Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ευτυχίας

Μια νύχτα σαν αυτή με κάποιο τρόπο/ αφάνταστο, θ’ ακούσεις τη φωνή μου,
που κοινωνούσε της διακαινησίμου/ αγάπης μου γλυκόπικρο τον κόπο.
Και ίσως αγάπησες και μένα,/τη λυπημένη σάρκα της φωνής,
που σε αγάπησε όσο κανείς/ και ξόδεψε τα ήδη ξοδεμένα
–και αναρίθμητα– από την αρχή./ Το ξέρω, δεν χωράει μαυσωλείο
εκεί όπου ακόμα κυριαρχεί
ο πόνος της σαρκός ούτε βιβλίο·/ απόψε που είναι νύχτα και βροχή,
στης σάρκας σου τη μνήμη καταλύω.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, Προοίμιο (Μια υπόθεση ευδαιμονίας)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την ευτυχία. Η πολιτική θεωρία, μάλιστα, απ’ τα χρόνια του Αριστοτέλη, την ανήγαγε σε ύψιστο στόχο. Η ευδαιμονία των πόλεων και των πολιτών, των επίλεκτων κατοίκων. Κι η Ευρώπη αιώνες ασχολείται με τις πολιτικές οδούς που οδηγούν στην ευτυχία. Όνειρο κάθε δυτικού είναι το κυνήγι της. Μα, θα αναρωτηθεί κάποιος, όλοι δεν την αναζητούν; Τι πιο ωραίο και φυσιολογικό να την αναζητά κάποιος; Τι πιο ανθρώπινο; Είναι, όμως, πάντα η ευτυχία το ζητούμενο σε όλους τους ανθρώπους; Και τι σημαίνει; Ποιους κόσμους αντανακλά; Και ποιες διαστάσεις έχει πάρει σήμερα στον αιώνα των διαθλώμενων μοναξιών;

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η ευτυχία έχει μια αυταξία, δεν χρειάζεται να έχει σκοπό, ίσως είναι κι η ίδια ο σκοπός. Θεωρείται, μάλιστα, σημαντικό το ότι δεν έχει σχετική αξία, αλλά απόλυτη, δεν είναι πολύτιμη σε σύγκριση με άλλα, όπως τα χρήματα, εκφράζει πολλές φορές το απόλυτο σε τέτοιο βαθμό, που μοιάζει άπιαστη. Μοιάζει με μια κατάσταση, όπου υποτίθεται ότι φτάνουν κάποιοι τυχεροί, που την αξίζουν. Κι οι ευτυχισμένοι είναι κι οι εκλεκτοί αυτού του κόσμου, ενώ οι άλλοι απλώς τους ζηλεύουν.

Η «ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ» ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑΙΪΚΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ Η ΦΑΙΔΡΗ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ…

Επαίσχυντο το τέλος ή είμαστε ακόμη στην «αρχή»;

«Τι είναι αυτά που είπε ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Βαρουφάκης στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε στο Λουξεμβούργο το βράδυ της Πέμπτης, αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης της Ευρωομάδας και τα οποία σχεδόν «εξαφανίστηκαν» από τα μέσα ενημέρωσης στη συνέχεια;» αναρωτιέται σε άρθρο του στην Εφημερίδα Πριν της Κυριακής (21/6) με τίτλο Επαίσχυντο το τέλος ο Γιώργος Δελαστίκ.

Και εξηγεί στην συνέχεια:

Ο Τσίπρας, ο Zizek και η αβάσταχτη ελαφρότητα της «αντιεξουσίας»!

Εκατόν ενενήκοντα και πέντε έλληνες και αλλοδαποί επώνυμοι συνιστούν Αλέξη Τσίπρα! Τι καθηγητές πανεπιστημίων, τι ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες, τι δημοσιογράφοι και πρώην πρασινοφρουροί (βλέπε αδερφές Κατσέλη)∙ απ’ όλα διαθέτει ο πολιτικός μπαξές. Ωστόσο, ένα όνομα ανάμεσα σε τόσα άλλα κάνει την διαφορά: Slavoj Zizek, καθηγητής της κριτικής θεωρίας, εκ της καστρόκτιστης Λιουμπλιάνα ορμώμενος. Ώπα… για μισό λεπτό! Μήπως, λέμε βρε αδερφέ, μήπως… είναι ο ίδιος Zizek, για τον οποίο έγραφαν και ξανάγραφαν οι «θεωρητικοί» του αναρχοκομμουνισμού και της κοινωνικής ληστείας (sic) ; Ο Zizek είπε το ’να, ο Zizek είπε τ’ άλλο και αφού το έγραψε αυτός δεν μπορεί έτσι θα ’ναι.