«Μέσα σε σύννεφα δακρυγόνων, βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί έρχονται αντιμέτωποι με φιγούρες μαυροφορεμένων μασκοφόρων που κάνουν τον δρόμο να πάλλεται. Είναι το «μπλακ μπλοκ». Η μαύρη σημαία της αναρχίας ανεμίζει πάνω από το πανδαιμόνιο, ενώ εκσφενδονίζονται μπουκάλια και πέτρες, ενίοτε ακόμη και βόμβες μολότοφ. Οι αστυνομικοί ρίχνουν σωρηδόν χειροβομβίδες δακρυγόνων και σφαίρες από καουτσούκ, κάπου-κάπου και πραγματικές σφαίρες. Αντί για σκηνικό, υποκαταστήματα τραπεζών ή καταστήματα πολυεθνικών με προσόψεις μουτζουρωμένες με γκράφιτι και σπασμένες βιτρίνες.»
(Francis Dupuis-Deri)
Η εικόνα αυτή που περιγράφει ο συγγραφέας του Εξηγώντας την αναρχία στον μπαμπά μου και η οποία εμφανίζεται σε κάθε διεθνή φιέστα που οργάνωσαν οι πραγματικοί ή επικοινωνιακοί φορείς των ελίτ ύστερα από τη «μάχη του Σιάτλ» το 1999 και για 15 χρόνια περίπου, καθόρισε την ατζέντα της διαφωνίας με τη διαδικασία της Παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης.
Επιμέλεια- Εισαγωγή Ιάσονας Χανδρινός, Εκδόσεις Καστανιώτης, 1η έκδοση Οκτώβριος 2019, σελ. 780
«Το βιβλίο αυτό είναι μια συλλογή ατομικών βιωματικών αφηγήσεων με θέμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου (14-18 Νοεμβρίου 1973). Αποτελείται από ογδόντα τέσσερα απομαγνητοφωνημένα κείμενα προφορικών μαρτυριών-συνεντεύξεων με ισάριθμους αφηγητές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τα τέλη του 2010 έως και το φθινόπωρο του 2019. Πρόκειται για μια συστηματική μελέτη προφορικής ιστορίας με βάση επάλληλα κριτήρια αντιπροσωπευτικότητας όσον αφορά τη συμμετοχή στα γεγονότα, που τη συναπαρτίζουν μαρτυρίες από γυναίκες και άντρες, φοιτήτριες και φοιτητές, συνδικαλιστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, μέλη παράνομων οργανώσεων, μαθητές, εργάτες, διαδηλωτές που τραυματίστηκαν από σφαίρες, αυτόπτες μάρτυρες και στρατιωτικούς. Βασικός στόχος του βιβλίου είναι να αποτελέσει ένα σώμα πληροφοριών, που θα καλύψει ορισμένα από τα κενά της έρευνας γύρω από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου, και παράλληλα να συμβάλλει στη διατήρηση της μνήμης ενός από τα πιο εμβληματικά γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, το οποίο συνεχίζει να είναι αντικείμενο έντονων φορτίσεων αλλά και να υπόκειται σε διάφορες στρεβλώσεις και ποικίλες αναθεωρήσεις».
AMEDEO BERTOLO, FURIO BIAGINI, ENRICO FERRI, CHAIM SEELIGMANN, ERIC JACOBSON, SIEGBERT WOLF
ΕΚΔΟΣΕΙΣ FIREBRAND ΣΕΙΡΑ: ΥΠΟΔΑΥΛΙΣΗ, ΙΙ Τίτλος πρωτοτύπου: L’ anarchico e l’ ebreo Μτφ: Παναγιώτης Καλαμαράς σελ. 158 Αθήνα, Μάιος 2022
«Τα κείμενα που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο, προέρχονται από το Διεθνές Συνέδριο Μελετών «Αναρχικοί και Εβραίοι», το οποίο έλαβε χώρα στις 5-7 Μάη 2000 στη Βενετία και διοργανώθηκε από το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών/Αρχείο «Τζ. Πινέλι» του Μιλάνου, σε συνεργασία με το Διεθνές Κέντρο Ερευνών και Αναρχισμού (CIRA) της Λωζάνης και με την αρωγή του Τμήματος Ιστορικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Βενετίας» (Απόσπασμα από το Σημείωμα της έκδοσης).
Στα τέλη του Ιανουαρίου του 2022, κυκλοφορεί στη Γαλλία ένα βιβλίο ανώνυμου συγγραφέα που προκαλεί αμέσως σκάνδαλο.
Η γαλλική αντιτρομοκρατική υπηρεσία φαίνεται να διέρρευσε στον τύπο στοιχεία για την ταυτότητα των συγγραφέων. Κατόπιν ξεκίνησε μια εκστρατεία δυσφήμισης του βιβλίου χωρίς καν να έχει διαβαστεί. Ο υπεύθυνος των εκδόσεων Seuil, ενός από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας, δέχθηκε μειωτικά σχόλια για την επιλογή του. Αφού ούτε αυτό ανέκοψε την εκδοτική επιτυχία του, ο θεαματικός μονόλογος προσπάθησε να το αποδώσει σε κάτι οικείο για να ξορκίσει την κατάρα. Κατηγορήθηκε, λοιπόν, η Αόρατη Επιτροπή για τη συγγραφή του. Το γεγονός προκάλεσε τη δημόσια παρέμβαση της Αόρατης Επιτροπής, όπου μαζί με την απολαυστική συντριβή των επικριτών της, έχει και μια εξαιρετική υπεράσπιση του Μανιφέστου Συνωμοσίας».
Μτφ: Γιάννης Καστανάρας, Σελ. 687, Εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα 2015
«ΗΜεγάλη Επανάσταση είναι το εκτενέστερο βιβλίο του Κροπότκιν και, με εξαίρεση τα κεφάλαια Αλληλοβοήθεια που εξετάζουν τις πρωτόγονες κοινωνίες και τις μεσαιωνικές πόλεις, το σημαντικότερο ιστοριογραφικό έργο του. Αλλά είναι και κάτι περισσότερο από την εξιστόρηση ενός μεμονωμένου γεγονότος οσοδήποτε σημαντικού, επειδή ο Κροπότκιν χρησιμοποιεί τις παρατηρήσεις του για τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης για να αναστοχαστεί πάνω στο γιατί τελικά έμεινε ανολοκλήρωτη, και να αντλήσει διδάγματα για τη φύση της επανάστασης […] Όπως τόσο πειστικά καταδεικνύει ο Κροπότκιν, τα μέλη των περίφημων λεσχών, που κατέχουν περίοπτη θέση στις πολιτικές ιστορίες της Επανάστασης, ανήκαν –της Λέσχης των Ιακωβίνων μη εξαιρουμένης- στις μεσαίες τάξεις ως προς τη σύνθεσή τους κι επίσης προς τον προσανατολισμό τους, εκτός από τις περιπτώσεις που ο λαός τις έσπρωχνε σε ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Αλλά ο πιο κρίσιμος ρόλος στην Επανάσταση ήταν ίσως ο ρόλος των χωρικών, της πιο καταπιεσμένης τάξης στο Παλαιό Καθεστώς.
Από anarchypress|Αναρτήθηκε στις Βιβλία|Also tagged Γαλλική Επανάσταση, Κροπότκιν|Δεν επιτρέπεται σχολιασμός στο ΠΙΟΤΡ ΑΛΕΞΕΓΙΕΒΙΤΣ ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, 1789- 1793
«ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ υπήρξε ένα πανίσχυρο όπλο ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής ανυπακοής. Υπάρχουν κάθε άλλο παρά περίεργες συμπτώσεις μεταξύ της επανεμφάνισης των διώξεων κατά των γυναικών του κυνηγιού των αιρετικών και της έκρηξης των μεγάλων εξεγέρσεων, τόσο των αστικών όσο και των αγροτικών, που έβαλαν φωτιά στην Ευρώπη για σχεδόν τρεις αιώνες».
(Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)
Το κείμενο της Michela Zucca «Αιρετικές επαναστάτριες γένους θηλυκού: Γυναίκες των δασών και των βουνών» [L’eresia delle femmine ribelli: Donne delle foreste e delle montagne] γράφτηκε στα ιταλικά και αρχικά δημοσιεύθηκε από τις εκδόσεις Derive Approdi της Ρώμης, το 2004, στο συλλογικό έργο «Eretici dimenticati. Dal Medioevo alla modernità» [Λησμονημένοι αιρετικοί. Από τον Μεσαίωνα στη σύγχρονη εποχή] το οποίο επιμελήθηκαν οι Corrado Mornese και Gustavo Buratti. Λίγα χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2007, συμπεριλήφθηκε, επίσης, σε μια μπροσούρα, η οποία κυκλοφόρησε στο Βαλ ντι Σούσα του Πιεμόντε της Ιταλίας, στο πλαίσιο τριήμερης εκδήλωσης με θέμα «L’ eresia e la rivolta» [Αίρεση και εξέγερση] του κινήματος «No Tav στο Venaus» (Τορίνο), κίνημα που δραστηριοποιείται ενάντια στην κατασκευή υπερσιδηρόδρομου στην εκεί κοιλάδα, εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών, σε οικολογικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, για τις κοινότητες της περιοχής.
Μτφ-σημειώσεις Σαμφώ-Διαμαντή, σελ. 89, Εκδόσεις Εξάντας, Αθήνα 2011
«Ποια ήταν η Μαρί-Αν-Σαρλότ ντε Κορνταί ντ’ Αρμόν, η γυναίκα που δολοφόνησε τον Ζαν-Πωλ Μαρά μαχαιρώνοντάς τον μέσα στην μπανιέρα του. Οι περισσότεροι τη γνωρίζουν μόνο από τις απεικονίσεις του θανάτου του Μαρά… Ποια ήταν αυτή η εικοσιτετράχρονη καλλιεργημένη Νορμανδή που πήγε στο Παρίσι μόνο και μόνο για να σκοτώσει μια εμβληματική προσωπικότητα της Γαλλικής Επανάστασης; Ή μήπως τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι;
Η Σαρλότ Κορνταί αποτελεί μια από τις πλέον παραγνωρισμένες, αλλά και μια από τις πιο φωτεινές μορφές του Αιώνα των Φώτων: ενσαρκώνει την τυρρανοκτονία, και η πράξη της θεμελιώνει τη «θρησκεία του στιλέτου».
Το νέο βιβλίο του ρηξικέλευθου Γάλλου φιλοσόφου εξετάζει υπό νέο πρίσμα τους ηγέτες του 1789 και υποχρεώνει σε αναθεώρηση των όσων θεωρούνταν μέχρι τώρα δεδομένα γύρω από τις μορφές της Γαλλικής Επανάστασης».
Μτφ. Γιώργος Καράμπελας, Μάιος 2021, για την ελληνική έκδοση, Σελ. 380 ,Εκδόσεις Πόλις
«Για τους ναζί, η «κουλτούρα» ήταν στην αρχή μια απλή μεταγραφή της φύσης: οι άνθρωποι λάτρευαν δέντρα και ρυάκια, ζευγάρωναν, τρέφονταν και μάχονταν όπως τα άλλα ζώα, υπερασπίζονταν την ορδή τους και μόνο αυτήν. Η απομάκρυνση από τη φύση και ο εκφυλισμός επήλθαν όταν οι Σημίτες εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, όταν ο εκχριστιανισμός εισήγαγε τον ιουδαιοχριστιανισμό και όταν, αργότερα, η Γαλλική Επανάσταση ολοκλήρωσε αυτά τα παράλογα ιδεολογικά κατασκευάσματα: ισότητα, συμπόνια, αφηρημένο δίκαιο…
Για να σωθεί η γερμανική φυλή, έπρεπε να διενεργηθεί μια «πολιτιστική επανάσταση», να ξαναβρεθεί ο τρόπος ζωής των Αρχαίων και να ταυτιστεί εκ νέου η κουλτούρα με τη φύση. Επανιδρύοντας έτσι το δίκαιο και την ηθική, ο Γερμανός άνθρωπος πίστεψε ότι μπορούσε να δρα σε συμφωνία με ό,τι επέβαλλε η επιβίωσή του. Ξαναγράφοντας το δίκαιο και την ηθική, ήταν πλέον νόμιμο και ηθικό τό να χτυπά και να σκοτώνει.
Το βιβλίο ΤΟΜΑΣ ΜΙΝΤΣΕΡ Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ χωρίζεται σε οκτώ κεφάλαια.
Πρόκειται για μια μελέτη επάνω στον στοχασμό και στο έργο του γερμανού παπά και θεολόγου Τόμας Μίντσερ, που διψούσε να αναβιώσει τις ριζοσπαστικές πρακτικές των πρώτων χριστιανικών κομμούνων. Η εξεγερμένη θεολογία του είχε έναν δυναμικό ρεαλισμό, ο οποίος τρεφόταν από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και τον μαρτυρικό δρόμο του σταυρωμένου Χριστού.
Ο Μίντσερ επαινέθηκε ως ο επαναστατικός ήρωας των ποδοπατημένων μαζών, ο προάγγελος μιας σύγχρονης αντιεξουσίας και αδιαμφισβήτητα, ο κατεξοχήν επαναστάτης, ο οποίος εξισώνει τους εκλεκτούς πληρέστερα με εκείνους μεταξύ των κοινών ανθρώπων, που έχουν υποστεί τη δοκιμασία μιας προσωπικής ερήμου και την επίπονη διαδικασία της ανάβασης στο όρος της δοκιμασμένης πίστης.
«Τα πέντε από τα έξι διηγήματα που παρουσιάζονται στο ανά χείρας βιβλίο καλύπτουν τη χρονική περίοδο μεταξύ των ετών 1925 και 1933, ενώ ένα διήγημα, το Αναζητώντας τον πατέρα μου [IchsuchedenVater] χρονολογείται στο 1944. Με μια εξαίρεση, λοιπόν, πρόκειται για διηγήματα τα οποία συμπίπτουν με την περίοδο-κλειδί για το ιστορικό περικείμενο του Φαλάντα, την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Είναι γνωστά όσα μαστίζουν την προλεταριοποιημένη κοινωνία της εποχής: φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, ανεργία, οριακές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και επικίνδυνοι εθισμοί, για έχοντες και μη: αλκοόλ, ναρκωτικά, ποταπές διασκεδάσεις, μια διεστραμμένη βιομηχανία της ευημερίας απ’ αυτές που ανθίζουν σε καιρούς κρίσεων, προϊόν γαρ κι εκείνη του βασανιστικού αγώνα για επιβίωση, ή ίσως, στην περίπτωση αυτή για επιβίωση πνευματική. Σύμπας ο κόσμος αναδεύεται στη χοάνη της απελπισίας, φαίνεται πως υπάρχει κάτι σκληρότερο, ευρύτερα από την ταξική πάλη, οι όποιοι κι αν είναι- βρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι άλλο: το Κράτος. Θα έλεγε κανείς· ενδεχομένως όμως και επιπροσθέτως, με μία ιδέα θολότερη από την ιδέα του Κράτους: το φοβερό, μετέωρο ανάμεσα στην οργή της προδοσίας και στην αμηχανία της μοναξιάς αίσθημα που παραλύει εκείνον ο οποίος έχει εκ των έσω ηττηθεί».
Λίγο πριν ξεκινήσει η εκδήλωση των εκδόσεων Αλήστου Μνήμης στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής στις 27/2 με θέμα το βιβλίο του Φώτη Τερζάκη για τις «Αντιμαχόμενες θεραπευτικές αντιλήψεις στον σύγχρονο κόσμο», 20 περίπου άτομα με καλυμμένα χαρακτηριστικά αποπειράθηκαν να ματαιώσουν την βιβλιοπαρουσίαση, προπηλάκισαν τον ίδιο τον συγγραφέα με την πρόφαση ότι κάνουν «παρέμβαση στην εκδήλωση της Contra Dystopia» ως θεματοφύλακες του «αναρχικού κινήματος» και της «τάξης» τους (τρομάρα τους)!!!
«Σε ένα τελευταίο πράγμα θα ήθελα να στρέψω την προσοχή όποιου θέλει να συζητά χωρίς να προσβάλλει. Τα ανθρώπινα όντα δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν δώσουν στη ζωή τους λόγους και αιτιολογήσεις, που κάθε φορά παίρνουν την μορφή θρησκειών, μύθων, πολιτικών πεποιθήσεων, φιλοσοφιών και ιδεωδών κάθε είδους. Αυτές οι αιτιολογήσεις μοιάζουν σήμερα –τουλάχιστον στο πιο πλούσιο και τεχνολογικοποιημένο τμήμα της ανθρωπότητας– να έχουν αμβλυνθεί και οι άνθρωποι να βρίσκονται, ίσως για πρώτη φορά, μπροστά στην καθαρά βιολογική τους επιβίωση, την οποία, απ’ ότι φαίνεται, είναι ανίκανοι να αποδεχτούν. Μόνο αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί, αντί να δέχονται το απλό, αγαπητικό δεδομένο να ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, νιώθουν την ανάγκη να εγκαθιδρύσουν έναν αδυσώπητο υγειονομικό τρόμο, στον οποίο η ζωή, χωρίς πλέον ιδεατές αιτιολογήσεις, απειλείται και τιμωρείται κάθε στιγμή με ασθένειες και θάνατο. Έτσι όπως δεν έχει νόημα να θυσιαστεί η ελευθερία στο όνομα της ελευθερίας, έτσι δεν είναι δυνατό να απαρνηθούμε, στο όνομα της γυμνής ζωής, αυτό που κάνει τη ζωή άξια να τη ζει κανείς». (Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης)
Anarchy press gr 