Ο θάνατος του Βαλυράκη και η αντιδικτατορική του δράση επιφέρει αμνησία στο «δημοκρατικό τείχος»

Ο θάνατος του Σήφη Βαλυράκη ενεργοποίησε το «δημοκρατικό τείχος». Η αντιδιδακτορική του δράση, οι φυλακίσεις και οι αποδράσεις του τον καιρό της Χούντας φαίνεται πως λειτούργησε, μετά θάνατον, για όλα τα κόμματα ως πλυντήριο μνήμης. Ξέχασαν οι νεοδημοκράτες τις κατηγορίες εναντίον του ως προστάτη της 17 Νοέμβρη, ξέχασαν και οι αριστεροί την εντολή του για την εισβολή των ΜΑΤ στη κατάληψη του Πολυτεχνείο του ’95, ξέχασαν και πολλοί αριστεριστές και αναρχιστές ότι ήταν ο κύριος υπεύθυνος της καταστολής μιας εξέγερσης και όλα αυτά γιατί κάποτε πολέμησε την Χούντα. Το ΚΚΕ αναφέρθηκε μόνο στον αγωνιστή κατά της δικτατορίας, το ίδιο και ο Συριζα έμεινε κυρίως στον Βαλυράκη της Χούντας. Τέτοια φαίνεται να είναι η αμνησία που προκαλεί το πλυντήριο του αντιδικτατορικού αγώνα που σε ενδεχόμενο θάνατο του Σημίτη οι ανακοινώσεις των πολιτικών θα περιορίζονται στον αγώνα του κατά της Χούντας.

Το ΠΑΣΟΚ είναι πάλι εδώ!

Το πολυπαιγμένο θεατρικό έργο «ψήφος εμπιστοσύνης» του κυνοβουλίου,  έληξε τα μεσάνυχτα της Κυριακής 18 Οκτωβρίου.

Μία από τα ίδια. Αλλά πιο αναβαθμισμένα αυτή τη φορά.

Η επάνοδος του ΠΑΣΟΚ στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων, δεν μπορεί να μην φέρει και πάλι στη μνήμη μία ακόμα απεχθή μορφή εξουσίας. Αυτής που καταστρέφει ζωές και οράματα, που καταστέλλει, που δολοφονεί και εντείνει την εκμετάλλευση και την κρατική βία διαλαλώντας πως αγωνίζεται για ένα καλύτερο μέλλον.