Επιστολή απ’ την αιώνια Βαβυλώνα

Ο πολιτισμός μάς κηρύττει από έναν ρυπαρό άμβωνα που ονομάζεται κράτος. (ανώνυμος)

Κάτι εισβάλει μέσα απ’ τα τοιχώματα των κυττάρων μας και επιχειρεί αργά, αλλά συστηματικά, να μας διαβρώσει. Η πόλη μάς διαλύει. Παλεύει ν’ αναστήσει κάποια απροσδιόριστα μειδιάματα, που την κρατούν στα γυάλινα μάτια μας εξαίσια και φανταχτερή. Είναι οι ατέλειωτες ώρες αϋπνίας που γυρεύουν εκδίκηση. Είναι ο καρατομημένος μας χρόνος στην δουλειά, τις ουρές, τα μποτιλιαρίσματα. Πόλεις-μεγαθήρια, πόλεις-καρικατούρες, πόλεις με θεόρατα υψωμένα τείχη γύρω απ’ τις καρδιές των ανθρώπων. Και χιλιάδες πολεμίστρες με μάτια αγριεμένα να θωρούν προς τα μέσα. Μα, τι πρωτοτυπία! Οι παρατηρητές της ανταλλάσσουν τον χτύπο της καρδιάς τους για λίγα μέτρα οπτικής ίνας.