Δημογραφικές Πολιτικές Διαχρονικά στον Βαλκανικό Χώρο

Την ίδια στιγμή που ο Καναδάς προσπαθεί να βρει εργατικό δυναμικό από άλλες χώρες για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, όπως αυτές διαμορφώνονται σε επαρχίες του, κυρίως αυτές που είναι αρκετά ορεινές και «παγωμένες», οι όμορες ΗΠΑ ασκούν μια αυστηρή μεταναστατευτική πολιτική. Δυο διαφορετικές χώρες με διαφορετικές ανάγκες κατά την ίδια περίοδο κάτι που τις διαφοροποιεί, ουσιαστικά για πρώτη φορά ως προς την εύρεση και ικανοποίηση των μεταναστατευτικών ροών. Και οι δυο χώρες δεν θα αναπτύσσονταν με όρους οικονομικής μεγέθυνσης, τις προηγούμενες δεκαετίες, εάν κατά εκατομμύρια δεν συνέρρεαν μετανάστες στα εδάφη τους από το 19^ο αι. Σήμερα ο Καναδάς «παρακαλεί» μετανάστες να καταφέρουν να περάσουν τα επιτηρούμενα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ ώστε πεζή να μπορέσουν να εισέλθουν στην επικράτειά του. Αρκετοί κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι το μόνο κοινό που έχουν αυτές οι δύο χώρες είναι ότι βρίσκονται στη Β. Αμερική και ότι η «κουλτούρα» του κάθε κράτους διαφοροποιείται σημαντικά. Θα συμφωνήσουμε, εν μέρει, με αυτή τη διαπίστωση, στη βάση ότι ο Καναδάς για λόγους που του ήταν επιτρεπτό και αναγκαίο συνάμα, άσκησε μια «κοινωνική πολιτική» για τους «πολλούς», αλλά και μια παρελκυστική και επιθετική για τους ιθαγενείς ινδιάνους. Για ποιο λόγο τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί, όπως θα προσπαθήσουμε να δείξουμε και στη συνέχεια, η μετανάστευση και η ροή των ανθρώπων από τις εστίες τους σε νέα άγνωστα μέρη σχετίζονται με σχεδιασμούς και αποφάσεις που λαμβάνονται σε κεντρικό πολιτικό και οικονομικό επίπεδο διαχρονικά.

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ «ΧΑΛΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΕΝΟΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΕ…

Συμπληρώθηκαν λίγες μέρες από την τρίτη χρονιά κατοχικής κυβέρνησης (μην σηκώνετε το φρύδι, ο Καμμένος το ’πε) με αριστερό πρόσημο, με δύο επιπλέον Μνημόνια –ενάμιση για την ακρίβεια– , επιτροπεία ως το 2060  και αυτή την χαρακτηριστική αηδιαστικά υποκριτική έγνοια για τους «ασθενέστερους», αν έφαγαν όλο το φαγητό τους, αν σκεπάζονται καλά τις κρύες νύχτες κλπ κλπ.

Η «kolotoumba» του Τσίπρα, του 2015, που όπως είδαμε του χάρισε δυόμιση άνετα χρόνια διακυβέρνησης και «επιτυχίες» εκεί που οι προηγούμενοι έσπασαν τα μούτρα τους, έχει ήδη καταχωρηθεί διεθνώς ως αναγνωρισμένη πολιτική τακτική και όχι αναγκαστικά με την μονοδιάστατη αρνητική σημασία, που εμείς (οι ελλαδίτες) της αποδίδουμε.

Η Μακεδονία είναι …Βαλκανική

Από τα Βαλκάνια έχουν περάσει δεκάδες διαφορετικών λαών και πολιτισμών, με αποτέλεσμα σε μια περιοχή λίγων χιλιάδων στρεμμάτων να υπάρχουν πλέον, δεκάδες διαφορετικές κουλτούρες. Ακόμα και αν ισχυριστεί κανείς ότι είναι Έλληνας επειδή είναι απευθείας απόγονος του Περικλή και του Μιλτιάδη, που ήταν Αθηναίοι, δεν μπορεί να πει το ίδιο και για τους μακεδόνες του Φιλίππου. Αρκετές αναφορές από εκείνη την εποχή έχουν καταγράψει ότι οι μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες. Όπως και με την ισπανόφωνη Αμερική που έχουν ομοιότητες στην γλώσσα και στη λαογραφία, έτσι και στην αρχαία Ελλάδα, οι μακεδόνες δεν ήταν ελληνικά φύλα, όπως οι Αθηναίοι, οι Θηβαίοι και άλλοι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου. Ήταν ξένοι ως προς την νοοτροπία, ενώ όχι μόνο δεν ένωσαν την Ελλάδα, όπως ισχυρίζονται οι κάθε λογής εξουσιαστές, αλλά κατέκτησαν και υποδούλωσαν τις αυτόνομες πόλεις-κράτη υπό μία κυριαρχία. Την μακεδονική. Η Μακεδονία δεν ανήκε στους αυτοχαρακτηριζόμενους ως Έλληνες που ισχυρίζονταν πως έχουν καταβολές από τα αρχαία χρόνια, αλλά χαρακτηρίστηκε ως τμήμα του Ελλαδικού χώρου μέσα από τη προπαγάνδα και την τάση επεκτατισμού του ελλαδικού κράτους.

Μένουμε Βαλκάνια ή έστω Ευρασία!

Ποιός να θυμάται τους γραφικούς «μένουμε Ευρώπη»; Σίγουρα πολλοί από αυτούς θα γελούν με τα περσινά καμώματά τους, τους θρήνους και τα στηθοκοπήματα μην «μας βγάλει ο Τσίπρας από την ΕΕ».

Τελικά όλα πήγαν κατ’ ευχήν, είμαστε τυπικά και έξω από τα Βαλκάνια, αφού όλοι οι βαλκάνιοι γείτονες έχουν σφραγίσει τα σύνορα, είμαστε και επισήμως ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ (330π.χ.-1821μ.χ.)

Η Βαλκανική Χερσόνησος υπήρξε από την εποχή της βασιλείας του Φίλιππου Β΄ και του γιου του Αλέξανδρου, μια περιοχή που για αιώνες αποτέλεσε θέατρο συγκρούσεων, βίας και πολέμων, αφού η γεωγραφική θέση της, ως φυσικό πέρασμα για την ανατολική Ευρώπη και την Ασία, δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ήρεμες περιόδους.

Η βυζαντινή αυτοκρατορία, με ορμητήριο τα Βαλκάνια, από την στιγμή της ίδρυσής της το 330 μ.χ. μέχρι το 556 μ.χ., επιβλήθηκε πολιτικά, στρατιωτικά, πολιτισμικά και οικονομικά σε μια τεράστια εδαφική έκταση που περιλάμβανε όλη την Μικρασία, την Ιουδαία, την Αίγυπτο και τα βόρεια παράλια της Αφρικής μέχρι τους στύλους του Ηρακλή στο Γιβραλτάρ, το νότιο τμήμα της Ιβηρικής χερσονήσου καθώς επίσης και όλα τα νησιά της Μεσογείου, την μισή ιταλική χερσόνησο από την Ρώμη μέχρι και την Σικελία.

Κάποιες σημειώσεις γύρω από το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα» και τις προεκτάσεις του

«Κάθε λαός είναι πάντα μία κοινότητα με μάλλον στενά όρια. Αλλά, ένα έθνος περικλείει, κατά κανόνα, ένα ολόκληρο πλέγμα από διαφορετικούς λαούς και ομάδες λαών που συμπιέστηκαν, με λιγότερο ή περισσότερο βίαια μέσα, στο πλαίσιο ενός κοινού κράτους. Πράγματι, σ’ όλη την Ευρώπη δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μην αποτελείται από μία ομάδα διαφορετικών λαών που είχαν διαφορετική καταγωγή και γλώσσα και που ενσωματώθηκαν μέσα σ’ ένα έθνος μόνο από δυναστικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα». Ρούντολφ Ροκέρ, «Εθνικισμός και Πολιτισμός»