Anarchy press gr
Δεν έχουμε θητεύσει ούτε μια ώρα στην Αριστερά και ίσως αυτό να φταίει, που δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε, γιατί οι αριστεροί προερχόμενοι μάλιστα από την ανανεωτική πτέρυγα και οι αναρχιστικές παραφυάδες τους, μουγκανίζουν και βγάζουν αφρούς, όταν ακούσουν κάτι για «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Την επαύριο του ογκώδους συλλαλητηρίου του περασμένου Ιούνη, ο τότε υπουργός εξωτερικών Κοτζιάς είπε ούτε λίγο ούτε πολύ πως «αυτοί που δεν κατέβηκαν ήταν περισσότεροι». Και έσπευσε να δηλώσει συνειδησιακά ήσυχος, εφόσον, βάσει της παραπάνω «συλλογιστικής», εκπροσωπεί την πλειοψηφία, την οποία βέβαια με αυθαίρετο τρόπο χρωμάτισε όπως τον βόλευε.
Μία από τις «λογικές» που ατύπως θέσπισε η παγκόσμια τάξη που προέκυψε μετά το 1989 ήταν πως όποιος δεν εκφράζεται ή δεν αντιδρά ξεκάθαρα και φανερά αυτομάτως θεωρείται ότι συναινεί και συμφωνεί με τα σχέδιά της, ακόμα και στην περίπτωση που δεν γνωρίζει τίποτα γι’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση να αντιδράσει. Ας πρόσεχε, ας φρόντιζε να γνωρίσει.
Ήταν μια τετριμμένη (πλέον) ακροβασία από τον «κύριο ΣΤΑΖΙ» (κατά τους πρώην συντρόφους του), αλλά επαρκής, ώστε να επιστρέψει τον κλονισμό που δέχτηκε η τρέχουσα εξουσιαστική διαχείριση των πραγμάτων πίσω στην πηγή του, δηλαδή στους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια. «Όταν είσαι περικυκλωμένος, πανικόβαλλε τον ίδιο τον εχθρό». Το σύνθημα είχε δοθεί και ο μηχανισμός της προπαγάνδας έσπευσε να υιοθετήσει την δέουσα απαξιωτική τακτική, προσπερνώντας το παρόν με «επίθεση στο μέλλον»: «Δεν υπάρχετε. Εμείς συνεχίζουμε. Και τί άλλο, άραγε, μπορείτε να κάνετε;». Συνέχεια
[Το κάτωθι κείμενο είδε το φώς της δημοσιότητος πριν από 10 χρόνια. Το παρουσιάζουμε επειδή είναι κατατοπιστικό και συμβάλλει στην κατανόηση διαδικασιών, οι οποίες προηγήθηκαν της παρούσης καταστάσεως και οι οποίες δεν είναι άμοιρες των όσων υφίσταται σημαντικό τμήμα του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου.]
«Η πολιτική για μας σημαίνει την επιδίωξη να συμμετέχει κανείς στην άσκηση δύναμης (macht) ή να επηρεάσει την κατανομή της δύναμης, είτε μεταξύ κρατών, είτε μεταξύ κοινωνικών ομάδων εντός ενός κράτους […] Όταν λέμε ότι ένα ερώτημα είναι πολιτικό… ή ότι μια απόφαση καθορίζεται «πολιτικά», αυτό που εννοούμε είναι ότι συμφέροντα που αφορούν στην κατανομή, στη διατήρηση ή στη μεταβίβαση της δύναμης είναι αυτά που αποφασίζουν τί απάντηση θα δοθεί στο ερώτημα αυτό ή που καθορίζουν τη συγκεκριμένη απόφαση». Max Weber
Η μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας και η προσπάθεια περιγραφής της πολιτικής με επιστημονικούς όρους έφερε στο προσκήνιο ενθουσιώδεις θιασώτες της επιστημονικής ανάλυσής της, προσηλωμένους στα στατιστικά στοιχεία, στις εκλογικές μελέτες που εξοβέλιζαν ο,τιδήποτε (όπως λ.χ. την ελευθερία, την ισότητα, την δικαιοσύνη) θεωρούσαν μη «εμπειρικά» επαληθεύσιμο.
Και πάλι, άλλα θεωρητικά ρεύματα, μοντέλα «αξιολογικά ουδέτερα», αναλυτικά εργαλεία ήρθαν να αμφισβητήσουν την «λειτουργικότητα», να εμπεδώσουν θεσμικές θεωρίες και θεωρίες του λόγου. Νέοι προφήτες υποσχέθηκαν και συνεχίζουν να υπόσχονται έναν «αμερόληπτο και αξιόπιστο» τρόπο της διάκρισης της «αλήθειας από την πλάνη» ως επιστήμονες της πολιτικής, κομίζοντας το «κλειδί» που θα ανοίξει τις πόρτες της διάκρισης μεταξύ «γεγονότων» και «αξιών». Συνέχεια
«Τα πάντα πράξε και τα πάντα φτύσε
μονάχα, Μαύρε, Κόκκινος μην είσαι».
Κώστας Βάρναλης
Έχουμε και στο παρελθόν καταθέσει διεξοδικά την πεποίθηση της ύπαρξης σαφούς διαφοράς ανάμεσα σ’ όσους αναφέρονται γενικά σε «αγώνες» και σ’ όσους μιλούν για κοινωνικούς αγώνες, αφού στην τελευταία περίπτωση, ακόμα και αν δεν προβάλλεται μια συνολική απελευθερωτική αντίληψη και πρακτική, εκφράζονται με συγκεκριμένους τρόπους σημαντικά στοιχεία της.
Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς, βέβαια, για κάποιους άλλους, στον κοινωνικό ανταγωνισμό δεν υπάρχουν ευθύγραμμες καταστάσεις.
Μ’ άλλα λόγια, το κράτος δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κοινωνία, αλλά μπορεί και επιβάλλεται και μέσω της διάχυσης εξουσιαστικών σχέσεων, συμπεριφορών και ιδεολογιών, αλλά και της απορρόφησης των πιο ζωντανών και δημιουργικών ικανοτήτων των ανθρώπων.[1] Συνέχεια
Ένα κείμενο από παλιά… που αγγίζει το σήμερα.
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 71, Απρίλιος 2008
«Οι μάζες έχουν συνήθως την τάση να συσπειρώνονται γύρω από τον πιθανότερο νικητή (οπότε και οι ευνοϊκότερες σφυγμομετρήσεις λειτουργούν ή τουλάχιστον μπορούν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν σαν «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες»). Το «ρεύμα» λειτουργεί επιταχυντικά συνήθως. Υπάρχει όμως η περίπτωση να συμβεί και το αντίθετο: είναι πιθανό ένας αριθμός μετριοπαθών εκλογέων, που δεν θα ήθελε να καταστήσει μονοκράτορα, να επηρεασθεί αρνητικά από υπέρμετρα ευνοϊκά προγνωστικά. […] Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που η προπαγάνδα των μεγάλων κομμάτων τείνει, συχνότατα, να δημιουργήσει συγκρατημένη αισιοδοξία, ενώ τα πιο μικρά, που δεν ελπίζουν σε άμεση κατάληψη της εξουσίας, δεν έχουν κατ’ ανάγκη αντίστοιχους φραγμούς». Θανάσης Διαμαντόπουλος, Το Κομματικό Φαινόμενο, Κομματική στρατηγική και προπαγάνδα
Οι κόρακες της εξουσίας, κατά καιρούς, βγάζουν από την τσέπη τους, άλλοι με δήθεν ανησυχία και άλλοι με έκδηλη ικανοποίηση, την γνωστή «βαρύγδουπη» διάγνωση των ειδικών που μελετούν τις δημοσκοπήσεις: «μια δραστική αλλαγή συσχετισμών βρίσκεται εν εξελίξει και το ζητούμενο πλέον είναι το νέο σημείο πολιτικής ισορροπίας».
Συνήθως ακολουθεί το εξ ίσου γνωστό τροπάρι, αφ’ ενός για τα «μεγάλα σχέδια» και τις «μεγάλες ανατροπές», «τις νέες λαϊκές πλειοψηφίες» και τους προβληματισμούς μιας «κοινωνίας που είναι δυσαρεστημένη» και αμφισβητεί τον «δικομματισμό» και αφ’ ετέρου για «τους κινδύνους πολιτικής αστάθειας και ακυβερνησίας».
Οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι της προπαγάνδας έχουν επιτευχθεί, όχι κάνοντας κάποιος κάτι, αλλά, αποφεύγοντας να κάνει κάτι. Συνέχεια
Η τραγωδία στην Ευρωζώνη, σήμερα, είναι η αίσθηση παραίτησης που επικρατεί, όπου τα κατεστημένα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς αφήνουν την Ευρώπη να κυλήσει σ’ ένα οικονομικό «πυρηνικό χειμώνα». Κατά μία έννοια είναι τραγικό, αλλά μόνο κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορούν να στηρίξουν αξιόλογες στρατηγικές, όπως αναδιοργάνωση χρέους. Η άνοδος των Podemos δείχνει ότι υπάρχει μεγάλη ζήτηση για εναλλακτική στρατηγική. Αν δεν αλλάξουν θέσεις τα καθιερωμένα κόμματα, θα δημιουργηθεί μεγάλο κενό για να καλύψουν οι Podemos και ΣΥΡΙΖΑ. Financial Times, Wolfgang Munchau 29/11/2014
Για όσους θέλουν να σκέπτονται λογικά και να μην αναλώνονται σε ευχολόγια και χίμαιρες, είναι φανερό πως άνοιξε ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ για την εξουσία. Αυτό που αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο είναι οι συνέπειες μιας αποτυχίας της Αριστεράς στην εξουσία. Για να το αποφύγουμε αυτό, να προσπαθήσουμε όλοι ώστε η Αριστερά να μην καταρρεύσει αργότερα. Ανδρέας Ανδριανόπουλος στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 4/6/2014
Ο γνωστός ιταλός βιομήχανος Τζιάνι Ανιέλι (1921-2003) φέρεται να έχει πει την παρακάτω φράση η οποία αποδίδεται παρά τις διάφορες παραλλαγές της ως εξής: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».
Μ’ άλλα λόγια, ο Ανιέλι δεν δίσταζε να αναγνωρίσει την χρησιμότητα της Αριστεράς. Δεν έμεινε, όμως, μόνο εκεί, αλλά διέκρινε την ιδιαίτερη χρησιμότητα εκείνης της Αριστεράς, που είναι ικανότερη και αποτελεσματικότερη από την Δεξιά. Εκείνης της Αριστεράς, που μπορεί να φέρει εις πέρας όλα όσα δεν μπορεί να κάνει η δεξιά. Συνέχεια
Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΛΗΘΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Εκδ. Επίκεντρο
Πρώτη έκδοση, Θεσσαλονίκη 2013
σελϊδες 362
Ο Σάκης Μουμτζής στην Εισαγωγή, εκτός των άλλων, ξεκαθαρίζει ότι αυτό, που έχει να προσφέρει δεν είναι μια νέα ερμηνεία που κανείς ιστορικός μέχρι τώρα δεν έχει διατυπώσει, αφού θεωρεί ότι για την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο «δεν υπάρχει τίποτα το ανείπωτο». Αυτό, λοιπόν, που προσπαθεί να επιτύχει με το βιβλίο του είναι να φωτίσει πτυχές αυτής της περιόδου, που βρίσκονται μάλλον σκόπιμα στο ημίφως από τον κυρίαρχο μεταπολιτευτικό λόγο, να αναδείξει στο μέτρο των ικανοτήτων του, τους παράγοντες εκείνους που σταδιακά, ανεπαίσθητα, αλλά σταθερά από το 1943 ωθούσαν τη χώρα στην εμφύλια διαμάχη και, το κυριότερο, να προσθέσει μια ακόμη φωνή σ’ αυτές που –σε αντίθεση με την «επίσημη αφήγηση»– υποστηρίζουν πως παράλληλα με τον αντιστασιακό αγώνα διεξαγόταν από την άνοιξη του 1943 ένας σκληρός εμφύλιος πόλεμος με διακύβευμα τον έλεγχο των μεταπελευθερωτικών εξελίξεων, ένας εμφύλιος πόλεμος που ουσιαστικά οδήγησε στην επιβολή της ΕΑΜοκρατίας.
Ο συγγραφέας διευκρινίζει, επίσης, σ’ αυτό το σημείο, ότι θέλει να δείξει με το πόνημα αυτό, πως σε εποχές, όπως αυτή που βίωσε η χώρα στην κατοχή, το χρώμα που κυριαρχεί είναι αυτό των αλληλοσυμπλεκόμενων και αλληλοκαλυπτόμενων αποχρώσεων. Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο θεωρεί ότι ερμηνείες, που κινούνται στο πεδίο του «φωτός» εναντίον του «σκότους», του απόλυτου καλού εναντίον του απόλυτου κακού, μετατρέπουν την ερμηνεία σε απολογία, την ιστορική τεκμηρίωση σε πολιτική θέση, την κατανόηση σε καταγγελία.
Μετά τον Φλαμπουράρη την σκυτάλη πήρε επάξια με το ίδιο θράσος, την ίδια προκλητικότητα, τον ίδιο κυνισμό ο υφυπουργός «κοινωνικών ασφαλίσεων» Πετρόπουλος, ο οποίος με απαράμιλλο ζήλο ισχυρίστηκε ότι «ελεύθεροι επαγγελματίες» τον σταματούν στον δρόμο, του λένε ότι «σωθήκαμε» και του ζητούν να αυξηθούν επί πλέον οι εισφορές για να λάβουν μεγαλύτερη σύνταξη!!!
Ο Πετρόπουλος το μόνο που δεν είπε, ίσως το άφησε για την επόμενη φορά, είναι ότι οι ενθουσιασμένοι «ελεύθεροι επαγγελματίες» τον σήκωσαν και στους ώμους τους για να κάνουν τον γύρο του θριάμβου ή του Μαξίμου, το ίδιο προφανώς είναι.
«Φυλάγαμε τσίλιες οι τρεις μας, γωνία Αρριανού-Ολύμπου. Κρατούσαμε σφιχτά το περίστροφο, με το χέρι στη φαρδιά τσέπη του σακακιού που φούσκωνε, όπως στην τελευταία ταινία του Τζώρτζ Ραφτ. Στις οχτώ ακριβώς ακούστηκε μια ριπή από πολυβόλο και σε λίγο σκόρπιοι πυροβολισμοί. Στις οχτώ και πέντε έφτασε ο Γαλάνης να μας πει να διαλυθούμε. Εγώ κατέβαινα μαζί του μέχρι την Εγνατία. «Απλή δουλειά» είπε. «Μόλις μπήκαμε μέσα στον τεκέ τούς βρήκαμε όλους ξαπλωμένους στην κουρελού, ακίνητους, σα να μην άκουσαν που μπήκαμε. Τους φωνάξαμε να σηκωθούν. Δε σηκωθήκανε, ήτανε βαριά μαστουρωμένοι. Τους ρίξαμε με την ησυχία μας μια και καλή. Δε σάλεψε κανείς τους, ούτε κιχ, οχτώ άτομα. Θ’ ανασάνει τώρα η γειτονιά από την αλητεία του Κιορπέ». «Πάρε το περίστροφο» είπα «δεν έχω που να το ακουμπήσω απόψε». Πρόσεξα τη φωνή μου. Την πρόσεξε και ο Γαλάνης. «Σε καταλαβαίνω» είπε. «Δεν έχεις συνηθίσει ακόμα». «Είναι κι αυτό» είπα.» (Μανώλης Αναγνωστάκης, «Το Περιθώριο ’68-’69»).
Μαρτυρία του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη, από την έφοδο της ΟΠΛΑ σε τεκέ της Θεσσαλονίκης και την εκτέλεση των θαμώνων την περίοδο του εμφυλίου πολέμου.
Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι απότοκο των ραγδαίων και βίαιων κυριαρχικών εξελίξεων, που έλαβαν χώρα στον ελλαδικό χώρο από τον 19ο αιώνα, με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους. Το γεγονός της απομάκρυνσης μεγάλων πληθυσμών από την ύπαιθρο και τις κοινότητες και η εγκατάστασή τους στις μεγάλες πόλεις, υπήρξε καθοριστικό για την γέννηση και την σχηματοποίηση ενός τραγουδιού, που τουλάχιστον στην αρχή της δημιουργίας του, ήταν έκφραση όλων αυτών που δεν μπορούσαν να αφομοιωθούν στις νέες κυριαρχικές συνθήκες. Υπήρξε έκφραση όλων αυτών που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και την κοινότητα και ξεβράστηκαν στα λιμάνια και στις σκιές των απρόσωπων πόλεων, που όλο και μεγάλωναν. Η αμηχανία μπροστά στα νέα δεδομένα των ανθρώπων που το δημιούργησαν, ο τρόπος έκφρασης μιας συγκεκριμένης κοινότητας ανθρώπων, τα πάθη της, οι έρωτες της και ο τρόπος επικοινωνίας όσων είτε δεν μπορούσαν, είτε δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στην κανονικότητα της κοινωνίας. Στην πορεία και ειδικότερα με την εδραίωση της δισκογραφίας στα μέσα του 20ου αιώνα, το ρεμπέτικο τραγούδι στρογγυλοποιήθηκε, κόπηκε και ράφτηκε ώστε να χωρέσει σε δίσκους γραμμοφώνου, έγινε εμπορικό προϊόν και βαφτίστηκε, ανάλογα με τους καιρούς και την πολιτική εξουσία που κυριαρχούσε, περιθωριακό, χασικλίδικο, αυθεντικό, λαϊκό κλπ. Κυνηγήθηκε από πολλούς σε όλη την διαδρομή του, αλλά, από την μεταπολίτευση και μετά βαπτίστηκε ως γνήσια «λαϊκή έκφραση» και θεοποιήθηκε, από τον ίδιο πολιτικό χώρο που κάποτε το κυνήγησε λυσσασμένα, την αριστερά. Τέτοιες πρακτικές αφομοίωσης, αφού πρώτα παρέλθει το στάδιο των καταγγελιών και των διώξεων, είναι γνωστές στον εν λόγω πολιτικό χώρο. Συνέχεια
«Δεν μπορούμε προς το παρόν να νικήσουμε την κυβέρνηση που υπάρχει ίσως να μην μπορέσουμε ούτε κι αύριο να εμποδίσουμε μιαν άλλη κυβέρνηση να ξεπροβάλλει από τα ερείπια της τωρινής· αυτό, όμως, δεν μας εμποδίζει σήμερα, όπως δεν θα μας εμποδίσει ούτε κι αύριο, να πολεμούμε την οποιαδήποτε κυβέρνηση, με την άρνησή μας να υποταχθούμε στον νόμο όποτε μπορούμε και αντιτάσσοντας την βία στην βία. Κάθε φορά που περιορίζεται η εξουσία, κάθε φορά που κατακτιέται μεγαλύτερη ελευθερία και δεν ζητιανεύεται, έχει γίνει ένα βήμα στον δρόμο για την αναρχία. Το ίδιο γίνεται και κάθε φορά που βλέπουμε την κυβέρνηση σαν εχθρό με τον οποίο δεν πρέπει ποτέ να κάνουμε ανακωχή, αφού έχουμε πια πειστεί για καλά ότι δεν μπορούν να περιοριστούν τα δεινά που αυτή προκαλεί παρά μόνο αν περιοριστούν οι δικαιοδοσίες κι η δύναμή της και όχι αν μεγαλώνει ο αριθμός των κυβερνώντων ούτε αν αυτοί εκλέγονται από τους ίδιους τους κυβερνώμενους». (Ε. Μαλατέστα, Στον Δρόμο για την Αναρχία)
Πολλές φορές οι αναρχικοί λαθεύουμε θεωρώντας ότι είναι περιττή η ενασχόληση με ορισμένες «αυτονόητες» θεμελιακές αρχές μας, ανούσια, ξεπερασμένη ή έστω άκαιρη, ιδιαίτερα, όταν γεγονότα ή εξελίξεις «τρέχουν». Τότε η άδολη ή σκόπιμη βιασύνη φαίνεται να βοηθά ώστε να καλυφθούν πρακτικές ανάγκες, που επιβάλλει η λεγόμενη επικαιρότητα. Σύντομα, βέβαια, τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους.
Δημοσιεύουμε ένα κατατοπιστικό και, τρόπον τινά, προφητικό άρθρο, που δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φύλλο 125, Μάρτιος 2013) πριν από 3,5 χρόνια.
Ακόμη και αν κάποιος δεν επιθυμεί να εντρυφήσει στην πολιτική οικονομία, δεν μπορεί να αποφύγει την έστω επιδερμική ενασχόληση με την γνωριμία των οικονομικών όρων. Και αυτό δεν αφορά μονάχα το έντονα τεχνο-οικονομικό σήμερα, αλλά έρχεται από παλιά, από τότε που ο Μάρξ στόχευε περισσότερο στην οικονομία και στο κεφάλαιο. Και προοδευτικά όλο και περισσότερο η οικονομική λογική διεισδύει στη ζωή των ανθρώπων, περισσότερες σελίδες με οικονομικά θέματα στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στη τηλεόραση με συχνό φόντο τα τελευταία χρόνια τις μηχανές που κόβουν χρήμα. Οξύμωρο; Την χρονική περίοδο που όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού φτωχοποιούνται, η τηλεόραση «ταΐζει» εκτυπωτικές μηχανές χρήματος. Από τους διαμορφωτές και χειραγωγούς της «κοινής γνώμης» τίποτα δεν αφήνεται στη τύχη, όλα σκηνοθετημένα με κάθε λεπτομέρεια. Βασικό μέρος της οικονομικής θεματολογίας καταλαμβάνει και στη παρούσα χρονική περίοδο η φορολογία. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού οι έκτακτες εισφορές των τελευταίων δύο χρόνων, τόσο στο μέγεθος τους όσο και στην ένταση τους αποτελούν μοναδικό παράδειγμα στην σύγχρονη ιστορία. Μόνο με τις έκτακτες εισφορές σε φεουδάρχες, αυτοκράτορες και αποικιοκράτες θα μπορούσε να συγκριθεί. Η φορολογία, εν τη γενέσει της, αποτελεί μια κρατική επιβολή. Δεν νοείται κράτος χωρίς φορολογία και ασφαλώς φορολογία χωρίς κράτος. Στα καθ’ ημάς, όμως, υπάρχει το οξύμωρο, να θεωρείται η Αριστερά ότι είναι ενάντια στους φόρους παρ’ ότι είναι κρατίστικη και ο νέο-φιλελευθερισμός να πιστώνεται ότι είναι υπέρ των φόρων παρ’ ότι λογίζεται ως αντι-κρατικός. Εδώ φυσικά διαμορφώνονται και οι σύγχρονες αντιφάσεις της εποχής μας, αφού οικονομικά θεωρητικά κείμενα ανατρέπονται στη πράξη λόγω του status που επικρατεί. Έτσι, στις ΗΠΑ όλο το οικονομικό και τραπεζικό κατεστημένο, το 2007, πίεζε το κράτος να «κόψει» χρήμα για να μην χρεωκοπήσουν οι τράπεζες και τα κατάφερε. Έτσι οι «αντι»-κρατιστές φιλελεύθεροι καπιταλιστές μετά χαράς υποδέχθηκαν το κρατικό παρεμβατισμό, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα κείμενα των θεωρητικών τους. Δεν θέλουν το κράτος όταν μπλέκεται στα πόδια τους, το θέλουν όταν πρέπει να τους «εξυγιάνει», αυτό είναι το σύγχρονο απόφθεγμα τους. Δύο μέτρα και δυο σταθμά. Στην ΕΕ, δύο χρόνια αργότερα, το περίφημο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ανατρέπεται άλλοτε σταδιακά και άλλοτε απότομα εφαρμόζοντας τις G8/G20 αποφάσεις τους. Μπορεί εδώ να μην «έκοψε» χρήμα, αλλά ως δομική επιλογή είχε και έχει να διασώσει το τραπεζικό σύστημα μεταφέροντας τη «λύση» δημοσιονομικά στους πολίτες.
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε πριν από τρία και πλέον χρόνια. Εν τούτοις δεν χάνει την επικαιρότητά του, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η διερεύνηση των σχέσεων και του διαγκωνισμού ανάμεσα στα κομματικά παραρτήματα της εξουσίας και των συνθηκών όσμωσης του λεγόμενου χώρου, ήταν και παραμένει ένα διαρκές μία πραγματικότητα με συνέπειες που όλοι μπορούμε να διαπιστώσουμε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
O Κέρβερος, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν ένας σκύλος με τρία κεφάλια και μια λεπιδωτή, δυνατή ουρά. Στεκόταν στην είσοδο του Άδη, και άφηνε εύκολα τις ψυχές των νεκρών να περάσουν την πύλη. Από την στιγμή, όμως, που περνούσαν, οι λεπίδες της ουράς του καθιστούσαν αδύνατη την επιστροφή. Πολλές παγίδες για θηράματα βασίζονται ακριβώς στο ίδιο μηχανισμό. Τα θηράματα που έλκονται από το δόλωμα εισέρχονται με ευκολία στην παγίδα από την οποία, στην συνέχεια είναι αδύνατον να αποδράσουν.
Έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι το πολιτικό πεδίο είναι εξουσιαστικό πεδίο. Η πολιτική αντιπαράθεση είναι αντιπαράθεση των τεχνικών της εξουσίας, η οποία είναι και η μόνη που αποθεώνεται ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι, είτε κατά την έναρξη είτε κατά την τυχόν κλιμάκωση της, είτε στα στάδια της αποκλιμάκωσής της έχουν την δυνατότητα να παρουσιάζουν τα δικά τους κέρδη. Πέραν της δυνατότητας κάθε πολιτικού να εμφανίζει το ποτήρι κατά το δοκούν είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο, είναι αξιοσημείωτο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις πολιτικών συγκρούσεων, που διευθετούν πολιτικά συμφέροντα, όλοι οι εμπλεκόμενοι μπορούν κάλλιστα να βγαίνουν κερδισμένοι.
Ας κάνουμε, όμως, ορισμένες συγκεκριμένες παρατηρήσεις που αφορούν την παρουσιαζόμενη ως σφοδρή αντιπαράθεση κυβέρνησης και Συ.ρι.ζα., σε σχέση με το ζήτημα των αστυνομικών επεμβάσεων σε καταλήψεις, αλλά και με το ζήτημα γενικότερα της αντιμετώπισης της «ανομίας» από την πλευρά του κράτους.
«Ωστόσο, η ριζοσπαστική αριστερά, αν ασκήσει, ως κύρια δύναμη, διακυβέρνηση, θα είναι ευάλωτη, για δυο λόγους. Πρώτον, λόγω της αποδυνάμωσης του κράτους (και της ενίσχυσης των αγορών, και ιδιαίτερα του χρηματιστικού κεφαλαίου). Η Αριστερά ιστορικά – Κομμουνιστική και Σοσιαλδημοκρατική – άσκησε την πολιτική της μέσω του κράτους. Δεύτερον, από την ιστορική αποδυνάμωση του θεσμού κόμμα. Ιστορικά, για την Αριστερά, το πολιτικό κόμμα ήταν ένας σημαντικότατος, ένας μεγάλος λαϊκός θεσμός που της έδινε οργανωτική και ιδεολογική ισχύ, πολιτική σταθερότητα και, last but not least, σύνδεση με τις οργανώσεις και τα κινήματα της κοινωνίας πολιτών. Σήμερα, και το κράτος και το κόμμα έχουν εξασθενίσει, και αυτό θίγει περισσότερο την ικανότητα δράσης της Αριστεράς παρά της Δεξιάς. Ωστόσο, υπάρχει ένας παράγοντας που δυνάμει την ενισχύει, την ευνοεί, τα κοινωνικά κινήματα. Τα κοινωνικά κινήματα θα έχουν στο μέλλον ισχυρότερο ρόλο από ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν. Έχουμε, λοιπόν, μια δυναμική εσωτερικά αντιφατική, από την οποία η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά και κερδίζει και χάνει. Αλλά συνολικά, στο παρόν πλαίσιο, θα είναι πιο ευάλωτη όταν θα ασκήσει διακυβέρνηση».
Εφημερίδα Εποχή, 5-1-2015, Γ. Μοσχονάς,
Το ισχυρότερο όπλο, ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα
Oι πολιτικοί επιστήμονες προχωρώντας στην διάκριση ανάμεσα σε ένα πολιτικό κόμμα και μια φατρία, θεωρούν κόμματα μόνο τις πιο προωθημένες οργανωτικά και με εγγύηση διάρκειας ενώσεις για συμμετοχή στην πολιτική πάλη για την εξουσία.
Έτσι, τα πολιτικά κόμματα, αντίθετα από τις φατρίες, που είναι λιγότερο οργανωμένες, βραχύβιες, χωρίς (συνήθως) σύμβολα ή ιδεολογία, αλλά και από τις τάσεις, που επίσης ως επί το πλείστον έχουν ευκαιριακό χαρακτήρα, εκτός από την πρόθεση διάρκειας, προϋποθέτουν ιεραρχική δομή, κατανομή ρόλων και αρμοδιοτήτων και σταθερές σχέσεις μεταξύ των κομματικών οργάνων σε όλα τα επίπεδα.
Τα κόμματα στοχεύουν στην κατάληψη της εξουσίας, στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσβαση στους θεσμούς και μηχανισμούς επιβολής, αλλά και αναπαραγωγής της, είτε κάθετα είτε οριζόντια. Κάθε υπαρκτό κόμμα μικρό ή μεγάλο, είτε κατά την συγκρότησή του είτε κατά την λειτουργία του, η ίδια η έννοια «κόμμα» δεν μπορεί να νοηθεί σε καμμία περίπτωση χωρίς την διασύνδεση, την άμεση ή έμμεση συνάρτηση και σχέση αλληλουχίας και αλληλοτροφοδότησης με το κράτος και την διαχείριση των κρατικών υποθέσεων.
Πάγιος στόχος της αριστεράς (σοσιαλιστικής, δημοκρατικής, κομμουνιστικής, γνήσιας κλπ.) είναι η ανάληψη διαχείρισης της εξουσίας. Σ’ αυτό δεν υπάρχει κανενός είδους αμφιβολία. Επομένως, αυτού του είδους ο διαχειριστής δεν μπορεί παρά να ενεργήσει εξουσιαστικά, τόσο για το διάστημα πριν την ανάληψή της, όσο και μετά. Για να επιτύχει αυτόν τον στόχο πρέπει να δομηθεί και να οργανωθεί με εξουσιαστικό τρόπο, αλλά –το κυριότερο– να διέπεται από την εξουσιαστική ιδεολογία, και με έναν ορισμένο τρόπο σε μία ιδιαίτερη παραλλαγή της. Αυτά είναι πράγματα γνωστά και κατανοητά από όλους. Απλά πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε για να μην λησμονούνται. Επειδή, η λήθη αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να κατασκευασθούν πλαστές εικόνες, στρεβλωμένες σκέψεις και να κυριαρχήσει το ψεύδος.
Ο «νέος» Τσίπρας είναι πλέον φανερά ο «άνθρωπος τους», τον ευλογεί και τον νουθετεί καθημερινά και παντοιοτρόπως η ντόπια πολιτική και οικονομική ελίτ, τον «κουρδίζει» νυχθημερόν η τρόικα. Τον χρειάζονται «τώρα» περισσότερο από «χθες». Θα «κουβαλήσει» το νέο μνημόνιο, θα συνεχίσει να κρατάει την μπαγκέτα της πιο άθλιας καθεστωτικής προπαγάνδας των λεγόμενων μεταπολιτευτικών χρόνων.
Δουλεύει και θα δουλέψει ακόμη πιο εντατικά για το συμφέρον όλων των «συνεταίρων». Είναι το πρόσωπο που εξακολουθεί να εκφράζει την «τελική γέφυρα», ώστε το «τελειωμένο πολιτικό σύστημα» να δώσει την θέση του στο «καινούργιο» με την «αλλαγή γενιάς στις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων», με την εξασφάλιση ενός πειστικού «νέου αφηγήματος».
«Όταν οι αμύντορες της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου φωνάζουν εναντίον της ισχυρής κυβέρνησης, δεν είναι μόνον υποκριτές, αλλά και αγνώμονες. Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο, αν δεν είχε κατορθώσει να ελέγξει την ισχυρή κυβέρνηση και να την βάλει να δουλεύει για αιώνες αποκλειστικά για το δικό του συμφέρον; Και πού θα βρισκόταν σήμερα το αυτοκρατορικό κεφάλαιο, αν η ισχυρή κυβέρνηση δεν ήταν αρκετά ισχυρή, ώστε να έχει εξουσία ζωής και θανάτου επί όλου του πλανητικού πλήθους; Πού θα βρισκόταν το κεφάλαιο χωρίς μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να κόβει χρήματα προκειμένου να παράγει την εξουσία και τον πλούτο του κεφαλαίου;» (Αυτοκρατορία, Michael Hardt – Antonio Negri)
Έχει υποστηριχθεί με σθένος ότι η ευρύτερη περίοδος που διανύουμε, σε αντίθεση με τη λεγόμενη ψυχροπολεμική, χαρακτηρίζεται από την ολοένα αυξανόμενη τάση της συγκεκριμένης φάσης «παγκοσμιοποίησης» να επιβάλλει μια ενιαία κυρίαρχη κουλτούρα. Πολλοί, μάλιστα, υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται απλά για τάση, αλλά για το πεπρωμένο μιας αναπόδραστης ενοποιητικής διαδικασίας της κυριαρχίας, που σημαδεύεται ανεξίτηλα από την συνεχιζόμενη έκρηξη των νέων τεχνολογιών, την χρήση υπολογιστών, την ελαχιστοποίηση των μεγεθών, την ψηφιακή απεικόνιση, τις δορυφορικές επικοινωνίες, τις οπτικές ίνες και φυσικά το Διαδίκτυο.
Μιλώντας στην συνεδρίαση της ΚΟ του Συριζα ο αντιπρόεδρος της Βουλής Αλ. Μητρόπουλος ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση πήγε απροετοίμαστη στην διαπραγμάτευση και χωρίς την συνδρομή των καλύτερων διαπραγματευτών της «και χάσαμε» (αυτό λέγεται «προφάσεις εν αμαρτίαις»). Σύμφωνα με δημοσιεύματα ο Μητρόπουλος τόνισε ότι ποτέ η αριστερά δεν κλήθηκε να υιοθετήσει και να εφαρμόσει ένα τόσο αντικοινωνικό πακέτο μέτρων. «Η πρόταση που υποβλήθηκε συνιστά την μνημονιακή μετάλλαξη της αριστεράς και την δυνάμει αυτοαναίρεσή της», είπε ο αντιπρόεδρος της Βουλής και υπογράμμισε: Συνέχεια
Ατελείωτες συνεδριάσεις τις τελευταίες μέρες στις Βρυξέλλες με φόντο το ελληνικό ζήτημα. Συζητήσεις επί συζητήσεων για να έλθει επιτέλους η πολυπόθητη συμφωνία. Γυρνώντας την κλεψύδρα του χρόνου λίγους μήνες πριν, το αντιμνημονιακό τότε Σύριζα μαινόταν κατά του e-mail Χαρδούβελη. Ποιος άλλωστε ξεχνά τις δηλώσεις των τωρινών κυβερνόντων, που εξαπέλυαν μύδρους εναντίον της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ για το πακέτο των μέτρων που θα έφερναν στην Βουλή; Συνέχεια
Σάλος προκλήθηκε, προ ημερών, από τις δηλώσεις του Υπουργού Επικρατείας και στενού συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα, Νίκου Παππά, με τις οποίες έθεσε καθαρά θέμα κομματικής πειθαρχίας, για την ψήφιση της επικείμενης συμφωνίας, για τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ. Η συγκεκριμένη δήλωση προξένησε την δυσαρέσκεια (σε πολλές περιπτώσεις επιφανειακή) στην κομματική βάση του κυβερνώντος κόμματος. Πλησιάζει η ώρα που οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα τοποθετηθούν στο κατά πόσον η συγκεκριμένη συμφωνία αποτελεί συνέχεια των καταστροφικών πολιτικών των προηγούμενων εξουσιαστικών διαχειρίσεων. Συνέχεια
«Ψευδείς αφηγήσεις έχουν ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι ψευδείς ειδήσεις με τις πολλαπλές μορφές τους –αφελείς φήμες, οργανωμένα ψεύδη, μύθοι– γεμίζουν τον βίο της ανθρωπότητας. Πώς γεννιούνται; Από ποια στοιχεία αντλούν την υπόστασή τους; Πώς διαδίδονται και γιγαντώνονται καθώς μεταδίδονται στόμα με στόμα ή από γραπτό σε γραπτό; Δεν υπάρχει άλλο ερώτημα που ν’ αξίζει τόσο να παθιαστεί μαζί του ο άνθρωπος που αρέσκεται να σκέπτεται την ιστορία».
Marc Bloch, Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου, Σκέψεις ενός ιστορικού
Μια φιλιππινέζικη παροιμία λέει ότι είναι πιο εύκολο να σταματήσεις ένα ποτάμι παρά τις φήμες. Οι φήμες έχουν το «προνόμιο» να αναπαράγονται γρήγορα, είτε είναι ψευδείς, είτε αληθείς, είτε μεταφέρουν με υπερβολικό, αλλά «αθώο» τρόπο ένα μέρος της πραγματικότητας, είτε φλερτάρουν με τον μύθο, είτε χρησιμοποιούνται συστηματικά για να εμπεδώσουν το οργανωμένο ψεύδος.
Εμάς θα μας απασχολήσει κυρίως η τελευταία περίπτωση.
Πότε, όμως, οι φήμες και μάλιστα οι ψευδείς έρχονται για «να μείνουν για πάντα»; Σε ποιες περιπτώσεις η επαγγελία της έλευσης της «νέας» εξουσίας παρουσιάζεται σχεδόν σαν ένα κοσμογονικό γεγονός, αναπόδραστο πεπρωμένο για τους κοινούς θνητούς, οι οποίοι είναι πλέον απλά υποχρεωμένοι να υποκλιθούν και να συστρατευθούν μαζί της;
Anarchy press gr 