Εις Μνήμην (3)

Για τον αδελφό μας Γρηγόρη Θωμόπουλο που «έφυγε» πριν δύο χρόνια, στις 30 Δεκεμβρίου 2015.

«Ένα αντίο

«Σαν ν’ ακούς για πρώτη φορά τους ήχους από το μακρινό παρελθόν και από το μακρινό μέλλον να καθαρίζουν και να συνταιριάζονται. Αναρίθμητοι μουσικοί ξεπροβάλουν από τις ρωγμές του χρόνου. Μια απόκοσμη συμφωνία ερμηνειών καμπυλώνει τον χωροχρόνο και δεν ξέρεις αν είναι ένα εκστατικό πανηγύρι ή μια βουβή κηδεία. Είναι μια καταβόθρα που δύσκολα κοιτάζεις, αφού από μέσα της ξεπηδά σαν λάβα ο φόβος της απέραντης ευτυχίας, της άφθαρτης αιωνιότητας και της αβάσταχτης θλίψης της ματαιότητας και του θανάτου. Είναι ένας καταρράκτης που, βουτώντας μέσα του, δεν είσαι σίγουρος αν θα βρεις τα πτώματα όλων των προσφιλών σου προσώπων, σαν τα θύματα ομαδικής σφαγής κάποιας εξουσιαστικής θηριωδίας, ή πίσω απ’ τα κρύα χειμωνιάτικα νερά του υπάρχει μια απάτητη, ολάνθιστη ανοιξιάτικη κοιλάδα που φιλιέται με τα γέλια των παιδιών».

(Χαΐνης Αποστολάκης).

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (2)

Επί του Απόντος

Στη μνήμη του Γρηγόρη

Από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Ποιες μέρες είναι οι καλύτερές τους;
Από τί ζουν οι άνθρωποι;
Πότε αγαπούν και κοιτάνε τη μέρα με μάτια ανοιχτά;

 

 

 

 

 

 

Οι γιορτές που καθυστερούν,
Οι αναμνήσεις που ακούγονται από τα βάθη
Μιας ανείπωτης στιγμής,
Εκείνες οι ηχηρές εικόνες
Που σκεπάζουν τη λεπτομέρεια.

Εγώ θα κρατήσω εκείνο το κόκκινο μπρύκι,
Ελπίζω να βρεθεί.
Εσύ να κρατήσεις την κεραία του ιντερνέτ
Ή το γκαζάκι του καφέ
Ή τα φακελάκια του τσαγιού.
Τη φωτογραφία στο μπάνιο;

Λες να την ξεχάσουμε εκεί;
Για να αναρωτηθεί κάποιος κάποτε
Για το όνομά του.
Για ποιο λόγο γράφτηκε σε τοίχο;
Ποιος να θυμάται;
Έχει σημασία το γιατί και το ποιος;
Πάντα θα έχει.

Οι απουσίες εμφανίζονται εκεί που δεν
τις παίρνεις
Στα σοβαρά.
Και κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους σαν πάταγος.
Όπως πέφτει ένα σώμα.
Όπως παρασύρεται μια νιφάδα χιονιού
Και μια στάχτη.

Αντίο λοιπόν,
Να μπορώ να το πω και να θυμάμαι
Ότι κάποτε υπήρξαμε όλοι.

Κι όταν θα ’σαι μια νιφάδα
Κι όταν θα’ μαι μια χούφτα αλάτι.

Αναστασία-Γιάννης

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 157, Φεβρουάριος 2016

Εις Μνήμην (1)

Συμπληρώνονται δύο χρόνια αφ’ ότου ο αδελφός μας Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε». Όμως, ο σύντροφος εξακολουθεί να υπάρχει ανάμεσά μας καθώς τίποτε δεν μπορεί να χαθεί, ιδιαίτερα όταν η παρουσία έχει αφήσει βαθειά αποτυπώματα. Στη μνήμη του Γρηγόρη, λοιπόν, αναδημοσιεύουμε κείμενο από το υπ’ αριθμόν 157 φύλλο της Διαδρομής Ελευθερίας.

Εις το επανιδείν σύντροφε

Ο θάνατος είναι ο παγωμένος καθρέφτης της ζωής. Κι όσο κι αν δεν μπορούμε να πούμε τίποτε γι’ αυτόν, θέλουμε να πούμε τα πάντα. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε είτε να τον πενθήσουμε, να τον τραγουδήσουμε, να εκφράσουμε την απώλεια, πάντα μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε ζωντανοί. Βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη προς το παρόν. Όταν, ωστόσο, περάσουμε από την άλλη, δεν θα μπορούμε τίποτε να πούμε.

Γι’ αυτό, θα μιλήσουμε. Το θάνατο τον βιώνουμε μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Οι άλλοι, ξένοι και οικείοι, σύντροφοι κι απέναντί μας, μας δείχνουν πως για όλα υπάρχει ένα τέλος. Το τέλος έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όριά μας και δείχνει όσα δεν μπορέσαμε ή δεν μπορούμε πια. Είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Το πρώτο που κάνουμε είναι να το αρνηθούμε.

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

Το 2002 στην Θεσσαλονίκη η αναρχική ομάδα ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ εκδίδει την μπροσούρα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΕΖΑ. Στην ομάδα ήταν μέλος ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος, ο οποίος «έφυγε» τόσο νωρίς, πριν από λίγο καιρό. Στη μνήμη του φίλου και συντρόφου, αυτή τη Τρίτη στην εκπομπή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ διαβάζουμε αποσπάσματα από την μπροσούρα και συζητάμε για το πολύπλοκο ζήτημα της εξάρτησης και των ναρκωτικών.

Η εκδήλωση στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης

Την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη εκδήλωση στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, που διοργάνωσε η Αναρχική Αρχειοθήκη και η μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜH ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

Στον χώρο της εκδήλωσης υπήρχε έκθεση φωτογραφίας με θέμα: Οι πρόσφυγες του διεθνούς πολέμου συναντούν τους άστεγους του ελλαδικού χώρου, καθώς και τραπεζάκι με έντυπα.

Εκδήλωση στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης

Εκδήλωση

την  Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου, ώρα 6μμ

στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης

ANTIO ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΓΡΗΓΟΡΗ

Δεν έχω λόγια για να περιγράψω το πώς αισθάνομαι από τον ξαφνικό θάνατο του φίλου και συντρόφου Γρηγόρη Θωμόπουλου.

Τον Γρηγόρη τον γνώρισα τον πρώτο καιρό που άνοιξε η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (πριν από 15 χρόνια περίπου). Ήταν η πρώτη φορά, ίσως και η μοναδική που έμπαινα σ’ ένα χώρο που ο κόσμος με προσέγγισε άμεσα με φιλική διάθεση, σε αντίθεση με άλλου χώρους που ήμουνα πάντοτε ένας άγνωστος μέσα σε αγνώστους. Ακριβώς επειδή ένιωσα τόσα γρήγορα οικεία και ζεστά αποφάσισα να συμμετέχω στις δράσεις που πραγματοποιούνταν  εκείνο τον καιρό ώστε να συμβάλλω και εγώ με τον δικό μου τρόπο στην εξέλιξη της ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Αργότερα μπορεί να διαφωνήσαμε και οι δρόμοι μας να χωρίσανε πολιτικά, παραμείναμε όμως φίλοι και η σχέση αυτή συνεχίστηκε. Έτσι ενώ τα χρόνια πέρασαν, τα Χριστούγεννα μια εβδομάδα πριν  <<φύγει>> συναντηθήκαμε τυχαία στο δρόμο και κανονίσαμε από το νέο έτος  να βρισκόμαστε περισσότερο. Δυστυχώς δεν προλάβαμε.

Ο Γρηγόρης όπως λένε και οι σύντροφοι του από την ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ήταν όντως αναρχικός και όχι κάποιος δήθεν ψευτοεπαναστάτης.  Από την επαφή μου τόσα χρόνια μαζί του, μου μετέδωσε δύο πολύ σημαντικά πράγματα. Ότι η αναρχία δεν είναι ιδεολογία αλλά τρόπος και στάση ζωής, ενώ ο αγώνας ενάντια σε κάθε είδους νάρκωση, εξάρτηση και καταστολή είναι και αγώνας ενάντια στο κράτος και κάθε εξουσία. (Αν και το δεύτερο άργησα πολύ να το καταλάβω).

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι εμείς που μένουμε πίσω θα συνεχίσουμε με μεγαλύτερο πείσμα τον αγώνα για την αναρχία, ενώ η μνήμη του θα χαραχτεί βαθειά στην ελεύθερη αντιεξουσιαστική ψυχή μας.

Θα σε θυμόμαστε για πάντα.

Γ. Σ.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟ ΠΟΥ «ΕΦΥΓΕ»…

«Ζωή είναι να σηκώνεις γεφύρια/πάνω από ποτάμια που θα στερέψουν»

Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου, στις 30 Δεκεμβρίου, ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος «έφυγε» από κοντά μας σε ηλικία 38 ετών από ανακοπή καρδιάς, ενώ βρισκόταν στο Βελιγράδι (όπου και θα αποτεφρωθεί η σωρός του, την Πέμπτη 7 Ιανουαρίου, σύμφωνα με την εκφρασμένη θέλησή του).

Ο Γρηγόρης ήδη από τα μαθητικά του χρόνια και ενώ είναι μόλις 15 ετών συμμετέχει το 1992 στην Θεσσαλονίκη για μερικούς μήνες στο Ράδιο Κιβωτός, εγχείρημα που «φιλοξενούσε» αναρχικές και αντιεξουσιαστικές απόψεις, καθώς και οικολογικές, εναλλακτικές και αριστερίστικες.

Την ίδια «στιγμή» η βοή από τα εξεγερτικά γεγονότα, που ξεσπούν σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο τον Ιανουάριο του 1991, με αφορμή την δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα σε κατειλημμένο σχολείο στην Πάτρα, δεν λέει  να σιγάσει. Χιλιάδες νέοι, αποστρεφόμενοι τις κομματικές νεολαίες, την αριστερά, κομμουνιστική ή μη, έλκονται από τις αναρχικές ιδέες και πρακτικές, ενώ συμμετέχουν καθ’ όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’90 στις μαθητικές καταλήψεις, που δεν λένε να κοπάσουν.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα και ενώ ο κοινωνικός αντίκτυπος της συγκυβέρνησης του ενιαίου τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ της Αριστεράς (όπου συμμετείχε και το ΚΚΕ) με την ΝΔ ήταν νωπή, πλήθος αναρχικών ομάδων και συλλογικοτήτων εμφανίζονται φωτίζοντας την δεκαετία του ’90 σαν ένας λαμπερός γαλαξίας.

Ο Γρηγόρης Θωμόπουλος στα τέλη του 1996 συμμετέχει στο ΑΝΕΛΕΓΚΤΟ μια μηνιαία έκδοση των αναρχικών ομάδων «Ανταρσία», «Sub Rosa» και «Πρόκληση σε Στάση» και στη συνέχεια στο ομώνυμο έντυπο που ήδη έβγαινε από την αναρχική ομάδα ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΣΕ ΣΤΑΣΗ. Εν τω μεταξύ μόλις τελειώνει το Λύκειο ξεκινά φοιτητικές σπουδές στο Βιολογικό, αλλά παρ’ όλα αυτά σταματά σύντομα να σπουδάζει και αρχίζει να εργάζεται.

Το 1998 συμμετέχει στους Αναρχικούς ενάντια στις ληστείες του κράτους και του κεφαλαίου, που εκδίδουν την μπροσούρα Για την φοροληστρική εκμετάλλευση της κοινωνίας από το κράτος.

Στις 15 Ιανουαρίου 1999 πραγματοποιείται και στην Θεσσαλονίκη μαθητικό συλλαλητήριο, κατά την διάρκεια του οποίου διαδηλωτές επιτίθενται σε τράπεζες, δικαστήρια, γραφεία βουλευτών, και δημοσιογράφους. Στις 28 Ιανουαρίου ο αναρχικός Γρηγόρης Θωμόπουλος «αναγνωρίζεται» από αστυνομικό, ως ο «δράστης» της επίθεσης με βόμβα μολότωφ στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης. Στις 23 Απρίλη του 2001 το δικαστήριο τον απαλλάσσει από της κατηγορίες, αλλά ασκείται έφεση κατά της αποφάσεως από τον εισαγγελέα, η εκδίκαση της οποίας έχει επίσης απαλλακτικό αποτέλεσμα.

Το Σεπτέμβριο του 1999 ο Γρηγόρης πρωτοστατεί στην δημιουργία της αναρχικής έκδοσης ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, που τελικά σταματά μετά την έκδοση και του έβδομου και τελευταίου τεύχους τον Οκτώβριο του 2002, ενώ ήδη από το 2000 συμβάλλει, επίσης, στην δημιουργία της Αναρχικής Αρχειοθήκης Θεσσαλονίκης, η λειτουργία της οποίας, λίγο μετά, θα ήταν ανέφικτη χωρίς την δική του συμβολή.

Το 2002 ο Αναρχικός Πυρήνας Ξανά στους Δρόμους συμμετέχει πλέον στην έκδοση της Πανελλαδικής Αναρχικής εφημερίδας Διαδρομή Ελευθερίας, ενώ επίσης συμμετέχει με πλήθος κειμένων, σχολίων και ειδήσεων στην ιστοσελίδα Anarchypress, που δημιουργείται τον Σεπτέμβριο του 2009.

Αν και μπορεί να φαντάζει περιττό, θα αναφέρουμε επίσης την έκδοση πλήθους αναρχικών αφισών, προκηρύξεων, την συμμετοχή σε εκδηλώσεις, πολύμορφες παρεμβάσεις ενάντια στα ναρκωτικά και κάθε είδους εξάρτηση, αντιεκλογικές εκδηλώσεις, την συμμετοχή του σε πλήθος διαδηλώσεων, είτε αντιπολεμικών είτε σε σχέση με εργασιακά ζητήματα κ.ο.κ.

Ο Γρηγόρης πάλεψε για την διάδοση των αναρχικών απόψεων και πρακτικών και συνέβαλε στους κοινωνικούς αγώνες με ένα ιδιαίτερο ήθος, συνέπεια και σταθερότητα και με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα.

Ήταν «εκεί» ανυποχώρητα, όταν οι «καιροί» δυσκόλεψαν, όταν οι απουσίες, ή οι «σιωπές» πλήθαιναν, όταν οι «παράγοντες» και οι «παραγοντίσκοι» του «χώρου» εξαργύρωναν με κάθε τρόπο τα κινηματικά τους «ένσημα» ή «παράσημα».

Όταν όλο και περισσότεροι συνέπλεαν με τις κινηματικές επιταγές και βάδιζαν με κάθε επίγνωση στον καφενειακό εναλλακτισμό, όταν οι περισσότεροι έγλειφαν εκεί όπου προηγουμένως έφτυναν ή προσκυνούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους σταλινοθρεμένους δερβεναγάδες του «χώρου» στην Θεσσαλονίκη. Ο Γρηγόρης με τους τελευταίους συγκρούστηκε πρώτα απ’ όλα γιατί δεν έκανε εκπτώσεις στις απόψεις του. Δεν μπόρεσαν να τον λυγίσουν, όπως άλλωστε και άλλους αναρχικούς, παρ’ ότι φάνταζε «μοναχική» και «άνιση» αυτή η σύγκρουση.

Ο Γρηγόρης δεν ήταν επαναστάτης, ήταν αναρχικός. Δεν πάλεψε για την αποθέωση κανενός κινήματος, καμμιάς αριστεράς, αλλά αγωνίστηκε με πάθος για την αναρχία. Κάποιες φορές χαρακτηρίστηκε «δύσκολη» προσωπικότητα, αλλά, ίσως και να ήταν, όταν θεωρούσε ο ίδιος ότι αυτό ήταν αναγκαίο. Όσοι ψάχνουν για αγιογραφίες και χάρτινους ήρωες δεν πρόκειται να τις βρουν σε αυτές τις λιγοστές αράδες. Οι ουσιώδεις «απαντήσεις» στις ακόμη πιο δύσκολες ημέρες που έρχονται, θα παραμείνουν απλησίαστες για όσους ψάχνουν έτοιμες και ανώδυνες «λύσεις». Και οι κυρίαρχοι θα φαντάζουν άτρωτοι, ανίκητοι, αιώνιοι και αδιατάρακτοι, όσο παραχωρούμε έστω και μια σπιθαμή απ’ όσα πιστεύουμε, όσο στηρίζεται η κάθε δυνατότητά τους να διαιωνίζουν την εξουσία τους.

Δεν πενθούμε, λοιπόν, την «απουσία» του αδελφού μας, αλλά η θέλησή μας δυναμώνει ακόμη περισσότερο, όπως θα περίμενε και εκείνος από εμάς.

Προχωρούμε!

5 Ιανουαρίου 2016

Αναρχική Αρχειοθήκη

anarchy.gr