ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κείμενα των Ε. Malatesta και F.S. Merlino

Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

σελ. 169

Φθινόπωρο 2018

Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει σε δύο μέρη συνολικά 27 επιστολές, που αντάλλαξαν Μαλατέστα και Μερλίνο από τα τέλη του Ιανουαρίου του 1897 έως και τα μέσα Ιανουαρίου του 1898, όταν και η πολεμική σταμάτησε, καθώς ο Μαλατέστα συνελήφθη από την αστυνομία της Σαβοΐας. Οι επιστολές δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά (αναρχικά και μη) της εποχής και αφορούν μια έντονη διαμάχη, όπως αναφέρει και το οπισθόφυλλο της έκδοσης για τα ζητήματα της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της συμμετοχής ή μη στις εκλογές, του επηρεασμού ή όχι των εκλογέων, της επιλογής του μικρότερου κακού ή της άκαμπτης υπεράσπισης ιδεών και πρακτικών σε οποιεσδήποτε συνθήκες κ.ά.

Η εικόνα του εξωφύλλου είναι του Flavio Constantini και απεικονίζει, υπό μορφή τραπουλόχαρτου, τον ιταλό βασιλιά Ουμβέρτο, ο οποίος εκτελέστηκε στη Μόντσα από τον Γκαετάνο Μπρέσι στις 29 Ιουλίου του 1900. Ο Μπρέσι είχε σώσει τον Μαλατέστα, όταν εκδηλώθηκε, το 1899, εναντίον του απόπειρα δολοφονίας στο Πάτερσον των ΗΠΑ. Ο δε Μερλίνο υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης του Μπρέσι στη δίκη του για την εκτέλεση του βασιλιά.

Στο Επίμετρο Ι παρατίθεται κείμενο του Gianpetro «Nico» Berti, που είναι η εισήγησή του, για τον Φραντσέσκο Σαβέριο Μερλίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη στην Ίμολα την 1^η Ιουλίου 2000 και δημοσιεύτηκε στην ιταλική αναρχική επιθεώρηση «A-rivista anarchica», Νο 360 τον Μάρτιο 2011.

Της δημοκρατίας το κάγκελο…

Αφορμή για τις σκέψεις που έπονται είναι τα συμβάντα τόσο στην δημοκρατία των Σκοπίων πριν και κατά την ψηφοφορία για την συνταγματική αλλαγή, όσο και στην ημετέρα Συριζαία.

Στα Σκόπια η δημοκρατία κορυφώθηκε. Εξαγορές, απειλές, εκβιασμοί, υποσχέσεις για παύση των διώξεων εναντίον εκείνων που κατηγορούνταν για πράξεις διαφθοράς (οι οποίες μετατράπηκαν σε αγαθοεργίες) προκειμένου να ψηφίσουν υπέρ της συνταγματικής αναθεώρησης του Ζάεφ, αναβολές των συνεδριάσεων μέχρις ότου «ψηθούν» οι απαιτούμενοι βουλευτές και κάθε είδους αθλιότητες που μπορεί να επιστρατεύσει η εξουσία μέσα από την πολύχρονη εμπειρία της.

Θα πει κάποιος: «Καλά, τί μας λες τώρα! Είναι γνωστό πόσο διεφθαρμένοι είναι οι πολιτικοί στα Σκόπια. Όλα αυτά ήταν αναμενόμενα».

Ναι, έτσι είναι. Αλλά σε ποιά δημοκρατία δεν υπάρχουν αυτά; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι αυτά δεν ισχύουν στις υπόλοιπες δημοκρατίες;

ΠΕΡΙ «ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ «ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ»…

«Αν πρέπει να παραβιάσεις το νόμο,

καν’ το για να αρπάξεις την εξουσία.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, να τον τηρείς», Ιούλιος Καίσαρ

O γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντιρκέμ (Emile D. Durkheim) θεωρούσε ότι σε καταστάσεις ανομίας εκλείπουν οι σαφείς ρυθμίσεις, οι κανόνες και τα πρότυπα, που καθορίζουν τον τρόπο κοινωνικής λειτουργίας, με αποτέλεσμα της εμφάνιση μιας γενικευμένης κοινωνικής άρνησης συμμόρφωσης σε νόμους και κανόνες, οι οποίοι κρίνονται ανίσχυροι.

Αρκετοί, επίσης, κοινωνιολόγοι, αλλά και εγκληματολόγοι, θεωρούν ότι ανομικές καταστάσεις ευνοούνται σε περιόδους μετάβασης από μια μορφή κοινωνίας σε μια άλλη ή και σε περιόδους λεγομένων κρίσεων.

Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο-εγκληματολόγο Ιωάννα Χαρμπέα, «Η ανομία συνεπώς, αναφέρεται σε αποδόμηση των κοινωνικών κανόνων και σε μια κατάσταση, όπου οι δραστηριότητες των μελών της κοινωνίας δεν ελέγχονται από τα αξιολογικά πρότυπα. Τα άτομα δεν μπορούν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, γιατί εκλείπουν οι σαφείς κανόνες. Απότομα μεταβαλλόμενες συνθήκες και η προσπάθεια προσαρμογής σε ένα ασαφές περιβάλλον, οδηγούν σε δυσαρέσκεια, συγκρούσεις, και άνομη συμπεριφορά. Ο Ντιρκέμ παρατήρησε ότι περίοδοι ύφεσης (για παράδειγμα οικονομικής) συνοδεύονται από παραβατικές συμπεριφορές».

Όψεις μιας Δημοκρατίας που «πεθαίνει» για να ανακάμψει δριμύτερη

Τυπικά και φαινομενικά οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη ζούμε υπό καθεστώς δημοκρατίας. Ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας και πως προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα, η αστική δημοκρατία κυριαρχεί. Στην Κίνα, δε, την πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, έχουμε Λαϊκή Δημοκρατία αλλά όση Δημοκρατία έχουν οι ΗΠΑ άλλο τόσο Δημοκρατία έχει η Κίνα. Μήπως, όμως, ποτέ δεν υπήρχε Δημοκρατία αστικού ή λαϊκού τύπου –η μορφή της δεν έχει και τόση σημασία– στον σύγχρονο κόσμο, πέραν της αρχής της πλειοψηφίας; Δηλαδή οι ορισμοί της όποιας Δημοκρατίας στα πλαίσια της Πολιτικής Επιστήμης μήπως ουσιαστικά δήλωναν κάτι το φαντασιακό, απαραίτητο συστατικό για να ζυμωθεί η έννοια του πολίτη και επί πλέον να δομηθεί μια συνθήκη που θα στήριζε το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα; Τον καπιταλισμό. Η Δημοκρατία δημιουργούσε ανέκαθεν μια αυταπάτη, οι πολίτες να θεωρούν ότι αποτελούν μια σημαντική συνιστώσα του συστήματος που μπορούν να καθορίσουν την πολιτική και οικονομική ζωή, κυρίως μέσω της ψήφου τους, και οι πολιτικοί ότι παράγουν το απαραίτητο νομοθετικό και εκτελεστικό έργο για την λειτουργία του πολιτεύματος.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούμε την ενθρόνιση ως πλανητάρχη του «πετυχημένου» για το σύστημα Τράμπ, του μοναδικού(;) «τρελού» που μπορεί άλλα να λέει σήμερα και άλλα αύριο, να αναπτύσσει τον εμπορικό πόλεμο με τις χώρες-στόχους να αλλάζουν «σαν τα πουκάμισα», κάνοντας φανερό το αλισβερίσι που λαμβάνει χώρα κάθε φορά. Ένα αυθεντικό ανατολίτικο παζάρι… Ένας εμπορικός πόλεμος που, υπό προϋποθέσεις και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, διεξάγεται ουσιαστικά ενάντια σε ορισμένα προϊόντα που παράγονται στη Κίνα και που όμοια ή ομοειδή προϊόντα που παράγονται στην Ευρώπη έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα. Διότι είναι διαφορετικά ένα κινέζικο προϊόν να έχει δασμό 50% και ένα ευρωπαϊκό 10%.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Δ΄ Μέρος)

Οι συνελεύσεις είτε στο επίπεδο πλατείας Συντάγματος είτε σε αυτό των γειτονιών δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν και δεν θα μπορέσουν να δώσουν διέξοδο ώστε να κατορθώσουν οι άνθρωποι να ξεπεράσουν τις υπάρχουσες συνθήκες και δομές κυριαρχίας και εκμετάλλευσης. Ως εργαλεία εξαρτημένα, έχουν αναπόφευκτα εξαρτημένες δυνατότητες.

Όσοι, μάλιστα, προσβλέπουν στην όποιας μορφής συνέλευση ως εκείνο το μέσο που μέσα από τα μικροπροβλήματα ή και ακόμα σοβαρότερα, θα μπορέσουν να «αφυπνίσουν» κοιμισμένες συνειδήσεις βαδίζουν στα θλιβερά μονοπάτια του Λενινισμού, της εξαπάτησης και της αναπόφευκτης περιθωριοποίησής τους από την συνολικότερη απελευθερωτική διεργασία, γεγονός που θα τους δώσει ένα μόνιμο διαμέρισμα στις πολυκατοικίες του ρεφορμισμού.

Η κάθε συνέλευση είναι μια μαζική δομή ένας μαζικός «χώρος δουλειάς», όπου οι εξουσιαστικές οργανώσεις και ιδεολογίες επιβάλλουν και διαμορφώνουν με δημοκρατικές διαδικασίες μια εξουσιαστική νοοτροπία παρόμοια με αυτή των κομμάτων. Απλά, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η τεχνική. Είναι, άλλωστε, αρκετά παλιά η τριβή ανάμεσα στις πτέρυγες της κομμουνιστικής αριστεράς σχετικά με το ζήτημα του τρόπου καθοδήγησης των μαζικών χώρων.

Η μεταπολιτευτική περίοδος σημαδεύτηκε από αυτή την κόντρα ανάμεσα στην γραμμή της «αυτονομίας» των μαζικών χώρων και των μαζικών οργάνων και στην σκληρή άποψη της κομματικής καθοδήγησης από το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, μέσω παρατάξεων ή μετώπων. Εκείνο, πάντως, που μετρά, για τον εξουσιαστικό συρφετό είναι το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα αν αυτό θα προκύψει μέσα από μια αυστηρή κομματική καθοδήγηση ή από μια «χαλαρή» και «αφανή» διαδικασία σχηματισμών, όπως είναι οι συνελεύσεις (κάθε ονομασίας και προδιαγραφών).

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Γ΄ Μέρος)

Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις;

Αν και ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις είναι λίγο πολύ γνωστός, εν τούτοις περνά απαρατήρητος ως προς τον αντίκτυπο που έχει στον κοινωνικό χώρο.

Από τους υποστηρικτές των συνελεύσεων γίνεται λόγος για την ψηφοφορία, με τέτοιο τρόπο ώστε να εμφανίζεται σαν μια ανώδυνη και ωφέλιμη διαδικασία. Εντάσσεται μάλιστα σε έναν από τους τρόπους άσκησης της άμεσης δημοκρατίας, η οποία εμφανίζεται σαν συστατικό της αναρχίας (sic erat scriptum!). Έχουμε αναφερθεί σε άλλα κείμενά μας στο θέμα της άμεσης δημοκρατίας και δεν χρειάζεται να επανέλθουμε. Απλά και ξεκάθαρα θυμίζουμε, πως η άμεση δημοκρατία δεν έχει σχέση με την αναρχία και τις διεργασίες που κατατείνουν στην ολική απελευθέρωση.

Θεωρείται, λοιπόν, η ψηφοφορία που γίνεται στις συνελεύσεις ως η πεμπτουσία του τρόπου με τον οποίο «οι πολίτες συμμετέχουν στα κοινά». Οι ψηφοφορίες, μολονότι καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα μπορούν να γίνονται με διαφορετικό τρόπο. όπως: δια βοής, δι’ ανατάσεως των χειρών, δηλαδή με υψωμένο το χέρι και με την κάλπη.

Σε όλες τις περιπτώσεις η πλειοψηφία είναι αυτή που επιβάλλει την γνώμη της και η απόφαση αφορά αυτήν και όχι την μειοψηφία. Εδώ –όπως και σε κάθε είδους αποφάσεις που λαμβάνονται με αυτό τον τρόπο– ισχύει το ερώτημα: Από πού κι ως που η γνώμη της πλειοψηφίας είναι σωστή; Η ορθότητα ή το δίκαιο μιας γνώμης ή άποψης δεν καθορίζεται σε καμία περίπτωση από τον αριθμό αυτών που την υποστηρίζουν. Απλά αυτοί είναι πιο πολλοί και συνεπώς η γνώμη τους περιβάλλεται από την ισχύ που έχουν ή μπορούν να αποκτήσουν, τόσο λόγω του αριθμού τους όσο και από εξωτερικούς (σε άλλες περιπτώσεις) παράγοντες, που τους ενισχύουν.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (Β΄ Μέρος)

Τι είναι μια συνέλευση;

Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε πως η συνέλευση είναι μια παλιά συνταγή. Γίνεται το εργαλείο (εθνοσυνέλευση) για την συγκρότηση θεσμών και μηχανισμών, όπως αυτοί που προκύψαν μετά την Γαλλική Επανάσταση και -για να αναφερθούμε στα δικά μας- για την συγκρότηση κράτους στον ελλαδικό χώρο μετά την επανάσταση του 1821, όπως και για την διευθέτηση της διαχείρισης των συμφερόντων της κυριαρχίας για περισσότερο από έναν αιώνα (κατάργηση και επαναφορά της βασιλείας ή καθιέρωση Συνταγμάτων). Η ονομασία Εθνοσυνέλευση ή Συντακτική συνέλευση προσδίδει και το ανάλογο κύρος για την αποδοχή των ψηφισμάτων (νομοθετημάτων) που θα εκδώσει ή θα επικυρώσει. Η χρήση τους γίνεται σε σημεία καμπής για την πορεία της εξουσίας και της κυριαρχίας γενικότερα.

Αυτές οι συνελεύσεις ήσαν ανέκαθεν εργαλεία για την εδραίωση των εξουσιαστικών συμφερόντων.

Τι έχουμε, όμως, να πούμε σε σχέση με αυτό που ονομάζεται λαϊκή συνέλευση;

Θα πρέπει να διευκρινιστεί πως για την καλύτερη κατανόηση του θέματος χρειάζεται να γίνει μια προσπάθεια ώστε να αναζητηθούν οι όροι που το αναδεικνύουν.

Συνελεύσεις, κοινωνία και Δημοκρατία (A΄ Μέρος)

Ο ορισμός

Αρχικά χρειάζεται να γίνει κάποια διερεύνηση σχετικά με την προέλευση και την σημασία που υπάρχει ή που αποδίδεται με τη χρήση του όρου συνέλευση.

Η συνηθέστερη και πλέον γνωστή διατύπωση αυτού του όρου τον συνδέει με την εκ των προτέρων καθορισμένη συγκέντρωση εργαζομένων, μελών συλλόγων, κομμάτων, σωματείων κ.λπ. Δεν συνδέεται με την σύσκεψη, ούτε με κάποια συζήτηση παρ’ ότι και σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει συγκέντρωση ενός αριθμού ατόμων. Εν τούτοις, κάθε συγκέντρωση ενός ορισμένου αριθμού ατόμων μπορεί να συστήσει μία συνέλευση. Συνεπώς ο όρος είναι ευρύς αλλά και συσταλτικός, χωρά δηλαδή συσταλτική ή διασταλτική ερμηνεία και αποκτά χαρακτηριστικά που ορίζονται είτε εκ των προτέρων (π.χ. σωματείο), είτε κατά την πραγματοποίηση μιας συγκέντρωσης.

Στην πολιτική ορολογία η συνέλευση ταυτίζεται σε πολλές περιπτώσεις με την βουλή, το νομοθετικό σώμα που συνέρχεται και αποφασίζει με προσδιορισμένες πλειοψηφικές διαδικασίες και σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Η λέξη προέρχεται από το συνελεύσομαι, μέλλοντα του ρήματος συνέρχομαι (που σημαίνει έρχομαι ή πηγαίνω μαζί με άλλους σε ένα και το αυτό μέρος. Η αναφορά της λέξης βρίσκεται στον Ηρόδοτο, τον Ευριπίδη και τον Θουκυδίδη. Παρ’ ότι, λοιπόν, υπάρχει η ρηματική διατύπωση σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, το παράγωγο συνέλευση εμφανίζεται ως διατύπωση κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και χρησιμοποιείται τόσο για πρόσωπα όσο και για πράγματα. Στα πράγματα χρησιμοποιείται για να αποδώσει συνδυασμό, ένωση, συναγωγή, τοποθέτηση ομάδας πραγμάτων.

Άμεση Δημοκρατία και Εξουσία

Ένα τετριμμένο ζήτημα επανέρχεται συνέχεια στη δημοσιότητα. Πρόκειται για την άμεση δημοκρατία. Εννοείται, πως όποιος δεν θα ήθελε να ασχοληθεί περισσότερο θα μπορούσε να τελειώσει την συζήτηση με μία φράση. Όπως έκανε, παλιότερα, ένας σύντροφος ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει τη στάση και την άποψή του: «Όπου υπάρχει η λέξη κράτος δεν χωρά η ελευθερία κ’ η αναρχία».

Είναι προφανές, πως αυτό το συμπέρασμα δεν προήλθε από ένα ξερό δογματισμό αλλά από ουσιαστική κατανόηση της έννοιας που εμπεριέχεται στην λέξη δημοκρατία. Μερικές δεκαετίες, πριν, τέτοια ζητήματα δεν σήκωναν και πολύ κουβέντα. Πράγματι. Είναι πολύ κουραστικό να προσπαθεί κάποιος να επαναλαμβάνει τα αυτονόητα. Όμως, μπροστά στο χείμαρρο ασυνάρτητων δημοκρατολογιών, που παρουσιάζονται σαν βαθυστόχαστες και αναρχικές δεν μπορεί κάποιος να παραμείνει αδιάφορος.

Η συνεχής επαναφορά στην πολιτική μόδα του όρου της άμεσης δημοκρατίας, η οποία περιφέρεται σε αμφιθέατρα, καφενεία, δρόμους και πλατείες από αριστερούς και αριστερίζοντες, αντιεξουσιαστές και αναρχίζοντες δεν είναι τυχαία. Έχει κάποια σκοπιμότητα που, ανεξάρτητα από τον τρόπο που σκέφτονται ορισμένοι ή από τις καλές ή υποτιθέμενα καλές προθέσεις, αυτή η σκοπιμότητα γίνεται αντιληπτή όταν επιχειρηθεί μια στοιχειώδης εκτίμηση της κατάστασης που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία τόσο σε επί μέρους κράτη, όσο και σε ηπείρους.

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΜΟΣ, Δημοκρατία και κοινωνικός αγώνας

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στην αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 50, τον Μάϊο του 2006, δέκα ακριβώς χρόνια πριν. Αφορμή γι’ αυτήν την καταγραφή απόψεων αποτέλεσε η αιχμαλωσία, ο βασανισμός και η ανάκριση ενός νεαρού εθνικιστή φοιτητή του Παντείου πανεπιστημίου από άτομα του λεγόμενου αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Πρόκειται για μία αήθη πράξη η οποία δεν συνάδει με τις αναρχικές απόψεις, θεωρήσεις και πρακτικές, όπως εκτενέστερα αναπτύσσεται στην συνέχεια.

«No question, now, what had happened to the faces of the pigs. The creatures outside looked from pig to man, and from man to pig, and from pig to man again; but already it was impossible to say which was which.»

«Δεν υπήρχε, πλέον, καμία αμφιβολία για το τι είχε συμβεί στα πρόσωπα των γουρουνιών. Τα ζώα απ’ έξω κοίταξαν από γουρούνι σε άνθρωπο και από άνθρωπο σε γουρούνι και πάλι από γουρούνι σε άνθρωπο, αλλά ήταν πλέον αδύνατο να πουν ποιός ήταν τι». (Τζώρτζ Όργουελ, Η Φάρμα των ζώων)

Φαίνεται πως όσες αναφορές κι αν γίνουν στις διάφορες μορφές και τρόπους, μέσα από τις οποίες εφαρμόζεται η κρατική επιβολή, όσο περισσότερο διεξοδική γίνεται η διερεύνηση των εκφράσεων και παραμέτρων της εξουσιαστικής τεχνικής, πάλι θα εμφανίζονται λογικές και πρακτικές, που δεν φαίνονται διατεθειμένες να ξεπεράσουν φραγμούς και εμπόδια, παραμένοντας εγκλωβισμένες μέσα σε όρια που οι καιροί έχουν ξεπεράσει στην πράξη.

Αυτή η κατάσταση δείχνει πως η δυνατότητα του κράτους να επαναβεβαιώνει και να δοκιμάζει τις πρακτικές του δεν έχει ατονήσει. Η συνεχής προώθηση των μέσων που διαθέτει και η ανάλογη εφαρμογή των τεχνικών που αναπτύσσει, κατορθώνουν ανά περιόδους να γίνονται τα κλειδιά για την επιτυχία των μακροπρόθεσμων σχεδιασμών του.

Συνέντευξη του Anarchypress με ανώνυμο προβοκάτορα των εκτρόπων του Ιουλίου του 1965 και της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 49 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας της 21^ης Απριλίου 1967, το Anarchypress αναζήτησε και βρήκε έναν από του ανώνυμους αγωνιστές της περιόδου αυτής. Του ζητήσαμε να μας δώσει μία συνέντευξη η οποία και ακολουθεί.

Για ευνόητους λόγους του δώσαμε την κωδική ονομασία Ανώνυμος προβοκάτορας. Κάθε ομοιότητα με διαδικτυακές ονομασίες, που ενδεχομένως υπάρχουν, είναι συμπτωματική και δεν αφορά το πρόσωπο το οποίο μας έδωσε την συνέντευξη.

Ερώτηση: Στις 26 Νοεμβρίου 1965 ο Ευάγγελος Δενδρινός, ένας από τους βουλευτές που «αποστάτησαν» τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, υποστήριξε ότι το 1960 και προτού προκηρυχθεί ο περιβόητος «ανένδοτος αγώνας» ο Γεώργιος Παπανδρέου, γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας», σε σύσκεψη στο Καστρί είχε δηλώσει ότι «Θα κάνουμε πολιτική και εκλογική συνεργασία με τον Καραμανλή. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: οι εθνικόφρονες και οι κομμουνιστές. Θα κάνουμε τις εκλογές με τους χωροφύλακες και με το πιστόλι στο χέρι». Λίγο αργότερα ο «Γέρος της Δημοκρατίας» κατηγορούσε τον Καραμανλή για «βία και νοθεία».

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1960 το γερμανικό περιοδικό Σπήγκελ, αλλά και η εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» δημοσιεύουν καταγγελία ενός γερμανού αξιωματικού ονόματι Μαξ Μέρτεν καταδικασμένου για εγκλήματα πολέμου κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο Μέρτεν που καταδικάστηκε σε 20ετή φυλάκιση όταν συνελήφθη το 1957 σε ταξίδι αναψυχής στην Ελλάδα αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από την ψήφιση φωτογραφικού νόμου από την κυβέρνηση Καραμανλή, που υπάκουσε στην παραγγελία των ισχυρών γερμανών φίλων του Μέρτεν.

Είχε, λοιπόν, αληθινό πρόβλημα το προδικτατορικό πολιτικό σύστημα με τις αντιδημοκρατικές μεθόδους της χούντας ή αποτελούσε μια βολικότατη λύση για όλους, αφού η κρατική επιβολή θα ενισχυόταν και το λεγόμενο πεζοδρόμιο, όπως χαρακτηρίζονταν όσοι διαδήλωναν προβοκατόρικα και έξω από τον έλεγχο και της αριστεράς θα έμπαιναν στον γύψο;

Ανώνυμος προβοκάτορας: Η φράση του Παπανδρέου για συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είναι γεγονός. Πρόκειται, επίσης, για ένα άλλοθι που πλασάρισε αργότερα η ΕΔΑ για να δικαιολογήσει την παράδοση των ψηφοφόρων της στην Ένωση Κέντρου. Αυτό δεν σημαίνει πως αυτά τα λόγια δεν τον έκφραζαν. Κάθε άλλο. Ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήτανε και «Γέρος της Δικτατορίας», όταν του το υπέδειχναν οι πολιτικοί του προστάτες.

ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ: «ΚΡΙΣΗ», «ΠΑΡΑΚΜΗ» ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η «ΕΞΟΔΟΣ» ΣΤΟΝ «ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ»…

«Και καθώς στο νου τους, ήδη για πολεμικούς λόγους, κυριαρχεί η αντίθεση «ελευθερία-ολοκληρωτισμός», δεν συνειδητοποιούν ούτε την καταγωγή του οράματος τους από ορισμένη φιλοσοφία της ιστορίας ούτε τη συνάφεια της προσφιλούς τους πανανθρώπινης κοινωνίας με οικουμενιστικές ουτοπίες -και πρώτα-πρώτα την μαρξιστική, η οποία αρχικά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια παραλλαγή ενός ονείρου του αστικού φιλελευθερισμού: εννοώ το όνειρο της πολιτικής και ηθικής ενοποίησης του κόσμου υπό την αιγίδα μιας ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας […] Η διαφορά ανάμεσα σε μετανοούντες (φιλο)κομμουνιστές και θριαμβεύοντες δυτικόφρονες είναι, όπως λέγεται συνήθως, ότι οι πρώτοι ήσαν διατεθειμένοι να παραβλέψουν ή και να χαιρετίσουν την απανθρωπία, αρκεί να διαπράττονταν στο όνομα της Ουτοπίας, ενώ οι δεύτεροι, με τον αντιουτοπικό πραγματισμό τους, υπηρέτησαν την φιλελεύθερη υπόθεση της φιλάνθρωπης ανοχής. […] Μετά το ναυάγιο της Ουτοπίας της Ανατολής τα εξημερωμένα κατάλοιπα της «Αριστεράς» ενστερνίστηκαν έτσι την Ουτοπία της Δύσης και δίχως πολλά-πολλά αντάλλαξαν τον αριστερό «αντιφασισμό» με τον φιλελεύθερο «αντιολοκληρωτισμό». Θα διαψευσθούν για δεύτερη κατά συνέχεια φορά, αν η οικουμενική επικράτηση της δυτικής οικονομίας και ηθικής δεν συνεπιφέρει την πραγμάτωση της αντίστοιχης Ουτοπίας, αλλά τρομακτικούς αγώνες κατανομής και καταστροφές πλανητικού βεληνεκούς». Παναγιώτης Κονδύλης

Όταν το Τίποτα προσποιείται το Πάν,
το Κενό προσποιείται το Πλήρες,
η Ένδεια προσποιείται την Ευμάρεια,
δύσκολο να υπάρξει άνθρωπος με σταθερότητα. Kομφούκιος

Ακμή χαρακτηρίζεται η περίοδος κατά την οποία ένας πολιτισμός, ένα κράτος, μια αυτοκρατορία, ένα πολιτικό σύστημα, ένας τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας ή ακόμη και ένα μεμονωμένο άτομο φθάνουν στο ανώτατο σημείο ανάπτυξης.

Αντίθετα, η βαθμιαία πτώση της πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής, πολιτισμικής ισχύος ορίζει την παρακμή, που συνοδεύεται αντίστοιχα από την σταδιακή μείωση και τελικά την καταρράκωση της –κατασκευασμένης ή μη– αίσθησης υπεροχής και αυτοπεποίθησης σημαντικών κοινωνικών ή πληθυσμιακών ομάδων.

Ευταξία, Αριστερά, Δημοκρατία!

Με αφορμή την πρόσφατη αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία που πραγματοποιήθηκε ως «αντί-» στην ετήσια επετειακή συγκέντρωση της επιτροπής εθνικής μνήμης που τελεί υπό την αιγίδα της χρυσής αυγής, αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο σε σχέση με τις «αντιφασιστικές κινητοποιήσεις» που έγιναν πριν από ενάμισυ χρόνο στην Καλαμάτα με αφορμή την ανακοίνωση για την διοργάνωση ακροδεξιού φεστιβάλ νεολαίας, το οποίο, εν τέλει, απαγορεύτηκε από τις τοπικές αρχές.

Αν και υπάρχει αρκετή χρονική απόσταση από αυτό το συμβάν, το βέβαιο είναι πως η λογική του ετεροκαθορισμού εξακολουθεί να κυριαρχεί και συνδυάζεται με διάφορου τύπου αποπροσανατολισμούς. Βεβαίως στην τελευταία αυτή κινητοποίηση διαπιστώνεται ότι η αντιφασιστική δράση κινήθηκε ομοθυμαδόν μέσα στα κοινά αποδεκτά όρια, χωρίς «παρεκτροπές». Δεν υπήρξαν αλυσίδες μπάτσων που θα απέκλειαν τα «ανεπιθύμητα τμήματα» της πορείας, η οποία δεν χρειάστηκε να υπερβεί τις παρατεταγμένες κλούβες μπροστά από τις οποίες δεν υπήρχαν αλυσίδες μπάτσων. Αυτοί βρίσκονταν πίσω από τις κλούβες χωρίς να εμποδίζουν όποιον ήθελε να περιδιαβεί ρεμβάζοντας στα πέριξ…

Η ξεκάθαρη νίκη του Ρωμανού και της δημοκρατίας

Η δικαίωση του προσωπικού αιτήματος του Νίκου Ρωμανού για χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας, αναπόφευκτα φέρνει στο φως κάποια ζητήματα, που αφορούν κυρίως την αλληλεγγύη του λεγόμενου αναρχικού χώρου, της αριστεράς και της δημοκρατίας γενικότερα, αλλά και για το ζήτημα της λεγόμενης «νίκης». Ζητήματα που τεχνηέντως δυστυχώς δεν ειπώθηκαν, αλλά θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούν ώστε να μην συνεχίσουν οι παρανοήσεις.

Το αίτημα του Νίκου Ρωμανού αφορά ένα προσωπικό ζήτημα, που δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία και δεν περιλαμβάνει κανένα απελευθερωτικό πρόταγμα. Η συσπείρωση τού λεγόμενου αναρχικού χώρου γύρω από το αίτημα του Νίκου Ρωμανού, καθώς και η παντελής απουσία μια διαφορετικής προσέγγισης και άποψης γύρω από το θέμα, είναι δείγματα συγκεντρωτισμού και «πολιτικής γραμμής», που ταιριάζουν με κομματικές λογικές παρά με την αναρχία.

Η κυρά-δημοκρατία και το «αναγκαίο» ξεπέρασμα της!

Τι μας λείπει, τι μας λείπει… α ναι, λίγη δημοκρατία παραπάνω να ’χαμε! Αυτό το ανικανοποίητο που μας τριβελίζει νυχθημερόν τα σωθικά. Πότε επιτέλους θα την ζήσουμε την ρημάδα την δημοκρατία; Στο κάτω-κάτω, γι’ αυτό δεν αγωνιζόμαστε; Για να δούμε επιτέλους το «αίτημα για δημοκρατία» να παίρνει σάρκα και οστά, να ζωηρεύει και να θεριεύει κάνοντας τις ζωές μας ομορφότερες; Είναι γνωστόν βέβαια τοις πάσι πως, αν δεν βιώσεις κάτι, δεν είσαι σε θέση να το ξεπεράσεις, βρε αδερφέ. Γι’ αυτό και η μαρξιστική-«αντιεξουσιαστική» αριστερά έχει την λύση∙ να ζήσουμε την πραγματική(;) δημοκρατία ως βάση για το ξεπέρασμα της. Ας το πάμε σιγά-σιγά το πράγμα. Γιατί τόση βιασύνη; Ζεις, λοιπόν, την δημοκρατία σου, την κάνεις έπειτα πιο «επαναστατική», πιο άμεση, λίγο κολχόζ, λίγο κιμπούτς, λίγος Καστοριάδης, μερικά ελευθεριακά σχολειά και μπόλικο εναλλακτικό κράτος και ο δρόμος για της απόλυτη ελευθερία θα ’ναι γιομάτος ροδοπέταλα.

Πες μου (ακόμη) ένα ψέμμα, ν’ αποκοιμηθώ

Δεν είμαστε σε θέση να απαντήσουμε για το εάν οι λέξεις μπορούν να εκφράσουν μόνες τους το νόημα του κόσμου. Σίγουρα, όμως, αγγίζουν με τον εγγύτερο τρόπο το ανθρώπινο πνεύμα, προσφέροντάς του την δυνατότητα να συλλάβει, να σχηματοποιήσει και να εκφράσει συναισθήματα και λογική. «Ό,τι μπορεί να ειπωθεί, μπορεί να ειπωθεί με σαφήνεια. 

Για τα υπόλοιπα, είναι προτιμότερο να σιωπούμε», έγραψε ο Βιτγκενστάιν και δεν έχουμε κανέναν λόγο να διαφωνήσουμε. Έτσι και αλλιώς, η σιωπή είναι η κραυγή του άρρητου μες στο κουφάρι του χρόνου. Η πραγματική σιωπή συμβαίνει, όταν ακόμη και η ποίηση γίνεται απλώς μια βροχή από λέξεις. Η σημασία της βρίσκεται στις παύσεις που προσφέρει ανάμεσα σε διαστήματα ειλικρινούς λόγου. Επειδή, από τη στιγμή που ο λόγος μετατρέπεται σ’ ένα σωρό από ψέματα, οι λέξεις γίνονται παγίδες. Όταν μάλιστα ο δόλος είναι πολιτικοποιημένος, τότε και το δόκανο γίνεται εξουσιαστικό.

H μάχη «μέχρις εσχάτων» της δημοκρατίας, ξεκίνησε. Να δούμε πως θα τελειώσει…

Έσπευσαν ορισμένοι διαπρύσιοι υποστηρικτές της «τελικής λύσης» κατά της Χ.Α., να ξεκαθαρίσουν μετά τις συλλήψεις έξι βουλευτών και δεκάδων μελών της (για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, εκρήξεις, ξέπλυμα μαύρου χρήματος κ.α.), ότι «εκεί που έφθασαν τα πράγματα, ο πόλεμος κατά της Χ.Α. θα είναι μέχρις εσχάτων», προσθέτοντας ότι «δεν υπήρχε θέμα συμβιβασμού», αφού «ή η κοινοβουλευτική δημοκρατία θα νικήσει και επιβιώσει ή οι νεοναζιστές θα υπερισχύσουν και θα την καταλύσουν.¹

Η «τελική λύση» δεν συνιστά, όπως επίσης, τονίζουν παρά εκείνον τον σχεδιασμό, ώστε η αντιμετώπιση της Χ.Α. να αποφέρει την «εξαφάνισή της»…

Η «μάχη», λοιπόν, «μέχρις εσχάτων» έχει ήδη ξεκινήσει. Χωρίς καμία «σκιά», χωρίς την παραμικρή υποψία ενός αβέβαιου μέλλοντος; Οι διευκρινήσεις έρχονται χωρίς μασημένα λόγια. Έτσι ένα από τα πολεμικά ανακοινωθέντα της «κρίσιμης» εκστρατείας της δημοκρατίας, μάς πληροφορεί, ότι το μεγάλο πρόβλημα στο άμεσο μέλλον είναι τόσο η «ουσιαστική εξουδετέρωση της διείσδυσης στην ελληνική κοινωνία, όπως και η διάλυση των κοινωνικών δικτύων, που κατάφερε να δημιουργήσει» η Χ.Α., αλλά και «ταυτοχρόνως η ανελέητη πάταξη της βίας από όπου και αν προέρχεται με την συναίνεση όλων των κομμάτων του λεγόμενου συνταγματικού τόξου».²

Ανάγνωσμα περί εγκληματικών συμμοριών και «συνταγματικού τόξου»

Είναι διαπιστωμένο πως, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Χρυσής Αυγής κατηγορείται σαν εγκληματική συμμορία. Σ’ αυτό το κατηγορητήριο συμμετέχουν (με αρκετές διαβαθμίσεις ως προς την ένταση και την απολυτότητα) τα υπόλοιπα κόμματα του «συνταγματικού τόξου». Ποιός είναι αυτός που θα το αρνηθεί; Μόνο τα μέλη της, καθώς και ένα μέρος των ψηφοφόρων της.

Αν, τώρα, πηγαίνοντας πιο πέρα, αποδοθεί ο ίδιος χαρακτηρισμός στο κάθε ένα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου, η απάντηση από τα μέλη τους και ένα μέρος των οπαδών τους θα είναι επίσης αρνητική. Το ζήτημα που μένει να διερευνηθεί είναι η πραγματική σχέση του όρου εγκληματική συμμορία και μέχρι ποίου σημείου εκτείνεται σ’ όλον τον πολιτικό και οικονομικό χώρο αυτό που χαρακτηρίζεται ως παράνομο κύκλωμα ή αλλοιώς συμμορία.

Ενός λεπτού σιγή για το Μοχάμεντ Μεράχ σε γαλλικό σχολείο

Αν ανατρέξουμε στην Ιστορία της ανθρωπότητας οι πράξεις της ανταπόδοσης (αίμα στο αίμα, φόνος στο φόνο) γνωστής και ως βεντέτα έχει μια συνέχεια που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Ο ίδιος ο νόμος του Μωυσή την καταγράφει και την υιοθετεί: «Ζωή αντί ζωής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός».

Χιλή: ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση σε δημαρχείο

«Δράση στη μνήμη όλων αυτών που δολοφονήθηκαν από το Κράτος και τους πράκτορές του…» αναφέρεται στην ανάληψη ευθύνης για τη χθεσινή έκρηξη στο δημαρχείο της Providencia, που υπογράφεται από την «Επαναστατική δύναμη των νέων γενεών». Μεταξύ άλλων αναφέρονται επίσης: