Ασκήσεις Ενσωμάτωσης της Κινηματικής Εξουσίας ή αλλιώς Δύσκολοι καιροί για «πρίγκηπες»

Συχνά διαπιστώσεις, που εκκινούν από κινηματικές αφετηρίες, αποδεικνύονται απλουστευτικές με αποτέλεσμα την αδυναμία συμβολής, έστω και στο ελάχιστο, στην κατανόηση τόσο της κοινωνικής πραγματικότητας ευρύτερα, όσο και των εμποδίων, που φράζουν αποτελεσματικά, δυστυχώς, τους απελευθερωτικούς δρόμους.

Χειρότερα όμως, ή μάλλον πιο επώδυνα, αποδεικνύονται τα αποτέλεσμα εκείνων των διαπιστώσεων ή και προταγμάτων, που επιλέγονται αποκλειστικά λόγω της κινηματικής εντρύφησης στην πολιτική και συνειδητά κινούνται στην κατεύθυνση της απόκρυψης της πραγματικότητας. Οι λογικές αυτές εμφανίζονται και καλλιεργούνται σε διάφορες συνθήκες είτε κινηματικής ευμάρειας, είτε κινηματικής κάμψης, για διαφορετικούς λόγους, αλλά απολύτως αλληλοεξαρτώμενους.

«Η ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΓΚΕΤΤΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΑΒΑΤΟ» ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ…

«Το γκέττο αποτελεί μια μηχανή πολιτισμικής καύσης, που πετυχαίνει τη σύντηξη των διακρίσεων ανάμεσα στα μέλη της περιχαρακωμένης ομάδας και ανεφοδιάζει τη συλλογική υπερηφάνεια ακόμη και αν κατοχυρώνει το στιγματισμό, που περιίπταται πάνω της». Loic Wacquant (Απόβλητοι των Πόλεων)

«Οι αμαρτωλοί θα πάνε στο άσυλο, με τσεκούρια και με φωτιά θα σπάσουν και θα κάψουν τις πύλες του· και θα πάρουν τους δίκαιους και θα τους κάψουν στο κέντρο της πόλης». Σαβοναρόλα, Κήρυγμα του 1491

O N. Άσιμος έξω από την κατάληψη της οδού Βαλτετσίου

Η προέλευση του όρου «γκέττο» αναζητήθηκε εκτός των άλλων στην ονομασία μιας περιοχής στη συνοικία Cannaregio της Βενετίας, όπου κατά τον 16ο αιώνα, οι Βενετοί υποχρέωσαν τους Εβραίους να διαμείνουν. Μια περιοχή περιτοιχισμένη με πύλες τις οποίες, όταν νύχτωνε, έκλειναν οι φύλακες, που έλεγχαν την είσοδο και την έξοδο, για να μην κυκλοφορούν οι Εβραίοι ανάμεσα στους Βενετούς.

Σύμφωνα, πάντως, με τον καθηγητή κοινωνιολογίας Loic Wacquant ο όρος δηλώνει επίσης «ένα οριοθετημένο αστικό τμήμα, στο οποίο ισχύουν θεσμοί και ένα σύνολο αντιλήψεων και προτύπων, που αφορούν διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού».

Σε μια ενδιαφέρουσα διάλεξή του στην Σχολή Αρχιτεκτονικής του Yale στις 27 Μαρτίου 2009, ο Loic Wacquant μεταξύ άλλων τόνισε ότι «εδώ και τριάντα χρόνια, πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν ανακοινώσει ότι το ‘‘γκέττο’’ έχει φτάσει στη Γαλλία κι έχουν καταγγείλει, με τρομαχτικούς όρους, την υποτιθέμενη «αμερικανοποίηση» της πόλης. Στην πραγματικότητα, όμως οι κάτοικοι των banlieues παραμένουν βαθιά διχασμένοι ως προς την τάξη, την εθνικότητα, την εθνότητα (μέσα στην εθνικότητα), την ηλικία, και τη γενιά».

Ρήσεις περισπούδαστων θεραπαινίδων

For too long we have been a passively tolerant society, saying to our citizens: as long as you obey the law, we will leave you alone. [Για πολύ καιρό υπήρξαμε μια παθητικά ανεκτική κοινωνία, λέγοντας στους πολίτες μας: για όσο υπακούτε στο νόμο, θα σας αφήνουμε στην ησυχία σας]. David Cameron, πρωθυπουργός της Βρετανίας

Εκπληκτική δήλωση. Όχι τόσο για την πρωτοτυπία της, όσο για την αμεσότητά της.

Οι Διωγμοί των Τσιγγάνων ως αντικατοπτρισμός των προσπαθειών Ενσωμάτωσης

Οι πρόσφατες δηλώσεις του γάλλου πρωθυπουργού Σαρκοζί και οι μετέπειτα απελάσεις χιλιάδων ρομ στις χώρες καταγωγής τους, κυρίως σε Ρουμανία και Βουλγαρία, συνεχίζουν την μακρόχρονη ιστορία διώξεων και καταστολής που υφίστανται από την κάθε κρατική εξουσία οι λεγόμενες «μειονοτικές» ομάδες. «Δεν πρέπει να μείνει ούτε ένας καταυλισμός τσιγγάνων στο γαλλικό έδαφος!», δήλωσε ο ίδιος άνθρωπος που είχε αποκαλέσει «αποβράσματα» όσους εξεγείρονταν για τη δολοφονία δύο νεαρών παιδιών πριν από χρόνια στα παρισινά γκέτο.

ΤΙ ΘΕΛΟΥΝΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕ;

«We need global governance. Global financial governance and we need it fast!» (Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα!) [Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου, από το βήμα του συνεδρίου του Economist στις 29 Απριλίου 2010].¹

Τάδε έφη λοιπόν ο Giorgos (στη μητρική του γλώσσα) λίγες μέρες πριν υπογραφεί το μνημόνιο με το ΔΝΤ. Και αν αυτός μοιάζει περισσότερο με παπαγαλάκι που ψελλίζει το μάθημά του, κάποιος άλλος κυρίαρχος (σε καλύτερη θέση από τον ίδιο) μας το είχε κάνει περισσότερο λιανά, λίγους μήνες πριν. Τον Ιούλιο του 2009 στη συνάντηση του G8 στην Ιταλία, ο πρόεδρος της Ρωσίας, Μεντβέντεφ, παρουσίασε στους δημοσιογράφους ένα υπόδειγμα νομίσματος ως υπερεθνικού παγκόσμιου νομίσματος που σκοπός του θα ήταν να υποκαταστήσει το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. «Εδώ είναι», είπε ο Μεντβέντεφ, «μπορείτε να το δείτε και να το αγγίξετε».²

Σήμερα καθημερινά ακούμε για την «κρίση του ευρώ» και τη συνεχή του πτώση έναντι του δολλαρίου που τείνει σταδιακά να καταστήσει (και μάλλον θα καταστήσει) την Ευρωζώνη παρελθόν. Η εύκολη ανάγνωση αυτής της εξέλιξης παραπέμπει συνήθως σε πόλεμο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (αχ αυτός ο αντι-αμερικανισμός των φιλο-ευρωπαϊστών!). Αυτό που δεν ακούμε είναι πως ταυτόχρονα πληθαίνουν οι αναφορές που θεωρούν και το δολάριο «τελειωμένη υπόθεση» καθώς, παγκοσμίως, οι κυβερνήσεις (πρωτοστατούσης της Κίνας, μέχρι πρότινος πρώτου πιστωτή των ΗΠΑ αλλά όχι πλέον) ξεφορτώνονται δολάρια. Και επί πλέον αυξάνουν τα αποθέματά τους σε SDRs (Special Drawing Rights) που ουσιαστικά είναι αποθεματικό νόμισμα (όχι σε υλική μορφή) του ΔΝΤ.³