Νικολάι Ιβάνοβιτς Κιμπάλτσιτς: Εφευρέτης του πρώτου επανδρωμένου πυραύλου και επαναστάτης

Ο Νικολάι Ιβάνοβιτς Κιμπάλτσιτς (Nicolai Ivanovich Κibalcich) είναι διάσημος ρώσος εφευρέτης και πατέρας του πρώτου ρώσικου κινητήρα τζετ σε αεροπλάνο, καθώς και επαναστάτης.

Γεννιέται τον Οκτώβριο του 1853 στην πόλη Κορώπ, της περιφέρειας Τσέρνιγκοβ. Ο πατέρας του είναι ιερέας και όταν ο Νικολάι μπαίνει στο γυμνάσιο το 1864, επιμένει ότι ο γιος του θα πρέπει να μετακινηθεί σε θρησκευτικό σχολείο. Παρ’ ότι αρχικά υπακούει, το 1869, το εγκαταλείπει και επανέρχεται σε σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο τελειώνει με ασημένιο βραβείο αρκετά χρόνια αργότερα.

Από μικρός, εμφανίζει ιδιαίτερη ικανότητα στην κατανόηση των μαθηματικών και των ξένων γλωσσών. Το άλλο του προσόν είναι η επαναστατική του φύση· στα 16 του αποκόπτεται από τον πατέρα του και παίρνει μέρος σε μια ομάδα που συλλέγει απαγορευμένα βιβλία για την δημιουργία μυστικής βιβλιοθήκης. Το 1871 πηγαίνει σε σχολή μηχανικών σιδηροδρόμων στην Αγία Πετρούπολη, γιατί πιστεύει ότι οι σιδηρόδρομοι είναι απαραίτητοι σε μια αχανή χώρα όπως η Ρωσία.

«Διδαχές» προς επαναστάτες

Παραθέτουμε ένα κείμενο που γράφτηκε κάπου στην περίοδο απ’ το 1822 έως το 1830 και αποστάλθηκε στις στοές των Καρμπονάρων(1) του Piedmont της Ιταλίας από τον Giuseppe Mazzini(2) της Ύψιστης Στοάς των Καρμπονάρων Alta Vendita με το ψευδώνυμο Piccolo Tigre («Μικρός Τίγρης» στα Ιταλικά).

Σε περίπτωση που οι αδελφοί κι οι φίλοι μας βρεθούν στην αδυναμία να έχουν την τελευταία λέξη, έχει κριθεί καλό και χρήσιμο να διαδοθεί το φως παντού και να τεθούν σε κίνηση όλα όσα θέλουμε να προχωρήσουμε. Για το λόγο αυτό δεν παύουμε να σας συνιστούμε να δέχεστε μέλη κάθε τάξης και να συνεταιρίζεσθε μαζί τους με οποιοδήποτε τρόπο, όποιος και να είναι αυτός, αρκεί το μυστήριο και η μυστικότητα να είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά σας. Όλη η Ιταλία είναι γεμάτη από θρησκευτικές αδελφότητες κι από μετανοούντες διαφόρων αποχρώσεων. Μη φοβηθείτε να τοποθετήσετε μερικούς από τους ανθρώπους σας ανάμεσά τους, καθώς καθοδηγούνται από μια ηλίθια αφοσίωση. Αφήστε τους πράκτορές μας να μελετήσουν με προσοχή την προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων και θα διαπιστώσουν, λίγο-λίγο πως δεν θα τους λείψει η ανταμοιβή. Στη βάση των πιο μάταιων προσχημάτων, που δεν πρέπει όμως να είναι ποτέ πολιτικά ή θρησκευτικά, δημιουργήστε μόνοι σας ή, ακόμη καλύτερα, ωθήστε άλλους να δημιουργήσουν οργανισμούς σχετικούς με το εμπόριο, τη βιομηχανία, τη μουσική, τις καλές τέχνες κλπ. Συγκεντρώστε σε κάποιο μέρος –ακόμα και στα σκευοφυλάκια ή τα παρεκκλήσια– αυτές τις ακόμα αδαείς φυλές σας. Τοποθετήστε τες κάτω από το ποιμαντορικό προσωπικό κάποιου ενάρετου και γνωστού, αλλά εύπιστου ιερέα που μπορεί να εξαπατηθεί εύκολα. Μετά διοχετεύστε το δηλητήριο σ’ αυτές τις επιλεγμένες ψυχές. Διοχετεύστε το σε μικρές δόσεις και δήθεν τυχαία. Στο τέλος εσείς οι ίδιοι θα μείνετε έκθαμβοι από τις επιτυχίες σας.

Ζωή και Ελευθερία παντοτινά, απέναντι στο θάνατο που σπέρνει κάθε εξουσία

«Τώρα είναι η ώρα που πυρώνει το καμίνι, και μόνο φως πρέπει να φαίνεται». Jose Marti

«Ο ουρανός είναι άδειος, η γη παραδομένη στη χωρίς αρχές δύναμη. Αυτοί που διάλεξαν να σκοτώνουν κι αυτοί που διάλεξαν να υποδουλώνουν, θα καταχτήσουν διαδοχικά το προσκήνιο στ’ όνομα μιας εξέγερσης που ξεστράτισε από την αλήθεια της». (Αλμπέρ Καμύ, Ο επαναστατημένος άνθρωπος)

Ενίοτε η υποκρισία θεωρείται πολιτική αρετή. Ενίοτε θλιβερές συμμορίες βαφτίζονται επαναστάτες, το μίσος γίνεται θρησκεία και η βία εναντίον όλων θεός. Ενίοτε το απόστημα σπάει και πυορροεί ακατάσχετα… Παρ’ όλα αυτά η ζωή σε τούτα εδώ τα μέρη δεν είναι ακόμα χάρτινη…

Είναι αλήθεια ότι η γενικευμένη κατακραυγή (κοινωνός της οποίας παραμένει πλήθος αναρχικών) για την δολοφονία τριών εργαζομένων σε τραπεζικό υποκατάστημα της Marfin (του γνωστού ομίλου στον οποίο προεδρεύει ο Βγενόπουλος) στην οδό Σταδίου, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 5ης Μαΐου, δεν έχει δώσει μέχρις στιγμής και δικαίως, τον χρόνο και τον χώρο, ώστε να αποτιμηθούν ορισμένες σημαντικές διαστάσεις της ΑΠΩΛΕΙΑΣ.

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΝ ΚΑΙ Η ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το κείμενο που ακολουθεί προσπαθεί να τοποθετηθεί σε ζητήματα που, έτσι κι αλλιώς, έχουν αναφερθεί από πολλούς πολέμιους της ελευθερίας και της αναρχίας.

Αν ασχολούμαστε, όσο πιο συνοπτικά μας επιτρέπει ο διαθέσιμος χώρος μιας εφημερίδας, είναι γιατί οι απαξιωτικές, προς την κοινωνία και την κοινωνική δράση, απόψεις κυκλοφορούν μέσα σε ομαδοποιήσεις και παρέες που έχουν αναδειχθεί μέσα από την ζωντάνια των συγκρούσεων ενάντια στο κράτος και τις επιλογές του.

 Οι απόψεις αυτές, ντυμένες με έναν «επαναστατικό τσαμπουκά», στην πραγματικότητα διαπνέονται από έναν ακραίο αριστερό εξουσιαστικό λόγο. «Τίποτα το σημαντικό ως εδώ», θα μπορούσε να ειπωθεί και θα συμφωνήσουμε.