Η ζωή στο βωμό της επιβίωσης

Ο σκληρός όρος της επιβίωσης έρχεται συχνά σε ρήξη με το φυσικό ρόλο της ζωής σε σημείο που η συνεργασία μεταξύ τους να φαντάζει από δύσκολη έως ακατόρθωτη. Το ατομικό φαντασιακό αδυνατεί να συνυπάρξει με το κοινό πραγματικό. Από τη φυσική ανάγκη μας να τραφούμε έως την πνευματική αναζήτηση –επομένως και της δυνατότητας ανάλυσης της παρούσης κατάστασης– αποκαλύπτονται πτυχές άγνωστες προς εμάς μα εξ ίσου απαραίτητες (όπως και η τροφή) για τη μετάδοση πληροφοριών μεταξύ μας αλλά και για την κατανόηση μιας συμπαντικής/κοσμικής αλληλεπίδρασης που μέσω της διεργασίας εξήγησης θα μας δοθεί η ευκαιρία να συμβιώσουμε αρμονικά με τον εαυτό μας και τον κόσμο που γεννιόμαστε και οφείλουμε να σεβαστούμε έως την ολοκλήρωση της ζωής και τη φυσική μας κατάληξη που είναι ο θάνατος.

Η πορεία των κοινωνιών μέχρι σήμερα απέδειξε πως κανένα σύστημα δεν είναι ικανό –και κυρίως δεν επιθυμεί– να ευαισθητοποιήσει τον άνθρωπο και να τον βοηθήσει να ανέλθει πνευματικά. Κάθε σύστημα (οικονομικό, κοινωνικό, θρησκευτικό) έχει ως στόχο την μεταχείριση των ανθρώπων και τη χρησιμοποίησή τους για την επίτευξη των στόχων τους που είναι το κέρδος και η διαιώνιση φοβικών ατόμων, υπόδουλων και άβουλων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων συνήθως είναι ό,τι τους έχουν πει (πως είναι) και όχι αυτό που πραγματικά είναι. Η «ευφυΐα» των συστημάτων έγκειται στην άγνοια των ανθρώπων για τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να πείθουν και οι δεύτεροι να ακολουθούν τυφλά απορρίπτοντας κάθε ευκαιρία για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και ενδοσκόπηση του «είναι» τους.

Οι άνθρωποι έχουν τη συνήθεια να προφασίζονται διάφορες δικαιολογίες (με τη μορφή απολογιών, αποδοχής ενοχών, εμφάνισης φοβικών συνδρόμων) μόνο και μόνο για να μην έρθουν σε σύγκρουση με τα συστήματα. Αποφεύγουν εκούσια είτε ακούσια την οποιαδήποτε ρήξη με τα συστημικά πρότυπα, καθοδηγούμενοι από το αρχέγονο ένστικτο του φόβου, απομονώνοντας το ένστικτο της περιέργειας και της όρεξης να μάθουν κάτι καινούριο ή άγνωστο μέχρι τώρα.

Τα συστήματα κατάφεραν, με τη διαρκή μελέτη τους πάνω στον άνθρωπο, να επικρατήσουν και να επιβληθούν, μετατρέποντάς τον σε υποχείριο έτοιμο να δεχθεί «αποφάσεις» που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα της ζωής του ή την κοσμοθεωρία του όσον αφορά την αντίληψη που έχει για τη ζωή. Σαν πειραματόζωα κλεισμένα στο κλουβί τους, περιμένουμε να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής από κάποιον «σωτήρα» που τυχαία θα βρεθεί στο δρόμο μας. Αντί, λοιπόν, να απαγκιστρωθούμε από το δόλωμα της συνήθειας και τις τεχνητές εικόνες τρόμου που μας προβάλλουν, προτιμούμε να υπομένουμε τα βασανιστήριά μας και να υποτασσόμαστε απέναντι στους «σοφούς άρχοντες» και τις πράξεις ασυδοσίας τους. Τα βιώματα συνήθως αποτελούν την αφετηρία των επιλογών μας. Δεν θα κρίνουμε εάν οι επιλογές μας είναι σωστές ή λάθος (και ποιος μπορεί τελικά να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος;). Η χρονική στιγμή που λαμβάνεται μια απόφαση καθορίζει τη μελλοντική –επομένως και την εξελικτική– πορεία αποσαφήνισης τόσο των δικαιωμάτων όσο και των υποχρεώσεων ενός ατόμου.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΤΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Το παρόν είναι ένα σύντομο κείμενο επιβίωσης πίσω από τους τοίχους των φυλακών, γραμμένο από ένα κρατούμενο υποστηριζόμενο απ’ τον Πολωνικό A.B.C. (Αναρχικό Μαύρο Σταυρό), τον Klaudius Z «Raymon» Gliklich.

Περιγράφει τις συνθήκες στις Πολωνικές φυλακές, αλλά η κατάσταση των φυλακών είναι ένα φαινόμενο που ισχύει παγκόσμια και πολλά από τα χαρακτηριστικά τους μπορεί να παρουσιάζονται και σε άλλα μέρη. Πρόκειται για μια σημαντική εμπειρία αναφορικά με συνθήκες που υπάρχουν μέσα στους χώρους εγκλεισμού των ανθρώπων.

«Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι που να χρησιμεύσει ως αποτελεσματικός «οδηγός» στο πώς να συμπεριφέρεται κάποιος όταν μπαίνει στη φυλακή για πρώτη φορά. Καθένας έχει διαφορετική προσωπικότητα, και αντιδρά διαφορετικά σε αρκετές καταστάσεις. Παρ’ όλ’ αυτά, θα προσπαθήσω να δώσω κάποιες συμβουλές σε αυτούς που θα βρεθούν στην άλλη μεριά του τοίχου για πρώτη φορά. Δεν το εύχομαι σε κανέναν, αλλά όπως όλοι ξέρουμε, η ζωή είναι απρόβλεπτη.

Θα χωρίσω τις συμβουλές σε τρία μέρη. Πρέπει να σημειωθεί ότι όσα γράφω εδώ δεν απευθύνονται σε όσους καταδικάστηκαν για βιασμούς, εμπόριο ναρκωτικών, κτλ.

Όταν η πόρτα κλείνει πίσω σου και είσαι σ’ αυτήν τη μεριά, το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάσαι είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι στην φυλακή είναι εχθροί σου! Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για απλό φρουρό, άτομο που προσπαθεί να «σωφρονίσει», γιατρό, νοσοκόμα ή διευθυντικό στέλεχος. Μην τους δώσεις να καταλάβουν πως τους μισείς (εκτός αν σου δώσουν ένα ξεκάθαρο λόγο) αλλά κράτα τους σε απόσταση. Απάντησε μόνο τις ερωτήσεις τους και ποτέ μην συζητάς μαζί τους.