Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί (Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Γ’ Μέρος

Συμμετέχων: …δηλαδή το πρόβλημα είναι να μην  ασκήσεις βία;

ΓΒ. Όχι, να ασκήσεις την βία όταν χρειάζεται να συμβάλεις σε συνολικότερες αποδεσμευτηκές καταστάσεις και όχι να την ασκήσεις επειδή η εξουσία σού το επιτάσσει να το κάνεις. Είτε γιατί παρορμητικά θεωρείς ότι οι τάδε είναι κατώτεροι και συμπαρατάσσονται με την εξουσία και πάω να τους τσακίσω. Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιες κοινότητες που θεωρούμε ότι θα φτιαχτούνε στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν επιθετικότητα από εξουσιαστές κάθε λογής και αναγκαστικά θα προσφύγουν και σε αυτό το μέσο για να υπερασπιστούν αυτό το οποίο ….

Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί (Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Β’ Μέρος

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απομαγνητοφώνηση συζήτησης που πραγματοποιήθηκε

στις 17 Οκτωβρίου του 2019 στα γραφεία της Αναρχικής Αρχειοθήκης με θέμα «Ο Πόλεμος και οι Αναρχικοί».

Στη συζήτηση, εξετάστηκε η σημασία που έχει, πρώτα πρώτα ως αναρχικοί, σε κάθε γεγονός να είμαστε μακριά (παρατηρητές) μέχρι να κατανοήσουμε πότε η συμβολή μας δεν θα ενισχύσει εξουσιαστικές διαθέσεις, προοπτικές και σχέδια. Η όποια συμβολή μας να είναι όσο το δυνατόν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανθρωπινότητας, της ανθρώπινης φύσης, της απελευθερωτικής, της αποδευσμευτικής προοπτικής.

Στη συζήτηση συμμετείχε και ο σύντροφός μας Γιώργος Βλασσόπουλος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΣ:  Το κομμουνιστικό κόμμα είχε ένα σχέδιο το οποίο το πήρε από την κομμουνιστική διεθνή, στα γερμανικά … ο Σταυρίδης το εφάρμοσε μαζί με τον Πουλιόπουλο στο μέτωπο, δυστυχώς, με απόλυτη επιτυχία … με απόλυτη καταστροφική επιτυχία. Κατέλαβαν τα τηλεφωνικά κέντρα για να έχουν επικοινωνία, έγινε μια απεργία και το κράτος έστειλε όλους τους απεργούς πείνας, οι περισσότεροι κομμουνιστές, στο μέτωπο… κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές… είχανε λιποταξίες κλπ

Πνευματική Ένδεια και Κρατική Εξουσία

Θα ήταν λογικό η είδηση της εφόδου και της κατάληψης του Καπιτωλίου από το πλήθος να πρόσφερε χαρά σε πάρα πολλούς αγωνιζόμενους ανθρώπους. Όπως, επίσης, είναι λογικό σύμβολα της εξουσίας που αποδίδουν μια σταθερή καταπιεστική σχέση με τους ανθρώπους να γίνονται αντικείμενο καταστροφών. Στην πρόσφατη «ελεύθερη» είσοδο στο Καπιτώλιο από το πλήθος δεν χαρήκαμε ούτε από την έφοδο ούτε από τις σέλφι εντός του κτηρίου. Η όλη εικόνα ήταν αποκρουστική και απογοητευτική για πάρα πολλούς, όχι με την ίδια αφετηρία σκέψης ασφαλώς. Διαφορετικά είδαν την συγκεκριμένη κατάληψη οι Δημοκρατικοί, διαφορετικά άλλα ριζοσπαστικά ρεύματα. Η απέχθεια μας και η λύπη μας για τέτοιες συμπεριφορές πηγάζουν από το γεγονός ότι πολλοί, πάρα πολλοί δυστυχώς, ενεργούν βάσει υποδείξεων. Δεν είναι μονάχα η ακροδεξιά πλέμπα που ξενίζει, το ίδιο θα ίσχυε και με ακροαριστερό μάχιμο τάγμα που θα ενεργούσε καθ’ υπόδειξιν της ηγεσίας του ή μιας καλά οργανωμένης εξουσιαστικής ομάδας υποκίνησης. Και οπωσδήποτε το κάθε εθνικό ακροατήριο που σέρνεται σε πολέμους παρασυρόμενο από τα εθνικά ιδεώδη. Η εξουσία μέσω των ηγεσιών της κατορθώνει είτε να «ενώνει» είτε να «διαχωρίζει» τους ανθρώπους, πάντα πλασματικά και πάντα προς όφελος της διατήρησης των κεκτημένων της. Γράφει ο Κροπότκιν σε κείμενο του το 1913: «Από αυτό τον πόλεμο και τη νίκη ενάντια στη Γαλλία (εννοεί γαλλογερμανικό πόλεμο του 1870) δημιουργήθηκε επιτέλους μια Γερμανική Αυτοκρατορία –το όνειρο Ριζοσπαστών, Κρατικών Σοσιαλιστών και μέρους των Γερμανών Συντηρητικών από το 1848»^[1].

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στα μυαλά των εξουσιαστών κρύβονται οι πιο σαδιστικές και διαστροφικές σκέψεις. Ανά χρονικά διαστήματα μεταφέρονται από τον φαντασιακό στον κοινωνικό χώρο, όπου και υλοποιούνται. Οι περίοδοι αυτές έχουν διάφορες ονομασίες όπως, 1^η , 2^η και 3^η βιομηχανική επανάσταση ή σημαδεύονται από οικονομικές «κρίσεις», πολέμους, πανδημίες κ.λπ. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα λαμβάνει χώρα μια βαθιά μεταβολή των συνθηκών ζωής, η οποία με την προβιά της προόδους ωθεί τους εξουσιαζόμενους σε μεγαλύτερη ανελευθερία, πνευματική ένδεια, ψυχική κενότητα και οικονομική απορία. Αυτές οι περίοδοι, λοιπόν, αποτελούν το πρόσφορο έδαφος για να εφαρμόσουν οι εξουσίες τους κρυφούς πόθους τους, εφαρμόζοντας καινοτόμες πρακτικές για την περαιτέρω καθυπόταξη των ανθρώπων.

Όπερ και εγένετο, για άλλη μια φορά! «Γλυτώσαμε προς στιγμήν τα χειρότερα, όμως κι αυτό είναι κάτι», διαλαλούν οι ντελάληδες των μίντια και διάφοροι κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες. «Όμως, για την διατήρησίν των απαιτείται πλήρης συμμόρφωση με τας κρατικάς εντολάς», όπως διατείνονται οι θιασώτες του επιστημονισμού και της κρατικής εξουσίας, που την τελευταία χρονική περίοδο συγχέονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους.

ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

«Η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου
διαστρεβλώνεται,
ενώ ο μύθος εξελίσσεται
στο σημείο που γίνεται πραγματικότητα».(Ζαν Κοκτώ)

Πολλοί μύθοι έχουν αίσιο τέλος, άλλοι πάλι όχι, το μόνο σίγουρο είναι, πως όλοι έχουν κάτι να μας διδάξουν. Ο βιασμός της αλήθειας και της πραγματικότητας, φτάνει σε σημείο, που παραμορφώνει όλες τις αισθήσεις, τη λογική και κάθε αντιληπτική ικανότητα, καθώς επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί το ψέμα ως αλήθεια, η καταστολή ως θεραπεία, η τρομοκρατική προπαγάνδα ως φίλια ενημέρωση και η πλαστότητα ως πραγματικότητα.

Οι μηχανισμοί της κυριαρχίας, χρησιμοποιούν ως πολιορκητικό κριό την επιστήμη και μια χούφτα αργυρώνητους μισθοφόρους ειδικούς με σκοπό τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και την επιβολή των νέων όρων εξουσίας.

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους και μόλις εννιά μήνες από την έναρξη της πανδημίας του νέου κορωναιού και οι καταστροφικές μεταβολές, στις οποίες υπόκεινται οι κοινωνίες στο σύνολο του πλανήτη είναι άνευ προηγουμένου. Η καταστολή, η εποπτεία και η παρακολούθηση βρίσκονται στο ζενίθ, η περιστολή των ελευθεριών και ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός γίνονται κανονικότητα, η αποσάθρωση των όρων εργασίας διευρύνεται, δημιουργούνται νέες στρατιές ανέργων, κατασκευάζονται συνεχώς νέοι νόμοι και διατάξεις, με τους οποίους η εξουσία αναβαθμίζει το νομικό της οπλοστάσιο και νομιμοποιεί το υπάρχον ως την αυγή μιας νέας δυστοπικής πραγματικότητας.

Η εξουσία ως φορέας ασθένειας

Δεν θυμόμαστε άλλη εποχή ιστορικά, «εν καιρώ ειρήνης», κατά την οποία η κυριαρχία μπορεί να μαζεύει στα σπίτια και να απελευθερώνει υπό όρους και κατά το δοκούν, τεράστιους πληθυσμού ανθρώπων. Ο φόβος της αρρώστιας και εν τέλει του θανάτου που σερβίρουν από κοινού, κράτος και ΜΜΕ είναι τόσο έντονος, ώστε φαίνεται να ακινητοποιεί κάθε αντίδραση. Τέτοιος είναι ο βαθμός του επιβαλλόμενου φόβου, που το άτομο και ολόκληρες κοινωνίες, παραδίδουν και θυσιάζουν ελευθερίες, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση κριτικής· ελευθερίες που πριν λίγο καιρό, θα ήταν αδιανόητο να παραχωρηθούν και ουσιαστικά το άτομο θα ένιωθε κοινωνικά άρρωστο χωρίς αυτές. Τα παραπάνω φαίνεται να τα παίζουν στα δάχτυλα οι κυρίαρχοι και να προωθούν άμεσα σχεδιασμούς που αφορούν τον έλεγχο πληθυσμών, της οικονομίας, των εργασιακών ζητημάτων αλλά και ξεκαθαρίσματα μεταξύ διαφορετικών κυριαρχικών μπλοκ, που σε διαφορετική περίπτωση θα περνούσαν και θα εξελίσσονταν σταδιακά σε βάθος δεκαετιών.

ΠΕΤΑ, ΠΙΑΣΕ, ΞΑΝΑΠΕΤΑ. ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ…

Το τελευταίο διάστημα και ειδικότερα μετά την στοχοποίηση του ΠΟΥ (παγκόσμιος οργανισμός υγείας), από τον πρόεδρο της Αμερικής Ντόναλντ Τραμπ, o οποίος πάγωσε την ετήσια χρηματοδότηση στον οργανισμό ύψους 400-500 εκατομμυρίων δολαρίων, έχουμε σε καθημερινή βάση μια ολοένα αναβαθμιζόμενη «εμπλοκή» των αντιμαχόμενων μερίδων κυριαρχίας. Ο προσδιορισμός του χρήσιμου εχθρού από τον Τραμπ εντάσσεται σε μια τακτική, επικοινωνιακής εξόντωσης της Κίνας στα πλαίσια ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.

Ωστόσο, η χθεσινή επίθεση πιστεύουμε ότι πραγματοποιείται σε ένα κομβικό χρονικά σημείο.

«Θα θυμάστε ότι η κινεζική κυβέρνηση γνώριζε για τα πρώτα κρούσματα ίσως ήδη από τον Νοέμβριο, σε κάθε περίπτωση από τα μέσα Δεκεμβρίου, και πήραν τον χρόνο τους μέχρι να ενημερώσουν τον υπόλοιπο κόσμο, περιλαμβανομένου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ)», δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Ουάσινγκτον.

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ (μέρος 3ο)

Αιδώς γαρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί.
Η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος.

 «Στα δύσκολα, η συστολή δεν ωφελεί σε τίποτα.
Επειδή η σιωπή είναι σύμμαχος αυτού που μιλάει». Όμηρος

Πυρηνική ενέργεια και οι δήθεν ευεργετικές για τις κοινωνίες ιδιότητες

Δεν αποτελεί κάποιο καινοφανές γεγονός, οι εξουσιαστικοί σχηματισμοί να δράττονται της ευκαιρίας, που τους προσφέρεται όταν προκύπτουν ζητήματα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, να παρεμβαίνουν και να προωθούν την ατζέντα των συμφερόντων τους. Ζητήματα, που αφορούν, λόγου χάρη, την αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου, ή την αναζήτηση πιο φιλικών, όπως τις ονομάζουν, προς το περιβάλλον μορφών ενέργειας π.χ. πράσινη κλπ.

Αυτή είναι η στιγμή, που οι γραφίδες της εξουσίας παραθέτουν εκτενείς αναφορές στα μίντια και υπερθεματίζουν υπέρ της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, που πρέπει να αποτελέσει το κύριο ενεργειακό μοντέλο. Συνεπικουρούμενοι, φυσικά και από την ανάλογη με την περίσταση καλοπληρωμένη δράκα επιστημόνων και διαφόρων ειδικών, που παραθέτουν καθησυχαστικές δηλώσεις και μέσα από αυτές μάς πουλάνε το «προϊόν» τους σε τιμή ευκαιρίας.

Αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με τεράστια και αλληλοεξαρτώμενα εξουσιαστικά συμφέροντα –στα οποία εμπλέκονται μια σειρά πανίσχυρων κρατών– και διερευνήσουμε λίγο τις ανάλογες διαδρομές της πυρηνικής ενέργειας, θα ανακαλύψουμε ότι πίσω από τη λεγόμενη κάλυψη των ενεργειακών αναγκών υπάρχει άμεση σύνδεση με το πυρηνικό οπλοστάσιο, που διαθέτει η κάθε πυρηνική δύναμη, καθώς και η κάθε επίδοξη χώρα, που θέλει να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο και προτάσσει την αυξανόμενη ανάγκη για ζήτηση ενέργειας με σκοπό την κάλυψη των αναγκών της.

ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ (2ο μέρος)

Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου.

(Κανένα ψέμα δεν αντέχει στον χρόνο),

Σοφοκλής, Ιχνευταί σάτυροι

Ανασκόπηση στο παρελθόν και η Διαχείριση της κρίσης

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ανιχνεύσουμε και στο βαθμό που μπορούμε να αναδείξουμε, πως υποδέχτηκαν την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ και τις συνέπειες της οι τοπικοί, επίδοξοι διαμορφωτές τής εγχώριας λεγόμενης κοινής γνώμης (ΜΜΕ, επιστήμονες, κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα κι αρμόδιες υπηρεσίες) τις μακρινές εκείνες μέρες του έτους 1986.

Κατ’ αρχήν το ατύχημα συνέβη στις 25 Απριλίου και ανακοινώθηκε από τους Σοβιετικούς στις 28 Απριλίου, όταν το ραδιενεργό νέφος πέρασε τα σύνορα και το γεγονός δεν μπορούσε πλέον να συγκαλυφθεί.

Τρεις μέρες αργότερα έχουμε την πρώτη επίσημη τοποθέτηση των ελληνικών αρχών: «Η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας παρακολουθεί και ελέγχει την κατάσταση με συνεχείς μετρήσεις στον ελληνικό χώρο», δηλώνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με πρόθεση να καθησυχάσει τα ΜΜΕ (και μέσω αυτών τους πολίτες).

Ακόμη πιο καθησυχαστικός σε δηλώσεις του ο τότε αντιπρόεδρος της Επιτροπής Κ. Παπαθανασόπουλος διαβεβαίωνε ότι «δεν δικαιολογείται ανησυχία» («Ε» 2.5.86).

Τα ίδια και από την ΕΕΑΕ την επομένη. Το ανακοινωθέν της δεν περιορίζεται στη διαπίστωση ότι «δεν έχει παρατηρηθεί οιαδήποτε αύξηση ραδιενέργειας στους σταθμούς ελέγχου», αλλά προχωρεί και σε κατηγορηματικές προβλέψεις για την απουσία μελλοντικού κινδύνου: «Ακόμη και σε περίπτωση που οι μετεωρολογικές συνθήκες ευνοήσουν την μεταφορά υπολειμμάτων ραδιενεργού νέφους προς τη χώρα μας», διαβάζουμε, «δεν αναμένεται να σημειωθεί σημαντική αύξηση του επιπέδου ραδιενέργειας, δεδομένης της σημαντικής εξασθένησης του νέφους λόγω του μεσολαβήσαντος χρονικού διαστήματος» («Ε» 3.5.86).

Λερναίον Κράτος

Πλέγματα εξουσίας στην Ιστορία

Του Γ.Β. ΔΕΡΤΙΛΗ

Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Ιούλιος 2019 / σελ. 191

Το βιβλίο αυτό είναι ένα δοκίμιο με όλες τις σημασίες της λέξης: δοκίμιο – δοκιμή· ερμηνεία – δοκίμιο· δοκίμιο – αίρεση.

Περιγράφει επτά μορφές του κράτους, όσες μπόρεσα να διακρίνω στην μεγάλη διάρκεια της Ιστορίας. Είναι οι μορφές με τις οποίες μπορούμε σήμερα πλέον να σκεφτούμε το κράτος: οργανισμός που ασκεί εξουσία σε μια εδαφική επικράτεια· ενεργό υποκείμενο της ιστορίας και του βίου μιας κοινωνίας· σύστημα σχέσεων μέσα στην κοινωνία αυτή· πεδίο πολέμου εσωτερικού και εξωτερικού· επίκεντρο του πλέγματος εξουσίας, που εκάστοτε κυβερνά· μήλον της έριδος ανάμεσα στους μετόχους του πλέγματος εξουσίας· κέντρο πολιτικής νομιμότητας και φύλαξ κοινωνικής ηθικής.

Αυτές οι μορφές είναι στατικές· είναι σαν στιγμιαίες «φωτογραφίες»· αν τις σκεφθούμε δυναμικά, η συνεχής εναλλαγή τους μάς φαίνεται φυσική. Κλείνουμε έτσι έναν κύκλο: είναι ο κύκλος του χρόνου, της Ιστορίας. Για μας το κράτος είναι πλέον ένας χαμαιλέων ή μια Λερναία Ύδρα με επτά κεφαλές. (Απόσπασμα από την Εισαγωγή του βιβλίου)

Τα κράτη και η εξουσία: ένας πύρινος εφιάλτης

Για ακόμα ένα καλοκαίρι, φωτιά ή μάλλον φωτιές. Μεγάλες καταστροφές σε όλο τον πλανήτη που όλο και εντείνονται, δημιουργώντας μικρές και μεγάλες ειπωμένες ιστορίες και αμέτρητες άλλες που δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί αυτοί που τις έζησαν έμελε να ήταν και η τελευταία τους. Και πίσω απ’αυτές, διάφορες αιτίες που άλλοτε έχουν να κάνουν με αμέλεια, άλλοτε με προσωπικό δόλο που μπορεί να σχετίζεται με επέκταση καλλιεργούμενης γης ή περιπτώσεις πυρομανίας και άλλες με το κράτος και τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα που συνδέονται μ’ αυτό και πίσω απ’ όλα η πολιτική εκμετάλλευση των κομμάτων, που κοιτούν να κερδίσουν ένα ψηφαλάκι παραπάνω πατώντας σε καταστροφές.

Η λαιμαργία για εξουσία

…και άλλες γαστριμαργικές ιστορίες

Η πρόσφατη ευρεία επικράτηση της ΝΔ στις ευρωεκλογές άνοιξε την όρεξη για την διαδοχή της κυβερνητικής εξουσίας, για την ακρίβεια τη συνέχιση της λαιμαργίας για εξουσία που διακατέχει τον κάθε Τσίπρα, τον κάθε Μητσοτάκη και όλη τη κουστωδία που διατρέχει και συνδέει τους ευρύτερους κομματικούς σχηματισμούς. Είναι συχνό το φαινόμενο άνθρωποι να έχουν ανάγκη επίδειξης της ισχύος τους και του πλούτου τους (πραγματικού ή φανταστικού). Άλλες φορές κάποιοι ζουν όπως οι επιδειξίες, αλλά θέλουν να το κρύψουν. Είναι βέβαιο ότι οι image makers επιλέγουν να μην εκτίθενται οι πελάτες τους (πρωθυπουργοί και σία) σε θαλαμηγούς με πούρα και άλλα τιμαλφή. Σε αυτή τη περίπτωση ο ιδιοκτήτης των πολυτελών αυτών παγίων επιδεικνύει τον πλούτο του στη κοινωνία και οι διαχειριστές λάγνοι της εξουσίας απολαμβάνουν αυτόν τον πλούτο στα «κρυφά» και μουλωχτά, μην τυχόν και καταλάβει κάτι ο ψηφοφόρος του συστήματος.

ΨΗΦΙΖΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΙΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ EΞΟΥΣΙΑ

Η προκήρυξη, που ακολουθεί, κυκλοφόρησε για τις εκλογές του 1996.

Οι έμποροι της ελπίδας ξανάρχονται… Στήνουν πάλι τις κάλπες αναζητώντας νέα έγκριση στη συνέχιση της επιβολής τους, επιχειρώντας την εκ νέου ανασυγκρότηση των δομών κυριαρχίας μέσα σ’ αυτό το μεταβατικό στάδιο που διανύουμε και όπου το κράτος δεν έχει πλέον στη διάθεσή του λαοπλάνους μπαλκονάκηδες αλλά καθαρόαιμους τεχνοκράτες έτοιμους να το ανασυντάξουν. Χωρίς ιδιαίτερη καούρα για το ποιος θα είναι ο επόμενος διαχειριστής της εξουσίας. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εξουσιαστές, τόσο σε σχέση με τον κοινωνικό ανταγωνισμό, όσο και στις διακρατικές τους υποθέσεις, τους αναγκάζουν να επισπεύσουν, για δεύτερη συνεχόμενη φορά, τις εκλογές, προσπαθώντας ν’ ανακόψουν κοινωνικές διεργασίες από τη μία αλλά και να σταθεροποιήσουν τη θέση τους μέσα στις ενδοεξουσιαστικές αντιπαλότητες.

Οι έμποροι της ελπίδας ξανάρχονται… Ενωμένοι όσο ποτέ άλλοτε για να πετύχουν τα από κοινού προαποφασισμένα σχέδια τους ενάντια στην κοινωνία. Ποιός δεν καταλαβαίνει τι μας περιμένει από την επομένη κιόλας των εκλογών; Τα οικονομικά προγράμματα σύγκλισης της παγκοσμιοποιημένης και διευρυμένης κυριαρχίας θα περάσουν πάνω από τους ανθρώπους επιβάλλοντας στυγνότερη εκμετάλλευση, επέκταση της κρατικής βίας και εξαθλίωση. Παράλληλα, εξετάζουν με μεγάλη προσοχή τις αντιδράσεις που θα προκύψουν από διάφορες κοινωνικές ομάδες, αναζητώντας τον απαραίτητο χρόνο αλλά και τρόπο εφαρμογής των μέτρων αυτών, έτσι ώστε η υπάρχουσα κοινωνική οργή να εκδηλωθεί με όσο το δυνατόν μικρότερες συνέπειες γι’ αυτούς. Η απόσταση μεταξύ της ζωής και της επιβίωσης διαρκώς θα μεγαλώνει και όσο περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας το συνειδητοποιούν αυτό τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα προβλήματα για το κράτος.

Οι Γελωτοποιοί στην εξουσία, αλλά αλλαγή καμμία

Η συγκέντρωση του Γκρίλλο. Μάρτιος 2010.

Αναμοχλεύοντας παλιά φωτογραφικά αρχεία έπεσα επάνω σε ένα φάκελο που έλεγε «Bologna 2010». Ο φάκελος εκτός από πολλές όμορφες φωτογραφίες εκείνων των χρόνων από την πόλη της Μπολώνια είχε και φωτογραφίες από μια πολιτική συγκέντρωση στην πλατεία της πόλης. Στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι στην συγκεκριμένη πλατεία υπήρχε και ένα σκαμνί, όπου ο καθένας μπορούσε να ανέβει και να πει ότι ήθελε χωρίς μικρόφωνο. Δίπλα από αυτό το σκαμνί, υπήρχε μια πιο οργανωμένη ομιλία. Υπήρχε ένα βάθρο όπου ένας γκριζομάλλης ομιλητής κινούσε έντονα τα χέρια του. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε καθώς δεν γνώριζα ιταλικά, αλλά διέκρινα ότι ο λόγος του είχε έντονα θεατρικά στοιχεία. Ρώτησα τον φίλο μου που ζούσε στην Μπολώνια ποιος ήταν αυτός και εκείνος μου απάντησε πως πρόκειται για έναν ηθοποιό, ένα γραφικό τύπο που κάποιους μήνες πριν είχε ιδρύσει ένα κόμμα. Σαν τον Λαζόπουλο αν είχε ιδρύσει κόμμα, μου είχε πει τότε. Ο μαζεμένος κόσμος τον παρακολουθούσε εν είδη ψυχαγωγίας, άλλοι γελούσαν με τις κινήσεις που έκανε και τις ατάκες που ξεστόμιζε, άλλοι ήταν αραχτοί σε σκαλιά και πεζοδρόμια και χάζευαν τα περιστέρια και κάποιοι κρατούσαν κάποιες λευκές σημαίες με το σήμα του νέου κόμματος.

Τρεις φόνοι και μια «αντρίλα» εξουσία

Η προηγούμενη χρονιά βγήκε με μια δολοφονία και μπήκε με δύο. Τρεις φαινομενικά ασύνδετες δολοφονίες που όμως δείχνουν έναν κοινό παρανομαστή, την επιβολή εξουσίας του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο και της «αντρίλας» ως επιβεβαίωση δύναμης και επιβολής. Στις ΗΠΑ η «αντρίλα» έχει νόμιμο όπλο με τις ευλογίες του Κράτους, ώστε να λύνονται άμεσα οι όποιες διαφορές και ο ισχυρός να επιβάλλεται με το όπλο του. Πόσες τέτοιες ιστορίες εκτυλίσσονται αυτή την στιγμή πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων; Πόσα τέτοια αρχέτυπα κυκλοφορούν και μεγαλώνουν γενιές και γενιές ανθρώπων; Πόση τέτοια σαπίλα είναι κουκουλωμένη κάτω από ωραία ρούχα, γιορτές, ευγένειες· κάτω από ένα καλημέρα ή μια καληνύχτα;

Στον πρώτο φόνο μια κοπέλα από την Ρόδο, η Ελένη Τοπαλούδη, δολοφονήθηκε από δύο άνδρες επειδή αρνήθηκε να έλθει σε σεξουαλική επαφή μαζί τους. Οι ματσό άνδρες την χτύπησαν, την έδεσαν και την πέταξαν ζωντανή, δεμένη και αναίσθητη στην θάλασσα.

Ποδόσφαιρο και εξουσία

[…] Το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο αγαπητά και δημοφιλή αθλήματα και έχει εκατομμύρια φίλους σε κάθε γωνιά της γης. Ένα σπορ που ξεκίνησε από την αριστοκρατία της Αγγλίας και που με την πάροδο του χρόνου υιοθετήθηκε και από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και αποτέλεσε βασικό τρόπο διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Δεν υπάρχει πόλη, γειτονιά, επαρχία και χωριό χωρίς την εικόνα παιδιών ακόμα και μεγαλύτερων σε ηλικία να παίζουν ποδόσφαιρο σε πλατείες, αλάνες και σε χώρους που αυτοσχέδια μετατρέπουν σε γήπεδα.

Το ποδόσφαιρο αποτελεί αδιαμφισβήτητα τρόπο άθλησης και διασκέδασης για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και φυσικά αποτελεί άλλο ένα μέσο που εκμεταλλεύεται η κυριαρχία για να μετατοπίζει το ενδιαφέρον και πολλές φορές να εκτονώνει την οργή μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, που υποφέρουν από την αυθαιρεσία κράτους και εξουσίας, σε αγώνες ποδοσφαίρου με το ένοχο κράτος να μένει στο απυρόβλητο. Έτσι το κράτος έχει καθιερώσει το ποδόσφαιρο, μαζί με το ευρύτερο πλέγμα του αθλητισμού σαν εμπορικό θέαμα, σε έναν ακόμα θεσμό που μαζί με τους υπόλοιπους εξουσιαστικούς θεσμούς εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, ανάλογα και με τις ευρύτερες κοινωνικές εξελίξεις που διαδραματίζονται και με στόχο την χειραγώγηση και τον αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από τα ουσιώδη κοινωνικά προβλήματα.

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΜΑΓΙΚΟ» ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΑΛΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ…

Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα παραλείφθηκαν για το περίφημο νέο σποτάκι που έδωσε στην δημοσιότητα το προπαγανδιστικό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου. Επειδή, όμως, ένα τόσο σοβαρό γεγονός, (δεν αστειευόμαστε), όπως και κάθε παρόμοιο σοβαρό γεγονός, αναμφισβήτητης εμβέλειας γεννάει, σαν τις κότες, συνεχώς νέα ερωτήματα, φιλοσοφικού και άλλου περιεχομένου, είμαστε αναγκασμένοι ή μάλλον (γιατί να μασάμε τα λόγια μας;) έχουμε το καθήκον να εμβαθύνουμε ολοένα και περισσότερο στις αιτίες, τα αποτελέσματα, τα επιγενόμενα, αλλά και τα επιφαινόμενα, που συγκρούονται και αλληλοδιαδέχονται μεταξύ τους χωρίς καν να το γνωρίζουν!!! Πρώτα απ’ όλα, ας περιγράψουμε ειδικά για εκείνους τους ασεβείς, αλλά και αγνώμονες, που δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν, που αγνοούν μ’ άλλα λόγια την πραγματικότητα, το περιεχόμενό του. Τους καλούμε να συνέλθουν πριν να είναι αργά. Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί. Ρωτήσαμε, μάθαμε, απορήσαμε, και τελικά απογοητευτήκαμε από την τόση αδιαφορία… Μια αδιαφορία, που δίχως άλλο καλλιεργείται από τους γνωστούς μαύρους κύκλους, της κατάμαυρης νεοφιλελεύθερης αντίδρασης των πιο σκοτεινών κύκλων της συντηρητικής ντόπιας και ξένης νομενκλατούρας (go home, κυρά Μέρκελ…), που φθονούν την πρώτα φορά αριστερά κυβέρνηση.

Η ΤΟΞΙΚΟΕΞΑΡΤΗΣΗ, Ο ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΩΣ ΑΝΙΑΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας
διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο.
Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική. Αλμπέρ Καμύ

[…] Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές εξ αρχής, ότι δεν είναι στις προθέσεις μας να εισέρθουμε στο επιστημονικό πεδίο όπου χρησιμοποιώντας ιατρικά εργαλεία και μεθόδους ανάλυσης να υποστηρίξουμε αν η τοξικοεξάρτηση είναι, ή όχι ανίατη νόσος του εγκεφάλου. Ο κυριότερος λόγος είναι, πως μία τέτοια προσέγγιση –εξειδικευμένη– διέπεται από κάποια χρησιμότητα όταν επιχειρεί να στηρίξει την απόφαση του εξαρτημένου για χορήγηση βοήθειας για την απεξάρτησή του, ενός και μόνο προσώπου τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο συμπεριλαμβανομένης της διαφορετικότητάς του. Από τη στιγμή, που μια τέτοια προσέγγιση ιατρικού χαρακτήρα αποκτά καθολικό μοντέλο ερμηνείας, μιας πολυαιτιακής κατάστασης και ενός συνόλου ανθρώπων που την υφίστανται ή την πλαισιώνουν, πραγματοποιείται η επιβολή της θέλησης του ισχυρού.

Οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο: πρώτον η τοξικοεξάρτηση είναι ένα πολυπαραγοντικό φαινόμενο με δεδομένες τις κοινωνικές προεκτάσεις όσων αφορά τη στιγμή που εγκαθίσταται και εκδηλώνεται σε κάποιο άτομο και δεν μπορεί να χωρά σε αυτό το γεγονός μια μονοδιάστατη εξήγηση που χρησιμοποιεί ως αφετηρία μια ιατρική αιτιολόγηση για μια συνολική ερμηνεία και δεύτερον διότι η αλληλοδιαπλοκή των συμφερόντων και τα ωφέλει της κυριαρχίας υλοποιούνται και πραγματώνονται σε πολλά επίπεδα με κύριο την εδραίωση, τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της εξουσίας της. Ταυτοχρόνως με τη μέθοδο αυτή –ιατρικοποίηση– απομακρύνεται η κύρια στόχευση με σκοπό την καταστροφή, αυτού που εμείς προσδιορίζουμε ως γενεσιουργό παράγοντα κάθε είδους εξάρτησης και αφαίρεσης της ελευθερίας, δηλαδή το κράτος. Θεωρούμε σημαντικό να καταγράψουμε πτυχές της ιστορικής διαδρομής όπου τα αίτια κοινωνικών αντιθέσεων προσδιορίστηκαν ότι πηγάζουν από την ψυχική πάθηση των ανθρώπων και πάνω σε αυτή την πρακτική και θεώρηση να αναπτύξουμε την άποψή μας.

Κοινωνική Κατάρρευση: Εξουσία, Απληστία και Αφαίμαξη της Φύσης (Mέρος Β΄)

Είδαμε προηγουμένως, ορισμένα παραδείγματα κοινωνιών που υπέστησαν «κατάρρευση», με σημαντικότερο εκείνο της Νήσου του Πάσχα. Είδαμε τις συνέπειες τόσο των περιβαλλοντικών επιπτώσεων από τις αποφάσεις των ανθρώπων που λειτουργούν μέσα σε ιεραρχικά σχήματα, όσο και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εξουσιαστών. Έναν ανταγωνισμό που δημιουργούσε μια μεγαλομανία και υπερβολή, οι οποίες εν τέλει λειτούργησαν αυτοκαταστροφικά και για τις ελίτ. Τα παραδείγματα κοινωνιών ή κοινοτήτων που κατέρρευσαν ασφαλώς και δεν είναι λίγα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνική ιστορία, όμως τα συγκεκριμένα που παρουσιάζονται σε αυτή την ενότητα εμφανίζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον λόγω της πληθυσμιακής πυκνότητας τους και της πολιτισμικής τους «ανάπτυξης».

Στον ελλαδικό χώρο δεν είναι, επίσης, λίγα τα παραδείγματα κοινοτήτων που κατέρρευσαν, όπως εκείνων που ερήμωναν ή καταστρέφονταν από τις αποφάσεις και τις πρακτικές βιομηχανιών. Είτε μέσω της ρύπανσης που επέφεραν στο φυσικό περιβάλλον είτε μέσω της απόλυτης σχέσης εξάρτησης κατοίκου-εταιρείας. Θα αναφέρουμε ένα απλό αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Ένας από τους μεγαλύτερους βιομήχανους στον ελλαδικό χώρο για δεκαετίες ήταν ο Μ. Σκαλιστήρης που δραστηριοποιείτο στην εξόρυξη μεταλλευμάτων. Ολόκληρα χωριά της Κύμης ερήμωσαν κατά τη δεκαετία του ’60 όταν η εταιρεία αποφάσισε να κλείσει τις εξορύξεις στην Εύβοια και να μεταφέρει ή να ενισχύσει τις δραστηριότητες της σε άλλα μέρη όπως Δομοκός, Ελευσίνα, Έβρος, Μαντούδι κλπ.

Κοινωνική Κατάρρευση: Εξουσία, Απληστία και Αφαίμαξη της Φύσης (Μέρος Α΄)

Με τον σχεδιασμό που έχουν, από κοινού, χαράξει οι πολιτικές εξουσίες εξωτερικού και εσωτερικού και την αλλαγή όλων εκείνων των θεμάτων που τους φάνταζαν «κακώς κείμενα», επήλθε η μεταβολή και η ανατροπή των λεγόμενων «κεκτημένων» –αλήθεια, υπάρχουν ποτέ κεκτημένα σε ένα εξουσιαστικό περιβάλλον;– και ορισμένων κοινωνικών δομών που ταράσσουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων. Ασφαλώς και δεν είναι η πρώτη φορά που στη σύγχρονη πολιτική και οικονομική ιστορία συμβαίνει κάτι τέτοιο, με ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αλλαγών εκείνων που πραγματοποιήθηκαν επί Θάτσερ στη Μ. Βρετανία. Η διαφαινόμενη ή για άλλους συντελούμενη κοινωνική κατάρρευση οδηγεί αρκετούς στην ενίσχυση της εκλογικής συμμετοχής, όχι τόσο ως έκφραση μιας κυβερνητικής αποδοκιμασίας, όσο ως τροχοπέδη στην εφαρμογή των μνημονίων σε μια κοινωνία που εμφανίζει σημάδια αποδόμησης. Είναι ουσιαστικά μια συντηρητική, κατά βάση, στάση όπου διαφαίνονται τα χαρακτηριστικά της επιβίωσης και της διατήρησης. Πράγματι, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, έχουν τη δυνατότητα να «μην αφήσουν τίποτα όρθιο» και να κατασπαράξουν τα πάντα. Όπως και το να σχεδιάζουν τα γεωστρατηγικά τους σενάρια με μεγαλύτερη άνεση απ’ ότι παλαιότερα που οι πόλοι εξουσίας ήταν περισσότεροι του ενός.