολιτισμός τις συνέδεσε με την εξουσία (από τις αιγυπτιακές πυραμίδες ως τα πειραματόζωα και από τα αρδευτικά κανάλια των αυτοκρατοριών της αρχαιότητας ως τα μεγάλα κρατικά μουσεία), είναι αρκετές εκείνες οι εξαιρέσεις, που μας θυμίζουν ότι η τέχνη είναι η προσωπική έκφραση που απελευθερώνει τον καθένα και κάνει το πνεύμα του ανοιχτό στο διαφορετικό, που ενώνει τους ανθρώπους ασχέτως καταγωγής και δεν τους χωρίζει σε πλούσιους ειδήμονες και φτωχούς άγριους. Και βέβαια είναι εφικτή μία ανθρωπιστική άλλα και φυσιοκεντρική επιστήμη –μόνο φυσικά με δεδομένη την καταστροφή του κράτους και κάθε εξουσίας– που θα βάζει πάνω από όλα το κοινό καλό και θα κάνει πράξη την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την αμοιβαία διάδοση της γνώσης, χωρίς αυθεντίες-επιστήμονες, που κρατούν για τον εαυτό τους τη γνώση και τα πνευματικά τους δικαιώματα, όπως οι αρχαίοι ιερείς και μάγοι τα μυστικά τους.

Η γνώση και η παρατήρηση, η περιέργεια και η αναζήτηση δεν είναι «μονοπώλια» της επιστήμης. Είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οι αναρχικές κοινότητες του μέλλοντος σίγουρα έχουν να λύσουν πολλά ζητήματα για τον καταμερισμό των απαραίτητων εργασιών, που δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθούν εδώ, αλλά χρειάζεται να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε επαγγελματικές κατηγορίες(επιστήμονες, εργάτες, αγρότες κλπ.) από φυσικού τους. Μπορούν όλοι να μοιράζονται τη γνώση, όσο ο καθένας κρίνει ότι τον αφορά. Ο κόσμος δεν προχωρά προς μία δεδομένη υπέρτατη γνώση, στην οποία όλοι αργά ή γρήγορα πρέπει να φτάσουμε (μία άποψη, που γέννησε πολλές απολυταρχίες). Είναι πολλά περισσότερα από την ανθρώπινη παρουσία και τα τέχνεργά της· το σύμπαν είναι απέραντο.

Ο κόσμος δεν είναι μόνο από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, αλλά κάθε μορφή ζωής είναι εξ ίσου σημαντική. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ανεύθυνοι και άμοιροι, ίσα-ίσα σημαίνει ότι η ελευθερία, όπως την αναζητά η αναρχία, είναι μία έννοια πραγματική και όχι ουτοπική, ένας συνεχής αγώνας πιο ζωτικής σημασίας από οποιαδήποτε υλική αναγκαιότητα. Καμία ανθρώπινη επιστήμη δεν είναι αρκετή, γιατί προσπαθεί να συλλάβει τον κόσμο, μόνο όσο αυτός χωράει στα μέτρα της ανθρώπινης λογικής. Όμως αυτό είναι ένα ζήτημα με πολλές πλευρές. Για αυτό και το παραπάνω κείμενο είναι μόνο η αρχή μιας συζήτησης…

---

[1]Είναι επίσης πολύ χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Φον Νόιμαν, σπάνιας μεγαλοφυΐας (στα 6 του μιλούσε αρκετές ξένες γλώσσες, στα 22 του είχε ήδη διδακτορικό τίτλο), που ήταν από τους βασικούς συντελεστές στη δημιουργία της ατομικής βόμβας και ήταν επικεφαλής της ομάδας που κατασκεύασε τη βόμβα υδρογόνου. Επί πλέον, ήταν σύμβουλος σε μία από τις ομάδες που κατασκεύασαν τους πρώτους υπολογιστές.

[2]Σε ένα από τα βιβλία του Λιούις Μάμφορντ («Ο μύθος της μηχανής») διαβάζουμε: «Ο Λεονάρντο [Ντα Βίντσι] πρόσφερε τις υπηρεσίες του στους πρίγκιπες, όχι για να χρησιμοποιήσει τη δεξιοτεχνία του στη ζωγραφική, αλλά επειδή είχε γνώσεις βλητικής και οχυρωματικής τέχνης, επειδή μπορούσε να κατασκευάσει καταφύγια, τάφρους και κανάλια. Η διαίρεση σε ποσοτικές διαδικασίες παραγωγής, τις οποίες ανέλαβε ο μηχανικός και σε ποιοτικά ενδιαφέροντα, που αφέθηκαν μόνο στον καθαρό καλλιτέχνη, εξεικονίζεται πολύ ωραία στη σύγκρουση την οποία βίωνε συνεχώς ο ίδιος ο Λεονάρντο. Μέχρι τον καιρό του, οι διαδικασίες αυτές ήταν χοντρικά ενωμένες· από κει και πέρα ο πρακτικός άνθρωπος άρχισε να διαχωρίζεται από τον ιδεαλιστή, ο ωφελιμιστής από τον αισθητιστή. Όταν έφτασε ο 19^ος αι., το χάσμα είχε γίνει τελεσίδικο. Ο μηχανικός δεν ήξερε τίποτε από τέχνη· ο καλλιτέχνης είχε λίγες διασυνδέσεις με την πρακτική ζωή· και ο αρχιτέκτονας, στον οποίο επιβίωνε η παραδοσιακή κατάσταση, δεν διέθετε τη δύναμη να ενσωματώσει στα σχέδιά του τα δύο αυτά στοιχεία».

[3] Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα τις διένεξης της γερμανικής με την αμερικανο-ισραηλινή αρχαιολογική ελίτ για το αν οι ισραηλινοί ή οι παλαιστίνιοι είναι οι πρώτοι κάτοικοι της αρχαίας Χαναάν, κομμάτι της οποίας αποτελεί το σημερινό κράτος του Ισραήλ.

[4]Πρόσφατο είναι το παράδειγμα της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, για την οποία ήδη έγιναν πανεπιστημιακές ημερίδες και ντοκιμαντέρ με αντίτιμο.

[5]Είναι επίσης ειρωνικό το ότι ενώ η λέξη επιστήμη ξεκινάει από το ρήμα «επίσταμαι», δηλαδή γνωρίζω κάτι καλά, σφαιρικά, συνολικά, έχει στην πράξη καταντήσει μία απάνθρωπη εξειδίκευση, που κόβει σε μικρά κομματάκια τη γνώση και την βάζει σε κουτάκια, που αντί να λειτουργούν αλληλοσυμπληρωματικά, αποκόβουν το ανθρώπινο μυαλό από το σύνολο και την ουσία της ύπαρξής του. Η γνώση, αντί για μέσο, ώστε να ζούμε αρμονικά με τον κόσμο γύρω μας, γίνεται σκοπός, που μπαίνει πάνω από ό,τι μας περιβάλλει.

[6] Για την ιστορία τα σύγχρονα graffiti, που ξεκίνησαν στη δεκαετία του ’70 στο Μπρονξ και ήδη στα μέσα του’80 θεωρούνταν ξεπερασμένα, εκτέθηκαν σε γκαλερί στην Αμερική από την αρχή της δεκαετίας του 1980 (http://www.moca.org/pc/viewArtTerm.php?id=15).

[7] Υπάρχει και η D.I.Y. μουσική (και τέχνη γενικότερα), αλλά είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. 

Σχετικά βιβλία και έντυπα: 

• Μπακούνιν, Αντιεξουσιαστικός Σοσιαλισμός (κάνει εκτενή αναφορά στην καθολική παιδεία)
• Charles Mcdonald, Η ανθρωπολογία της αναρχίας, Γρηπονήσι (πολύ καλή μετάφραση και ενδιαφέρον έντυπο)
• Σάμιζντατ, τεύχος 15, Ιούνης 2007, άρθρο: «Οι μηχανές της κανονικότητας» (για την ψυχιατρική ως επιστήμη, που ορίζει τι είναι κανονικό και τι όχι)
• Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Οι χωριάτες
• Λιούις Μάμφορντ, Ο μύθος της μηχανής

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Ανάληψη ευθύνης για επιθέσεις στο Μεξικό με στόχο ερευνητές νανοτεχνολογίας

H ομάδα «Ατομικότητες Με Τάση Προς Το Άγριο» ανέλαβε την ευθύνη για τις εκρήξεις με στόχο ερευνητές βιοτεχνολογίας που έγιναν στις 8/8 έξω από την Πόλη του Μεξικό. Στην ανάληψη ευθύνης γίνονται αναφορές στον Unabomber και στο ρόλο της βιοτεχνολογίας, νανοτεχνολογίας, ρομποτικής κτλ.

Μην πυροβολείτε την πυρηνική ενέργεια!

Αυτό θέλουν να μας πείσουν οι περισπούδαστοι και… αξιοσέβαστοι (χα χα, εδώ γελάνε) καθηγητάδες και επιστήμονες.

Ήδη έχει ανιχνευθεί ραδιενέργεια σε τρόφιμα στην Ιαπωνία, αλλά και σε κάποια που έχουν ήδη εξαχθεί σε άλλες ασιατικές χώρες (όπως κουκιά στην Ταϊβάν). Το νερό στο Τόκιο έχει ραδιενεργό ιώδιο, διαρροή ραδιενέργειας συνεχίζεται, αλλά… δεν τρέχει τίποτα για τους λαλίστατους επιστήμονες.

Γάλα και σπανάκι στις επαρχίες Ιμπαράκι και Φουκουσίμα έχουν ραδιενέργεια πάνω από τα «όρια», αλλά τα ΜΜΕ εφησυχάζουν… «Είναι σε φυσιολογικά επίπεδα»!

Μικροτσίπ σε δέντρα: άλλη μια διαστροφή της επιστήμης/τεχνολογίας

«Την τοποθέτηση μικροτσίπ στα δέντρα του Αμαζονίου αποφάσισαν οι ειδικοί προκειμένου να έχουν την πλήρη εικόνα της υλοτομίας που πραγματοποιείται στην περιοχή«, σύμφωνα με δημοσιεύματα εφημερίδων.  Παρόμοιες κινήσεις έχουν εφαρμοστεί ήδη στη Βολιβία και τη Νιγηρία.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ: Ο εφιάλτης συνεχίζεται

Στη σύγχρονη εποχή, η ιατρική επιστήμη είναι ένα κατασκεύασμα, που αποσκοπεί στον πλουτισμό και την κερδοσκοπία ενός ολόκληρου κυκλώματος από γιατρούς, φαρμακοποιούς, φαρμακοβιομήχανους και πολιτικούς, οι οποίοι έχουν στόχο την αμείωτη πώληση ολοένα και περισσότερου εμπορεύματος, μέσω των ιατρικών υπηρεσιών, οι οποίες με την σειρά τους, με το προσωπείο της κοινωνικής τους προσφοράς «για την ανθρώπινη ζωή», έχουν μετατρέψει τον σύγχρονο άνθρωπο σε φαρμακομανή και έρμαιο στα χέρια τους. Μόνο τα εκατομμύρια των ηλικιωμένων που έχουν «βαριές» ασθένειες και εξαρτούνται από φάρμακα αποτελούν έναν γιγάντιο τομέα δράσης των παραπάνω εκμεταλλευτών.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε όλη του την ζωή κοινωνικά σκλαβωμένος: τον διαμορφώνουν στις λογικές του κράτους από την εξαετή θητεία στα σχολεία, ενώ αμέσως μετά θα ακολουθήσουν η στρατιωτική θητεία, η εργασιακή εκμετάλλευση και η συνταξιοδότηση. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του θα έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που θα τον αναγκάζουν να τρέχει αμέσως στον γιατρό, από τους παιδίατρους και τους οδοντίατρους μέχρι τους παθολόγους και τους χειρουργούς, και θα γίνει δέκτης φαρμακευτικών ουσιών, πληρώνοντας μεγάλα ποσά και σε κάποιες περιπτώσεις μια ολόκληρη περιουσία για να σώσει την ζωή του.

Φάρμακα και ιατρικές υπηρεσίες αποτελούν εφιάλτη για την ζωή οποιουδήποτε ανθρώπου. Ένας εφιάλτης, που χαρακτηρίζεται από την αγωνία για την διατήρηση της ζωής και την ικανοποίηση της «δίψας» για την «ανακούφιση» από τα συμπτώματα.

Από την εποχή του Ιπποκράτη (5ος αιώνας π.χ.) το λεγόμενο «ιατρικό λειτούργημα»  υπήρξε  προνόμιο των εξουσιαστών και των αφεντικών, ενώ οι ανταμοιβές ήταν παχυλές. Θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες σελίδες αναφορικά με την ιατρική «θεραπευτική» δραστηριότητα των αρχαίων «ελλήνων» ή αιγυπτίων ιατρών, καθώς επίσης των ευρωπαίων και αράβων ιατρών του 10ου και 11ου αιώνα μχ, αντίστοιχα,  οι οποίοι πρόσφεραν τις γνώσεις τους ανάλογα την οικονομική κατάσταση των ασθενών. Για παράδειγμα οι αρχαίοι αιγύπτιοι ιατροί  που είχαν τις γνώσεις να κάνουν μέχρι και εγχειρήσεις στα μάτια, φρόντιζαν μόνο τους άρχοντες, τους εμπόρους, τους αυλικούς και το ιερατείο, αφήνοντας χιλιάδες φτωχούς αιγυπτίους  στην μοίρα τους.

Αυτή την νοοτροπία των ιατρών την συναντάμε στην δυτική ευρώπη του 10ου και 11ου αιώνα μ.χ., όπου οι χιλιάδες των  φτωχών κατοίκων των χωριών και των πόλεων εναποθέτανε τις ελπίδες τους για «θεραπεία» μόνο στους λεγόμενους «χειρουργούς», οι οποίοι ήταν ένα είδος αλχημιστών και ταχυδακτυλουργών που περιφέρονταν στον ευρωπαϊκό χώρο, πουλώντας θεραπευτικά σιρόπια και τις λίγες ιατρικές τους γνώσεις. Την ίδια περίοδο στην Περσία οι άραβες ιατροί είχαν δημιουργήσει ιδιωτικά σπουδαστήρια-νοσοκομεία, όπου οι φτωχοί γίνονταν πειραματόζωα θεραπευτικών εφαρμογών.

Ο γνωστός Πέρσης ιατρός Αμπού Άλι ιμπν Σίνα (ο γνωστός στον δυτικό κόσμο Αβικέννας, 980-1037μχ) στην προσπάθεια του να θεραπεύσει τραυματισμένους στρατιώτες, κάνοντας παράλληλα μάθημα, δεν δίσταζε να εφαρμόζει ως φαρμακευτική αγωγή το ρίξιμο καυτού ελαιόλαδου στην πληγή, η οποία φυσικά μολυνόταν και ο τραυματίας πέθαινε μόνο και μόνο για να προτρέπει τους μαθητές του να δοκιμάζουν άλλες μεθόδους για τα τραύματα, ώσπου να βρουν την σωστή θεραπεία (για την ιστορία ο μαθητής του  Αμπού Ομπεΐντ ελ-Ζοτζάνι, παρατήρησε ότι έχει καλύτερα αποτελέσματα το ζεστό κρασί!!) Μάλιστα στα ιατρικά συγγράμματα που έχουν ανακαλυφτεί, οι «θεραπευτικές αγωγές» για την ίδια ασθένεια ήταν πολλές και διαφορετικές.

Πέρασαν σχεδόν 1.000 χρόνια όπου ολοένα και περισσότερες ανακαλύψεις γινόντουσαν πάνω σε αυτό που ονόμασαν «εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης», η οποία απέκτησε εκατοντάδες τομείς έρευνας και θεραπευτικών εφαρμογών που ώθησαν την ανάπτυξη της φαρμακολογίας και κατά επέκταση την δημιουργία των φαρμακοβιομηχανιών.

Και η μεγάλη απάτη έχει ήδη ξεκινήσει!

Από την εποχή του Παστέρ που αποδείχτηκε ότι τα μικρόβια υπάρχουν παντού και πάντα, η λεγόμενη «ιατρική επιστήμη» δεν έπαψε να προπαγανδίζει ότι τα μικρόβια ευθύνονται για τις μολυσματικές νόσους, δίνοντας το «πράσινο φως» στην δημιουργία χιλιάδων αντιβιοτικών,  ξεκινώντας με αυτό τον τρόπο την μαζική χορήγηση ουσιών και την προπαγάνδα για την αναγκαιότητα των φαρμάκων στην ζωή των ανθρώπων.

Και σε αυτό το σημείο έχουμε την εξής απορία: εφόσον τα μικρόβια βρίσκονται παντού και πάντα δεν θα έπρεπε όλοι μας να ήμασταν συνέχεια και πάντοτε «μολυσμένοι» από κάποια τουλάχιστον από τις χιλιάδες νόσους;

Αλλά δεν είμαστε. Γιατί άραγε;

Είναι γενικά γνωστό ότι μια πληθώρα ασθενειών εξαρτάται από την ψυχολογική κατάσταση του «ασθενή». Οι γιατροί, λοιπόν, φροντίζουν να μην αποκαλύπτουν την «αιτία» της «ασθένειας» διότι κατά κύριο λόγο δεν θα υπήρχαν πια άρρωστοι, αφού θα θεραπεύονταν μόνοι τους και συνεπώς δεν θα υπήρχαν ούτε αυτοί, ούτε φαρμακοποιοί αλλά ούτε και φαρμακοβιομηχανίες και κατά δεύτερο λόγο διότι η λογική της «σύγχρονης» ιατρικής επιβάλει μόνο την ενασχόληση για την σωματική «ανάρρωση».

Εδώ και τριάντα χρόνια έχει αποδειχτεί πως ένας μεγάλος αριθμός παθολογικών ασθενειών όπως η αρτηριακή υπέρταση, οι δερματολογικές παθήσεις, οι αναπνευστικές διαταραχές, η δυσκοιλιότητα, η διάρροια, οι φλεγμονές, ο πυρετός, το οίδημα, η συστολή, ο πόνος, ο πονοκέφαλος, η λειτουργική αναπηρία, η δυσπεψία, η ανορεξία, η αϋπνία, οι ψυχασθένειες, ο καρκίνος και οι θανατηφόρες ασθένειες, οι παθήσεις των δοντιών, οι λοιμώξεις, οι πόνοι στην σπονδυλική στήλη, η ναυτία, οι παθήσεις του στήθους, οι διαταραχές της σπονδυλικής στήλης, ολόκληρος ο κύκλος των παιδιατρικών παθήσεων, οι καρδιακές παθήσεις, ο διαβήτης, η σκωληκοειδίτιδα, η ρινίτιδα και ένα σωρό άλλες προκαλούνται από την διατάραξη των ανθρώπινων σχέσεων τόσο με το περιβάλλον του όσο και με τους άλλους ανθρώπους.

Και όμως έχουν φροντίσει να κρατάνε τους ανθρώπους σε πλήρη άγνοια για να εξυπηρετήσουν τον ατομικό τους πλουτισμό, με την πώληση ολοένα και περισσότερου εμπορεύματος. Φανταστείτε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων έχουν και από μία ασθένεια και «αναγκάζονται» να εμπιστεύονται τον «ειδικό», δεχόμενοι να κάνουν χρήση φαρμάκων για χρόνια και κάθε λίγο και λιγάκι θα πρέπει να ξαναγοράσουν το φάρμακο που απλώς «ανακουφίζει» τα συμπτώματα στον οργανισμό του ασθενή χωρίς να τον θεραπεύει.

Ολόκληρα επιτελεία γιατρών, φαρμακοποιών και φαρμακοβιομηχάνων έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου μεταξύ τους για το ποιος θα αρπάξει τα περισσότερα, οι γιατροί χρηματοδοτούνται από τις φαρμακοβιομηχανίες για να πλασάρουν τα δικά τους φάρμακα, και οι φαρμακοποιοί καρπώνονται τα τεράστια ποσοστά από τις πωλήσεις των φαρμάκων, τα οποία αναγκαστικά θα αγοράσουν οι «ασθενείς».

Μιλάμε για μια εκμετάλλευση χωρίς προηγούμενο, όπου οι άνθρωποι αδυνατούν να αντιδράσουν και μπροστά στο φόβο μιας άσχημης υγείας και μακροχρόνιων προβλημάτων, παραδίδουν τον έλεγχο της ζωής τους σε αυτό που ονομάζεται ιατρική επιστήμη. Δεν είναι τυχαίο που μιλάμε για έλεγχο της ζωής, αφού έχουν μετατρέψει τους ανθρώπους σε «μηχανές» που για να συντηρηθούν πρέπει να κάνουν χρήση φαρμάκων και τα πράγματα γίνονται ακόμα τραγικά όταν ο άνθρωπος φτάνει στην έβδομη δεκαετία της ζωής του.

Και φυσικά δεν αγνοούμε σε καμιά περίπτωση τα εκατομμύρια των «ασθενών» με καρκίνο, Έιτζ και άλλες θανατηφόρες ασθένειες που δέχτηκαν εθελοντικά να γίνουν πειραματόζωα σε μικροβιολογικά εργαστήρια και υποβλήθηκαν σε «δοκιμαστικές θεραπείες» με φάρμακα, ή όλους εκείνους που βασανίστηκαν στα ψυχιατρεία για τον έλεγχο της προσωπικότητάς τους και των συμπεριφορών τους, εξίσου με φάρμακα αλλά και με άλλες μεθόδους (ηλεκτροσόκ).

Όλα στο όνομα του πολέμου κατά των «ασθενειών» που προκαλούν το θάνατο, με αντάλλαγμα ένα βαρύ οικονομικό αντίτιμο, νομιμοποιώντας την παράνομη ερευνητική δράση των φαρμακοβιομηχανιών στον λεγόμενο αναπτυσσόμενο κόσμο. Αποτέλεσμα αυτής της δράσης είναι ένα ολόκληρο σύστημα εκμετάλλευσης που έχει εξαπλωθεί τόσο που φτάνει στα όρια του παραλογισμού, από την εμπορία μεταμοσχευμάτων και αίματος μέχρι την κάθε είδους ιατρική εξέταση, επωφελούμενοι την άγνοια του κόσμου και την αγωνία του για άμεση ανάρρωση, φροντίζουν εκβιαστικά να τον αφαιμάξουν οικονομικά.

Όλα αυτά ξεκίνησαν την στιγμή που ο άνθρωπος κυνηγήθηκε για την άσκηση της εμπειρικής ιατρικής, την οποία απόκτησε από την καθημερινή εμπειρία του. Μια εμπειρία που του δίδαξε πώς να χρησιμοποιεί τα αγαθά της ίδιας της φύσης για θεραπευτικές εφαρμογές, ενώ το σημαντικότερο ήταν ότι αυτή η εμπειρία περνούσε από γενιά σε γενιά και ρίζωνε βαθιά στην συλλογική και κοινωνική μνήμη.

Ένα από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά της είναι ότι τα «φάρμακα» που επιβάλει βρίσκονται άφθονα στο φυσικό περιβάλλον και ουδέποτε στοίχιζαν το παραμικρό για τους ανθρώπους, ούτε οικονομικά αλλά ούτε και οργανικά. Το λέμε αυτό διότι τα εργαστηριακά φάρμακα των βιομηχανιών με την εκτεταμένη χρήση τους καταστρέφουν το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η δοσοληψία του φαρμάκου και να προκαλούνται ανεπανόρθωτες βλάβες σε ζωτικά όργανα όπως για παράδειγμα το ήπαρ. Αντίθετα τα φυτικά «φάρμακα» της εμπειρικής ιατρικής δεν περιέχουν εργαστηριακά χημικά συστατικά, δεν έχουν τη μορφή των χαπιών και ουσιαστικά είναι τα ίδια υλικά όπως ακριβώς τα δίνει το περιβάλλον, τα οποία θα υποστούν μαγειρική επεξεργασία στην κουζίνα για να πάρουν την τελική τους μορφή.

Είναι λογικό, λοιπόν, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα επιτρέπανε στην κοινωνία να συνεχίσει την εμπειρική ιατρική, και με το πέρασμα του χρόνου, όταν ο άνθρωπος εγκατέλειπε τους φυσικούς του δεσμούς, πηγαίνοντας στα αστικά κέντρα για να ζήσει, άνοιξε τον δρόμο στις παραπάνω ύαινες να ξεκινήσουν τη δράση τους, με αποτέλεσμα οι αμέσως επόμενες γενιές που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις πόλεις να μην  κατέχουν την εμπειρική ιατρική, και να γνωρίσουν μόνο την εμπορευματοποιημένη ιατρική των εκμεταλλευτών ως αναγκαία και σωτήρια!

Γίνεται κατανοητό, ότι η ανατροπή του σύγχρονου πολιτισμού της εκμετάλλευσης ,επιτρέπει εκείνη την διαδικασία που επαναφέρει στον άνθρωπο τους ισχυρούς φυσικούς, κοινωνικούς και συλλογικούς του δεσμούς, ξεμπερδεύοντας οριστικά από κάθε είδους εκμεταλλευτή και εξουσιαστή.

Αναρχικός πυρήνας ΑΡΝΗΣΗ

Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.33, 1 Δεκεμβρίου 2004

Επίθεση σε εργαστήριο Γενετικά Τροποιημένων Οργανισμών στην Ελβετία

Τη νύχτα της Τετάρτη 23/6 ένα πειραματικό πεδίο Γενετικά Μεταλλαγμένων Οργανισμών στην Ελβετία έγινε στόχος με χημικά, με στόχο να καταστραφούν τα φυτά και να παρεμποδιστεί η έρευνα ΓΜΟ.

Η ανάληψη ευθύνης που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο αναφέρεται στη βιοτεχνολογία. Εκφράζεται επίσης η αλληλεγγύη στους Marco Camenisch, Silvia Costa και Billy, που βρίσκονται φυλακισμένοι για τη δράση τους ενάντια στη βιοτεχνολογία και στα τερατουργήματα της επιστήμης.

Δημοσιεύτηκε από Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Μεξικό: τοποθέτηση βόμβας εναντίον της Novartis

Μια βόμβα βρέθηκε χθες το πρωί στην οδό Pedro Moreno της Γκουανταλαχάρα.
Οι μπάτσοι ανακοίνωσαν ότι βρέθηκε αυτοσχέδιος μηχανισμός από 5 μεταλλικούς σωλήνες που περιείχαν εκρηκτική σκόνη. Στο μηχανισμό βρέθηκε ένα μισοκαμμένο τσιγάρο.

Παρόμοια ενέργεια είχε γίνει στις 22/9, όταν έσκασαν 5 γκαζάκια.

Ο στόχος ήταν η φαρμακευτική εταιρία Novartis.

Η ζωή και ο θάνατος στη μέγγενη της εκμετάλλευσης

Σε ένα τεράστιο εργαστήριο πειραμάτων πάνω σε ανθρώπους έχει μετατραπεί η Ουκρανία, από τουλάχιστον 30 φαρμακευτικές πουεθνικές εταιρίες. Εκμεταλλευόμενες την εξαθλίωση των ανθρώπων και την ανάγκη τους για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τους την παρέχουν με αντάλλαγμα την συμμετοχή τους σε δοκιμές φαρμάκων,  σύμφωνα με τον ανώτερο κρατικό υπάλληλο  του φαρμακολογικού κέντρου του υποργείου υγείας, Β. Τσουμάκ.

Την ίδια στιγμή η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz και αναφορές ουκρανικών ιστοσελίδων και καταγγελίες ουκρανού επιστήμονα, το Ισραήλ «διακίνησε» 25.οοο παιδιά από διάφορες χώρες για εμπόριο οργάνων.

«Ελεγχόμενη παράλυση με ακτίνες φωτός»…Το διαβάσαμε και αυτό…

«Ελεγχόμενη παράλυση με ακτίνες φωτός»…Το διαβάσαμε και αυτό, και μάλιστα κάποιοι χαίρονται. Το δοκίμασαν λέει σε σκουλήκια και σύντομα θα έχει εφαρμογές…Εξέθεσαν τα σκουλήκια σε υπεριώδη ακτινοβολία και αυτά έπαψαν να κινούνται, αλλά δεν πέθαναν.