6 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;

ή αλλιώς

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί…

«Η οριστική ενοποίηση της ψευδοαντίθεσης μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, καθώς βαδίζουν όλοι μαζί, χέρι-χέρι προς την τελική ευθεία. Αυτό είναι που πραγματικά εξελίσσεται και μάλιστα στ’ όνομα της διαφάνειας, της ενημέρωσης, και του σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας. Το δημοψήφισμα είναι τα «οχυρωματικά έργα» που δεν αποφασίστηκε να κατασκευαστούν τότε γιατί δεν ήταν απαραίτητο. Οι υποστηρικτές του ΝΑΙ, δουλεύουν για την υπόθεση του ΟΧΙ και το αντίθετο. Ο εγκλωβισμός και η παγίδευση όσων συμμετέχουν μοιάζει αναπόδραστη». (Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών, 3-7-2015)

5 Ιουλίου 2015. Η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση έχει προκηρύξει δημοψήφισμα. Η «νέα δημοφιλής» ηγεσία ήταν η καταλληλότερη να τυλίξει σε μια «κόλλα χαρτί» τις ελπίδες, την διάθεση για αντίσταση, την κοινωνική αδιαφορία για τις όποιες υποτιθέμενες συνέπειες του «ΟΧΙ», την θέληση για σύγκρουση με την τρόικα, τις τράπεζες, το «παλαιό» πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ.

Οι φαντασιώσεις ενός ψηφοφόρου

[…] Ω καλὲ ψηφοφόρε, ἀνεκδιήγητε ἠλίθιε, δύστυχε καὶ ἐξαθλιωμένε, ἄν, ἀντὶ νὰ ἀφήνεσαι καὶ νὰ ὑποκύπτεις στὶς παράλογες ἐπωδοὺς πού, κάθε πρωί, γιὰ μιὰ δεκάρα, σοῦ ψέλνουν οἱ ἐφημερίδες, μικρὲς ἢ μεγάλες, γαλάζιες ἢ μαῦρες, λευκὲς ἢ κόκκινες, οἱ ὁποῖες χρυσώνονται γιὰ νὰ σὲ ἐξοντώσουν, ἄν, ἀντὶ νὰ πιστεύεις στὶς χιμαιρικὲς κολακεῖες μὲ τὶς ὁποῖες χαϊδεύουν τὴ ματαιοδοξία σου, μὲ τὶς ὁποῖες περιβάλλουν τὴν ἀξιοθρήνητη καὶ καταρρακωμένη κυριαρχία σου, ἄν, ἀντὶ νὰ στέκεσαι, αἰώνιε ἀργόσχολε, μπροστὰ στὶς βαρύγδουπες κοροϊδίες τῶν ἐκλογικῶν ἀφισῶν, διάβαζες κάποτε-κάποτε, στὴ γωνιὰ τοῦ τζακιοῦ σου, Σοπενχάουερ ἢ Μαξ Νορντάου, δύο φιλοσόφους ποὺ γνωρίζουν πολλὰ γιὰ τοὺς ἐξουσιαστὲς καὶ γιὰ σένα, θὰ μάθαινες ἴσως πράγματα ἐκπληκτικὰ καὶ χρήσιμα […]. Ἡ Ἀπεργία τῶν Ψηφοφόρων τοῦ Ὀκτάβ Μιρμπώ

Αν κάποιος επιθυμεί να έχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ηλιθιότητα που διακατέχει έναν ψηφοφόρο, μπορεί να ανατρέξει στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Στο παράδειγμα μπορεί κάποιος να παρατηρήσει την μετατροπή του ανθρώπου από σκεπτόμενο και αυτόβουλο ον σε χρήσιμο εργαλείο των κυριαρχικών επιδιώξεων.

Στο δημοψήφισμα του 2015 το φαντασιακό των ψηφοφόρων έφτασε στα μέγιστα επίπεδα. Οι ψηφοφόροι χόρεψαν κυκλωτικούς «απελευθερωτικούς» χορούς, ενώ στην πραγματικότητα ο κύκλος της καταπίεσης στένευε με δική τους συγκατάθεση. Το  όχι ή το ναι μιας συγκεκριμένης πρότασης, για το είδος των δεσμών που θα φορούσαν στον πληθυσμό αυτού του τόπου, μετατράπηκαν φαντασιακά σε επανάσταση ή συνέχιση της καταπίεσης αντίστοιχα. Κανείς ψηφοφόρος δεν είδε ότι και το όχι αλλά και το ναι είναι πλευρές του ίδιου καταπιεστικού μηχανισμού. Δεν το είδε γιατί η ιδιότητα του ψηφοφόρου δεν είναι να βλέπει και να προχωράει με ελευθερία κινήσεων, αλλά να κατευθύνεται από την εξουσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι και συνδιαχειριστής της καταπίεσής του.

ΙΤΑΛΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ…

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Ιταλία πλέον είναι και τυπικά γνωστό.

Και όμως ούτε τούτη τη φορά επήλθε το «τέλος του κόσμου». Το «ΟΧΙ» επικράτησε όσον αφορά την συναίνεση, που ζήτησε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι για την κατάργηση της εκλεγμένης άνω βουλής και την αντικατάσταση της με ένα σώμα περιφερειακών εκπροσώπων με μειωμένες αρμοδιότητες, αλλά και την εκ νέου ανάληψη των εξουσιών λήψης αποφάσεων από τις περιφέρειες.

«Το πλέον επίμαχο σημείο της συνταγματικής μεταρρύθμισης που θέλει να περάσει ο Ματέο Ρέντσι είναι η δραστική αφαίρεση εξουσιών από την Ιταλική Γερουσία (Senato), η οποία έως σήμερα έχει ίσες νομοθετικές εξουσίες με το Κοινοβούλιο (Camera dei Deputati)», εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο δημοσιογράφος και πρώην πρόεδρος της Ένωσης Διεθνούς Τύπου (IPA), Λορέντζο Κόνσολι. «Οι υπέρμαχοι της συνταγματικής μεταρρύθμισης θεωρούν θετική την απλοποίηση της νομοθετικής διαδικασίας. Όμως οι επικριτές της φοβούνται ότι η εξουσία που θα συγκεντρώνει η κεντρική κυβέρνηση θα είναι τόσο μεγάλη, που σε συνδυασμό με το νέο εκλογικό νόμο, θα κάνει τον επόμενο πρωθυπουργό πανίσχυρο και με εγγυημένη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία», ανέφερε ο Ιταλός δημοσιογράφος.

Χαρείτε ψηφοφόροι!

Τελείωσε το δημοψήφισμα!

Το αστείο του προέδρου κατά την συνάντησή του με τον Τσίπρα –που του ζήτησε (προσοχή!) σύσκεψη των κομματικών αρχηγών– ήταν η φράση του για την «αυξημένη δημοκρατική νομιμοποίηση», που δόθηκε στην κυβέρνηση. Η αυξημένη αυτή «νομιμοποίηση» έγινε με ένα δημοψήφισμα που τέθηκε αιφνιδιαστικά, πραγματοποιήθηκε μέσα σε μία βδομάδα, είχε δύο ερωτήσεις με το ίδιο περιεχόμενο και έπασχε από βαρειά ασθένεια, σύμφωνα πάντα με τους νομικούς κανόνες των εξουσιαστών. Αλλά έτσι είναι ο κανόνας «το ένα χέρι να νίβει το άλλο» και οι υποχρεώσεις να ξεπληρώνονται. Τέλος πάντων, δεν μας αφορά και τόσο η νομιμοποίηση, ούτε και η δημοκρατία, που είναι μία από τις φάτσες  με τις οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους οι  εξουσιαστές, όπως αυτό επιβεβαιώθηκε για ακόμη μία φορά

Καμμιά συμμετοχή στο δημοψήφισμα!

Είναι ντροπή, να είσαι της γης ο κολασμένος ,

Είναι ντροπή, να παραμένεις σκλαβωμένος,

Εγκλωβισμένος μες τα ψεύτικα διλλήματα

Που βάζουν οι «δικοί», οι άτολμοι κι οι χθεσινοί,

Ένα κομμάτι με αυτούς και παίζουνε μαζί,

Μ’ εκείνους που σου δείχνουν σαν εχθρούς,

Για να μην δεις όσους σε σπρώχνουν σε γκρεμούς.

Ουαί τοις αποβλακωμένοις!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5ης ΙΟΥΛΙΟΥ 2015

Η ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ «ΝΑΙ»,

Η ΕΘΕΛΟΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ «ΟΧΙ»

ΚΑΙ Η ΟΡΓΟΥΕΛΙΑΝΗ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

«–Κι αν το κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι; –Τέσσερα.» (Τ. Όργουελ, 1984)

Πριν λίγες ημέρες και ενώ είχε ήδη εξαγγελθεί η διοργάνωση δημοψηφίσματος τονίζαμε:

«Αυτή η θλιβερή αριστεροδεξιά κομπανία, που εξαπάτησε την πλειονότητα των ψηφοφόρων της, αποφάσισε να τους καλέσει τώρα σε δημοψήφισμα όχι τόσο για να απορρίψουν μια από τις προτάσεις (την τελευταία) των τοκογλύφων, όσο για να κατοχυρώσουν τα εγκληματικά μέτρα που έχουν ήδη συμφωνήσει και πρόκειται να εφαρμόσουν μέσα στα πλαίσια των μνημονίων (τα οποία θα έσκιζαν μετά τις εκλογές). Όταν ζητούν μέσα από ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα, να απορριφθεί μια πρόταση, ενώ δεν προσδιορίζουν ποια ρότα θα ακολουθήσουν έπειτα, τότε εύκολα κατανοεί και ο πλέον αδαής ότι έχουμε μια συνέχεια της «δημιουργικής ασάφειας» του αρλεκίνου που παριστάνει τον υπουργό οικονομικών. Αυτή η «δημιουργική ασάφεια» που έδωσε την ευχέρεια στο να αλωνίζουν τα συνεταιράκια και να ανεβάζουν σε ακόμα περισσότερα δισεκατομμύρια τα μέτρα, έρχεται τώρα να χρησιμοποιηθεί εις βάρος όχι μόνο όσων τυχόν πάνε να ψηφίσουν αλλά και εις βάρος και εκείνων που δεν θα συμμετάσχουν» (Κόλπο ντε φάβα, anarchy press gr).

Μιλώ για την Ελλάδα και ιδρώνω…

Διαψεύδοντας όσους κακοπροαίρετους λέγανε πως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι έτοιμη, μετά την παράταση του δεύτερου μνημονίου στις 20 Φεβρουαρίου, να υπογράψει και τρίτο μνημόνιο, ο Τσίπρας ανακοίνωσε δημοψήφισμα, προκειμένου, όλοι μαζί, «να απαντήσουμε στο τελεσίγραφο (σσ. των δανειστών) με βάση την κυρίαρχη βούληση του ελληνικού λαού». Ταυτόχρονα, την κορυφαία αυτή στιγμή «αξιοπρέπειας και αντίστασης», δήλωνε πως θα αιτηθεί «από τους ηγέτες της ΕΕ και τους θεσμούς ολιγοήμερη παράταση του προγράμματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει ελεύθερος από πιέσεις και εκβιασμούς» αν θα απορρίψει ή θα εγκρίνει το τελεσίγραφό τους…

Η παράταση δεν δόθηκε, και έτσι, με πρωτοβουλία των θεσμών-δανειστών, η περιλάλητη «έξοδος από τα μνημόνια» έγινε επιτέλους πραγματικότητα, έστω και για λίγες μέρες, αφού και ο Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να κλείσει νέα συμφωνία (δηλ. τρίτο μνημόνιο) την επομένη του δημοψηφίσματος (…ίδωμεν). Μια μέρα μετά τη λήξη του προγράμματος και ερωτηθείς για το «ελληνικό ζήτημα», ο αρχι-κομισάριος Γιούνκερ, με αρκετή δόση σαρκασμού και ειρωνείας, κάθιδρος και …τρομοκρατημένος από τις εξελίξεις, σκούπισε το μέτωπό του, παραπονέθηκε για τη θερμοκρασία της αίθουσας όπου έδινε συνέντευξη και δήλωσε ότι δεν είναι η Ελλάδα το σημερινό του ζήτημα. Στο μεταξύ, απ’ ευθείας ανταποκρίσεις από μπακάλικα και super market έδειχναν ανθρώπους να γεμίζουν καρότσια με όσπρια και μακαρόνια, από το φόβο μήπως και εξαντληθούν (ή ίσως πάλι για να προλάβουν την αύξηση του ΦΠΑ που πρότεινε η κυβέρνηση…)

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) γ΄ μέρος

Μες ‘τα συντρίμμια ολοκληρώνεσαι αλήθεια

Ας πάμε όμως και παρακάτω. Στην Ουκρανία εδώ και καιρό μαίνεται πόλεμος. Η εν πολλοίς ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας έσφαζε μέχρι πρότινος γυναικόπαιδα ανηλεώς κι εκτόπιζε αδιακρίτως αμάχους πέριξ της εμπόλεμης ζώνης, ως δήθεν «μοχλό πίεσης» προς τους ρώσους/ρωσόφωνους μαχητές, να καταθέσουν τα όπλα. Αλλά, ας μην γελιόμαστε, το περιεχόμενο τούτης της βαρβαρότητας δεν είχε άλλο σκοπό από το να «αναγκάσει» τη Ρωσία σε μια άμεση στρατιωτική εμπλοκή στο εκεί γίγνεσθαι. Φυσικά το σύνολο των δυτικών Μ.Μ.Ε ποιεί την νύσσαν. Ούτε φωνή λοιπόν ούτε ακρόαση. Παράλληλα, στρατεύματα του ΝΑΤΟ μαζεύονται διαρκώς σε όλο το μήκος των Ρωσικών συνόρων. Ασκήσεις διεξάγονται διαρκώς στα θερμά σημεία επαφής Ανατολής – Δύσης. Αμερικανός αξιωματικός «διαρρέει» προς τον τύπο πως «θα υπάρξει κλιμάκωση του πολέμου το καλοκαίρι και θα είμαστε τυχεροί αν δεν είναι πυρηνικός». Το σίγουρο είναι πως η κούρσα των εξοπλισμών – και των πυρηνικών – βρίσκεται προ πολλού σε πλήρη εξέλιξη. Οι ευρωπαίοι κι οι αμερικανοί θεωρητικά ούτε θέλουν να ακούν για Ρωσία, η οποία δια των χειλιών Ομπάμα εντάχθηκε στο «πάνθεον των τρομοκρατών» ως «απειλή» πιο πάνω από την Al Qaeda και το ISIS. (Αν είναι δυνατόν να ανησυχούν οι Αμερικανοί για το ISIS!)

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) β΄ μέρος

Νυν υπέρ πάντων η Νέα Τάξη

Στον οικονομικό πόλεμο που εξαπολύθηκε από το 2008, οι ΗΠΑ ήταν οι «στρατηγοί» οι γερμανοί οι «ταγματάρχες», οι ελεγχόμενες ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών οι «λοχαγοί» και «στρατιώτες» που μάτωναν στην πρώτη γραμμή οι έλληνες. Πόλεμος που αφορά τί; Την εκ νέου κατάκτηση και λεηλασία του συνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου από τις οργανωμένες συμμορίες των μεγαλο-ιδιωτών και της εγκαθίδρυσης ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος ελέγχου στα ιδεολογικά πρότυπα της Νέας Τάξης.

Το ελλαδικό κράτος έχει πολεμήσει στην πρώτη γραμμή για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης σε πανευρωπαϊκή αν όχι σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Καραμανλής –για να μην πάμε πιο πίσω– προετοίμασε το έδαφος προ του 2008 με την πρώτη «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών και «αποσύρθηκε». Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τον πόλεμο με την τεχνητή κρίση της Leeman Brothers και την έναρξη των «προγραμμάτων διάσωσης» και της «ποσοτικής χαλάρωσης». Ο «yesman» Γιωργάκης μετέφερε τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους «τιτανικούς» και τα σχετικά, μετατρέποντας ένα «αεράτο» τραπεζικό χρέος ιδιωτών σε κρατικό και «αποσύρθηκε». Οι γερμανοί ανέλαβαν με την ισχύ τους και με τη σύμφωνη γνώμη των αμερικανών να «εισβάλλουν» στην Ελλάδα, για να την «συνετίσουν» και να μην «κινδυνεύσουν» οι ευρωπαίοι από τους «άχρηστους», εγκαθιστώντας τις λεγόμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα όμως υποχρέωσαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να τα ακουμπάνε στο ελλαδικό κράτος, για να πληρώνει τις τράπεζες, μετατρέποντας ένα κρατικό χρέος σε πανευρωπαϊκό. Οι γερμανοί ανέλαβαν το ρόλο του «κακού» στην Ευρώπη για λογαριασμό των ΗΠΑ, οι οποίες δεν φαίνονταν πλέον, αλλά με το αζημίωτο φυσικά.

Η ηρωική μάνα που εξωθήθηκε από τον βιαστή της στην παιδοκτονία (και τελικώς στην αυτοκτονία) α΄ μέρος

Τη ζωή μας δεν την κανόνιζαν οι νόμοι, αλλά τα κέφια των δυνατών. Τα κέφια όμως των ανθρώπων εκείνων ήταν πιο προβλέψιμα από τους νόμους. Γιατί και τους νόμους σήμερα κάποιων τα κέφια τους κανονίζουν. Διότι οι νόμοι δεν ισχύουν όπως είναι γραμμένοι. Τους νόμους κάποιοι τους ερμηνεύουν. (Joseph Roth, Η ομολογία ενός δολοφόνου μέσα σε είκοσι λεπτά)

Το έργο που δεν θέλουμε να ξαναδούμε

Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας ελληνικής ταινίας, που θα διέθετε όλα τα στοιχεία ενός σουρεαλιστικού δράματος. Όμως, όπως έχει ειπωθεί σε ταινία του Καλογερόπουλου, «η ζωή είναι πιο πουτάνα από το θέατρο».

Η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος είναι η τελευταία(;) ελεεινή πράξη του ελεεινού θεάτρου της «διαπραγμάτευσης» που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες. Δυστυχώς, η κορύφωση θα αργήσει ακόμη –όχι, δεν είμαστε ακόμη εκεί– δίχως, μέχρι στιγμής, να έχουμε βάσιμες ελπίδες για Νέμεση.

Τα πικρά διδάγματα από το πάθημα της Κύπρου

Αν μια κυβέρνηση ενός κράτους, τύποις ανεξάρτητου, επεδίωκε ειλικρινά την απαλλαγή του ληστρικού δημόσιου και ιδιωτικού χρέους και όλων των δεσμεύσεων που επιβάλλουν οι δανειστές, η πρώτη κίνηση που θα έκανε από την επόμενη μέρα των εκλογών, θα ήταν να μην αναγνωρίσει το χρέος με πράξη εθνικής κυριαρχίας. Και άμεσα να ζητήσει να συγκληθεί η ολομέλεια του ΟΗΕ ώστε να καταγγείλει το χρέος ως επαχθές και παράνομο, καταγγέλλοντας επίσης την κατάφωρη καταπάτηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους δανειστές και τις προηγούμενες κυβερνήσεις για την αποπληρωμή του. Θα αναζητούσε συμμαχίες από άλλες χώρες και θα απέδιδε ποινικές ευθύνες για το χρέος με βάση το εσωτερικό δίκαιο και τους κανόνες της χώρας.

Κόλπο ντε Φάβα!

Αυτή η φράση χρησιμοποιείται όταν θέλει να τονισθεί μία πράξη που περιέχει δολιότητα και κουτοπονηριά, με την οποία επιχειρείται να εξαπατηθεί κάποιος ή κάποιοι.

Στην περίπτωση, λοιπόν, του αναγγελθέντος δημοψηφίσματος έχουμε ακριβώς μία πλήρη εκδήλωση όλων αυτών.

Επί πέντε ολόκληρους μήνες η αριστεροδεξιά κλίκα διαπραγματεύεται με την συμμορία των τοκογλύφων και μέρα την ημέρα, μήνα το μήνα, ξεπέρασε όλα τα όρια συγκαταβατικότητας και συνεργασίας μαζί τους. Κατέθεσε στην τελευταία φάση την πλέον φορομπηχτική και εξουθενωτική πρόταση με την οποία ζητούσε την συλλογή 8 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα σε ενάμισυ χρόνο, περιλαμβάνοντας αυξήσεις του ΦΠΑ που σημαίνει μείωση μισθών και συντάξεων (που θα έμεναν άθικτες), αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, διατήρηση του φόρου ακινήτων, αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στα φάρμακα, αύξηση του απαιτούμενου χρόνου για συνταξιοδότηση στα 67 χρόνια (πολύ πιο γρήγορα, δηλαδή, απ’ ότι προβλεπόταν από τις προηγούμενες συμφωνίες) και μια σειρά ακόμη μέτρα που υπάρχουν μέσα στις προτάσεις της «συμφωνίας».

Χαζό παιδί, χαρά γεμάτο; Όχι βέβαια!

«Δεν θα μας απαγορεύσει κανείς να χαιρόμαστε». Αυτή ήταν μία από τις  φράσεις που διατύπωσε ο Γιωργάκης Παπανδρέου  στην κυνοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Και προανήγγειλε δημοψήφισμα για τα μέσα Ιανουαρίου του 2012.

Μπορεί να χαίρεται με τις καταστροφές που προκαλεί αυτός και η κλίκα των εντεταλμένων 153 πρακτόρων της κυριαρχίας, που μαζί με τους υπόλοιπους 147 απαρτίζουν το γνωστό κυνοβούλιο, όμως χαίρεται και γελά καλυτέρα όποιος γελά τελευταίος.

«Η ΕΛΛΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΣΕΙ»,

ή αλλιώς, πώς ένα «παλλαϊκό συλλαλητήριο», και το ψήφισμα που εγκρίθηκε από αυτό, δυνάμωσε την κυριαρχία και χειροτέρευσε τις συνθήκες σκλαβιάς των ανθρώπων στον ελλαδικό χώρο.

Σε κάθε προσπάθεια ενίσχυσης και ανασχηματισμού των εξουσιαστικών δομών είναι απαραίτητη η «λαϊκή συμμετοχή». Γι’ αυτό η πολύπτυχη δημο-κρατία, αυτό το πολιτικό μέσο επιβολής των κυρίαρχων εδώ και χιλιετίες μπορεί να εκδηλωθεί και μέσα από δημοψηφίσματα ή μορφές λαϊκών συνελεύσεων, όπως αυτά που έγιναν, για παράδειγμα, πριν από 65 ολόκληρα χρόνια. Αναφερόμαστε στην λαϊκή συνέλευση των «πανελλήνων» στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και στο μετέπειτα δημοψήφισμα για την επαναφορά του πολιτεύματος της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας.

Μήτε «δημοψήφισμα», μήτε αντι-ψήφισμα!

«Δημοψήφισμα υπέρ των μεγάλων αλλαγών», χαρακτήρισε τις επερχόμενες εκλογές ο Γιωργάκης, ενώ κατακεραύνωσε τους διάφορους που εκφέρουν αντιμνημονιακό προεκλογικό λόγο. Αναφέρθηκε, βέβαια, σ’ αυτούς που σπεύδουν να διαγκωνιστούν προκειμένου να πάρουν τις –μεγαλύτερες αυτή τη φορά– φέτες από την εξουσιαστική πίττα που τους προσφέρεται.

Σε μια αποστροφή παλιότερου λόγου του, είχε χαρακτηρίσει τις εκλογές για το νέο μοντέλο τοπικής εξουσίας με τον «Καλλικράτη», εκλογές αναμόρφωσης, επισημαίνοντας ότι όσοι προσδίδουν αντιμνημονιακό χαρακτήρα, παραπλανούν.