Τα μέλη μιας φυλής αυτοχθόνων γνωστή ως Μάσκο Πίρο (Mashco Piro) είναι από τις τελευταίες ομάδες απομονωμένων Ινδιάνων στον πλανήτη.
Μόνο που… κάνουν έντονα γνωστή την παρουσία τους τον τελευταίο καιρό.
Σύμφωνα με το υπουργείο πολιτισμού του Περού, μέλη της φυλής Mashco Piro εθεάθησαν πάνω από 100 φορές ήδη φέτος ζητώντας φαγητό και εργαλεία από ιεραποστόλους, τουρίστες, ντόπιους κατοίκους και άλλους. Και αυτό προκαλεί ένα αίνιγμα για την περουβιανή κυβέρνηση.
Είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για αυτούς τους αυτόχθονες ανθρώπους. Ένας ιός του απλού κρυολογήματος αρκεί για να τους σκοτώσει.
Έτσι, πληθυσμιακές ομάδες όπως η Mashco Piro δεν μπορούν να έχουν πραγματική επαφή με τον έξω κόσμο, εν τούτοις υπάρχουν ομάδες που συνηγορούν κατά ή υπέρ αυτής της επαφής.
Παρατηρούμε ότι σχετικά με αυτό το θέμα ανακύπτουν τεράστια ηθικά –και όχι μόνο– διλήμματα.
Η Survival International για παράδειγμα, κάνει έκκληση για το δικαίωμα των αυτοχθόνων λαών στην αυτοδιάθεση. Η Rebecca Spooner είναι αρχηγός της εκστρατείας υπεράσπισής τους στο Περού. Πιστεύει στο δικαίωμα των ανθρώπων να μείνουν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν επιθυμεί την ελεγχόμενη ή επιβεβλημένη επαφή με τους ιθαγενείς. Βασίζει την άποψη της στην εχθρικότατα με την οποία αντιδρούν οι φυλές αυτές όταν έρχονται σε επαφή με άλλους ανθρώπους (τους πετούν βέλη). Επί πλέον, τελευταία, έχουν μετακινηθεί σε ακόμη πιο απομονωμένες περιοχές. Οι εξωτερικοί κίνδυνοι (ναρκέμποροι, αποψίλωση, τουρισμός…) δεν είναι λόγος για να επιβληθεί αυτή η επαφή, αλλά πρέπει να υπάρχει η βούληση για να προστατευθούν οι περιοχές αυτές από τους κινδύνους αυτούς. Πρέπει να αφεθούν να ζήσουν όπως θέλουν. Και να έρθουν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο όποτε αυτοί το επιθυμήσουν. Μόλις βγουν από το δάσος πολλοί πεθαίνουν, πράγμα που αποτελεί σοκ για τους επιζήσαντες, ή χάνουν τελείως την ταυτότητα τους μιας που χάνουν τη γη τους. Οι απομονωμένες φυλές είναι παγκοσμίως περίπου 140, αλλά σε αυτόν τον αριθμό μετράμε και τις υπο-ομάδες που ανήκουν σε μεγαλύτερες φυλές. Οι περισσότερες από αυτές ζουν στον Αμαζόνιο.
http://assets.survivalinternational.org/films/371/embed
Ο Kim Hill, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Φοίνιξ της Αριζόνα, υποστηρίζει τη λεγόμενη «ελεγχόμενη από την κυβέρνηση επαφή» για τις απομονωμένες φυλές, όπως η Mascho Piro. Το έργο του έχει επικεντρωθεί στα ποσοστά θνησιμότητας και γονιμότητας τέτοιων φυλών. Ο καθηγητής αναφέρει πως έκανε συνεντεύξεις με τρεις γυναίκες που τους συνάντησε για πάνω από μήνα. Ο ίδιος έκατσε με την ερευνητική του ομάδα 30 μέτρα από μια ομάδα ιθαγενών και τους ακολουθούσε καθώς αυτοί συζητούσαν. «Θα μπορούσαμε να βρούμε μεταφραστές που να επικοινωνούν στην συγκεκριμένη δύσκολη διάλεκτο της γλώσσας Πίρο, και πολιτιστικούς μεταφραστές και μια ιατρική ομάδα που να μείνει στο σημείο για 2 χρόνια μετά την πρώτη επαφή ώστε να δώσει πενικιλίνη όποτε χρειαστεί και να σωθούν όλοι. Είναι όμως πολλά τα έξοδα για να προστατεύουν οι φυλές αυτές διότι 10 εκατομμύρια εκτάρια γης δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν ώστε να μην υπάρχει καμμία επαφή. Η πρώτη επαφή το 1970 ήταν τραγική, πέθαναν σχεδόν όλοι οι ιθαγενείς μετά. Κατόπιν, στην δεύτερη επαφή πέθανε το 50 τα εκατό της φυλής μέσα στον πρώτο χρόνο. Έπειτα υπήρξε πρόοδος το ’78 και το ’79 μόνο 1 ιθαγενής πέθανε από βακτηριακή μόλυνση στους 100 μέσα σε διάστημα δύο ετών από την πρώτη επαφή. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση αν θέλουν την επικοινωνία. Το ’83 παρατήρησα ότι πήγαιναν σε ορυχεία λίγη ώρα αφ’ ότου είχαν φύγει οι χρυσοχόοι προκειμένου να αρπάξουν δοχεία για να αποθηκεύουν το νερό. Η γνώμη που αποκόμισα από τις 6 φυλές από τις οποίες πήρα συνέντευξη είναι ότι ναι μεν θέλουν την επικοινωνία, αλλά ότι κρύβονται γιατί φοβούνται ότι θα σφαγιαστούν. Κανείς δε μπορεί να μείνει κρυμμένος για πάντα. Και επί πλέον υπάρχουν και «κακοί» τύποι που λυμαίνονται αυτές τις περιοχές και οι οποίοι δεν θα λάβουν τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης στην επαφή τους με τους ιθαγενείς, οπότε το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό. Οι απόψεις μου ήταν πιο ρομαντικές παλιά σε αυτό το ζήτημα, τώρα πιστεύω ότι θέλουν ό,τι θέλουμε όλοι, ότι θέλουν να συμμετέχουν, να είναι μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας.»
Ο Λουίς Φελίπε Τόρες Εσπινόζα, αναπληρωτής υπουργός πολυπολιτισμικότητας του Περού, ασχολείται με τους αυτόχθονες πληθυσμούς που ζουν απομονωμένα και με την αρχική τους επαφή με άλλους πληθυσμούς. Είναι επίσης ανθρωπολόγος και έχει περάσει αρκετό χρονικό διάστημα στην περιοχή όπου η φυλή Mashco Piro δίνει συχνά στίγμα. Σε συνέντευξη, που παραχώρησε, αναφέρει πως «η φυλή αυτή ζει στον νότιο περουβιανό Αμαζόνιο μέσα στην πυκνή ζούγκλα νομαδικά, δηλαδή τα μέλη της μετακινούνται από μέρος σε μέρος προς αναζήτηση πόρων. Οι Μάσκο Πίρο κάνουν πιο συχνή την παρουσία τους μάλλον επειδή θέλουν να βρουν μεταλλικά αντικείμενα που δεν …φυτρώνουν στη φύση, ή φαγητό καλλιεργημένο (ζαχαροκάλαμο ας πούμε) γιατί οι ίδιοι δεν καλλιεργούν. Επίσης πιθανά δέχονται πιέσεις μέσα στην περιοχή τους (λόγω της ασφυκτικής παρουσίας των εμπόρων ναρκωτικών ή άλλων παρεμφερών δραστηριοτήτων) που τους σπρώχνουν παραπέρα στις όχθες των ποταμών. Ειδικά οι ιθαγενείς που ζουν στην περιοχή άλτο μάδρε ντε ντιός έρχονται σε συχνή επαφή με ιεραπόστολους οι οποίοι προσπαθούν να τους μυήσουν στην θρησκεία του ευαγγελισμού για να τους σώσουν την «ψυχή», όπως ισχυρίζονται. Οι τουρίστες που χρησιμοποιούν το ποτάμι σε εκείνη την περιοχή (άλλες δίοδοι δεν υπάρχουν) για να φτάσουν σε ένα πάρκο όταν τους συναντούν τυχαία τους φωτογραφίζουν ή τους χαρίζουν μικροαντικείμενα. Μερικά τουριστικά γραφεία άρχισαν να διαφημίζουν σαν μπόνους την οπτική επαφή με αυτή τη φυλή. Και οι άλλοι γηγενείς κάτοικοι κάνουν το ίδιο. Θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την επαφή για λόγους υγείας (μόλυνση) ή βία που μπορεί να ασκηθεί ενάντια τους. Τέλος, δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουν να έχουν περαιτέρω επαφή με τους υπόλοιπους ανθρώπους.» (Η συνέντευξη δόθηκε στη Λίμα, πρωτεύουσα του Περού.)