«Πρώτον, οι τακτικές επικράτησης δεν είναι από τη φύση τους καταστρεπτικές ή απειλητικές. Αντίθετα, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται αυτές οι τακτικές είναι που τις καθιστά επιβλαβείς. Για παράδειγμα, παρ(’) όλο που οι απειλές (δηλαδή η προσπάθεια των Εμπλεκόμενου να επιβάλλει τη θέλησή του δηλώνοντας την πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει ενδεχομένως ακόμα και βίαια μέσα) θεωρούνται εργαλεία καταστροφής ή εχθρότητας, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για να υποδηλώσουν την απροθυμία ή την αδυναμία του Εμπλεκομένου να υποχωρήσει πέρα από ένα κρίσιμο σημείο σε μια ρύθμιση συνεργασίας. Παρόμοια, οι αμετάκλητες δεσμεύσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο για να επιβάλλουν την θέληση του Εμπλεκομένου στον Άλλο, αλλά και για να υποδηλώσουν την αποφασιστικότητα του Εμπλεκόμενου να διατηρήσει τη σχέση, ακόμα και υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες. Με λίγα λόγια, οι τακτικές επικράτησης χρησιμοποιούνται συχνά και για την προώθηση της συνεργασίας». (Η διευθέτηση της κοινωνικής σύγκρουσης, Τζέφρεϋ Ρούμπιν-Ντην Προύιτ, Σουνγκ Χη Κιμ)
«Αν η Ελλάδα θέλει να πληρώσει το τίμημα, ας έρθει να μας αντιμετωπίσει. Αν δεν έχουν το θάρρος να το πράξουν, θα πρέπει να μείνουν μακριά από τον δρόμο μας […] (η Ελλάδα είναι) ανάξια απέναντι στη βυζαντινή κληρονομιά», […] αρνείται να πάρει μαθήματα από την ιστορία και δρα ως ψεύτικος τραμπούκος στη Μεσόγειο […] Η Τουρκία θα πάρει όσα δικαιούται στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα, δεν θα κάνουμε καμία υποχώρηση. Καλούμε τους συνομιλητές μας να μείνουν μακριά από λάθη, που θα τους προκαλέσουν καταστροφή. Δεν θα συμβιβαστούμε σε αυτά που είναι δικά μας… Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε οτιδήποτε είναι απαραίτητο». (Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Απόσπασμα της ομιλίας του στην 949ηεπέτειο της μάχης του Μαντζικέρτ.)
Στον κόσμο της κυριαρχίας είναι γνωστό ότι εκείνοι που απειλούν, στις περισσότερες των περιπτώσεων, θεωρούνται πιο ισχυροί και με μεγαλύτερη ικανότητα ελέγχου από εκείνους που υπόσχονται. Επίσης, θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι οι ισχυρότεροι απειλούν, γιατί πολύ απλά οι απειλές γι’ αυτούς είναι αποτελεσματικότερες από τις υποσχέσεις. Άλλωστε, ακόμα και αν ανακαλέσουν στα λόγια ή στις πράξεις τις απειλές, μπορούν, εξ ίσου, να βγουν ωφελημένοι, εμφανιζόμενοι ως διαλλακτικοί και έτοιμοι να υπηρετήσουν την «αποκλιμάκωση», που εμφανίζονται να αναζητούν οι κάθε λογής περιβόητοι μεσολαβητές.
Οι απειλές όμως, επίσης, εκτοξεύονται για να θεμελιώσουν αμετάκλητες δεσμεύσεις, μ’ άλλα λόγια, να θέσουν ήδη κεκτημένα σ’ ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων, αλλά και να κινητοποιήσουν κρυφά ή φανερά περισσότερους εμπλεκόμενους. Μην ξεχνάμε ότι ο όρος «κλιμάκωση» χρησιμοποιείται είτε για να καταδειχθεί ότι ένα εμπλεκόμενο μέρος αυξάνει την ένταση χρησιμοποιώντας σκληρότερες πρακτικές για να πιέσει, είτε ότι αυξάνεται συνολικά η ένταση μιας αντιπαράθεσης, που αφορά περισσότερους εμπλεκόμενους από αυτούς που εμφανίζονται ως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Συνέχεια
