Γαλλία, απεργίες και συγκρούσεις σχεδόν καθημερινά

Μια σύνοψη των δύο τελευταίων μηνών:

Η οργή είναι μεγάλη. Κάθε μέρα, ένα χτύπημα, μια απεργία, μια εξέγερση στη χώρα. Προκειμένου οι πολλές πρωτοβουλίες να μην πέσουν στη λήθη και να δώσουν μια εικόνα της κοινωνικής κατάστασης η παρακάτω αναφορά είναι μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν οι απεργίες και οι ενέργειες που έλαβαν χώρα στη Γαλλία από τις 5 Δεκεμβρίου:

ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ: Η RATP (δημόσια συγκοινωνία στο Παρίσι) απεργεί για 45 συνεχείς ημέρες. Το Παρίσι ουσιαστικά παρέλυσε κατά τις επίσημες αργίες. Οι καθημερινοί αποκλεισμοί των σταθμών λεωφορείων, συχνά καταστέλλονται. Οι εργαζόμενοι των σιδηροδρόμων πολλαπλασιάζουν τις ενέργειες τους σε όλη τη χώρα. Η απεργία διακόπτεται στις 20 Ιανουαρίου. Στις 5 Δεκεμβρίου, η γραμμή TGV Paris-Lyon-Marseille υπέστη σαμποτάζ. Στα τέλη Δεκεμβρίου, η κυκλοφορία στις γραμμές της ανατολικής Γαλλίας επιβραδύνθηκε σημαντικά από την απεργία. Αρκετοί σταθμοί δέχθηκαν επίθεση από διαδηλωτές, ιδιαίτερα στο Savenay, στο Bordeaux και στο Παρίσι.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ: Πραγματοποιούνται διάφορες διακοπές κατά τη διάρκεια του Δεκεμβρίου, κυρίως στο Νομό Νάντ κατά τη διάρκεια διαδήλωσης και στο αστυνομικό τμήμα του Μπορντώ. Τον Ιανουάριο συσκοτίστηκαν η αγορά Rungis, στο CFDT, στο αεροδρόμιο του Orly κ.λπ. Η ηλεκτροδότηση διακόπτεται κατά τη διάρκεια των ωρών χαμηλής κατανάλωσης για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Στις 15 Ιανουαρίου, ο πυρηνικός σταθμός Gravelines μπλοκαρίστηκε από τους υπαλλήλους, με πυροτεχνήματα να εκτοξεύονται μπροστά από τα κτίρια. Πολλοί άλλοι σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής απειλήθηκαν να κλείσουν. Στα διυλιστήρια, από τον Δεκέμβριο πραγματοποιούνται κυλιόμενες απεργίες.

25 Μάη 1976. Απεργίες και συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας

Οδός Σταδίου

Το 1975 και το 1976 υπήρξαν από τις πλέον έντονες χρονιές από την σκοπιά των κοινωνικών συγκρούσεων. Οι κινητοποιήσεις χιλιάδων ανθρώπων στους χώρους μισθοδουλείας επιχειρείται να πνιγούν μέσα από την συνδιαλλαγή και την διαπραγμάτευση των κομματικών επιτελείων της αριστεράς και του αναδυόμενου, μέσα από τον εξουσιαστικό ορίζοντα, πράσινου ήλιου, που απλώνεται σκορπίζοντας ελπίδες «ανανέωσης» και «αλλαγής».

Σε ότι αφορά τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα συνδικάτα, η σχέση μεταξύ τους τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης είναι ιδιαίτερα στενή όταν δεν είναι σχέση υποτέλειας του συνδικάτου παράταξης προς το κόμμα. Μετά την πτώση της δικτατορίας τα δύο κόμματα της κομμουνιστικής αριστεράς βρήκαν νέο πεδίο ανταγωνισμού για την κατάκτηση πολιτικής ηγεμονίας με την ανάπτυξη των αντιδικτατορικών συνδικαλιστικών παρατάξεων ΑΕΜ (ΚΚΕ εσωτερικού) και ΕΣΑΚ (ΚΚΕ).

Ο χώρος του ΠΑΣΟΚ οργανώθηκε με την συγκρότηση της ΠΑΣΚΕ που γρήγορα ανέπτυξε μεγάλες δυνάμεις στα εργοστασιακά σωματεία, στις δημόσιες επιχειρήσεις και τράπεζες, εντάσσοντας στους κόλπους της αρκετούς νέους συνδικαλιστές που εμπνέονταν από τις ιδέες της συμμετοχής, του εργατικού ελέγχου, ακόμη και της αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων.

Ο ΣΕΒ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ…

Ο ΣΕΒ δεν άργησε, όπως ήταν αναμενόμενο, να πετάξει μακριά το φιλεργατικό προσωπείο που φόρεσε για λίγο με τις ευλογίες της πρώτης φορά αριστερά κυβέρνησης, τασσόμενο ανοικτά υπέρ των ομαδικών απολύσεων, ενώ ζητά την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών απολύσεων και βέβαια τον δραστικό περιορισμό των απεργιών.

Οι θέσεις αυτές περιλαμβάνονται στο εβδομαδιαίο οικονομικό δελτίο του με τίτλο «Ελευθερία στις συλλογικές συμβάσεις Εργασίας και στα ΜΜΕ».

Ας δούμε όμως και ορισμένες απ’ αυτές.

«Πιστεύουμε ότι έχουμε πάρει όλοι τα μαθήματά μας από το παρελθόν και μία τέτοια λύση αποτρέπει τον υπαρκτό κίνδυνο με το σημερινό σύστημα, ένας λαϊκιστής υπουργός Εργασίας να δώσει υπερβολικές αυξήσεις, μόλις δει τα πρώτα ίχνη της ανάκαμψης».

Οι καημένοι οι βιομήχανοι, που μαράζωσαν στο παρελθόν από τις «υπερβολικές αυξήσεις» απ’ αυτούς τους άπληστους και αχάριστους εργαζόμενους πήραν λέει το μάθημά τους. Όχι δεν είναι ονειροφαντασία, ούτε πρωταπριλιάτικο ανέκδοτο.

Έχει, όμως, και συνέχεια το ξεσάλωμά τους.

«Οι απεργοί δεν μπορούν να κρατούν όμηρο» την οικονομία ή να μην παρέχουν ελάχιστες ζωτικής σημασίας υπηρεσίες», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σύνδεσμος.

Μάλιστα! Οι απεργοί είναι, λοιπόν, οι υπεύθυνοι για την «κρίση», για την φτώχεια, για όλα τα δεινά που αντιμετωπίζουν τόσες και τόσες κοινωνικές ομάδες και το χειρότερο; Δεν έχουν πάρει οι μπαγάσηδες ακόμη το μάθημά τους.

Μωρέ τους χρειάζεται μια αριστερή κυβέρνηση που να είναι όλη δική τους. Τσίπρα δώσε τους να καταλάβουν. Ξέρεις εσύ…

Δημοσιεύθηκε από Παρεμπιπτόντως

ΣΥΝΕΧIΖΕΤΑΙ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΕ-ΟΤA ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΣΥΜΠΛΟΚΕΣ ΑΠΕΡΓΩΝ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕIΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΟΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ

Μικροσυμπλοκές σημειώθηκαν από απεργούς της ΠΟΕ-ΟΤΑ έξω από το υπουργείο Εσωτερικών, όπου διαδήλωναν κατά την 5^η ημέρας της απεργιακής τους κινητοποίησης, και ενώ προσπαθούσαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό με αποτέλεσμα να αντιμετωπισθούν με ρίψη χημικών.

Οι απεργίες στην επαρχία Cusco στο Περού παραλύουν τις εξαγωγές

Η επαρχία La Convencion, στην περιφέρεις  Cusco του Περού έχει παραλύσει λόγω των γενικών απεργιών στην εταιρία αερίου  Camisea, που εξάγει σημαντικές ποσότητες αερίου.
Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες, κυρίως στην πρωτεύουσα της επαρχίας Quillabamba, με πληθυσμό 60,000 κατοίκων, και τη γειτονική Echarate, με πληθυσμό περίπου 30,000. Οι απεργίες έχουν ενταθεί μετά τη σύλληψη 17 ατόμων μέσα σε ένα σαββατοκύριακο.

Η ιστορία της μαύρης σημαίας (Μέρος Α΄)

«Είμαστε περήφανοι που την κρατάμε, λυπούμαστε που αναγκαζόμαστε να το κάνουμε, και προσμένουμε την ημέρα που ένα τέτοιο σύμβολο δεν θα είναι πια απαραίτητο». (Χάουαρντ Έλρικ: Ανακαλύπτοντας και πάλι την αναρχία)

Υπάρχουν πλήθος αναφορές για την χρήση της μαύρης σημαίας από τους αναρχικούς. Η γνωστότερη ίσως είναι αυτή των συντρόφων του Νέστορα Μάχνο στη διάρκεια της Επανάστασης στη Ρωσία. Οι σύντροφοί του υψώνοντας μαύρες σημαίες οδήγησαν αναρίθμητες στρατιές και κράτησαν ένα μεγάλο μέρος της Ουκρανίας χωρίς συγκεντρωτική εξουσία για δύο ολόκληρα χρόνια (βλ. Πήτερ Αρσίνωφ, «Ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος»).

Η μαύρη σημαία έφερε τα συνθήματα «Ελεύθεροι να Πεθάνουμε» και «Η Γη στους Αγρότες, τα Εργοστάσια στους Εργάτες» (βλ. Πήτερ Μάρσαλ, «Απαιτώντας το αδύνατο», σελ. 475). Στη δεκαετία του 1910, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο μεξικάνος επαναστάτης, χρησιμοποιούσε μια μαύρη σημαία με μια νεκροκεφαλή και την εικόνα της Παναγίας, που έφερε το σύνθημα «Γη και Ελευθερία» («Τierra y Libertad»). Το 1925, οι γιαπωνέζοι αναρχικοί ίδρυσαν την Ομοσπονδία Μαύρης Νεολαίας και το 1945 όταν η αναρχική ομοσπονδία ανασχηματίσθηκε, ονόμασαν την εφημερίδα τους Kurohata, «Μαύρη Σημαία», (Πήτερ Μάρσαλ, σελ. 525-6). Οι φοιτητές στο Παρίσι κρατούσαν μαύρες (και κόκκινες) σημαίες στη διάρκεια της γενικευμένης εξέγερσης του 1968 καθώς και στην αμερικάνικη Σύνοδο Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία την ίδια χρονιά. Περίπου την ίδια εποχή, άρχισε να εκδίδεται το βρετανικό περιοδικό «Μαύρη Σημαία», το οποίο ακόμη συνεχίζει να εκδίδεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Σήμερα, αν πάει κανείς σε κάποια διαδήλωση θα δει συνήθως τους αναρχικούς να υψώνουν τη Μαύρη Σημαία τους.