Οι αδιάκοπες προσλήψεις μπάτσων και τα κονδύλια στην αστυνομία φανερώνουν τον φόβο του κράτους μπροστά σε ενδεχόμενη κοινωνική έκρηξη

Όλο και ποιο συχνά ακούμε για νέες προσλήψεις μπάτσων ή για υπέρογκα κονδύλια που αφορούν την αστυνομία. Φαίνεται πως προτεραιότητα της κυβέρνησης, εν μέσω «υγειονομικής κρίσης», είναι η υγεία του κράτους και των κυβερνώντων και η περαιτέρω καταστολή όσων θα θελήσουν να διαμαρτυρηθούν για οτιδήποτε. Η πίεση που έχει ασκηθεί στην κοινωνία όλο αυτό τον καιρό με αφορμή τον κορωναϊό, δεν γίνεται και δεν υπάρχει περίπτωση να μην σκάσει και για το λόγο αυτό το κράτος προετοιμάζει τις άμυνες και συγχρόνως συνεχίζει την επίθεσή του. Για το 2021 ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης Γ. Τσουβάλας, ανέφερε ότι το υπουργείο έχει «ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, περίπου στα 23.000.000 ευρώ, για αγορά μηχανοκίνητου επιχειρησιακού εξοπλισμού». Μάλιστα, πρόσθεσε πως έχουν ικανοποιηθεί όλα τα αιτήματα αστυνομικών και των συνδικαλιστικών τους φορέων. Οι 1.000 μπάτσοι που προσλήφθηκαν αυτό το μήνα θα τοποθετηθούν σε 5 Πανεπιστήμια. Ο αριθμός είναι τεράστιος αναλογικά με τον αριθμό των 5 Πανεπιστημίων και επίσης στα συγκεκριμένα Πανεπιστήμια τα μέλη ΔΕΠ είναι περίπου στα 3.600. Αφού, λοιπόν, σύμφωνα με τα παραπάνω δεδομένα, οι μπάτσοι για την Κεραμέως είναι τόσο χρήσιμοι στα Πανεπιστήμια, ας τους βάλει να διδάξουν. Μέχρι και ο Κύρτσος εξανίσταται για τους μπάτσους στα Πανεπιστήμια. Βέβαια, ο ίδιος ζητάει έλεγχο τύπου Κίνας. Ξέρει ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει και πλέον δεν χρειάζονται τόσοι μπάτσοι για να ελέγξει ένα κράτος πολλές πληθυσμιακές ομάδες.

«Η ζωή ξυπνάει για δουλειά»

Ένα τραγούδι για την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν

Στις 17 Ιανουαρίου το 2013 ένας 27χρονος πακιστανός, ο Σαχζάτ Λουκμάν, δολοφονείται από δύο έλληνες ακροδεξιούς, με πολλές μαχαιριές στο σώμα του. Ο Λουκμάν είχε ξεκινήσει με το ποδήλατο από το Περιστέρι όπου έμενε, για να πάει στα Πετράλωνα όπου εργαζόταν σε λαϊκή αγορά. Στις 3.30 το πρωί, στην οδό Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα, οι δύο δολοφόνοι οδηγώντας μηχανάκι εντοπίζουν τον Λουκμάν επάνω στο ποδήλατο και τον σκοτώνουν. Λίγη ώρα αργότερα οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται στο Σύνταγμα έχοντας ακόμα επάνω τους τα ματωμένα μαχαίρια που δολοφόνησαν τον Λουκμάν. Το γεγονός αυτό δείχνει την σιγουριά ότι η δολοφονία που διέπραξαν θα περάσει απαρατήρητη, όπως όταν ένα αμάξι ξεκοιλιάζει ένα περιστέρι.

Ένας αθώος, ένας αδύναμος ένας φτωχός εργαζόμενος που είχε επιλέξει τον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης, δουλεύοντας στις λαϊκές αγορές και όχι τον εύκολο της πώλησης ναρκωτικών και της εμπλοκής με τις μαφίες των τσιγάρων, δολοφονείται από δύο μισάνθρωπους και μιάσματα που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ανώτερους, δυνατότερους και κυρίαρχους.

Δουλειές του λάκκου

(Μία θλιβερή ιστορία)

Κάθε πρωί σε βλέπω εκεί, στο πλάι του δρόμου όπου γίνονται εργασίες. Στέκεσαι δίπλα στους εργαζόμενους του δήμου που σκάβουν και εσύ κοιτάς.

Αν και πρωί, φοράς ένα γιλέκο που φωσφορίζει στο σκοτάδι· θέλω να προσπεράσω τους προφανείς λόγους και αναρωτιέμαι·

ασφάλεια στους δρόμους των σκοτεινών καιρών ή για να δηλώσεις την μοναδικότητά σου;

Άλλοτε κρατάς ένα χάρτινο ποτήρι καφέ και άλλοτε ένα κινητό τηλέφωνο, φορώντας γάντια μάλλινα και γυαλί ηλίου.

Με κρύα, ηλιοφάνειες και βροχές, εσύ είσαι εκεί· μέχρι να τελειώσει το ωράριο δουλειάς.

Δουλειά; Όχι ευχαριστώ! Αυτό σημαίνει: η ζωή είναι αλλού

Αλλά γιατί να μην κάνουμε τίποτα; Επειδή κάνουμε τόσα πολλά!

Σήμερα, ο κόσμος δεν έχει έλλειψη πραγμάτων. Αντ’ αυτού υπάρχει τέτοια αφθονία υλικών αγαθών που υπάρχει κίνδυνος να πνιγεί σ’ αυτά και γι’ αυτό μάλλον οι ιστορικοί του μέλλοντος θα βαφτίσουν την εποχή μας «τον καιρό των σκουπιδιών».

Το κάλεσμα για ανακάλυψη –και πάλι– του καθαρού αέρα είναι παραπάνω από επείγον.

Η αδράνεια είναι μια ριζοσπαστική θεραπεία για πολλές αρρώστιες που είναι συνηθισμένες στο μοντέρνο κόσμο: η τεράστια σπατάλη πόρων για την παραγωγή προϊόντων που είναι κυρίως άχρηστα, και ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός σαν υποκατάστατο της ευτυχίας, η αποξένωση και η εκμετάλλευση στη μισθωτή εργασία, η μόλυνση του περιβάλλοντος και ο παράλογος ακτιβισμός που δραπετεύει απ’ τον εαυτό του που μας κάνει διαρκώς να μην έχουμε χρόνο…

Η αδράνεια είναι ένα ισχυρό αντίδοτο σε όλα αυτά: είναι οικολογική, οικονομική και ικανοποιητική, ελεύθερος χρόνος για κοινωνικοποίηση και άνοιγμα χώρων για δημιουργικότητα.

Η δουλειά δεν είναι καλή για τον πλανήτη

Το 1992, το Συνέδριο της Γης στο Rio de Janeiro προσπάθησε να θάψει την οικολογία σαν πολιτικό κίνημα, θεωρώντας ότι οι διάφοροι τύποι μόλυνσης –τότε κεντρικό θέμα στην οικολογία, κυμαινόμενοι από τη βιομηχανική ρύπανση και την αγροτική ως την πυρηνική– θα επανα-απορροφούνταν, επειδή οι ΗΠΑ ανέλαβαν να ασχοληθούν μ’ αυτή. Μερικοί το πίστευαν. Έτσι, μαζί με κάποιους οικολόγους, που έσπευσαν από την αρχή το υιοθετούν, εγκατέλειψαν κάθε κριτική του συστήματος παραγωγής και έχουν ευθυγραμμιστεί με τις καπιταλιστικές οπτικές της προόδου, της ανάπτυξης της «πράσινης» καθαρής βιομηχανίας και των λογικών της γεωργίας. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2007, η διεθνής ομάδα ειδικών πάνω στην κλιματική αλλαγή και ο Αλ Γκορ (!) έλαβαν το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη, και από τότε η οικολογία έγινε πάλι στη μόδα…

Όμως, λίγα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή, πέρα από τη συνειδητοποίηση ότι το κλίμα ήταν σε κρίση και ότι το πρόβλημα τώρα ήταν να βγούμε απ’ αυτή την ανισορροπία. Ο Ammann [εννοεί προφανώς τον κλιματολόγο Caspar M. Ammann] συνέχισε να σφυροκοπά τους πολιτικούς, δημοσιογράφους, αναλυτές και επιστήμονες, τα μήντια, και ακόμα και συγκεκριμένους τραγουδιστές και ηθοποιούς. Οι πυλώνες της κοινωνίας, που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την οικολογική κρίση, δε θα έπρεπε να αμφισβητηθούν;

Ζάμπια: κινητοποιήσεις στα ορυχεία

Κάτοικοι του Chief Nkana στο Lufwanyama εξαγριωμένοι έκλεισαν προχθές όλους τους δρόμους που οδηγούν στα ορυχεία, μετά τη φήμη ότι πρόκειται να εργαστούν εκεί άτομα από άλλες πόλεις.

Δύο άτομα συνελήφθησαν για τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση, κατά την οποία στήθηκαν φλεγόμενα οδοφράγματα.

Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται επίσης ότι δεν έχουν κανένα όφελος από την εκμετάλλευση των τοπικών πλουτοπαραγωγικών πόρων.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Ήθελε καμιά ώρα ακόμα για να ξημερώσει, μα η μέρα κιόλας άρχιζε. Εδώ δεν χτυπούσε ξυπνητήρι, δεν λαλούσαν κοκόρια. Κάτι τέτοια πράγματα έμοιαζαν τόσο μακρινά, που έφτανα ν’ αναρωτιέμαι αν κάποτε υπήρξαν. Οι άνθρωποι πετάγονταν από τον ύπνο με το σκληρό μεταλλικό ήχο που έκαναν τα κλειδιά καθώς γύριζαν στις βαριές σιδερένιες πόρτες των κελιών. Ο ήχος, πολλαπλασιασμένος, γέμιζε τους μακριούς άδειους διαδρόμους σπάζοντας βίαια την νυχτερινή γαλήνη.

Σιγά-σιγά οι διάδρομοι γέμιζαν και τα βαριά βήματα των κρατουμένων πάνω στο δάπεδο χτυπούσαν εκνευριστικά στ’ αυτιά μου.