Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ «ΗΡΩΕΣ» ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 2015…

«Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία. Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει». G. Orwell. 

«Αργά ή γρήγορα πίσω από αυτή την πόρτα που σκέπασαν τα χόρτα, μια νέα γενιά θα μεγαλώνει κούκλες». Marsua Basho.

Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν (59 Χαϊκού)

Ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο σε ομιλία του, το 2014, είχε δηλώσει μεταξύ άλλων ότι: «Η Ε.Ε. είναι ένα εργαστήρι της παγκοσμιοποίησης». Σε Έγγραφο Προβληματισμού Για Την Τιθάσευση της Παγκοσμιοποίησης (Μάιος 2017) της Ε.Ε. μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «Βρισκόμαστε ακόμη στο αρχικό στάδιο του μετασχηματισμού, κατά το οποίο η ψηφιοποίηση, τα ρομπότ, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο των πραγμάτων, η τρισδιάστατη εκτύπωση θα μεταβάλλουν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο παράγουμε, εργαζόμαστε και καταναλώνουμε […] Το 2025, 61 % από τα 8 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού θα ζουν στην Ασία, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία. Το σχετικό μερίδιο της Ευρώπης στον παγκόσμιο πληθυσμό θα μειωθεί, και η ΕΕ των 27 θα αντιπροσωπεύει 5,5 %. Μπορεί έτσι να προκύψει μια πολυπολική παγκόσμια τάξη με διάφορες πολιτικές, τεχνολογικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Αλλά θα συνεπάγεται επίσης μεγάλες νέες αγορές για τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις».

H «επιτυχημένη» ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, το βέτο και η εθνική πολιτική συναίνεση

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο φύλλο 72, του Μαΐου 2008, της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και αναφέρεται στην σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ του 2008, η οποία εμφανίσθηκε ως επιτυχία της διπλωματίας των εν Ελλάδι εξουσιαστών.

Αυτό το οποίο έχει σημασία σ’ αυτές της περιπτώσεις είτε «επιτυχίας», είτε «αποτυχιών» και «δυσαρμονίας» εντός του πολιτικού χώρου είναι η μετατόπιση από το ένα ζήτημα στο άλλο (όπως επί παραδείγματι η πρόσφατη προβολή του σκανδάλου NOVARTIS, άρον άρον, μετά τα συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα). Το επίσης σημαντικό είναι η χρονοτριβή που τίθεται σε εφαρμογή ώστε να ατονήσουν και εν συνεχεία να καμφθούν οι εντάσεις στην κοινωνία.

Είναι προφανές ότι σε κάποιες περιπτώσεις η διαδικασία της χρονοτριβής αποσκοπεί στην επικράτηση του πανδαμάτορος χρόνου, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα δεν είναι πάντοτε τα αναμενόμενα. Έχοντες ως δεδομένο πως παρήλθαν 25 ολόκληρα χρόνια, η φράση του τότε πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, το 1993, ότι το όνομα που θα λάβουν τα Σκόπια δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί κανείς δεν θα το θυμάται σε 10 χρόνια, απεδείχθη εκτός πραγματικότητος, μολονότι εκδήλωνε τους ευσεβείς πόθους μιας μερίδας εξουσιαστών. Είναι προφανές ότι αυτή η χρονοβόρος διαδικασία σχετίζεται με την διευθέτηση (και όχι πάντοτε επίλυση) των εκάστοτε εκκρεμοτήτων μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής κυριαρχίας αφ’ ενός και των υπολοίπων ανταγωνιζόμενων δυνάμεων, αφ’ ετέρου. Τις «νίκες» διαδέχονται οι «ήττες» (όπως έγινε μετά το περίφημο βέτο του οποίου ακολούθησαν «ήττες»), αλλά τα πράγματα βαίνουν σύμφωνα με τα καθολικά σχέδια των εξισορροπούμενων διαφορών και αντιθέσεων των κυρίαρχων. Κι άντε, κάθε τόσο, απ’ την αρχή. Το ποιος πληρώνει τα κόστη είναι και βέβαιο και γνωστό…

Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ, ΚΑΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ…

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η «καθυστέρηση» του κλεισίματος της «αξιολόγησης» δηλαδή της επιβολής επί πλέον συντριπτικών μέτρων για πλήθος ανθρώπων που ήδη βρίσκονται σε δεινή θέση έχει να κάνει με ένα και μοναδικό λόγο: το «πέρασμά» τους με όποια διαδικασία ή συνδυασμό διαδικασιών επιλεγεί από το καθεστώς Τσίπρα με την μορφή του «κατεπείγοντος», χαρακτηρισμός που θα καλύψει το περιεχόμενο και τα νέα δυσβάστακτα μέτρα.

Σ’ αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση υπάρχει κατά βάθος μια διακομματική στήριξη. Το καθεστώς Τσίπρα βάλλεται από το σύνολο της αντιπολίτευσης που ανήκει στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο ακριβώς γιατί καθυστερεί. Δηλαδή το πρόβλημα ουσιαστικά εντοπίζεται σε αυτήν καθεαυτή την καθυστέρηση, στην οποία, όπως ψευδώς προβάλλεται, οφείλονται τελικά τα δυσβάστακτα μέτρα ή με άλλα λόγια εξ αιτίας της ο «λογαριασμός ανεβαίνει».

Η «διαπραγμάτευση» της ένδειας

Καθώς, η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται» τόσο τα νέα μέτρα που ζητά η Τρόικα όσο και τα αντίστοιχα ανταλλάγματα που ζητάει η ίδια για την παραμονή της στην εξουσία, η οικονομία τους ισοπεδώνεται . Κάθε μέτρο των δανειστών και η οποιαδήποτε συμφωνία με τους εκάστοτε δανειστές θα μεταφράζεται σε αντίστοιχες μέρες παραμονής στην εξουσία. Άλλωστε, τους ευρωπαίους έτερους, όπως τους αποκαλούν, τους ενδιαφέρει πρωτίστως να υπακούς και να υλοποιείς τα συμφέροντά τους παρά οι ιδεολογικές προσεγγίσεις του κάθε κόμματος.

Τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, το φορολογικό σύστημα της Ελλάδας έχει αλλάξει 10 φορές. Είναι γεγονός ότι από το 2002, όπου η χώρα έγινε μέλος της νομισματικής ενώσεως, φορολογούμενοι του ελλαδικού χώρου (και πάντως όχι οι πλούσιοι) πλήρωσαν 601,47 δις ευρώ! Τη Μεγάλη Εβδομάδα το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ετοιμάζεται να καταθέσει το φορολογικό νομοσχέδιο που θα περιλαμβάνει αλλαγές τόσο για την άμεση όσο και για την έμμεση φορολογία.

Ωστόσο, οι πιέσεις συνεχίζονται και ήδη οι δανειστές σκέφτονται να ζητήσουν την επιβολή νέων μέτρων αν η Ελλάδα δεν πιάσει τους στόχους του προγράμματος.
Την ιδία στιγμή η οικονομική κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει. Σύμφωνα με επίσημα πλέον στοιχεία το 22,2% του εγχώριου πληθυσμού βρίσκεται σε κατάσταση ένδειας. Βάσει αυτών των στοιχείων, το 2015 στην Ελλάδα ζούσαν σε κατάσταση ένδειας περίπου 2,37 εκατομμύρια άνθρωποι και συνολικά στην ΕΕ, 41 εκατομμύρια άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά, η διαρροή στοιχείων για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος καλά κρατεί.
Αμύθητα ποσά αποκρύπτονται, οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης, δηλ. περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι! Ο πλούτος μάλιστα των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44% από το 2010, ενώ ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%.

Είναι, πλέον, είναι ηλίου φαεινότερον πως η απόκρυψη εισοδημάτων μέσω των φορολογικών «παραδείσων» έχει καταστεί ως η προσφορότερη «λύση». Η «οικονομική ελίτ» είχε καταχωνιάσει τουλάχιστον 21 τρισεκατομμύρια δολλάρια σε μυστικούς φορολογικούς παραδείσους έως τα τέλη του 2010!

Όσες «διαπραγματεύσεις» και αν γίνουν, το σίγουρο είναι πως θα επακολουθήσουν τα αναγκαία μνημόνια προς όφελος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Είναι δεδομένο ότι ο δρόμος προς την ανθρωπινή εκμετάλλευση είναι προκαθορισμένος και συνεχής. Όσοι ονειρεύονται πολιτικούς ηγέτες που θα έρθουν ως μεσσίες να μας σώσουν πλανώνται πλάνην οικτράν.

Πάντως, στα ερείπια της σημερινής εξαθλίωσης μπορεί να χτιστή με σωστό τρόπο η χαμένη ενότητα και αρμονία του ανθρώπου με την φύση. Ας μην το ξεχνάμε αυτό.

Δημοσιεύθηκε από Μ.

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) γ΄ μέρος

Μες ‘τα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια

Ας πάμε όμως και παρακάτω. Στην Ουκρανία εδώ και καιρό μαίνεται πόλεμος. Η εν πολλοίς ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας έσφαζε μέχρι πρότινος γυναικόπαιδα ανηλεώς κι εκτόπιζε αδιακρίτως αμάχους πέριξ της εμπόλεμης ζώνης, ως δήθεν «μοχλό πίεσης» προς τους ρώσους/ρωσόφωνους μαχητές, να καταθέσουν τα όπλα. Αλλά, ας μην γελιόμαστε, το περιεχόμενο τούτης της βαρβαρότητας δεν είχε άλλο σκοπό από το να «αναγκάσει» τη Ρωσία σε μια άμεση στρατιωτική εμπλοκή στο εκεί γίγνεσθαι. Φυσικά το σύνολο των δυτικών Μ.Μ.Ε ποιεί την νύσσαν. Ούτε φωνή λοιπόν ούτε ακρόαση. Παράλληλα, στρατεύματα του ΝΑΤΟ μαζεύονται διαρκώς σε όλο το μήκος των Ρωσικών συνόρων. Ασκήσεις διεξάγονται διαρκώς στα θερμά σημεία επαφής Ανατολής – Δύσης. Αμερικανός αξιωματικός «διαρρέει» προς τον τύπο πως «θα υπάρξει κλιμάκωση του πολέμου το καλοκαίρι και θα είμαστε τυχεροί αν δεν είναι πυρηνικός». Το σίγουρο είναι πως η κούρσα των εξοπλισμών – και των πυρηνικών – βρίσκεται προ πολλού σε πλήρη εξέλιξη. Οι ευρωπαίοι κι οι αμερικανοί θεωρητικά ούτε θέλουν να ακούν για Ρωσία, η οποία δια των χειλιών Ομπάμα εντάχθηκε στο «πάνθεον των τρομοκρατών» ως «απειλή» πιο πάνω από την Al Qaeda και το ISIS. (Αν είναι δυνατόν να ανησυχούν οι Αμερικανοί για το ISIS!)

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) β΄ μέρος

Νυν υπέρ πάντων η Νέα Τάξη

Στον οικονομικό πόλεμο που εξαπολύθηκε από το 2008, οι ΗΠΑ ήταν οι «στρατηγοί» οι γερμανοί οι «ταγματάρχες», οι ελεγχόμενες ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών οι «λοχαγοί» και «στρατιώτες» που μάτωναν στην πρώτη γραμμή οι έλληνες. Πόλεμος που αφορά τί; Την εκ νέου κατάκτηση και λεηλασία του συνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου από τις οργανωμένες συμμορίες των μεγαλο-ιδιωτών και της εγκαθίδρυσης ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος ελέγχου στα ιδεολογικά πρότυπα της Νέας Τάξης.

Το ελλαδικό κράτος έχει πολεμήσει στην πρώτη γραμμή για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης σε πανευρωπαϊκή αν όχι σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Καραμανλής –για να μην πάμε πιο πίσω– προετοίμασε το έδαφος προ του 2008 με την πρώτη «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών και «αποσύρθηκε». Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τον πόλεμο με την τεχνητή κρίση της Leeman Brothers και την έναρξη των «προγραμμάτων διάσωσης» και της «ποσοτικής χαλάρωσης». Ο «yesman» Γιωργάκης μετέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους «τιτανικούς» και τα σχετικά, μετατρέποντας ένα «αεράτο» τραπεζικό χρέος ιδιωτών σε κρατικό και «αποσύρθηκε». Οι γερμανοί ανέλαβαν με την ισχύ τους και με τη σύμφωνη γνώμη των αμερικανών να «εισβάλλουν» στην Ελλάδα, για να την «συνετίσουν» και να μην «κινδυνεύσουν» οι ευρωπαίοι από τους «άχρηστους», εγκαθιστώντας τις λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα όμως υποχρέωσαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να τα ακουμπάνε στο ελλαδικό κράτος, για να πληρώνει τις τράπεζες, μετατρέποντας ένα κρατικό χρέος σε πανευρωπαϊκό. Οι γερμανοί ανέλαβαν το ρόλο του «κακού» στην Ευρώπη για λογαριασμό των ΗΠΑ, οι οποίες δεν φαίνονταν πλέον, αλλά με το αζημίωτο φυσικά.

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) α΄ μέρος

Τη ζωή μας δεν την κανόνιζαν οι νόμοι, αλλά τα κέφια των δυνατών. Τα κέφια όμως των ανθρώπων εκείνων ήταν πιο προβλέψιμα από τους νόμους. Γιατί και τους νόμους σήμερα κάποιων τα κέφια τους κανονίζουν. Διότι οι νόμοι δεν ισχύουν όπως είναι γραμμένοι. Τους νόμους κάποιοι τους ερμηνεύουν. (Joseph Roth, Η ομολογία ενός δολοφόνου μέσα σε είκοσι λεπτά)

Το έργο που δεν θέλουμε να ξαναδούμε

Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας ελληνικής ταινίας, που θα διέθετε όλα τα στοιχεία ενός σουρεαλιστικού δράματος. Όμως, όπως έχει ειπωθεί σε ταινία του Καλογερόπουλου, «η ζωή είναι πιο πουτάνα από το θέατρο».

Η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος είναι η τελευταία(;) ελεεινή πράξη του ελεεινού θεάτρου της «διαπραγμάτευσης» που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες. Δυστυχώς, η κορύφωση θα αργήσει ακόμη –όχι, δεν είμαστε ακόμη εκεί– δίχως, μέχρι στιγμής, να έχουμε βάσιμες ελπίδες για Νέμεση.

Πρώτη φορά αμεσοδημοκρατική θηλειά

Κατατέθηκε, … σου ‘πα, μου ’πες και πέντε μήνες λέξεων εντυπώσεων και ψέμματος. Πέντε μήνες σκληρής προσπάθειας ώστε τα όποια μέτρα –συμφωνία να βιδώσουν καλά στο μυαλό των υπηκόων ως αναγκαία, να κατακάτσει στις συνειδήσεις όλων ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε, παλεύοντας με τα θηρία και κερδίζοντας όσα περισσότερα. Να πιστέψουν όλοι ότι η φανέλα ίδρωσε σε αντίθεση με τους προκατόχους της.

Και όντως η αλήθεια είναι ότι η μόνη διαφορά είναι στην φανέλα, με γραβάτα οι πρώην, χωρίς γραβάτα οι νυν. Κατά τ’ άλλα τα 8 δις φοροεισπρακτικά κυρίως μέτρα ωχριούν μπροστά στα περίπου 800 εκατομμύρια των προκατόχων τους. Οι αλληλοκατηγορίες βέβαια μεταξύ ΝΔ και Συριζανέλ είναι μόνο για τα προσχήματα ώστε να διατηρήσουν την πελατεία ευχαριστημένη, καθώς τα 800 εκατομμύρια ή τα 8 δις μέτρα δεν θα ήταν και δεν θα είναι τα τελευταία σε καμία περίπτωση.

Όπως και να εξελιχθεί το δημοψήφισμα η συμφωνία θα έρθει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και θα την πληρώσουν άπαντες, ψηφοφόροι και μη. Με το δημοψήφισμα πάνω σε ένα άκυρο ερώτημα που διαπραγματεύεται το υλικό του σχοινιού της αγχόνης η κυβέρνηση προσπαθεί να διαφοροποιηθεί βάζοντας τους υπηκόους να διαλέξουν σχοινί λινάτσας ή μεταξιού. Διαβεβαιώνει δε ότι θα είναι εκεί σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα για να εκφράσει την κυρίαρχη βούληση του λαού, περνώντας την θηλειά στο λαιμό, με πολιτικό ήθος και με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Άπαντες θα νοιώσουν ότι συμμετέχουν στην διαπραγμάτευση. Προσερχόμενοι στις κάλπες ίσως κάποιοι να αντιληφθούν ένα δροσερό αεράκι που να μοιάζει με εκείνο που για πέντε μήνες ένιωθε ο Βαρουφάκης στο πρόσωπό του και για λίγο να νιώσουν ότι περπατάνε στις Βρυξέλες. Οι πεινασμένοι ίσως για πρώτη φορά να μπερδέψουν το άρωμα της τηγανητής πατάτας με αυτό από τα λαχανάκια Βρυξελλών. Όλοι θα μπορούν να φαντασιωθούν με τον τρόπο τους, ότι ανήκουν στην διαπραγματευτική ομάδα.

Το θέμα με το δημοψήφισμα είναι τόσο χυλός, ώστε δεν θα πρέπει να μείνουμε έκπληκτοι σε μια «υπαναχώρηση» των δανειστών σε μέτρα κοντά σε αυτά που προτείνει η κυβέρνηση. Σε αυτή την περίπτωση ο Βαρουφάκης ανέφερε ότι το δημοψήφισμα μένει ως έχει, αλλά το πρόταγμα από όχι θα πρέπει να μετατραπεί σε ναι. Το βέβαιο, λοιπόν, είναι ένα: ότι η απόφαση θα περάσει όντως από τους υπηκόους και θα είναι οδοστρωτήρας… Τα μιλήσανεεεε, τα συμφωνήσανε!

Ελευθερόκοκκος

Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ…

«Πράγματι μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι οι απειλές είναι περισσότερο αποτελεσματικές από τις υποσχέσεις ως κινητήρια δύναμη για να συμμορφωθεί ο Άλλος. Αυτό ως ένα βαθμό οφείλεται στο γεγονός ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί που απειλούν θεωρείται ότι είναι πιο ισχυροί και ότι ασκούν μεγαλύτερο έλεγχο από αυτούς που υπόσχονται, επειδή τα μηνύματά τους περιέχουν περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτό που ενδεχομένως θα συμβεί». (Η Διευθέτηση της Κοινωνικής Σύγκρουσης, Τζεφρεϋ Ροεμπιν – Ντην Προειτ – Σουνγκ Χη Κιμ)

Οι τεχνικοί της εξουσίας (επομένως και της διαπραγμάτευσης) γνωρίζουν και βασίζονται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, στους οποίους επιβάλλονται, συνήθως επιλέγουν να αποφύγουν μια ενδεχόμενη απώλεια που χαρακτηρίζεται ως βαρύτατη, μια απώλεια που οι πιθανότητες να συμβεί υπολογίζονται ως σημαντικές, παρά να διεκδικήσουν την παραμονή στο υπάρχον δυσάρεστο και ανεπιθύμητο καθεστώς ή μια μικρή (και αμφίβολη) αμοιβή. Μ’ άλλα λόγια, οι άνθρωποι σ’ αυτές τις περιπτώσεις πείθονται αποκλειστικά και μόνο με την χρήση απειλών, να υποβάλλουν οικειοθελώς την παραίτησή τους από τις όποιες φιλοδοξίες είχαν εκφράσει, γιατί αυτό θα είναι προς το συμφέρον τους…

Σύμφωνα με τον επικεφαλής οικονομολόγο της Berenberg Bank Christian Schulz, «είναι αναπόφευκτο ότι τον Ιούλιο θα απαιτηθεί κι ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Με την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους προς την ελληνική κυβέρνηση, οι όροι του νέου πακέτου θα είναι σκληροί και η επίβλεψή τους πολύ στενή. Συγκριτικά με το τι θα πετύχαινε, υποθετικά, ο κ. Σαμαράς εάν επανεκλεγόταν, ο κ. Τσίπρας αποτελεί, αναμφίβολα, καταστροφή. Πλησιάζει η ώρα της κρίσης; Χθες η ΕΚΤ διατήρησε ίδιο το επίπεδο της ρευστότητας έκτακτης ανάγκης (ELA), μόλις για δεύτερη φορά από τον Φεβρουάριο, γεγονός που αιφνιδίασε. Οι εκροές καταθέσεων αυξήθηκαν στα 300 εκατ. ευρώ την ημέρα από 100 εκατ. ευρώ που ήταν μέχρι την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με αναφορές του ελληνικού Τύπου». (28-5-2015)

Η χρήση των απειλών σ’ αυτές τις περιπτώσεις για τους εξουσιαστές δεν είναι ένα περιστασιακό εργαλείο, αλλά η αιχμή του δόρατος στην προσπάθειά τους να καταστήσουν, τελικά, ιδιαίτερα επαχθείς τους όρους επιβολής. «Ένα Grexit θα αντανακλούσε μια συλλογική πολιτική αποτυχία. Πέραν όλων θα οδηγούσε στην κοινωνική και οικονομική καταστροφή των Ελλήνων πολιτών», αναφέρουν σε άρθρο τους οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές των Eiffel Group and Glienicker Group, το οποίο αναρτήθηκε πριν από περίπου δέκα ημέρες στην ιστοσελίδα του ινστιτούτου Bruegel.

Στόχος, βέβαια, των απειλών, έμμεσων ή άμεσων, δεν είναι να αποφευχθεί η επαπειλούμενη βαρύτατη απώλεια, αλλά να γίνει δεκτή σταδιακά, και όχι μονομιάς, καθώς η όποια αποδοχή της είναι το ζητούμενο και όχι ο τρόπος. Έτσι οι δυσμενείς επιπτώσεις, αυτές καθ’ εαυτές στην πραγματικότητα δεν μετριάζονται, αλλά αντίθετα τείνουν προς την συνεχή επιδείνωση, διότι η σταδιακή επιβολή των νέων όρων καταδυνάστευσης δίνει επί πλέον δυνατότητες σκλήρυνσης εκ μέρους των εξουσιαστών, παρ’ ότι γίνεται με το γάντι.

Σύμφωνα με το Διεθνές Πρακτορείo Ειδήσεων Reuters, «αντίθετα από την προηγούμενη κρίση της Ελλάδας, προ τριε­τίας, σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι είναι σχεδόν μηδαμινή η έκθεση του τραπεζικού κλάδου και του ιδιωτικού τομέα, διότι έχουν δημιουργηθεί τοίχοι ασφαλείας στον χρηματοπιστωτικό κλάδο για τη θωράκιση του ευρώ, ενώ οι αγορές υποτίθεται ότι έχουν ήδη προεξοφλήσει αυτόν τον κίνδυνο. Κανένας δεν γνωρίζει τις πραγματικές επιπτώσεις μιας κίνησης που δεν έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Επιπροσθέτως, οι επενδυτές έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν αρκετά ήπια τα γεγονότα, που μπορεί να προκαλέσουν τεράστιες επιπτώσεις. Έχει συμβεί ξανά στο παρελθόν. Ενδεικτική ήταν η αντιμετώπιση της χρεωκοπίας της Lehman Brothers από τους επενδυτές, το 2008. Αρχές του 2007, ο δείκτης μεταβλητότητας των αγορών στις ΗΠΑ κυμαινόταν στο ιστορικό χαμηλό των 10 μονάδων. Τον Σεπτέμβριο του 2008 είχε αναρριχηθεί στις 20 μονάδες και εκτοξεύθηκε στις 80 μονάδες μετά την κατάρρευση της τράπεζας».

Όπως είναι γνωστό, η ωμή βία προκαλεί, τουλάχιστον στον κοινωνικό χώρο τον οποίο γνωρίζουμε και αναφερόμαστε, σημαντικές αντιδράσεις, συγκρούσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις. Η πιθανότητα, λοιπόν, σφοδρών αναταραχών δεν είναι ασήμαντη, γεγονός, που οι διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων δεν μπορούν να αγνοήσουν ή να υποτιμήσουν σε κάθε περίπτωση.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η χρονική απομάκρυνση από παρόμοια γεγονότα θεωρείται σταθεροποιητικός παράγοντας, αφού αμβλύνει σε μεγάλο βαθμό τις συλλογικές μνήμες μιας χαμένης πλέον αγωνιστικότητας, επιτείνει την παθητικότητα, την ηττοπάθεια, τις διαθέσεις παράδοσης και τελικά φέρνει πιο κοντά μια κατάσταση εθελοδουλείας. Χάνεται, μ’ άλλα λόγια, η πίστη στις τωρινές ή μελλοντικές δυνατότητες αντίστασης, οι οποίες πλέον αφορούν αποκλειστικά το παρελθόν.

Η ολοένα και αυξανόμενη χρονική απόσταση, λοιπόν, από δυσάρεστες για την εξουσία καταστάσεις, δίνει την δυνατότητα να αυξηθεί η ικανότητα αφομοίωσης σημαντικών τμημάτων του κοινωνικού χώρου με την ευρεία έννοια του όρου, αλλά και με την στενότερη, αφού αναδεικνύονται και οι δυνατότητες οι όποιες επαναστατικές «παρεκκλίσεις» να πάρουν την θέση τους στον αντιπολιτευτικό στίβο.

Οι τεχνικοί της εξουσίας χαρακτηρίζουν, επίσης, ως μια επί πλέον «αρετή» της χρήσης απειλών την δυνατότητα ανάκλησής τους σε κάθε περίπτωση αφού, αν ο «εμπλεκόμενος», παρά τις απειλές που δέχεται, δεν δείχνει καμία διάθεση συμμόρφωσης και τελικά δεν συμμορφώνεται, η μη πραγματοποίηση των απειλών εκ μέρους των ισχυρών θεωρείται δείγμα «ανθρωπισμού» και όχι αδυναμίας.

Σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Mundo (29/5), «Πρόκειται να υπάρξει μία πολιτική συμφωνία, η απόφαση έχει ληφθεί ήδη. Σήμερα ήδη υπάρχουν δύο στις τρεις πιθανότητες να υπάρξει συμφωνία εντός των προσεχών ημερών. Πρόκειται να κλείσει η αναθεώρηση του προγράμματος προκειμένου να καταστεί δυνατή η εκταμίευση κονδυλίων κι εν συνεχεία να προχωρήσουμε στην διαπραγμάτευση του τρίτου προγράμματος».

Η «αναμενόμενη επιτυχία», όμως, δεν πιστώνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις γενικά στο πολιτικό σύστημα ή στους «θεσμούς», αλλά σε επιλεγμένα πρόσωπα της κυριαρχικής ελίτ, που είναι «ανάγκη» να προικοδοτηθούν αναλόγως με την θέση και τον ρόλο, που θα έχουν στην συνέχεια.

Οι «σκληροί», βέβαια, της «διαπραγμάτευσης» (είτε βρίσκονται στο «εσωτερικό» είτε στο «εξωτερικό») είναι απαραίτητοι όσο και οι «μετριοπαθείς». Τα τελευταία «πρόσωπα», όπως φιλοτεχνούνται με προσοχή από τα ΜΜΕ, είναι εκείνα που θα ξεμπλοκάρουν τα «αδιέξοδα», θα δώσουν «νέα πνοή» στις «εξελίξεις», θα γεφυρώσουν «διαφορές», θα «επιταχύνουν» την στιγμή που η «επιβράδυνση» φαντάζει «ολέθρια» και θα επιβάλλουν την «τελική λύση».

Η ανακούφιση, λοιπόν, που θα νιώσουν σημαντικά τμήματα του πληθυσμού από την «συμφωνία», θα πιστωθεί στους «μεγάλους ηγέτες» που θα αποτρέψουν να φθάσουν τα πράγματα στον πολυδιαφημιζόμενο επικείμενο «όλεθρο».

Πως; Αποκηρύσσοντας πρώτα απ’ όλα το «παίγνιο του δειλού» στο οποίο το προηγούμενο διάστημα είχε διαφανεί, ότι συμμετείχαν όλοι οι εμπλεκόμενοι ανεξαιρέτως. Και ποιο είναι αυτό; Το «παίγνιο του δειλού» απαιτεί δύο συμμετέχοντες, που οδηγούν το αυτοκίνητό τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα με κίνδυνο να συγκρουστούν μετωπικά. Ηττημένος στο «παίγνιο του δειλού» είναι τελικά αυτός, που την τελευταία στιγμή θα στρίψει το τιμόνι, ώστε να αποφύγει την μοιραία σύγκρουση.

Η «έξοδος» με τέτοιους όρους από μια παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν σημαίνει, βέβαια, οποιουδήποτε είδους βελτίωση, όπως ήδη περιγράψαμε, αλλά αντίθετα την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης στους «νέους» και «άφθαρτους» διαχειριστές.

Η καθεστωτική προπαγάνδα ανανεώνεται «πείθοντας» πλέον τους αγανακτισμένους και θυμωμένους ανθρώπους, ότι η (επί πλέον) βλάβη, που θα επέλθει, είναι πέραν και ακούσια των προθέσεων τους, αφού δήθεν εξάντλησαν κάθε περιθώριο, ώστε να επιτευχθεί ένας «έντιμος» συμβιβασμός». Ισχυρίζονται, μάλιστα, για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί, ότι αποτελούσε «αμετάκλητη δέσμευσή» τους στο «παίγνιο του δειλού», να φθάσουν ως το τέρμα (αφαιρώντας προηγουμένως το τιμόνι, ώστε να μην μπορούν να στρίψουν τελικά οι ίδιοι παρά μόνον ο «αντίπαλος»).

Το «τιμόνι», βέβαια, δεν είχε ποτέ αφαιρεθεί από τους «εμπλεκόμενους» και ούτε φυσικά υπήρξε η οποιαδήποτε σκέψη προς αυτήν την κατεύθυνση. Η σύγχυση δεν υφίσταται σ’ αυτές τις περιπτώσεις χωρίς την επιβεβλημένη είσοδο στον λαβύρινθο της παραπλάνησης, απ’ όπου η έστω και πρόσκαιρη έξοδος οδηγεί, δυστυχώς, στην επίσης θετική για την εξουσία κατάσταση, όπου κυριαρχεί το αίσθημα της ενοχής, της ανικανότητας και της συνευθύνης.

Έχει γραφτεί ότι σε πολλούς πολιτισμούς η ενοχή είναι ένας από τους πιο ισχυρούς παράγοντες, που προκαλούν το ενδιαφέρον για τους άλλους και ότι μόνο η κατάθλιψη κάνει τους Αμερικάνους να αισθάνονται περισσότερο δυσάρεστα, ενώ κανένα άλλο αίσθημα δεν φέρνει σε τόσο δύσκολη θέση τους Έλληνες και τους Κινέζους. Πέρα από το προβληματικό μιας τέτοιας γενίκευσης, σίγουρα δεν θα πρέπει να αγνοείται ο βαθμός και οι συνέπειες μιας ενοχικής κατάστασης, που επιχειρείται να επιβληθεί συλλογικά σε έναν πληθυσμό (οι έλληνες είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες, παράσιτα κ.ο.κ. ή τα εξ αντιδιαστολής ενοχικά συναισθήματα: οι έλληνες έχουν στο DNA την παλικαριά ή την αντοχή και την εξυπνάδα να επιβιώνουν, άρα έχουν διπλή ευθύνη να ξεπεράσουν τις δυσκολίες…).

Η ευθύνη, λοιπόν, που προδιαγεγραμμένα οδηγείται να αναλάβει το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού θα είναι πλέον διπλή, αφού θα προστεθεί το βάρος της ενοχής για την εμπιστοσύνη και την ανοχή που έδειξε στους «νέους» και «άφθαρτους σωτήρες».

Οι «νέοι» σωτήρες της εθνικολαϊκής αριστεροδεξιάς, αφ’ ενός σήκωσαν εξ αρχής το φλάμπουρο της «ηθικής υπεροχής» ενάντια στους προηγούμενους διαχειριστές των κρατικών υποθέ­σεων και αφ’ ετέρου εμφανίστηκαν ως οι αφοσιωμένοι στον λαό, ως εκείνοι που καλούν τον λαό, ταυτίζονται με τον λαό, συνεγείρουν τον λαό ενάντια στους «εσωτερικούς» και «εξωτερικούς» εχθρούς και κινδύνους που δύνανται να προδώσουν τα εθνικά ιδεώδη. Η από κοινού αυτή δραστηριοποίηση των αριστεροδεξιών φωστήρων της εθνικής σωτηρίας δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με προηγούμενες καταστάσεις.

Σύμφωνα με τον Pierre-Andre Taguieff «ο λαϊκισμός μπορεί με συνοπτικό τρόπο να ορισθεί ως η πράξη του να παίρνει κάποιος δημόσια το μέρος του λαού κατά των ελίτ ή ακόμη και ως λατρεία του λαού, με ποικίλες συνδηλώσεις (λαϊκή κυριαρχία, λαϊκή κουλτούρα, κλπ). Η σημασία του αιωρείται ανάμεσα στην κλήση του λαού και τη λατρεία του λαού. Η κλήση στο λαό αποσκοπεί στην υπέρβαση των μεσολαβήσεων και της προγραμματικής διάστασης: θέλει να είναι άμεση, χωρίς να φιλτράρεται από αντιπροσωπευτικές βαθμίδες. Ως προς αυτό, το λαϊκιστικό ύφος συναντά το ιδεώδες της άμεσης δημοκρατίας. Προσωπική κλήση στο λαό, προϋποθέτει την ύπαρξη χαρισματικού ηγέτη, που μπορεί να πάρει την φιγούρα απλού δημαγωγού ή λαϊκού δικτάτορα. Γι’ αυτό, συχνά ο λαϊκισμός ομοιοκαταληκτεί με βοναπαρτισμό ή αυταρχισμό, όπως στους κλασσικούς λατινο-αμερικανικούς λαϊκισμούς (Τζετούλιο Βάργκας στη Βραζιλία, Χουάν Ντομίνγκο Περόν στην Αργεντινή). Ο πολιτικός λαϊκισμός προϋποθέτει την εξύψωση του λαού, που αντιτίθεται στις ελίτ, είτε στους ξένους ή ακόμη και στην ελίτ και στους ξένους».

Στα καθ’ ημάς, οι αριστεροδεξιοί εθνοσωτήρες τοποθετημένοι στον αντιμνημονιακό πόλο προβάλλουν σαν οι αδιαφιλονίκητοι ιδιοκτήτες της εθνικιστικής ντουντούκας με την οποία κραυγάζουν εναντίον των «προδοτών» και των «γερμανοτσολιάδων», που «πούλησαν» την πατρίδα στους ξένους. Ο ήδη επιδεικνυόμενος αυταρχισμός –απέναντι στην οποιαδήποτε έκφραση αμφισβήτησής τους– από τους πάλαι ποτέ σταλινικούς (το ένα τρίτο των υπουργών του Συριζα ανήκε στο ΚΚΕ) δεν είναι παρά ένα απλό δείγμα των ικανοτήτων τους, που θα έχουμε την «χαρά» να θαυμάσουμε, όταν «σταθεροποιηθούν» στα «πράγματα».

Για την ώρα η μόνη φερεγγυότητα των επαναστατικών προθέσεων των αριστερών συνδαιτυμόνων της νέας διαχείρισης πιστοποιείται (;) από τις σχέσεις με τους «εξτρεμιστές», που φθάνουν εσχάτως με φανερό τρόπο να ενταχθούν στην συμπολιτευόμενες δυνάμεις είτε αναδεικνύοντας τις (πράγματι αξιοθρήνητες) «αντιιμπεριαλιστικές» τους θέσεις και μάλιστα ενάντια στον γερμανικό παράγοντα, ή διαλαλώντας «επαναστατικές πλατφόρμες», που μοιάζουν συντηρητικότερες και από το προεκλογικό πρόγραμμα του Συριζα (μονομερής διαγραφή του ελληνικού χρέους κ.λπ.).

Οι όψιμοι «αντιιμπεριαλιστές» (τραγικά αδιάβαστοι) εμφανίζονται αυτογελοιοποιούμενοι, αφού μόνο τη δεκαετία του 1990 είχαμε παρόμοιες «κρίσεις» στο Μεξικό, τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ρωσία, την Τουρκία, και την Αργεντινή, αλλά και προβλεπόμενοι από τον ίδιο τον Λένιν, που όπως φαίνεται θαυμάζουν ιδιαίτερα και ο οποίος φαίνεται δεν δυσκολεύτηκε να τους φανταστεί πολλά χρόνια πριν: «H αποικιακή πολιτική και ο ιμπεριαλισμός υπήρχαν και πριν από το νεότατο στάδιο του καπιταλισμού και μάλιστα πριν από τον καπιταλισμό. Η Ρώμη, που στηριζόταν στη δουλεία, ακολουθούσε αποικιακή πολιτική και εφάρμοζε τον ιμπεριαλισμό. Οι “γενικοί” όμως συλλογισμοί για τον ιμπεριαλισμό, που ξεχνούν ή βάζουν σε δεύτερη μοίρα τη ριζική διαφορά των κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, μετατρέπονται αναπότρεπτα στην πιο τιποτένια χυδαιότητα ή σε κομπασμό, όπως η σύγκριση της “μεγάλης Ρώμης με τη μεγάλη Βρετανία”. Ακόμα και η καπιταλιστική αποικιακή πολιτική των προηγούμενων σταδίων του καπιταλισμού διαφέρει ουσιαστικά από την αποικιακή πολιτική του χρηματιστικού κεφαλαίου» (Β.Ι. Λένιν, Ο Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή Αθήνα 2005 σ. 96).

Ο εθνικισμός πάντως που αναδύεται και θα αναδυθεί περαιτέρω, επικουρούμενος από κάθε έκφραση κομμουνιστικού και όχι μόνο σταλινικού τύπου –ιδεολογικής πρώτα απ’ όλα– καταστολής, αμέσως μετά την ανακοίνωση της «συμφωνίας» με τους «δανειστές», θα κάνει να μοιάζει με παιδική χαρά εκείνον της Χρυσής Αυγής.

Δεν είναι, βέβαια, αξιοπερίεργο ότι σε οποιαδήποτε παρόμοιου είδους «αντιιμπεριαλιστική» προσέγγιση της «κρίσης» απουσιάζει παντελώς η οιαδήποτε μνεία (θετική ή αρνητική) στις αναλύσεις, στην παρουσία και στην δράση αναρχικών ομάδων κατά τις «αντιπαγκοσμιοποιητικές» κινητοποιήσεις, που συντάραξαν ολόκληρο τον πλανήτη στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και κατά την διάρκεια της δεκαε­τίας του 2000.

Η ανακοίνωση, λοιπόν, της επικείμενης «συμφωνίας» θα είναι το σάλπισμα για την αναδίπλωση του πολιτικού σκηνικού στο σύνολο του. Όλοι θα πάρουν μερίδιο από την πίττα. Από το ΚΚΕ μέχρι την Χρυσή Αυγή. Το ίδιο ισχύει και για τα τεράστια πράγματι κυριαρχικά συμφέροντα που βρίσκονται και εκφράζονται μέσω του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της Κομισιόν, του ΠΟΕ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, αλλά και συμφέροντα κρατών όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία, καθώς και εκείνα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα και, εν γένει, των «αγορών».

Η λήξη του «συναγερμού», έστω και πρόσκαιρα, που θα αφορά την «ελληνική κρίση» θα επιταχύνει τις λεγόμενες γεωπολιτικές εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής, που χαρακτηρίζεται Μέση Ανατολή (που ήδη έχει αλλάξει σύνορα) και περιλαμβάνει φυσικά και τα Βαλκάνια, εξελίξεις που θα διατρέχουν κάθε σημείο «φωτιά», κάθε σημείο «κλειδί» για την συγκεκριμένη φάση της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Ο λόγος που διατυπώνουμε αυτή την εκτίμηση δεν έχει να κάνει βέβαια με κανενός είδους ελληνοκεντρισμό, αλλά με την πεποίθησή μας ότι κάθε «εστία ανάφλεξης», είτε με πρόσχημα το οικονομικό, είτε τον επαναπροσδιο­ρισμό των συνόρων στην Μέση Ανατολή, είτε σε περιοχές όπως αυτή της Ουκρανίας, αποδεικνύει ότι ζωτικός χώρος για τους κυρίαρχους αποτελεί ολόκληρος ο πλανήτης, ότι τα συμφέροντα που συγκρούονται και ταυτόχρονα αλληλοκαλύπτονται μεταξύ τους αφορούν κάθε σπιθαμή επιρροής των συνασπισμών που συγκροτούν, πίσω από οποιαδήποτε ονομασία και αν βρίσκονται.

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 150, Ιούνιος 2015

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ»; ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΚΑΛΤΣΕΣ ΦΟΡΑΕΙ Ο ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ!!!

Λίγο πριν την κορύφωση, ο γκρεμός. Λίγο πριν την ανακούφιση, η παρατεταμένη αγωνία. Λίγο πριν την είσοδο στο λιμάνι, η τρικυμία. Σύγχυση, αβεβαιότητα, αγωνία, ανασφάλεια, ελπίδα, λίγη εθνική υπερηφάνεια, κάμποση αριστερή κυβέρνηση, άλλη τόση εθνική ομοψυχία ελέω σκληρής δεξιάς Καμμένου που συμπράττει κυβερνητικά, ολίγος ιστορικός συμβολισμός μετά τα προεκλογικά προσκυνήματα στην Καισαριανή του αριστερού (αλλά βασικά παγκόσμιου ηγέτη) Τσίπρα και οι ξένοι τα «είδαν όλα».

Ένα διαπραγματευτικό μνημόνιο είναι διαφορετικό από ένα σκέτο μνημόνιο!

Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η βαλίτσα της λεγόμενης διαπραγμάτευσης; Σχεδόν τέσσερις μήνες έχουν περάσει από την νυχτερινή μακροσκελής και δίγλωσση διάλεξη (μην πάει ο νους σας στο πονηρό, στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα εννοώ..), όπου λίγο η πολύ ο Βαρουφάκης ανακοίνωσε ένα επερχόμενο αριστερό μνημόνιο. Γάτα ο Βαρουφάκης, δεν φτάνει που μας φόρτωσε με αρκετά βαρύγδουπα και ακαταλαβίστικα μας πέταξε και το αγγλικό στο τέλος, ώστε να ξεχάσουμε ό,τι καταλάβαμε.

Από τότε, λοιπόν, μέχρι σήμερα τι έχουμε; Ταξίδια πήγαινε έλα στις ευρώπες, γεύματα, χαιρετούρες, ζαλάδες από τα γαλλικά κρασιά που καμμιά φορά όξυναν τα πνεύματα. Τέσσερις μήνες για ένα μνημόνιο όπου το «καλό παιδί» ο Σαμαράς με τον Χαρδούβελη, απαρνούμενοι αμφότεροι τα πολλά ταξιδάκια και τις επαφές με τους ξενέρωτους ευρωπαίους θα το είχαν ξεπετάξει απλά με ένα mail!

Μέσα σε όλα αυτά οι ντούροι αριστεροί της πλατφόρμας ξέθαψαν την Παναρίτη! Δεν μπορεί, λένε, να είναι εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ επειδή αυτή είχε ψηφίσει μνημόνια, ήταν σύμβουλος του –φτου κακά!– Παπανδρέου και είχε, λέει, πρωτοστατήσει στην αφαίμαξη του Περού, της Βραζιλίας, των Φιλιππίνων και της Βενεζουέλας από το ΔΝΤ, συνεργαζόμενη με δικτάτορες και αυταρχικά καθεστώτα. Οι αριστεροί σύντροφοι, λοιπόν, ξεσπάθωσαν κατά της Παναρίτη και είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους αλλά επιλεκτική μνήμη, καθώς η Παναρίτη ανήκει στην διαπραγματευτική ομάδα του υπουργείου οικονομικών από της 26 Ιανουαρίου του 2015, δηλαδή από τότε που η «πρώτη φορά αριστερά» στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα της εξουσίας. Αλλά μάλλον τότε για κάποιο λόγο δεν πείραζε και πολύ ή είχε μάθει και κρυβόταν για να μην την πάρουν χαμπάρι τα σαΐνια του Λαφαζάνη. Όπως αντιλαμβάνεται καθείς ο θίασος του Σύριζα δίνει ρέστα αθλιότητας, καθώς θέλει να κρύψει ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν διαφορές εντός του αλλά ουσιαστικά δεν διαφέρει και από τους προκατόχους του.

Και γιατί όλα αυτά παρακαλώ (εκτός από τις βολτούλες, τα χαχα χουχα και τα ουάου για να περνάει όμορφα ο θίασος και το κοινό του); Μα για να πειστεί το πόπολο ότι γίνεται διαπραγμάτευση, γιατί ρε αδερφέ τουλάχιστον αυτοί κάτι κάνουν, κάτι λένε σε αυτούς του παλιοευρωπαίους, όχι σαν του άλλους (λέει το πόπολο)!

Να πειστεί και ο τελευταίος ότι γίνεται μάχη, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και ότι δεν γίνεται αλλιώς και τελικώς να κερδίσει ο θίασος τού Σύριζα στα σημεία και να μείνει η εικόνα ότι τουλάχιστον έκανε ότι δεν έκαναν ποτέ οι προηγούμενοι του. Με αυτά και άλλα θα ξεχάσει και ο τελευταίος τις κόκκινες γραμμές και τελικά θα μπει στην γραμμή της αποδοχής ενός νέου μνημονίου. Και έτσι αθόρυβα και ο τελευταίος ξεχασμένος θα συνεχίσει να πληρώνει φόρο για το σπίτι του, θα συνεχίζει να χρυσοπληρώνει όλα τα βασικά αγαθά με υψηλότερους συντελεστές φορολογίας, θα συνεχίζει να μένει άνεργος κυνηγώντας πεντάμηνα και μετά να περιμένει πάνω από ένα χρόνο το παρ’ ολίγον 500αρι για πληρωμή. Και ο θίασος θα συνεχίσει να είναι εκεί δίνοντας «μάχη» στις ευρώπες…

Σουρεαλιστικό μεγαλείο μιλάμε! Οπότε στην αρχική ερώτηση: πόσο μακριά μπορεί να πάει η βαλίτσα της διαπραγμάτευσης; Εκτός από την προφανή απάντηση: όσο χρειαστεί– μπορεί να είναι και σουρεαλιστική: δηλαδή χρώματος μωβ!

Ελευθερόκοκκος

Κινητοποιήσεις κρατούμενων σε φυλακές της Κολομβίας

Μια σειρά κινητοποιήσεων στις φυλακές έχει ξεκινήσει τις τελευταίες ημέρες στα κάτεργα του κολομβιανού κράτους μετά την αναταραχή στις φυλακές Buen Pastor και La Modelo της Μπογκοτά.

H βασική αιτία είναι ο υπερπληθυσμός και η έλλειψη πρόσβασης σε περίθαλψη και νερό.