Αντιεκλογική μοτοπορεία: Παρασκευή 12 Μαΐου στις 19.00.
Σημείο εκκίνησης-Αρχαιολογικό Μουσείο (Πατησίων)
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Αντιεκλογική μοτοπορεία: Παρασκευή 12 Μαΐου στις 19.00.
Σημείο εκκίνησης-Αρχαιολογικό Μουσείο (Πατησίων)
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Οι συνθήκες εκλογικής εξαπάτησης για ακόμη μια φορά βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Πολλάκις τα κομματικά επιτελεία, μικρά και μεγάλα, προσπαθούν να οδηγήσουν στο εκλογικό παζάρι μεγαλύτερη πελατεία. Ορισμένες συνταγές έχουν σταθερή αποτελεσματικότητα διαχρονικά, όπως η όξυνση των αντιπαραθέσεων και διαφορών μεταξύ των κυρίαρχων κομμάτων, ώστε και οι «αδιάφοροι» να οδηγηθούν σε κάλπικες λύσεις «λιγότερο κακές». Μια ιστορική εκλογική αναμέτρηση, με πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στο κομμάτι της όξυνσης και του διχασμού, αποτελεί αναμφισβήτητα εκείνη του 1920. Είναι η ιστορική περίοδος που έχει χαρακτηριστεί ως «εθνικός διχασμός» μεταξύ βενιζελικών και μοναρχικών πολιτικών δυνάμεων (1915-1922), είναι τότε που το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε χωριστεί σε παλαιά και νέα Ελλάδα, με νότιους και βόρειους, και δυο ξεχωριστές, για μια χρονική περίοδο, κρατικές οντότητες. Έχει ενδιαφέρον να δούμε, λοιπόν, ένα συγκεκριμένο μέρος αυτής της περιόδου και ειδικότερα λίγους μήνες πριν τις εκλογές του 1920.
Το Σαββάτο 6/5 στις 12.00, στην πλ. Ελευθερίας – μετρό Κορυδαλλού, πραγματοποιήθηκε η μικροφωνική-συγκέντρωση που είχε καλέσει ο συντονισμός αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στις εκλογές, με τη συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών.
Για δύο προϊόντα μπορούν να καυχηθούν οι Σέρρες, για την γνωστή μπουγάτσα και για τους Καραμανλήδες.
Έτσι, λοιπόν, που λέτε, «μετά από τρεις εβδομάδας αυτοσυγκράτησης και περισυλλογής, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής αποφάσισε, τελικώς, να είναι εκ νέου υποψήφιος στην πατρογονική περιφέρεια των Σερρών», διάβασαν οι αναγνώστες στις ηλεκτρονικές σελίδες των εφημερίδων.
Ουφ! Επιτέλους και ένα καλό νέο.
Η γνωστοποίηση του παράξενου συμβάντος έσπειρε την ανησυχία σ’ όλο τον κόσμο. Τι προμηνύεται; Μήπως είναι το τελικό «σημάδι», αναρωτήθηκαν πολλοί, για τα φοβερά μελλούμενα, για την οριστική «τιμωρία», που έρχεται μέσω μια νέας «πανδημίας», για την τρομερή «καταιγίδα», που πλησιάζει μέσω ενός φοβερού λιμού, για την «τελική κρίση», το απόλυτο «σκοτάδι», που θα φέρει για το ανθρώπινο γένος μια απόλυτη ενεργειακή «κρίση» ή ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα και έναν ολοκληρωτικό παγκόσμιο πόλεμο; Μήπως οι συνετοί άνθρωποι πρέπει άμεσα «να δεθούν στο κατάρτι», για να μην παρασυρθούν στην «άβυσσο»; Μήπως έρχεται μια μαζική παράκρουση του παγκόσμιου πληθυσμού με ανυπολόγιστες συνέπειες;
Περί τίνος τελικά πρόκειται;