Πυρκαγιές, Πεύκα και διαμεσολάβηση

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό τη κότα; Πόσες φορές, επανειλημμένως, τίθεται το συγκεκριμένο ερώτημα, μετά από φυσικές καταστροφές ή φυσικά φαινόμενα, που απαιτούν την ενεργοποίηση και αποτελεσματικότητα του Κράτους και των φορέων του; Μετά την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική το ερώτημα είναι: ήταν η πυρκαγιά φονική ή η ολιγωρία του Κράτους; Έχουν ειπωθεί και γραφεί πολλές αναλύσεις για τη συγκεκριμένη πυρκαγιά και καλό είναι να μην αναπαραχθούν ή επαναληφθούν. Να τονίσουμε απλά ότι οι δασικές πυρκαγιές αποτελούν ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται από πολύ παλιά από τότε που υπήρχαν δάση στη γη. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι όλες οι πυρκαγιές θα χαρακτηριστούν φυσικές διεργασίες, από την στιγμή που στη σύγχρονη εποχή ανθρωπογενείς επεμβάσεις τις προκαλούν ακούσια ή εκούσια. Η ΔΕΗ, μέσω του εναέριου δικτύου της, και οι κτηνοτρόφοι αποτελούν τους σημαντικότερους εμπρηστές σταθερά και συστηματικά. Παλαιότερα συμπεριλαμβάνονταν και οι χωματερές αλλά μέσω των ΧΥΤΑ έχει μειωθεί αισθητά η επίδρασή τους. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί ίσως θα θυμούνται την μεγάλη πυρκαγιά της Θάσου πριν από λίγα χρόνια, η οποία προκλήθηκε από το φαινόμενο των «ξηρών καταιγίδων». Ένα φυσικό φαινόμενο, όχι πολύ σπάνιο, όπου υπάρχει παρουσία κεραυνών χωρίς καθόλου ή με ελάχιστη βροχή.

Αριστερά, Πολιτική Διαμεσολάβηση και «αντιεξουσία»

[Το κάτωθι κείμενο είδε το φώς της δημοσιότητος πριν από 10 χρόνια. Το παρουσιάζουμε επειδή είναι κατατοπιστικό και συμβάλλει στην κατανόηση διαδικασιών, οι οποίες προηγήθηκαν της παρούσης καταστάσεως και οι οποίες δεν είναι άμοιρες των όσων υφίσταται σημαντικό τμήμα του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου.]

«Η πολιτική για μας σημαίνει την επιδίωξη να συμμετέχει κανείς στην άσκηση δύναμης (macht) ή να επηρεάσει την κατανομή της δύναμης, είτε μεταξύ κρατών, είτε μεταξύ κοινωνικών ομάδων εντός ενός κράτους […] Όταν λέμε ότι ένα ερώτημα είναι πολιτικό… ή ότι μια απόφαση καθορίζεται «πολιτικά», αυτό που εννοούμε είναι ότι συμφέροντα που αφορούν στην κατανομή, στη διατήρηση ή στη μεταβίβαση της δύναμης είναι αυτά που αποφασίζουν τί απάντηση θα δοθεί στο ερώτημα αυτό ή που καθορίζουν τη συγκεκριμένη απόφαση». Max Weber

Η μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας και η προσπάθεια περιγραφής της πολιτικής με επιστημονικούς όρους έφερε στο προσκήνιο ενθουσιώδεις θιασώτες της επιστημονικής ανάλυσής της, προσηλωμένους στα στατιστικά στοιχεία, στις εκλογικές μελέτες που εξοβέλιζαν ο,τιδήποτε (όπως λ.χ. την ελευθερία, την ισότητα, την δικαιοσύνη) θεωρούσαν μη «εμπειρικά» επαληθεύσιμο.

Και πάλι, άλλα θεωρητικά ρεύματα, μοντέλα «αξιολογικά ουδέτερα», αναλυτικά εργαλεία ήρθαν να αμφισβητήσουν την «λειτουργικότητα», να εμπεδώσουν θεσμικές θεωρίες και θεωρίες του λόγου. Νέοι προφήτες υποσχέθηκαν και συνεχίζουν να υπόσχονται έναν «αμερόληπτο και αξιόπιστο» τρόπο της διάκρισης της «αλήθειας από την πλάνη» ως επιστήμονες της πολιτικής, κομίζοντας το «κλειδί» που θα ανοίξει τις πόρτες της διάκρισης μεταξύ «γεγονότων» και «αξιών».

Ειδικοί για πάσα νόσον

Αιχμάλωτος μιας κάμαρας, του θορύβου, ένας άντρας
ανακατεύει τραπουλόχαρτα. Στο ένα: «Αιωνιότητα,
σε μισώ!» Σ’ ένα άλλο: «Πόσο με λυτρώνει τούτη η στιγμή!»

Και σ’ ένα τρίτο ο άντρας γράφει: «Άφευκτος θάνατος».
Πορεύεται έτσι στο κενό του χρόνου από την πληγή του
φωτισμένος.

Yves Bonnefoy, Η αποθέωση του πραγματικού

 

Θεωρείται δεδομένο ότι για κάθε πρόβλημα, για κάθε είδους απορία, για κάθε ανασφάλεια, αλλά και για κάθε προσδοκία πολλοί, αν όχι όλοι, συντρέχουν στον ειδικό. Δεν πρόκειται απλώς για μοίρασμα ευθυνών, όπου ο καθένας ξέρει τη δουλειά του καλά και ζητάει τη βοήθεια των υπολοίπων γι’ άλλα ζητήματα. Ούτε μιλάμε μόνο για την απόλυτη εξειδίκευση και διαμεσολάβηση σε γραφειοκρατικό επίπεδο κάθε ανθρώπινης πράξης, που μετατρέπεται σε κοινωνική λειτουργία. Πράγματι, ελάχιστοι πιστεύουν σήμερα πως θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά με άλλους ανθρώπους και να καλύψουν τις ανάγκες τους, εκτός κοινωνικών συνθηκών.

Οι μετανάστες ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ, η άρση «ΑΣΥΛΟΥ» και οι ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ

Η διαμεσολάβηση απαιτεί συμβιβασμούς από τα εμπλεκόμενα μέρη. Αυτό το έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα, όπως και το ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Ότι καμία μορφή αγώνα δεν εξασφαλίζει τα απελευθερωτικά χαρακτηριστικά του. Ότι κανένα «επαναστατικό υποκείμενο» δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, ακόμα και αν δεχθεί κάποιος τον ορισμό του σαν τέτοιο.