ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΧΙΤΖΡΑ

Από την αξιοπρέπεια στο δρόμο της ταπείνωσης…

«…χιτζρά*, μια ακέφαλη πορεία χιλιάδων ταλαιπωρημένων και πανικόβλητων χωρικών, με τους μπόγους τους να λύνονται στην άκρη του δρόμου, οικογένειες με σκορπισμένα τα μέλη τους, γέρους να πεθαίνουν απ’ την εξάντληση, παιδιά να κουβαλάνε μικρότερα παιδιά, μωρά να πεθαίνουν από αφυδάτωση. Όσοι γλίτωσαν, θυμούνται πως έτρωγαν γρασίδι κι έπιναν απ’ τα ίδια τους τα ούρα (ήταν κατακαλόκαιρο όταν έφυγαν οι περισσότεροι τους)…»

Οι Παλαιστίνιοι μετά τις τρομο-κρατικές επιχειρήσεις και τις κτηνωδίες των Ισραηλινών το 1948 χωρίζονται σε τρεις κυρίως ομάδες.

Η πρώτη περιλαμβάνει 60.000 που παρέμειναν στα τρία τέταρτα της Παλαιστίνης που έλεγχε πλέον το Ισραήλ και ονομάστηκαν «αραβική μειονότητα» του Ισραήλ, ενώ εφοδιάστηκαν με ειδικές ταυτότητες.

Η δεύτερη περιλαμβάνει 1.000.000 ανθρώπους που παρέμειναν ή μετακινήθηκαν σε εκείνα τα τμήματα της Παλαιστίνης, που δεν τέθηκαν υπό τον έλεγχο του ισραηλινού κράτους παρά μόνο με τον πόλεμο του 1967. Ονομάστηκαν «Λωρίδα της Γάζας» (που φυσικά δεν είχε καμία σχέση με τη προπολεμική Γάζα) και «Δυτική Όχθη», την οποία αποτελούσαν η Ναμπλούς και Ραμαλάχ, μαζί με μεγάλα τμήματα του Τζενίν, του Τουλκάρμ, και της Ιερουσαλήμ. Έτσι στην Γάζα σ’ έναν πληθυσμό 80.000 κατοίκων προστέθηκαν 200.000 πρόσφυγες, ενώ στην Δυτική Όχθη 360.000 πρόσφυγες ενώθηκαν με τους 425.000 κατοίκους της περιοχής.

Η τρίτη περιλαμβάνει τους περίπου 300.000 ανθρώπους που κατέφυγαν στον Λίβανο (104.000) στην Υπεριορδανία (110.000) και στην Συρία (82.000). Επίσης, και τους περίπου 12.000 που έφθασαν ακόμα πιο μακριά: στο Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Σαουδική Αραβία, αλλά και στο Λονδίνο (πρόκειται γι’ αυτούς που είχαν εργαστεί στο κρατικό μηχανισμό στην διάρκεια της βρετανικής κατοχής και είχαν βρετανικά διαβατήρια).

ΤΣΕΤΣΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΤΣΕΝΟΙ (Μέρος B΄)

(Μια μικρή ιστορία για τη γενοκτονία που συνεχίζεται…)

Η ΕΞΟΡΙΑ ΣΑΝ ΕΠΙΜΑΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όπως γίνεται στο μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, τα έθνη και οι εθνοτικές ομάδες του Καυκάσου έχουν ανταγωνιστικές εθνο-κρατικές ιστορίες. Ο Ρωσικός πληθυσμός του Βορείου Καυκάσου ακόμα χαρακτηρίζεται από την τάση να βλέπει τους Τσετσένους σαν προδότες της σοβιετικής γης (izmeniky rodiny) κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι, οι κατηγορίες ενάντια σ’ αυτόν τον λαό για μαζική προδοσία εναντίον της ΕΣΣΔ κατά την διάρκεια της ναζιστικής εισβολής, ευσταθούν.

Με επίσημη απόφαση ανακοινώθηκε η κατάργηση της Τσετσένο-Ινγκουσέτικης ΑSSR (=Αυτόνομης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της γειτονικής Κριμαϊκής) και αναφέρονταν οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση για εξορία του πληθυσμού: «Κατά την διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όταν ο λαός της ΕΣΣΔ υπερασπίστηκε με ηρωισμό την τιμή και την ανεξαρτησία της γης των προγονών τους, με τον αγώνα ενάντια στους Γερμανούς-φασίστες εισβολείς, πολλοί Τσετσένοι και πολλοί Τάταροι της Κριμαίας, με πρόσκληση των Γερμανών, συμμετείχαν σε εθελοντικές ομάδες που οργανώθηκαν από τους Γερμανούς και μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα πήραν μέρος στον ένοπλο αγώνα ενάντια στις ομάδες του κόκκινου στρατού… Ενώ η κυρία μάζα του πληθυσμού των Τσετσένων, Ινγκουσέτιων και πολιτών της Κριμαίας, δεν πήραν μέρος στην αντίσταση ενάντια στους καταπατητές της πάτριας γης».

Το κολαστήρι της Μακρονήσου

Το βίντεο αυτό, προβλήθηκε στο αναρχικό διήμερο του Πολυτεχνείου, που διοργανώνεται από την Αναρχική Αρχειοθήκη, στις 16 Νοεμβρίου 2008

Μακρόνησος, 60 χρόνια μετά

… Από τις σφαγές στο Μελιγαλά, στην Ούλεν και στα στρατόπεδα «αναμόρφωσης», στην εμπέδωση της εθνικής συμφιλίωσης ως την «κοινωνική συναίνεση» στις μέρες μας.

https://vimeo.com/channels/anarchypress/8614276

Εξήντα χρόνια πριν, στις 29 Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1948 συντελείται ένα ομαδικό έγκλημα σε βάρος των σκαπανέων του Α΄ τάγματος. Ο επίσημος απολογισμός είναι 17 νεκροί και 61 τραυματίες, ενώ από τη φρουρά του στρατοπέδου υπάρχουν τέσσερις τραυματίες από πέτρες. Προσωπικές μαρτυρίες ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε περισσότερους από 200.

Είναι ένα σημαντικό επεισόδιο στο τρομακτικό στρατόπεδο αναμόρφωσης, που τέθηκε σε λειτουργία το Μάη του1947 (Μετά την απόφαση του ΓΕΣ της 3 Απριλίου 1947). Σημαντικό γεγονός αλλά όχι και καθοριστικό.

Κι όμως, οι σημερινοί συνέταιροι στο μεγάλο εξουσιαστικό πανηγύρι στο οποίο έχουν επιδοθεί εδώ και δεκαετίες το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να εξοπλίζουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο τους με όπλα, που κατασκευάζουν ψεύτικες συνειδήσεις.

Εκτοπίσεις και εξοντώσεις πληθυσμών μετά την αντιφασιστική «νίκη»

Στις 12 Οκτωβρίου 1944 στη Μόσχα υπογράφονταν η συμφωνία ανάμεσα σε Τσωρτσιλ και Στάλιν και καθόριζε τις σφαίρες  επιρροής των κυρίαρχων.
Η εκτόπιση των ανθρώπων και η εξόντωση τους συνεχίστηκε και μετά την «νίκη¨ των συμμάχων…

Από τον Νοέμβρη του 1944 από την Ουγγαρία άρχισαν οι βίαιες μετατοπίσεις προς την σοβιετική ένωση, αν και ήταν τεράστιας κλίμακας δεν αναγνωρίζονται από το Ούγγρικο κράτος, όπως αντίστοιχα έχει πράξει για την εξόντωση των Εβραίων και των Τσιγγάνων της Ουγγαρίας από τους Ναζί. Συνολικά εκτοπίστηκαν 600.000 Ούγγροι.

Βενεζουέλα: συμπόρευση με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία. To λάθος του να είσαι ο Λούσμπι Πορτίγιο

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Λουσμπι Πορτίγιο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ζούλια (στο Μαρακάιμπο) της Βενεζουέλας, περιβαλλοντικός ακτιβιστής, αλληλέγγυος στο κίνημα των ιθαγενών, κρύβεται για να προστατεύσει τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά του.