Περί χαμένης τιμής της δημοκρατίας στην εποχή του τέλους της αφθονίας…

Και μιας και πιάσαμε την παράνοια περί της ενέργειας, από την άσβηστη δίψα των πολυεθνικών και των κρατών να σκάψουν όλο τον πλανήτη για να βρουν ενεργειακούς πόρους με μανία εθισμένου χρήστη ναρκωτικών, ως το οικιακό τιμολόγιο, ιδού και ο Μανουέλ Μακρόν, το χαϊδεμένο παιδί του διαβόητου Κλάους Σβαμπ.

Φρέσκος-φρέσκος, μετά από  τρεις εβδομάδες ανέμελων διακοπών στο Fort de Bregancon, του 13ου αιώνα, στην Cote d’ Azur (επίσημη θερινή κατοικία των Γάλλων Προέδρων από εποχής Στρατηγού Ντε Γκωλ), συγκάλεσε υπουργικό Συμβούλιο.

LUPUS DENTIS, TAURUS CORNIS: Ο ΛΥΚΟΣ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΑΥΡΟΣ ΜΕ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ (ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ)

«Ενώ η διοίκηση Trump χρησιμοποίησε την πανδημία για να οπισθοχωρήσει από την παγκόσμια ολοκλήρωση, η Κίνα χρησιμοποιεί την κρίση για να επιδείξει την προθυμία της να ηγηθεί. Ως η πρώτη χώρα που επλήγη από τον νέο κορωναϊό, η Κίνα υπέφερε τρομερά τους τελευταίους τρεις μήνες. Αλλά τώρα αρχίζει να ανακάμπτει, ακριβώς όταν ο υπόλοιπος κόσμος υποκύπτει στην ασθένεια. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα για τους Κινέζους κατασκευαστές, πολλοί από τους οποίους ανέκαμψαν και λειτουργούν πάλι, αλλά αντιμετωπίζουν αδύναμη ζήτηση από χώρες που βρίσκονται σε κρίση. Αλλά δίνει επίσης στην Κίνα μια τεράστια βραχυπρόθεσμη ευκαιρία να επηρεάσει την συμπεριφορά άλλων κρατών. Παρά τα πρώτα λάθη που πιθανώς κόστισαν την ζωή χιλιάδων ανθρώπων, το Πεκίνο έχει μάθει πώς να πολεμά τον νέο ιό και έχει αποθέματα εξοπλισμού. Αυτά είναι πολύτιμα περιουσιακά στοιχεία και το Πεκίνο τα έχει παρατάξει με επιδεξιότητα». Foreign Affairs, Ο κορωναϊός θα βάλει τέλος στην παγκοσμιοποίηση όπως την ξέρουμε; 17-3-2020, HENRY FARRELL καθηγητής Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο George Washington και ABRAHAM NEWMAN καθηγητής στην Σχολή Εξωτερικών Υπηρεσιών και Διακυβέρνησης Edmund A. Walsh στο Πανεπιστήμιο Georgetown

Ο Ζακ Αταλί σύμβουλος του Μιττεράν είχε πει κάποτε ότι ο κόσμος εξελίσσεται, όταν επιβάλλονται με το πρόσχημα του φόβου αυταρχικά και ανελεύθερα μέτρα, είτε μέσω δικτατοριών είτε λόγω εκτάκτων συνθηκών από δημοκρατικά καθεστώτα. Φυσικά και σε κάθε περίπτωση, θα πει κάποιος, σημασία έχει προς όφελος ποίου εξελίσσεται ο «κόσμος» και βέβαια σε τι συνίσταται αυτή η «εξέλιξη». Στην διαδικασία αυτή σημαντικό παράγοντα αποτελεί η δυνατότητα κάθε εξουσίας να θέτει κάθε φορά τα εύπλαστα, –σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα της–, πλαίσια του ατομικού και του κοινωνικού στιγματισμού, δηλαδή, μ’ άλλα λόγια, να ορίζει ποιός συνιστά το «απόλυτο κακό» και για πόσο διάστημα θ’ αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή μελέτη της διεθνούς πολιτικής, στο κέντρο κάθε παρόμοιας απόπειρας οφείλει να βρίσκεται το διακρατικό σύστημα, ενώ τα κράτη αναλύονται ως ανεξάρτητες και αυτόνομες οντότητες. Αυτή, ακριβώς, η κρατοκεντρική προσέγγιση την δεκαετία του ’50 έχει συχνά απεικονιστεί μέσω του λεγόμενου «μοντέλου της μπάλας του μπιλιάρδου». Σύμφωνα με το συγκεκριμένο μοντέλο, τα κράτη, όπως και οι μπάλες του μπιλιάρδου, είναι συνεκτικές και αυτόνομες μονάδες, που επιδρούν η μία την άλλη μέσω εξωτερικής πίεσης, δηλαδή όσα κυρίαρχα κράτη αλληλοεπηρεάζονται μέσα στο διακρατικό σύστημα συμπεριφέρονται ως ένα σύνολο από μπάλες του μπιλιάρδου, που μετακινούνται και συγκρούονται μεταξύ τους είτε με αφορμή στρατιωτικά ζητήματα είτε ζητήματα ασφάλειας.

Ἑνὸς κακοῦ μύρια ἕπονται

Η διαταραχὴ μεταξύ τοῦ ἑλλαδικοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ κράτους δείχνει νὰ προσεγγίζει τὰ ὅριά της. Βεβαίως, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ προσδιορισθῆ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τὸ ὁποῖο θὰ προκύψη, ὅταν ἐπελθη «ἡ ὥρα τῆς κρίσεως», δεδομένου ὅτι οἱ δυνάμεις οἱ ὁποῖες ἀντιπαρατίθενται δὲν βρίσκονται σὲ σταθερὴ σχέση μὲ τὰ συμβάντα, μολονότι διαφαίνεται ἡ προσπάθεια ἐπιδιώξεως σταθερότητας καὶ ἐλέγχου στὸ ἑκάστοτε μπλὸκ κυριαρχίας. Χαρακτηριστικό γεγονὸς αὐτῆς τῆς ἐπιδιώξεως εἶναι ἡ μὲ κάθε τρόπο ὑπονόμευσις οἱασδήποτε κινήσεως –ἀκόμη καὶ ἐὰν αὐτὴ δὲν ἀμφισβητῆ τὸ σύστημα– ἡ ὁποία διαταράσσει τοὺς ὑπάρχοντας συσχετισμοὺς.

Ἡ προσπάθεια διατηρήσεως τῶν συσχετισμῶν, στοὺς ὁποίους ἡ Γερμανία ἔχει τὴν πρωτοκαθεδρία, μπορεῖ νὰ γίνη κατανοητὴ μέσα ἀπὸ συγκεκριμένα γεγονότα τὰ ὁποῖα κάνουν «μπάμ».

Ἄς ἀναφερθοῦμε σὲ δύο τὰ ὁποῖα εἶναι εὐρέως γνωστά.

Τὸ ἕνα εἶναι ἡ λυσσώδης διαμάχη γιὰ τὸ BREXIT ὅπου ἐπιστρατεύθηκαν, ἀπὸ τὶς ευρώδουλες δυνάμεις, ὅλες οἱ διαθέσιμες ἐφεδρεῖες γιὰ νὰ ὑπονομευθῆ ἡ ἀπόφασις, κάτι τὸ ὁποῖο ἔφερε τὴν ουσιαστικὴ ἀποδιοργάνωσιν τοῦ κυβερνῶντος κόμματος. Ἀκολούθησε τὸ ἀποτέλεσμα τῶν προσφάτων ἐκλογῶν στὴν Μ. Βρετανία τὸ ὁποῖο μπορεῖ μὲν νὰ επικύρωσε τὴν ἀποχώρησι, διαταράσσοντας, μὲ ἕναν ὡρισμένο τρόπο, τοὺς συσχετισμούς, ἀλλὰ ἤδη εἶχε δοθῆ ἐπαρκὴς χρόνος γιὰ τὴν διαδικασία ἀποκαταστάσεως τῶν ἐκκρεμοτήτων οἱ ὁποῖες προκύπτουν. Πέραν αὐτῶν, τὸ βέβαιον εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἔξοδος θὰ ἐπιφέρη κραδασμοὺς στὸν εὐρωπαϊκὸ σχηματισμὸ κυριαρχίας, ὄχι ὅμως τόσον ἰσχυροὺς, ὥστε νὰ κινδυνεύση ἄμεσα τὸ οἰκοδόμημα.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (1967-74)

Του  Τάσου Δαρβέρη

Έκδοση Βιβλιοπέλαγος

«Πο­τέ δεν ή­μα­σταν πιο ε­λεύ­θε­ροι απ’ ό­σο στη γερ­μα­νι­κή κα­το­χή…».

Μ’ αυ­τή τη φρά­ση του Σαρ­τρ, ξε­κι­νά ο πρό­λο­γος στην πρώ­τη έκ­δο­ση του βι­βλί­ου που έ­γι­νε το 1983, στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, α­πό τις εκ­δό­σεις Τρί­λο­φος.

Μια φρά­ση που ό­ποια ερ­μη­νεί­α κι αν της δώ­σεις δεν λα­θεύ­εις. Μπο­ρείς να πεις πως οι συν­θή­κες ή­ταν αρ­κε­τά πιο ε­λεύ­θε­ρες α­πό αυ­τές τις δη­μο­κρα­τί­ας α­φού η τε­λευ­ταί­α πα­ρα­μέ­νει πά­ντα ο κα­λύ­τε­ρος μαν­δύ­ας ό­που μοι­ρά­ζο­νται ε­ξου­σί­ες, φτιά­χνο­νται κερ­δο­φό­ρα πό­στα, μπαί­νουν σε ε­φαρ­μο­γή τε­χνι­κές και δια­δι­κα­σί­ες για να βου­λώ­νουν στό­μα­τα και να ε­ξα­νε­μί­ζο­νται συ­νει­δή­σεις, ώ­στε η βαρ­βα­ρό­τη­τα να συ­ντη­ρεί­ται με τους κα­λύ­τε­ρους ό­ρους και τα δε­σμά να εί­ναι πιο σφι­κτά και α­νυ­πό­φο­ρα.

Μπο­ρείς α­κό­μα να πεις πως μέ­σα σε  συν­θή­κες δι­κτα­το­ρί­ας το πά­θος για ε­λευ­θε­ρί­α δεν υ­πο­σκε­λί­ζε­ται α­πό τις μι­κρό­τη­τες που προ­κα­λούν οι βαλ­βί­δες α­πο­συ­μπί­ε­σης της δη­μο­κρα­τί­ας, δεν α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζε­ται και δεν υ­πο­κα­θί­στα­ται. Εί­ναι ζω­ντα­νό, πη­γαί­ο, δυ­να­μι­κό και δυ­σκο­λό­τε­ρα ε­ξα­γο­ρά­σι­μο.

Ο­πό­τε εί­ναι εύ­κο­λο να κα­τα­νο­ή­σου­με τους λό­γους για τους ο­ποί­ους προ­τι­μή­θη­κε α­πό τον συγ­γρα­φέ­α αυ­τή η φρά­ση.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ

Συγγραφέας: Κωστής Κορνέτης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΛΙΣ – σελίδες 717

Ο Κωστής Κορνέτης στην Εισαγωγή καταγράφει, εκτός των άλλων, την πεποίθησή του ότι η προδικτατορική περίοδος ήταν άρρηκτα συνυφασμένη με τα ίδια τα χρόνια της Δικτατορίας και πως η Χούντα αντί να καλλιεργήσει την πλήρη απομόνωση από τον κόσμο και από τις διεθνείς εξελίξεις, όπως λανθασμένα κατά την γνώμη του υποστηρίζεται πολλές φορές, πρόσφερε άθελά της ένα πολυσύνθετο και πολυδαίδαλο έδαφος, για την εκτύλιξη της μακράς δεκαετίας των «σίξτις».

Ο Κορνέτης τονίζει, επίσης, ότι το βιβλίο διερευνά πως μια νέα γενιά φοιτητών μετά το 1971, την στιγμή που «χαλαρώνει» το καθεστώς, ήρθε πλέον σε ανοικτή αντιπαράθεση, αντικαθιστώντας την προηγούμενη γενιά, που θεωρεί ότι είχε αποτύχει, καθώς είχε καθοριστεί σε μεγάλο βαθμό από το προδικτατορικό καθεστώς.

Πρόσθετος σκοπός του βιβλίου, σύμφωνα με τον συγγραφέα, είναι να καταγράψει τα πολιτισμικά και τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, που είχαν στην διάθεσή τους οι αντικαθεστωτικοί φοιτητές προκειμένου να έρθουν σε ρήξη με την σχετική συναίνεση, η οποία είχε διαμορφωθεί κατά την πρώτη πενταετία της δικτατορικής διακυβέρνησης και να δημιουργήσουν νέα νοήματα.

Συνέντευξη του Anarchypress με ανώνυμο προβοκάτορα των εκτρόπων του Ιουλίου του 1965 και της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 49 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21^ης Απριλίου 1967, το Anarchypress αναζήτησε και βρήκε έναν από του ανώνυμους αγωνιστές της περιόδου αυτής. Του ζητήσαμε να μας δώσει μία συνέντευξη η οποία και ακολουθεί.

Για ευνόητους λόγους του δώσαμε την κωδική ονομασία Ανώνυμος προβοκάτορας. Κάθε ομοιότητα με διαδικτυακές ονομασίες, που ενδεχομένως υπάρχουν, είναι συμπτωματική και δεν αφορά το πρόσωπο το οποίο μας έδωσε την συνέντευξη.

Ερώτηση: Στις 26 Νοεμβρίου 1965 ο Ευάγγελος Δενδρινός, ένας από τους βουλευτές που «αποστάτησαν» τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, υποστήριξε ότι το 1960 και προτού προκηρυχθεί ο περιβόητος «ανένδοτος αγώνας» ο Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας», σε σύσκεψη στο Καστρί είχε δηλώσει ότι «Θα κάνουμε πολιτική και εκλογική συνεργασία με τον Καραμανλή. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: οι εθνικόφρονες και οι κομμουνιστές. Θα κάνουμε τις εκλογές με τους χωροφύλακες και με το πιστόλι στο χέρι». Λίγο αργότερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» κατηγορούσε τον Καραμανλή για «βία και νοθεία».

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 το γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ, αλλά και η εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» δημοσιεύουν καταγγελία ενός γερμανού αξιωματικού ονόματι Μαξ Μέρτεν καταδικασμένου για εγκλήματα πολέμου κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο Μέρτεν που καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση όταν συνελήφθη το 1957 σε ταξίδι αναψυχής στην Ελλάδα αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από την ψήφιση φωτογραφικού νόμου από την κυβέρνηση Καραμανλή, που υπάκουσε στην παραγγελία των ισχυρών γερμανών φίλων του Μέρτεν.

Είχε, λοιπόν, αληθινό πρόβλημα το προδικτατορικό πολιτικό σύστημα με τις αντιδημοκρατικές μεθόδους της χούντας ή αποτελούσε μια βολικότατη λύση για όλους, αφού η κρατική επιβολή θα ενισχυόταν και το λεγόμενο πεζοδρόμιο, όπως χαρακτηρίζονταν όσοι διαδήλωναν προβοκατόρικα και έξω από τον έλεγχο και της αριστεράς θα έμπαιναν στον γύψο;

Ανώνυμος προβοκάτορας: Η φράση του Παπανδρέου για συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι γεγονός. Πρόκειται, επίσης, για ένα άλλοθι που πλασάρισε αργότερα η ΕΔΑ για να δικαιολογήσει την παράδοση των ψηφοφόρων της στην Ένωση Κέντρου. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα λόγια δεν τον έκφραζαν. Κάθε άλλο. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήτανε και «Γέρος της Δικτατορίας», όταν του το υπέδειχναν οι πολιτικοί του προστάτες.

Salvador Gurucharri (Salva)

Η απότιση σεβασμού σε ένα πρόσωπο δεν είναι κάτι που γίνεται από αναρχικούς. Όχι απλά επειδή έχουν αλλεργία στις ιεροτελεστίες, αλλά επειδή επίσης προτιμούμε να είμαστε ίσοι με όποιον ερχόμαστε σ’ επαφή. Παρ’ όλα αυτά, κάθε φορά που κάποιος σύντροφος, άντρας ή γυναίκα, μας αφήνει, νοιώθουμε κάπως ορφανοί και είναι απλά φυσιολογικό να το εκφράζουμε και να θέλουμε να μοιραστούμε τη θλίψη μας για το χαμό του/της και τη μνήμη που αφήνει ο απών σύντροφος σε μας. Η μνήμη αυτή είναι αρκετά ψυχρή, αλλά σχεδόν πάντα είναι δεμένη με τον αγώνα για τον οποίον δεσμεύτηκαν οι αναρχικοί, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούσαν κάθε φορά.

Χιλή: συγκρούσεις εν όψει της 11ης Σεπτέμβρη

Προχθές έγινε πορεία μνήμης στο Σαντιάγκο για να τιμήσει τα θύματα που εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από το 1973 έως το 1990, εν όψει της 11ης Σεπτεμβρίου.

Χιλιάδες άτομα συμμετείχαν. Ομάδες διαδηλωτών ξεκίνησαν να πετάνε μολότοφ και πέτρες στους μπάτσους.

Το 2012 ένας αστυνομικός είχε σκοτωθεί στις συγκρούσεις.

Την Πέμπτη οι αρχές θα είναι σε επιφυλακή εν όψει της μεγάλης πορείας.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συγκρούσεις για τη μαύρη επέτειο στη Χιλή

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2011: ΤΡΙΑΝΤΑ ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ META ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ…

Τότε (την περίοδο της χούντας), ο εκλεκτός για να βγάλει τα «κάστανα από την φωτιά» ήταν ένας στρατιωτικός. Και ο ασθενής (η κοινωνία) μπήκε αμέσως στο «χειρουργείο» ή αλλιώς στο «γύψο». Για να συνετισθούν οι προβοκάτορες των Ιουλιανών του ’65 (του «ελληνικού Μάη» που προηγήθηκε από τα παγκόσμια γεγονότα του ’68), να παταχθεί η λογική του «πεζοδρομίου», και οι «οχλοκρατικές» εκδηλώσεις, για να διασφαλιστεί η τάξη και η ασφάλεια, για να ισχυροποιηθεί το κράτος, για να τηρηθούν οι ισορροπίες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή έτσι κατά πως συμφωνήθηκαν από τους «νικητές» και τους «ηττημένους» της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής. Η επιλογή, όπως αποδείχθηκε, ήταν επιβεβλημένη για το καλό όλων των εξουσιαστικών μερίδων. Και είναι πράγματι μεγάλος μύθος ότι το πολιτικό σύστημα ήταν «απροετοίμαστο» για το στρατιωτικό πραξικόπημα.

Συγκρούσεις στη Χιλή για την «επέτειο» της χούντας

Συγκρούσεις ξέσπασαν στους δρόμους του Σαντιάγκο κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων με αφορμή την «επέτειο» για τα 38 χρόνια από τη στρατιωτική χούντα στη χώρα στις 11/9/1973. Ένας 15χρονο κορίτσι τραυματίστηκε σοβαρά και δεκάδες συνελήφθησαν.

Νεότερα από την πορεία της 11ης Σεπτέμβρη στη Χιλή

21 Απρίλη 1967: «Σκέπασε μάνα, Σκέπασε»(*)…

Το ξημέρωμα εκείνης της μέρας μας βρήκε όλους μουδιασμένους. Μια βουβή αναστάτωση επικρατούσε στη συνοικία μας. Ο γέρος μου, που είχε φύγει από τα χαράματα για τη δουλειά, γύρισε και μας ανήγγειλε με σφιγμένα δόντια: «έγινε πραξικόπημα». Μετά είπε: «ετοίμασέ μου μια αλλαξιά ρούχα». Ανοίξαμε το ραδιόφωνο. Τα στρατιωτικά εμβατήρια ’δίναν και ’παίρναν: «των εχθρών τα φουσάτα περάσαν»,…

Αλλά, τα λόγια του εκφωνητή άργησαν να ακουστούν. Η ασάφεια εξακολουθούσε να υπάρχει. Ήξερα, όπως κι οι δικοί μου, πως τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Φήμες έλεγαν πως άρματα μάχης είχαν παραταχθεί στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και πως ο στρατός είχε καταλάβει τους ραδιοφωνικούς, σταθμούς, τον ΟΤΕ και τη βουλή. Είχαν συλληφθεί πολιτικοί αλλά και πολλοί άνθρωποι.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ «ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ»

Κατά τη χρονική περίοδο της επταετίας, η εκκλησία όχι μόνο δεν τήρησε αποστάσεις από τον κρατικό μηχανισμό, όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται μέχρι και σήμερα οι διάφοροι υποστηρικτές της, αλλά –αντίθετα– επιχείρησε να διευκολύνει με κάθε τρόπο τις κινήσεις του και συμπαρατάχθηκε με τους τυράννους. Αυτούς τους ιδιαίτερα συνεκτικούς δεσμούς τόνιζαν με έμφαση, από την πρώτη στιγμή, οι χουντικοί με το ασταμάτητα προβαλλόμενο «Ελλάς, Ελλήνων Χριστιανών».

[…] Σύσσωμοι οι «πνευματικοί» ηγέτες αλλά και κατώτεροι κληρικοί, έταξαν εαυτούς στο πλευρό των εξουσιαστών και των συμμοριών τους, επιβεβαιώνοντας τον βαθιά αντιανθρώπινο χαρακτήρα της ύπαρξης και επιβολής τους.

Χαρακτηριστικό άλλωστε παράδειγμα αποτελεί ο διορισμός στον αρχιεπισκοπικό θρόνο του Ιερώνυμου, γνωστού για τις φιλοχουντικές του πεποιθήσεις και φανατικού πολέμιου κάθε άποψης και πρακτικής που δεν συμβάδιζε με τα συμφέροντα των κρατιστών και των ομοτράπεζων τους.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η «εθνοσωτήριος επανάσταση» άρχισε να βρίσκει συμπαράσταση έμπρακτα από την εκκλησία, από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εγκατάστασής της:

«Ο απροκαταλήπτως κρίνων την εν Ελλάδι πραγματικότητα, μετά την εγκατάστασιν της νέας Εθνικής Κυβερνήσεως, δεν είναι δυνατόν ή να ομολογήσει ότι εις πολλούς τομείς της εθνικής και κρατικής δραστηριότητος εγένετο ήδη αισθητή μια νέα πνοή υγείας και ανακαινιστικής δημιουργίας. Η επιτευχθείσα γαλήνη και το εξαγγελθέν πρόγραμμα της Κυβερνήσεως γεννούν την ελπίδα ότι θα ανατείλουν δια τον τόπον καλύτεραι ημέραι. Οι στόχοι του κυβερνητικού προγραμματισμού είναι τω όντι αξιέπαινοι» (περιοδικό Εκκλησία, 15-5-67).

Πριν περάσουν λίγες μέρες, ο Ιερώνυμος επιδίδει και προσωπικά τα διαπιστευτήρια και τις ευχαριστίες του στον τότε υπουργό παιδείας Καλαμποκιά. «Η Εθνική Κυβέρνησις ηθέλησε ίνα η αναγεννητική πνοή την οποία αντιλαμβανόμεθα πνέουσα εις πάντας τους τομείς της δημόσιας ζωής πνεύση και εντός της εκκλησίας. Επιθυμούμεν να επαναλάβομεν τας προς την Εθνικήν Κυβέρνησιν προσωπικάς ευχαριστίας». (23-5-67).

Ο ίδιος ρασοφόρος τον Μάιο του 1968 απένειμε στον Παπαδόπουλο τον χρυσό σταυρό του «αποστόλου» Παύλου, αποδίδοντας του έτσι μια τιμή που δεν αποδόθηκε σε κανένα πρωθυπουργό των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Την ίδια μέρα προσφώνησε τον Παπαδόπουλο στο μέγαρο της αρχιεπισκοπής Αθηνών, ο Αντώνιος Γαβαλάς, εκ μέρους όλων των κληρικών που δούλευαν εκεί. […] «Αι άγιαι ψυχαί των ιερέων θα δέωνται του θεού υμών υπέρ της ευοδώσεως και ολοκληρώσεως του εθνοσωτήριου έργου της επαναστάσεως της 21 Απριλίου του 1967… Η επανάστασις της 21ης Απριλίου σώζει την Ελλάδα από την καταστροφήν και την εξουθένωσιν, εις την οποίαν αφεύκτως ωδηγείτο. Επί της Εθνικής Κυβερνήσεως αποκτά επί τέλους και η εκκλησία της Ελλάδος Ηγεσίαν. Ω, χαράς ευαγγέλια».

Η ιεραρχία της εκκλησίας, συνεχίζοντας ακάθεκτη τη προσπάθεια της καθαγίασης των χουντικών και πλέουσα σε πελάγη ευτυχίας για την τόσο αγαστή συνεργασία της με τους τυράννους, δεν σταματάει εκεί. Τον Νοέμβριο του 1972, ο Ιερώνυμος απονέμει στον Παπαδόπουλο τα «Διάσημα Μεγαλόσταυρου του Τάγματος Αποστόλου Παύλου», συνοδεύοντάς τα με τις ακόλουθες κολακείες:

«Η Υμετέρα μόνο Εξοχότης το ετόλμησε (από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους) και με το ξίφος της αποφασιστικότητος, η οποία Σας διακρίνει, αποκόψατε τα δεσμά τής εσταυρωμένης Εκκλησίας. Η Εκκλησία Σάς ικετεύει: ολοκληρώσατε το έργο σας μέχρι τέλους. Η Εκκλησία σάς ευγνωμονεί ήδη και θα σας ευγνωμονεί εσαεί».

Κανείς από τους σημερινούς μητροπολίτες, όσο και αν επιχειρείται να απλωθεί ένα πέπλο λήθης πάνω από αυτό το γεγονός, δεν διαφοροποιήθηκε από τις επίσημες θέσεις της ιεραρχίας, τασσόμενος στο πλευρό όλων αυτών που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και εξοντώθηκαν από τους εξουσιαστές.

Κάτι, που έχει επιβεβαιωθεί και από τον πρωτοπρεσβύτερο Πυρουνάκη, με επιστολή του στον Γ. Καρανικόλα: «Σημειώνω το καλόπιστο λάθος σου να νομίζεις ότι ελάχιστοι δεσπότες στη δικτατορία έκαναν αντίσταση. Κανείς!».

Αναρχικός Πυρήνας ΠΕΡΑΣΜΑ

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 2, Απρίλιος 2002

Δράσεις σε Χιλή-Μεξικό-Αργεντινή-Ισπανία

ΧΙΛΗ: Έντεκα συνολικά οχήματα πυρπολήθηκαν σε μια εταιρία ενοικιάσεως αυτοκινήτων στο Alamo, κοντά στο αεροδρόμιο του Santiago, την Παρασκευή το βράδυ.

Για τη σημερινή επέτειο από τη δικτατορία στην Αργεντινή

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ:
ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ
Ενάντια σε κάθε εξουσία, για την ελευθερία

Ποια γεγονότα οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 (Μέρος Β΄)

[Το μέρος αυτό αναφέρεται στο διάστημα που ακολούθησε από το δημοψήφισμα που διενήργησε το καθεστώς  έως και την εξέγερση. Τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν με γρήγορους και απρόβλεπτους ρυθμούς. Από την ουσιαστική πλευρά του όλου ζητήματος, έχει ιδιαίτερη βαρύτητα η διαπλοκή αλλά και η σύμπλευση των αντιτιθέμενων και ανταγωνιστικών κατευθύνσεων των κομματικών μηχανισμών ΚΚΕ, ΚΚΕ εσ. και των λοιπών εξουσιαστικών φορέων σε σχέση με τις διαθέσεις του κόσμου είναι πασιφανής, όπως θα διαπιστωθεί από τα όσα αναφέρονται στη συνέχεια. ]