Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου στο πρώτο μέρος του βιβλίου, εξηγεί στον πρόλογο ότι μετά την έκδοση του βιβλίου της Μέρες της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη: Τα χρώματα της βίας (1941-1945), ένιωσε την δέσμευση ότι έπρεπε «να απαντηθούν τα ερωτήματα που σχετίζονται με τις διαδρομές που ακολούθησαν μετά την συνθήκη της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) εκείνα από τα στελέχη της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης που ένιωσαν εκτεθειμένα απέναντι στο μετακατοχικό κράτος και προέβλεψαν πως η παραμονή τους στην Ελλάδα θα εξελισσόταν σε Γολγοθά χωρίς τέλος».
Η Τάχου θεωρεί ότι η πρωτοτυπία της συγκεκριμένης μελέτης έναντι άλλων, που αφορούν στην πορεία των πολιτικών προσφύγων εντός της Γιουγκοσλαβίας και μάλιστα στο Μπούλκες έγκειται α) στην σημασία των αυτοβιογραφικών στοιχείων που καταθέτει ο Ν. Τσιρώνης (μέλος της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης) τόσο για το ζήτημα του Μπούλκες όσο και για το ζήτημα του νησιού της ντροπής, β) στην προσεκτική αποδελτίωση των τευχών της εφημερίδας Μπούλκες, που διασώθηκαν στο Αρχείο παράνομου τύπου του ΑΣΚΙ και τέλος γ) στην συγκέντρωση των υπαρχουσών βιβλιογραφικών αναφορών και στην συνεξέτασή τους με τα πρωτότυπα στοιχεία που προαναφέρθηκαν.
Σύμφωνα με τον Ν. Τσιρώνη, η εγκατάστασή του στην Γιουγκοσλαβία προσδιορίζεται με πρώτο σταθμό το Μοναστήρι στις 23-24 Φεβρουαρίου 1945 χωρίς ουδεμία προειδοποίηση από το κόμμα, ενώ οι πρώτοι 1.454 πρόσφυγες σύμφωνα με τον Μ. Ρίστοβιτς (Το πείραμα, Μπούλκες, «Η Ελληνική Δημοκρατία» στην Γιουγκοσλαβία) εγκαθίστανται στην Βοϊβοντίνα, στις 25 Μαΐου, ενώ το δεύτερο ρεύμα 2.702 ατόμων φθάνει και στεγάζεται σε 625 σπίτια στο Μπούλκες αρχές του Ιουνίου 1945. Συνέχεια →
Μήνας επετείων ο Φεβρουάριος. Η ίδρυση του ΕΛΑΣ (16 Φεβρουαρίου 1942), η συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945), μας κάνουν να θυμηθούμε τις πλέον σκοτεινές στιγμές που έζησαν οι άνθρωποι στη σκιά των γιγαντιαίων συγκρούσεων ανάμεσα σε εξουσιαστικές φατρίες και στις οποίες συμμετείχαν εκόντες άκοντες. Αυτόν τον μήνα διαλέγουμε ώστε να ξεκινήσει άμεσα μία εκστρατεία για την καθιέρωση της παραμονής των Χριστουγέννων ως ημέρας εθνικής ενότητας, που από όσο γνωρίζουμε, δεν υπάρχει. Είναι η μέρα (24-12-2015) που δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδος της Κυβερνήσεως) για τον διορισμό της εγγονής του Άρη Βελουχιώτη, που ακούει στο εντελώς αδιάφορο όνομα «Χριστίνα – Δάφνη Παπαδάκη» στην θέση «ειδικού συνεργάτη» του υπουργού οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου, μικρανεψιού του στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου, του νικητή στο Γράμμο και στο Βίτσι!
Χρειάστηκε να περάσουν 70 χρόνια προκειμένου να φτάσουμε σε συμβάντα που έχουν πολλές ομοιότητες, τηρουμένων των αναλογιών, με εκείνη την προμελετημένη σφαγή του 1944. Ομοιότητες αφορούν κυρίως την μεθοδολογία, αλλά και τα καταστροφικά αποτελέσματα, όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχει –και πάλι– μία αριστεροκομμουνιστική κλίκα συνεπικουρούμενη, αυτή τη φορά, από τμήμα τής πάλαι ποτέ ενιαίας δεξιάς.
Μία πολύ σύντομη αναδρομή και συσχέτιση καταστάσεων, είναι δυνατόν να δείξει την πραγματική διάσταση μιας πραγματικότητας, που επανεμφανίζεται το ίδιο ζοφερή όπως και τότε.
Μετά από 33 ημέρες μαχών και «μαχών», –σφαγών που διενεργήθησαν και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, στις οποίες, όμως, πρωτοστατεί η κτηνωδία της ΟΠΛΑ– οι συγκρούσεις τερματίζονται και τυπικά στις 4 Ιανουαρίου και την επομένη, 5 Ιανουαρίου 1945, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποσύρονται από την Αθήνα. Η ανακωχή υπογράφεται στις 11 Ιανουαρίου και η Συμφωνία της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου, ένα μήνα αργότερα.
Είναι σαφέστατο και πέραν κάθε είδους αμφισβήτησης πως η κατάληξη της ένοπλης αντιπαράθεσης στην Αθήνα δεν ανταποκρινόταν στην Συμφωνία που επακολούθησε αν εξετάσουμε το ζήτημα από την στρατιωτική του πλευρά. Είναι πανθομολογούμενο πως ο ΕΛΑΣ, κατά το διάστημα που υπογράφτηκε η ανακωχή, κυριαρχούσε σε όλο τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο πλην της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης, όπου ίσχυσε μια «ιδιόμορφη κατάσταση». Αυτή η ιδιομορφία αφορά το γεγονός πως ο ΕΛΑΣ απέφυγε να καταλάβει την Πάτρα. Συνέχεια →
Πριν προχωρήσουμε χρειάζεται, επίσης, να αναφερθούμε στο γεγονός της αποτροπής εκ μέρους του ΕΑΜ και του ΚΚΕ κάθε προσπάθειας και δυνατότητας για μια στρατιωτική νίκη απέναντι στην αγγλοελληνικά στρατεύματα.
Τα όσα αναφέρονται από ορισμένους πρωταγωνιστές των γεγονότων, που επέζησαν και κατέγραψαν την δική τους «αλήθεια», είναι βέβαιο πως δεν μπορούν να εξακριβωθούν παρά μόνο μέσα από μια διαρκή και επίμονη σύγκριση και αντιπαραβολή γεγονότων και ντοκουμέντων από τη στιγμή που οι σημαντικότεροι απ’ αυτούς πέθαναν κάτω από περίεργες συνθήκες ή δολοφονήθηκαν (Σιάντος, Ζέβγος). Μπορούν, όμως, να γίνουν αντιληπτά τα όσα ουσιαστικά συγκαλύπτονται, αλλά και εκείνα που αποκαλύπτονται από τις κατατεθειμένες επίσημες, αλλά και προσωπικές καταγραφές.
Σε κείμενό μας στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.78, Δεκέμβριος 2008, είχαμε αναφερθεί στα ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944, που ήταν ένας από τους λεγόμενους γύρους αναμέτρησης του ΚΚΕ με το καθεστώς. Τα στοιχεία και γεγονότα που συνοπτικά έχουν παρατεθεί δεν αφήνουν κανενός είδους αμφιβολία για μια μεθόδευση, που στόχευε τόσο στην φυσική εξόντωση, αλλά κύρια στην καταρράκωση των διαθέσεων και των επιθυμιών, για ένα ελεύθερο και δημιουργικό μέλλον, που είχε ένα μεγάλο τμήμα του ελλαδικού πληθυσμού. Συνέχεια →
… Από τις σφαγές στο Μελιγαλά, στην Ούλεν και στα στρατόπεδα «αναμόρφωσης», στην εμπέδωση της εθνικής συμφιλίωσης ως την «κοινωνική συναίνεση» στις μέρες μας.
Εξήντα χρόνια πριν, στις 29 Φλεβάρη και την 1η Μάρτη του 1948 συντελείται ένα ομαδικό έγκλημα σε βάρος των σκαπανέων του Α΄ τάγματος. Ο επίσημος απολογισμός είναι 17 νεκροί και 61 τραυματίες, ενώ από τη φρουρά του στρατοπέδου υπάρχουν τέσσερις τραυματίες από πέτρες. Προσωπικές μαρτυρίες ανεβάζουν τον αριθμό των νεκρών σε περισσότερους από 200.
Είναι ένα σημαντικό επεισόδιο στο τρομακτικό στρατόπεδο αναμόρφωσης, που τέθηκε σε λειτουργία το Μάη του1947 (Μετά την απόφαση του ΓΕΣ της 3 Απριλίου 1947). Σημαντικό γεγονός αλλά όχι και καθοριστικό.
Κι όμως, οι σημερινοί συνέταιροι στο μεγάλο εξουσιαστικό πανηγύρι στο οποίο έχουν επιδοθεί εδώ και δεκαετίες το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να εξοπλίζουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο τους με όπλα, που κατασκευάζουν ψεύτικες συνειδήσεις. Συνέχεια →
Τα γεγονότα το Δεκέμβρη του 1944 αποτελούν την πλέον αιματοβαμμένη στιγμή της μετα-απελευθερωτικής Αθήνας, αν λάβουμε υπ’ όψη το περιορισμένο χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκε και την ένταση με την οποία εκδηλώθηκε.
Κάποιοι τον χαρακτήρισαν «κόκκινο», εμπνευσμένοι, ίσως, από το αίμα που χύθηκε ή για να του δώσουν έντονη κομμουνιστική απόχρωση.
Άλλοι τον ονομάτισαν «Μεγάλο», θεωρώντας ενδεχομένως πως οι 17.000 νεκροί και τραυματίες μιας σφαγής είναι μεγαλείο. Το ζήτημα που τίθεται είναι: για ποιους;
Ορισμένοι το είπαν επανάσταση. Ξέχασαν, όμως, πως μια επανάσταση που έχει σκοπό την ανατροπή μιας κατάστασης για την επιβολή
μιας άλλης παρόμοιας ή και χειρότερης, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί η επανάσταση είναι μέσο κι όχι σκοπός.
«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή »δώρον του Υψίστου».
Αλλά διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχομεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με τη συμμετοχήν του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά τη Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνο της Καζέρτας. Και διά να γίνη Στάσις – το »δώρον του Υψίστου»- έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμό του, ή να επιχειρήση την Στάσιν υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι οδήγουν εις τη συντριβήν του… Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια».(Γ. Παπανδρέου)
Oι σημερινοί συνέταιροι στο μεγάλο εξουσιαστικό πανηγύρι στο οποίο έχουν επιδοθεί εδώ και δεκαετίες, το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να εξοπλίζουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο τους με όπλα, που κατασκευάζουν ψεύτικες συνειδήσεις. Συνέχεια →
Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου στο πρώτο μέρος του βιβλίου, εξηγεί στον πρόλογο ότι μετά την έκδοση του βιβλίου της Μέρες της ΟΠΛΑ στην Θεσσαλονίκη: Τα χρώματα της βίας (1941-1945), ένιωσε την δέσμευση ότι έπρεπε «να απαντηθούν τα ερωτήματα που σχετίζονται με τις διαδρομές που ακολούθησαν μετά την συνθήκη της Βάρκιζας (12 Φεβρουαρίου 1945) εκείνα από τα στελέχη της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης που ένιωσαν εκτεθειμένα απέναντι στο μετακατοχικό κράτος και προέβλεψαν πως η παραμονή τους στην Ελλάδα θα εξελισσόταν σε Γολγοθά χωρίς τέλος».
Anarchy press gr 