Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Β΄)

Ποιος είναι τελικά ο φασίστας;

Η κατά κόρον και καταχρηστική χρήση του όρου «φασίστας», εδώ και πολλά χρόνια, δεν συμβαίνει τυχαία και έρχεται να καλύψει την ολοκληρωτική γύμνια της Αριστεράς, «επαναστατικής» και μη, έως και τις παρυφές του αναρχισμού, απέναντι στην διαμορφούμενη πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλους όρους, όπως για παράδειγμα ο ρατσισμός. Διόλου τυχαία οι όροι αυτοί μπήκαν στο καθημερινό «οπλοστάσιο» και χρησιμοποιούνται σαν σφαίρες, επιβεβλημένοι από το ρεύμα της «πολιτικής ορθότητας», που είναι ουσιαστικά ιδεολογικό αποκύημα της αριστερής πτέρυγας της παγκοσμιοποίησης με έδρα τις ΗΠΑ, η οποία μέχρι πρότινος καθοδηγούσε το άρμα της παγκοσμιοποιητικής διαδικασίας. Λέμε, μέχρι πρότινος, γιατί εσχάτως φαίνεται πως η καρέκλα της τρίζει, αλλά οψόμεθα. Ουσιαστικά «φασίστας» τείνει να είναι απλά όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους. Ο οποιοσδήποτε πρέπει πρώτα να αποδείξει πως δεν είναι «φασίστας» και μετά να αναπτύξει την επιχειρηματολογία του. Πρόκειται για μια πονηρή τακτική συντριβής του αντιπάλου σου δίχως να μπεις στον κόπο να επιχειρηματολογήσεις σοβαρά. Επί προσθέτως, δείχνεις ότι προτιμάς να ετεροπροσδιοριστείς, επιλέγοντας τον αντίπαλό σου και συγκρινόμενος σταθερά μ’ αυτόν. Η σύγκριση με τον «φασίστα» θα σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο ακόμα κι αν οι πράξεις σου είναι εξ ίσου ελεεινές. Επί πλέον, οποιαδήποτε διαφορετική άποψη υποχρεωτικά θα πρέπει να συγκλίνει στο δικό σου δίπολο: «φασισμός» και «αντιφασισμός», οπότε τα στρατόπεδα γίνονται συγκεκριμένα και ο καθένας απορροφά το μερίδιό του, συνθλίβοντας όλες τις υπόλοιπες απόψεις. Νομίζουμε πως η πραγματική γύμνια της πρακτικής είναι ολοφάνερη, αν και ομολογουμένως έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)

Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;

Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.

Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές  κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.

Το σκοτεινό πρόσωπο του διεθνισμού

Αντιγράφουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο «Κυβερνώντας τον Κόσμο – Η ιστορία μιας ιδέας» του Mark Mazower:

Στο τέλος του αιώνα (σημείωση: εννοεί τον 19^ο) μια ευρεία και συνεχώς αναπτυσσόμενη μελλοντολογική λογοτεχνία, μεγάλο μέρος της οποίας φανταζόταν επικείμενο πόλεμο στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον κόσμο, είχε παραγάγει ένα πολύμορφο και συνεχώς μεταβαλλόμενο σύνολο πολύ διαφορετικών διεθνιστικών προβλέψεων. Καθώς η Ευρωπαϊκή Συμφωνία κατακερματίστηκε σε ανταγωνιστικά συστήματα συμμαχιών και οι κυβερνήσεις επέβαλλαν φόρους, για να χρηματοδοτηθούν μεγάλοι στρατοί κληρωτών, εξοπλισμένοι με όλο και πιο καταστροφική τεχνολογία, η λογοτεχνία συμβάδιζε με αυτές τις εξελίξεις και διεθνείς πολιτικές για το μέλλον διατυπώνονταν με ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες από ό,τι προηγουμένως.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα παρείχε ο Άγγλος δημοφιλής δημοσιογράφος σοσιαλιστικών τάσεων Τζώρτζ Γκρίφιθ, ο οποίος είχε επηρεάσει το νεαρό Χ.Τ. Γουέλς. Δείχνοντας τη σύνδεση ανάμεσα στη μυθοπλασία και την τεχνολογία, ο γιος του Γκρίφιθ, Άλαν, θα γινόταν μηχανικός και θα επινοούσε τον αεριωθούμενο κινητήρα αξονικής ροής της Rolls-Royce. Ο ίδιος ο Γκρίφιθ όχι μόνο έσπασε το ρεκόρ για την πραγματοποίηση του γύρου του κόσμου, αλλά το 1892, στο απόγειο της παγκόσμιας ιδεοληψίας με την αναρχική τρομοκρατία, έγραψε τον Άγγελο της επανάστασης, μια εντυπωσιακή φανταστική ιστορία. Είναι η ιστορία της Αδελφότητας της Ελευθερίας, μιας τρομοκρατικής ομάδας με επικεφαλής έναν ηλικιωμένο Ρωσοεβραίο και την όμορφη κόρη του Νατάσα. Όταν τα ευρωπαϊκά κράτη κατακερματίζονται σε έναν πόλεμο με δύο κύριες συμμαχίες, οι τρομοκράτες παίρνουν την εξουσία. Η δύναμή τους οφείλεται στο γεγονός ότι κατέχουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας των πτήσεων (ο νεαρός που την επινόησε ερωτεύεται τη Νατάσα), και χάρη σε μια μαζική λαϊκή εξέγερση στην Αμερική, η οποία ανεβάζει στην εξουσία μια φιλική προς την Ουάσιγκτον κυβέρνηση, καταλήγουν να κατακτήσουν τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αερόπλοια με τεράστια δύναμη καταστροφής, έχοντας πείσει ήδη τους Βρετανούς να συμπαραταχθούν με τους Αμερικανούς. Αερόπλοια, αναρχικοί, Αμερικανοί και οι αγαθοεργοί Βρετανοί είναι η κλασική σύνθεση των κύριων στοιχείων της διεθνιστικής φαντασίας των προαστίων του Λονδίνου στα τέλη του 19ου αιώνα.

Οι συμπληγάδες της «ευρωπαϊκής προοπτικής»: σύγχρονες έννοιες με ρίζες στο παρελθόν

Ξεκλειδώνοντας κάποιες έννοιες και διερευνώντας την εποχή και τα ιστορικά συμφραζόμενα που τις γέννησαν, είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε τις ιδέες που αποτελούν το σύνθετο παρόν του εξουσιαστικού εφιάλτη που μας έχει κατακλείσει. Το κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια, με σύντομο και όσο το δυνατόν απλό τρόπο, να αφαιρέσει τη μεταφυσική χροιά που απέκτησαν πολλές έννοιες, οι οποίες, ενώ σήμερα χρησιμοποιούνται κατά κόρον, δεν γίνονται αντιληπτές στην πληρότητά τους και συχνά παραποιούνται τεχνηέντως.

Ιδέες που σχετίζονταν με την ομοσπονδιοποίηση υπήρχαν ήδη απ’ τον 17^ο αιώνα: μία ένωση ευρωπαϊκών κρατών, που θα εκπροσωπούνται από ένα ανώτατο χριστιανικό συμβούλιο ή μία διαρκή συνέλευση, που θα στηρίζεται στις αρχές της φιλελεύθερης οικονομίας και θα διασφαλίζει την «ελεύθερη» διακίνηση ανθρώπων και αγαθών.