Τα Αραβικά κράτη τα πρώτα χρόνια της Ισραηλινής επιβολής στην Παλαιστίνη (1948-1954)

Από την ί­δρυ­ση ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους (1948) μέ­χρι το 1956 υ­πο­λο­γί­στη­κε ό­τι υ­πήρ­χαν συ­νο­λι­κά 922.000 Πα­λαι­στί­νιοι πρό­σφυ­γες στις γει­το­νι­κές Α­ρα­βι­κές χώ­ρες. Στην Ιορ­δα­νί­α υ­πήρ­χαν 512.000, στον διά­δρο­μο της Γά­ζας 216.000, στον Λί­βα­νο 102.000 και στην Συ­ρί­α 90.000.

Ό­λοι αυ­τοί, α­πό τα τέ­λη του 1949 πα­ρέ­μει­ναν στα στρα­τό­πε­δα της UNRWA (Ορ­γά­νω­ση για την Α­να­κού­φι­ση και Α­πα­σχό­λη­ση Προ­σφύ­γων στην Πα­λαι­στί­νη), ό­που η βο­ή­θεια σε ε­πί­πε­δο βα­σι­κής τρο­φής, στέ­γης, υ­γειο­νο­μι­κών υ­πη­ρε­σιών, εκ­παί­δευ­σης και ερ­γα­σί­ας ή­ταν α­νε­παρ­κής, με α­πο­τέ­λε­σμα να πα­ρα­μεί­νουν ε­ξα­θλιω­μέ­νοι. Έ­νας τε­ρά­στιος α­ριθ­μός α­νει­δί­κευ­των ερ­γα­τών, ά­κλη­ρων, ξυ­πό­λη­των, α­γρο­τών, γυ­ναι­κών και παι­διών κα­τα­δι­κά­στη­καν να ζουν σε συν­θή­κες α­πό­λυ­της στέ­ρη­σης, α­πο­γο­η­τευ­μέ­νοι, πι­κρα­μέ­νοι και κρε­μα­σμέ­νοι α­πό την ελ­πί­δα ό­τι κά­πο­τε θα γύρ­να­γαν στην χα­μέ­νη γη τους.

Η ισ­ρα­η­λι­νή νί­κη εί­χε με­γά­λο α­ντί­κτυ­πο στους πλη­θυ­σμούς των α­ρα­βι­κών κρα­τών αυ­τών, για τους ο­ποί­ους ή­ταν έ­να σοκ και την θε­ω­ρού­σαν μια τα­πεί­νω­ση χω­ρίς προ­η­γού­με­νο. Ό­λη αυ­τή η κα­τά­στα­ση α­πο­τέ­λε­σε την α­φορ­μή να ξε­σπά­σουν βί­αιες α­ντι­δυ­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, τις ο­ποί­ες εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν νέ­ες εν­δο­ε­ξου­σια­στι­κές δυ­νά­μεις, που άρ­χι­σαν να ε­να­ντιώ­νο­νται έ­ντο­να στους πα­λιούς πο­λι­τι­κούς σχη­μα­τι­σμούς που κυ­βερ­νού­σαν στα α­ρα­βι­κά κρά­τη και να στο­χεύ­ουν στην α­να­τρο­πή τους.

Ο­λό­κλη­ρος ο α­ρα­βι­κός κό­σμος θε­ω­ρού­σε την πο­λι­τι­κή και τις ε­σω­τε­ρι­κές α­δυ­να­μί­ες των α­ρα­βι­κών γε­ρα­σμέ­νων κα­θε­στώ­των, την πραγ­μα­τι­κή αι­τί­α της α­πο­τυ­χί­ας και της τα­πεί­νω­σης των Πα­λαι­στι­νί­ων.