ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟ (Α ΜΕΡΟΣ)

«Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου,
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα».
Μιχάλης Κατσαρός, Όταν (1978)

«Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι από όλα όσα χάθηκαν στο νησί εξαφανίστηκε πρώτο. “Τα παλιά χρόνια, πριν γεννηθείς, υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εδώ”, μου έλεγε συχνά η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί. “Διαφανή πράγματα, ευωδιαστά πράγματα… παλλόμενα, λαμπερά… υπέροχα πράγματα που δεν μπορείς καν να τα φανταστείς. Είναι κρίμα να ζουν άνθρωποι, που δεν μπόρεσαν να φυλάξουν τέτοια θαυμάσια πράγματα στην καρδιά και στο μυαλό τους… Συνεχίζουν να εξαφανίζονται πράγματα, το ένα μετά το άλλο.
Δεν θα αργήσει να συμβεί ξανά… θα το δεις
και η ίδια. Κάτι θα εξαφανιστεί από τη ζωή σου”
“Είναι τρομακτικό;” τη ρώτησα… “Όχι, μην ανησυχείς. Δεν πονάει και δεν θα νιώσεις ιδιαίτερη θλίψη.
Ένα πρωί απλώς θα ξυπνήσεις και κάτι θα έχει τελειώσει πριν καν το συνειδητοποιήσεις.».
Γιόκο Ογκάουα, Η αστυνομία της μνήμης.

«Όταν γεννήθηκα, δεν θυμάμαι να υπόγραψα κανένα χαρτί…»

Στη μνήμη του Γιώργου Μπαλάνου

Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλη του ’44 και άνηκε σε εκείνη την «προνομιούχο» γενιά που ήταν υποχρεωμένη να αποστηθίζει τόμους ολόκληρους εν μία νυκτί, εφ’ όσον αγαπούσε τη γνώση. Που χρήματα βλέπετε για αγορά βιβλίων. Όποιο έντυπο έπεφτε στα χέρια της, είτε από τις δημόσιες βιβλιοθήκες είτε από οικείους, «καταβροχθιζόταν» στη στιγμή. Υπήρξε αυθεντικά ελεύθερο πνεύμα, μια έννοια που αποτελεί πλέον είδος προς εξαφάνιση, καθώς έγινε πια της μόδας το να στρατεύεσαι, ωσάν το σκύβαλό, στη μία ή την άλλη ιδεολογία. Φοίτησε σε κάμποσα πανεπιστήμια, μα δεν πήρε κανένα πτυχίο, μιας και ήταν εκ φύσεως αλλεργικός στους τίτλους και τις φανταχτερές ρετσέτες. Μάλιστα, του δόθηκε υποτροφία στις ΗΠΑ από το ίδρυμα Fullbright, αλλά την απέρριψε δίχως πολλή σκέψη· δεν επέτρεπε σε κανέναν και τίποτα να τον φορμάρει. Αναζητούσε διαρκώς το πρωτότυπο, το απροσχημάτιστο, το ανυπόκριτο.

Συνέγραψε πάνω από είκοσι βιβλία με θέμα τη λογοτεχνία του φανταστικού, τις εσωτερικές κι εξωτερικές αναζητήσεις, τον εσωτερισμό, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, όπως και μετέφρασε πάνω από εκατό αντίστοιχου ενδιαφέροντος. Μέσω των μεταφράσεών του, γνωρίσαμε οι περισσότεροι τους Ισαάκ Ασίμοφ, Άρθουρ Κλαρκ, Χ.Φ. Λάβκραφτ, Ούρσουλα Λε Γκεν, Ρόμπερτ Χάουαρντ, Έλενα Μπλαβάτσκι, κ.ά. Αν και δεν το έκανε ποτέ ο ίδιος θέμα, υπήρξε πρωτοπόρος σε ουκ ολίγα γνωσιακά πεδία· θέλει αρετή και τόλμη να βουτάς σε αχαρτογράφητα νερά.

Εις Μνήμην (3)

Για τον αδελφό μας Γρηγόρη Θωμόπουλο που «έφυγε» πριν δύο χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου 2015.

«Ένα αντίο

«Σαν ν’ ακούς για πρώτη φορά τους ήχους από το μακρινό παρελθόν και από το μακρινό μέλλον να καθαρίζουν και να συνταιριάζονται. Αναρίθμητοι μουσικοί ξεπροβάλουν από τις ρωγμές του χρόνου. Μια απόκοσμη συμφωνία ερμηνειών καμπυλώνει τον χωροχρόνο και δεν ξέρεις αν είναι ένα εκστατικό πανηγύρι ή μια βουβή κηδεία. Είναι μια καταβόθρα που δύσκολα κοιτάζεις, αφού από μέσα της ξεπηδά σαν λάβα ο φόβος της απέραντης ευτυχίας, της άφθαρτης αιωνιότητας και της αβάσταχτης θλίψης της ματαιότητας και του θανάτου. Είναι ένας καταρράκτης που, βουτώντας μέσα του, δεν είσαι σίγουρος αν θα βρεις τα πτώματα όλων των προσφιλών σου προσώπων, σαν τα θύματα ομαδικής σφαγής κάποιας εξουσιαστικής θηριωδίας, ή πίσω απ’ τα κρύα χειμωνιάτικα νερά του υπάρχει μια απάτητη, ολάνθιστη ανοιξιάτικη κοιλάδα που φιλιέται με τα γέλια των παιδιών».

(Χαΐνης Αποστολάκης).

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (2)

Επί του Απόντος

Στη μνήμη του Γρηγόρη

Από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ποιες μέρες είναι οι καλύτερές τους;
Από τί ζουν οι άνθρωποι;
Πότε αγαπούν και κοιτάνε τη μέρα με μάτια ανοιχτά;

 

 

 

 

 

 

Οι γιορτές που καθυστερούν,
Οι αναμνήσεις που ακούγονται από τα βάθη
Μιας ανείπωτης στιγμής,
Εκείνες οι ηχηρές εικόνες
Που σκεπάζουν τη λεπτομέρεια.

Εγώ θα κρατήσω εκείνο το κόκκινο μπρύκι,
Ελπίζω να βρεθεί.
Εσύ να κρατήσεις την κεραία του ιντερνέτ
Ή το γκαζάκι του καφέ
Ή τα φακελάκια του τσαγιού.
Τη φωτογραφία στο μπάνιο;

Λες να την ξεχάσουμε εκεί;
Για να αναρωτηθεί κάποιος κάποτε
Για το όνομά του.
Για ποιο λόγο γράφτηκε σε τοίχο;
Ποιος να θυμάται;
Έχει σημασία το γιατί και το ποιος;
Πάντα θα έχει.

Οι απουσίες εμφανίζονται εκεί που δεν
τις παίρνεις
Στα σοβαρά.
Και κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους σαν πάταγος.
Όπως πέφτει ένα σώμα.
Όπως παρασύρεται μια νιφάδα χιονιού
Και μια στάχτη.

Αντίο λοιπόν,
Να μπορώ να το πω και να θυμάμαι
Ότι κάποτε υπήρξαμε όλοι.

Κι όταν θα ’σαι μια νιφάδα
Κι όταν θα’ μαι μια χούφτα αλάτι.

Αναστασία-Γιάννης

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (1)

Συμπληρώνονται δύο χρόνια αφ’ ότου ο αδελφός μας Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε». Όμως, ο σύντροφος εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας καθώς τίποτε δεν μπορεί να χαθεί, ιδιαίτερα όταν η παρουσία έχει αφήσει βαθειά αποτυπώματα. Στη μνήμη του Γρηγόρη, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε κείμενο από το υπ’ αριθμόν 157 φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας.

Εις το επανιδείν σύντροφε

Ο θάνατος είναι ο παγωμένος καθρέφτης της ζωής. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γι’ αυτόν, θέλουμε να πούμε τα πάντα. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε είτε να τον πενθήσουμε, να τον τραγουδήσουμε, να εκφράσουμε την απώλεια, πάντα μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε ζωντανοί. Βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη προς το παρόν. Όταν, ωστόσο, περάσουμε από την άλλη, δεν θα μπορούμε τίποτε να πούμε.

Γι’ αυτό, θα μιλήσουμε. Το θάνατο τον βιώνουμε μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Οι άλλοι, ξένοι και οικείοι, σύντροφοι κι απέναντί μας, μας δείχνουν πως για όλα υπάρχει ένα τέλος. Το τέλος έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όριά μας και δείχνει όσα δεν μπορέσαμε ή δεν μπορούμε πια. Είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Το πρώτο που κάνουμε είναι να το αρνηθούμε.