Τί διατροφή κι αυτή!

ΤΡΩΜΕ ΤΡΟΦΙΜΑ ΓΙΑ ΧΕΛΩΝΟΝΙΝΤΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Η α­νά­πτυ­ξη της ε­πι­στή­μης και της τε­χνο­λο­γί­ας κα­θώς και η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση των ε­ξου­σια­στι­κών σχέ­σε­ων μέ­σα στη κοι­νω­νί­α ε­πι­χει­ρούν να «πλά­σουν» τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων. Έ­να νέ­ο εί­δος, α­πο­μα­κρυ­σμέ­νο απ’ το φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, θλι­βε­ρό, α­δύ­να­μο, ο­κνη­ρό, γε­μά­το νο­σή­μα­τα. Ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων δεν θα εί­ναι πα­ρά έ­να «κα­κέ­κτυ­πο» του τι ή­ταν κά­πο­τε. Ό­μως, ας μη γε­λιό­μα­στε: μπο­ρεί μεν να ζει σ’ έ­να διό­λου φυ­σι­κό πε­ρι­βάλ­λον, αλ­λά ε­ξα­κο­λου­θεί να εί­ναι έ­να πλά­σμα της φύ­σης αν και λί­γο «με­ταλ­λαγ­μέ­νο».

Και πώς να μην εί­ναι ό­ταν το σύ­μπλεγ­μα πο­λυ­κα­τοι­κιών-κλου­βιών, νέ­φους, βρω­μιάς και δια­φό­ρων ε­πι­βα­ρυ­ντι­κών πα­ρα­γό­ντων κα­θι­στά τον άν­θρω­πο των πό­λε­ων, ού­τε λί­γο ού­τε πο­λύ πει­ρα­μα­τό­ζω­ο, πιό­νι στα χέ­ρια ε­νός «με­γά­λου θε­ού» που του ε­πέ­βα­λε αυ­τές τις ά­θλιες συν­θή­κες. Μ’ αυ­τές γεν­νή­θη­κε, μ’ αυ­τές θα πε­θά­νει. Δί­χως πε­ρι­θώ­ρια ε­πι­λο­γής. Το για­τί θα το δεί­τε πα­ρα­κά­τω. Α­γω­νί­ζε­ται λοι­πόν για να ζή­σει, για να ε­πι­βιώ­σει και ό­χι για να δια­βιώ­σει. Α­γω­νί­ζε­ται με λί­γα λό­για για να μην πε­θά­νει και να βγει νι­κη­τής. Α­να­ρω­τιέ­μαι μο­νά­χα αν τα πο­ντί­κια των ερ­γα­στη­ρί­ων ζουν σε κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες.

Έ­τσι, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων έ­χει α­νά­γκη να τρα­φεί. Ευ­τυ­χώς δεν έ­χει έρ­θει α­κό­μη η ώ­ρα που θα τρέ­φε­ται μό­νο με χά­πια. Τρώ­ει λοι­πόν ό,τι τρο­φές έ­τρω­γαν και οι μα­κρι­νοί του πρό­γο­νοι. Ε­πει­δή ό­μως τα φρού­τα, τα λα­χα­νι­κά και τα βο­σκο­τό­πια δεν φυ­τρώ­νουν στις τα­ρά­τσες των πο­λυ­κα­τοι­κιών, ού­τε οι λί­μνες στους υ­πο­νό­μους, ο άν­θρω­πος των πό­λε­ων βα­σί­στη­κε για την τρο­φή του σε τρί­τους: στις βιο­μη­χα­νί­ες τρο­φί­μων. Και κα­θώς η ε­ξέ­λι­ξη (;;;) ε­πι­τάσ­σει να βα­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο το κέρ­δος των βιο­μη­χα­νιών τρο­φί­μων απ’ ό­τι η υ­γεί­α του αν­θρώ­που-κα­τα­να­λω­τή, η α­γο­ρά κα­τα­κλύ­στη­κε σι­γά-σι­γά με αμ­φι­βό­λου ποιό­τη­τας τρό­φι­μα: αυ­γά που δεν εί­χαν τη σω­στή γεύ­ση, ντο­μά­τες σαν πορ­το­κά­λια κ.τ.λ.

Ολίγα δια-τροφικά

Ένα από τα επαγγέλματα του παρόντος και σίγουρα του μέλλοντος είναι τεχνολόγος τροφίμων. Μία πρόσφατη σχετικά ειδικότητα, η οποία προέκυψε από την βιομηχανοποίηση και την συνεχώς αυξανόμενη τυποποίηση των τροφών. Στα πλαίσια της ειδικότητας αυτής περιλαμβάνεται η έρευνα, ο ποιοτικός έλεγχος και ο έλεγχος των σταδίων παραγωγής από τις πρώτες ύλες έως τη τελική φάση της παραγωγής όπου και έχουμε το προϊόν «έτοιμο» για κατανάλωση. Επίσης, έχουν θεσπιστεί διάφορες προδιαγραφές διασφάλισης ποιότητας, τόσο για τη παραγωγή, όσο και για την αποθήκευση, την διανομή κ.ά. Αυτές οι προδιαγραφές είναι γνωστές ως ISO 9000-9001-9002-9003, ELOT, HASP και διάφορες άλλες, ανάλογα με τα παραγόμενα προϊόντα. Από τη μία οι «ειδικοί» και από την άλλη οι υπερσύγχρονες βιομηχανικές μονάδες, έπρεπε να νιώθουμε σίγουροι και ήσυχοι ότι οι τροφές μας είναι από πιο «ασφαλείς» από ποτέ…

Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΩΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΡΟΦΩΝ

Οι συνεχείς εξελίξεις στον τομέα της διατροφής επιτάσσουν να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με ζητήματα που αφορούν αυτό το τομέα. Στο συγκεκριμένο κλάδο οι πολυεθνικές, κυρίως, εταιρίες προσπαθούν να επιβάλλουν μοντέλα που τους είναι ιδιαίτερα επικερδή, σε βάρος φυσικά του ανθρώπου. Αλλά έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο αυτό; Δεν είναι μόνο οι τροφές που καταναλώνουμε, αλλά και πολλές άλλες παράμετροι που σε συνδυασμό με την διατροφή δημιουργούν αρνητικές συνέπειες.

Αφηγήσεις των Blackfoot για τη διατροφή: ένα ταξίδι στον κόσμο της φύσης

Οι παρακάτω μύθοι των Blackfoot, που συνδέονται με όσα περιγράψαμε σε προηγούμενο κείμενο (Blackfoot: κυνηγώντας στην ελευθερία), δείχνουν την ενότητα που διέτρεχε την ζωή τους. Η διατροφή και το πνεύμα τους, άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους, είχαν ένα νόημα, που ο μύθος τού έδινε σχήμα. Όσα έτρωγαν ήταν όσα τους πρόσφερε απλόχερα η φύση. Η επικοινωνία τους με τα άλλα ζώα και το άρρητο της ύπαρξης είχαν να κάνουν και με την επιβίωσή τους. Το πνεύμα και το σώμα ήταν δεμένα σε μια ενότητα, που δεν αποζητούσε εξηγήσεις κι αποδείξεις. Οι βίσωνες δεν αποτελούσαν απλώς ένα θήραμα, αλλά μια πηγή ζωής, που εκτιμούσαν απεριόριστα. Τα Κογιότ συχνά στέκονταν πνευματικοί σύμμαχοι στην πορεία τους.

Το κυνήγι για τις ινδιάνικες φυλές, γενικά, προετοιμαζόταν με θρησκευτικές τελετές. Οι μύθοι και θρύλοι που δείχνουν τη φιλία των ζώων προς τους ανθρώπους είναι πολλοί. Επειδή περνούσαν περιόδους πείνας, πρόσφεραν (ως επί το πλείστον αναίμακτες) θυσίες στα ζώα που κυνηγούσαν. Κάθε φυλή είχε δικούς της κανόνες για το κυνήγι, με βασικό σκοπό να διατηρήσουν αγαθές σχέσεις με τα ζώα. Η συνάντηση με ένα από αυτά σε όνειρο ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά θεωρούνταν επικίνδυνο να συναντήσουν ένα ζώο με μορφή ανθρώπου. Το πιο σημαντικό κυνήγι ήταν του βίσωνα, απ’ τον οποίο χρησιμοποιούσαν κάθε μέρος. Σε όλα τα χωριά υπήρχαν «χοροί βισώνων», που συνόδευαν τις προσευχές και βοηθούσαν τους βίσωνες να τρώνε και να πολλαπλασιάζονται, γιατί απ’ αυτούς εξαρτιόταν και η ζωή της κοινότητας. Για τους ινδιάνους της πεδιάδας, το ζώο αυτό ήταν απαραίτητο στοιχείο της ελεύθερης ζωής. Οι λευκοί, καταστρέφοντας τους βίσωνες, πρόσθεσαν αναντίρρητα ακόμη μερικά σταθμά για τον αφανισμό των ελεύθερων ινδιάνικων κοινοτήτων.

Τρεφόμενος από ένα Πνεύμα

Κάποτε ένας άνδρας κατασκήνωσε μόνος [με την οικογένειά του]. Είχε φύγει, για να κυνηγήσει δίχως συντροφιά. Τη νύχτα, άκουσαν μια φωνή να τους λέει «η μητέρα μου θέλει να χρησιμοποιήσει το δοχείο σας». Τότε ο άνδρας είπε στην γυναίκα του. «Γυναίκα, άφησέ τους να το πάρουν». Μετά από κάποιο διάστημα, ο κάδος επέστρεψε πίσω στο κατάλυμα και άκουσαν μια φωνή να τους λέει «Μπορείτε να φάτε ό,τι έχει μέσα. Είναι κρέας». Μόλις κοίταξαν μέσα στον κάδο, βρήκαν ένα κομμάτι ενός παλιού καλύμματος σκηνής, που είχε βραστεί. Μετά από λίγο το Πνεύμα ξαναήρθε και είπε «Δεν το φάγατε. Θα σας προσφέρω κάτι άλλο». «Όχι», είπε ο άντρας, «δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο. Το φάγαμε». Απάντησε έτσι, γιατί το είχαν κρύψει. «Τότε», είπε το πνεύμα, «θέλω να δανειστώ πάλι τον κάδο». Έτσι, ο άνδρας είπε «Γυναίκα, άστον να το πάρει». Μετά από λίγο, το πνεύμα τον έφερε πάλι πίσω γεμάτο και είπε: «Ορίστε, μερικά κομμάτια κρέας και εντόσθια». Τώρα, μόλις κοίταξαν μέσα, βρήκαν μερικά πολύ παλιά κόκκαλα και ξύλινα ραβδιά, χωρίς κρέας. Ο άντρας είπε: «θα πρέπει να στείλω έναν νέο να σκοτώσει κάποιο θήραμα». Το επόμενο πρωί, καθώς έβγαινε απ’ το κατάλυμά του, άκουσε κάποιον να λέει «ορίστε το κρέας». Κοιτάζοντας γύρω, είδε έναν βίσωνα να βρίσκεται στο έδαφος. Τότε άρχισε να τον κόβει σε κομμάτια. Τώρα ένιωθε χαρούμενος, που είχε κάτι να φάει. Ήταν άφθονο.

Τρεφόμενος από ένα κογιότ

Κάποτε ένας νέος κι ο μικρός του αδερφός ταξίδευαν κι έχασαν τον δρόμο τους σ’ ένα λιβάδι. Ξέμειναν από φαγητό και πεινούσαν πολύ. Κάποια μέρα, είδαν ένα κογιότ να τρώει και το πλησίασαν. Κι οι δυο τους ήταν λεπτοί, τίποτε άλλο πέρα από πετσί και κόκκαλο. Ο νέος είπε στο κογιότ «Δώσε στον μικρό μου αδερφό κάτι να φάει και κάθε φορά που θα κυνηγώ, θα αφήνω πάντα στο μονοπάτι φαγητό για σένα». «Εντάξει», συμφώνησε το κογιότ, «θα είσαι ασφαλής». Το κογιότ είχε αφήσει ένα μικρό κομμάτι, όταν ο νέος εμφανίστηκε, και τους είπε «θα μείνετε εδώ και θα φάτε, μέχρι να δυναμώσετε και τότε θα σας πάω σπίτι». Υπήρχε μια κορυφογραμμή εκεί κοντά και το κογιότ είπε: «θα δω πώς θα βρείτε περισσότερο φαγητό, αλλά δεν πρέπει να με παρακολουθείτε. Τώρα κλείστε τα μάτια σας». Μετάαπό λίγο, άκουσαν το Κογιότ να τραγουδάει «Ψάχνω στα δυτικά κάτι, για να φάω» [αυτό τραγουδιόταν με μια χαμηλόφωνη μελωδία, όπως όλα τα τραγούδια στις παιδικές ιστορίες]. «Τώρα, ελάτε εδώ», τους είπε το Κογιότ. Έτσι, άνοιξαν τα μάτια τους και πήγαν. Το Κογιότ είχε μαζί του ένα νεαρό βίσωνα. Τον έκοψε κομμάτια και τον έφαγαν. Έτσι συνεχίστηκε από μέρα σε μέρα. Το Κογιότ ταξίδεψε κατά μήκος της κορυφογραμμής προς το σπίτι τους. Κάθε φορά που το Κογιότ κοιτούσε προς τη δύση και τραγουδούσε το τραγούδι του, έπεφτε απ’ την κορυφή προς την πλευρά τους κομμάτι κρέας. Έτσι, το Κογιότ τους οδήγησε σπίτι τους.

Οι μύθοι τους, λοιπόν, αναφέρονταν σε ιερές πράξεις∙ δεν είχαν διδακτικό περιεχόμενο. Τα παραμύθια έπλεκαν το θαυμαστό με το καθημερινό και αντιμετωπίζονταν με σοβαρότητα κι όχι σαν ιστοριούλες, για να περνάει η ώρα, ενώ οι κωμικές ιστορίες λέγονταν απλώς για διασκέδαση οποιαδήποτε στιγμή. Συχνά κορόιδευαν τις ανθρώπινες αδυναμίες, παρουσιάζοντάς τες με αστείο τρόπο. Οι αφηγήσεις των ινδιάνων δεν είχαν ηθικά διδάγματα, που έθεταν κανόνες ούτε έδιναν ένα τελεσίδικο ξεκάθαρο μήνυμα. Ο καθένας μπορούσε να τις ερμηνεύσει όπως του ταίριαζε και να βρει τις δικές του αλήθειες. Γιατί έτσι μόνο γίνονταν πραγματικά, αφημένα στη διαίσθηση, που τις μετέπλαθε.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Διοξίνες στη Γερμανία, μόνο;

Νέες διαστάσεις έχει λάβει το διατροφικό σκάνδαλο που ξέσπασε την προηγούμενη εβδομάδα στη Γερμανία, όταν ανακαλύφθηκε ότι λίπη με μεγάλη περιεκτικότητα σε διοξίνη αναμίχθηκαν με ζωοτροφές, οι οποίες στη συνέχεια προωθήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν σε ορνιθοτροφεία και χοιροτροφεία σε τουλάχιστον οκτώ γερμανικών κρατιδίων. Και ενώ στην αρχή τα αρμόδια υπουργεία έκαναν λόγο για 500 κιλά μολυσμένων τροφών αποκαλύπτεται η παρουσία διοξινών σε αρκετές χιλιάδες τόνους κρέατος και αυγών. Ήδη από το Μάρτιο του 2010 αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν στις τροφές που χρησιμοποιούσε η γερμανική εταιρεία Harles und Jentzsch έδειξαν υπερβολικές ποσότητες διοξίνης, ωστόσο τα δεδομένα αυτά κρατήθηκαν μυστικά μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2010. Ίδια πρακτική κουκουλώματος ακολουθείται φυσικά και στην Ελλάδα όταν παρουσιάζονται μελέτες παρουσίας διοξινών σε τρόφιμα, περιβάλλον, μητρικό γάλα κ.α., βλέπε http://www.scribd.com/doc/6464899/- .

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Συγκρούσεις ξέσπασαν χθες και προχθές, με αφορμή την αύξηση στις τιμές βασικών αγαθών, στο Αλγέρι και άλλες περιοχές της Αλγερίας, αφήνοντας δεκάδες τραυματίες.

Εμπρησμός σχολείου στις Φιλιππίνες

Πρόσφατα έγινε γνωστό περιστατικό που έγινε στις Φιλιππίνες την Τρίτη 2 Μαρτίου 2010.

Οι γονείς στις Φιλιππίνες κατάλαβαν φαίνεται την πραγματική αξία της εκπαίδευσης!

Μια ομάδα οργισμένων γονέων έκαψαν ολοσχερώς ένα σχολείο στις Φιλιππίνες, επειδή δε δόθηκε στα παιδιά τους η ποσότητα ρυζιού που είχε συμφωνηθεί.

Το περιστατικό έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Gaib Elemetary School στο νησί  Masbate.

Μόνο οι τοίχοι έμειναν, αφού πυρπολήθηκε αργά τη νύχτα.
Αρχεία καταστράφηκαν καθώς και εξοπλισμός, ενώ δεν κινδύνευσε κανείς.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα «Φαγητό για Σχολείο», κάθε μαθητής θα λαμβάνει 1 κιλό ρυζιού κάθε μέρα σε συγκεκριμένες φτωχικές περιοχές.

Δημοσιεύθηκε από τον Αναρχικό Πυρήνα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ