«Δεν μπορεί για μια απόφαση η οποία ελήφθη από τον πρωθυπουργό και το πρωθυπουργικό γραφείο και υλοποιήθηκε από τους υπουργούς του να μην αναλαμβάνει κανένας την ευθύνη και να φταίνε τρίτοι,» βρόντηξε και άστραψε στην κατάθεσή της στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής η αξιότιμη συμβολαιογράφος (σύζυγος του πρώην υπουργού της ΝΔ και αυτοχρισμένου ως νόμιμου και ηθικού Γ. Βουλγαράκη), που αντιμετωπίζει κατηγορίες επειδή συνέταξε την πλειονότητα των συμβολαίων ανάμεσα στη Μονή Βατοπεδίου και στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου. «Εγώ ξέρω ότι όσοι φοράνε παντελόνια αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και βγαίνουν και λένε ότι “εγώ έδωσα την εντολή επειδή ήθελα να γίνει αυτό”, όπως τις αναλαμβάνω εγώ που δεν φοράω παντελόνια», συνέχισε με ακόμη πιο μαγκιόρικο και αγριεμένο ύφος η Πελέκη.
Και ποιον «πελέκησε» πιο πολύ η …κυρία; Μα ποιον άλλον… «Θα περίμενα από τον κ. Καραμανλή αντί να λέει “δεν ήξερα” να βγει και να πει μόλις ξεκίνησε όλος εκείνος ο θόρυβος για την υπόθεση ότι “ελήφθη κυβερνητική απόφαση και έτσι έγιναν τα πράγματα” και να καλέσει πέντε έξι οίκους του εξωτερικού να γνωμοδοτήσουν αν ζημιώθηκε το Δημόσιο και αν ωφελήθηκε η Μονή».
Ούτε ήξερε, λοιπόν, ο Καραμανλής ούτε ρώταγε, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος. Ήξερε, μας λέει η μαρτυριάρα Πελέκη, αλλά δεν ρώταγε, πιστώνοντάς τον πάντως με μια τελευταία ευκαιρία: «Θα περίμενα έστω και τώρα να βγει να μιλήσει ο κ. Καραμανλής» δήλωσε αργότερα στους δημοσιογράφους αφού όπως συνέχισε «είναι κατηγορούμενος όλος ο κορμός του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή τα γνωμοδοτικά συμβούλια, οι ορκωτοί εκτιμητές, οι υπηρεσιακοί παράγοντες της ΚΕΔ και μόνο μία συμβολαιογράφος», εκφράζοντας το παράπονο της που δεν έχουν κατηγορηθεί άλλοι συνάδελφοί της που επίσης συνέταξαν συμβόλαια για τη Μονή, έστω και αν όλοι αυτοί «δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να υλοποιήσουν υπουργικές αποφάσεις».
Συγκινητικό το ξέσπασμα της κ. Πελέκη, κατανοητή η αίσθηση μοναξιάς και η ανάγκη της να είναι συγκατηγορούμενη με κάποιους συμμαθητές της…
Και βέβαια, τώρα που ο βασιλιάς είναι γυμνός, όλοι καμώνονται ότι συνέβαλαν στο ξεβράκωμά του.
Και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε μας λείπει ο κατά δήλωσή του αντιεξουσιαστικός τύπος Καραμανλής και ακόμα περισσότερο εκείνη η ψυχή ο Βύρωνας Πολύδωρας. Αλλά ας είναι, μην μας πιάνουν τώρα νοσταλγίες…
Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Ισχυρίζονται πολλοί και δεν έχουν άδικο ότι στο πεδίο της πολιτικής, η καλή φήμη είναι σημαντική επειδή αποτελεί ένα ζωτικό πόρο της συμβολικής ισχύος και ότι επίσης όσο καλή φήμη και αν έχει συσσωρεύσει ένας πολιτικός (είτε λόγω της σχετικής συνδρομής των ΜΜΕ είτε λόγω δυνατότητας παροχών για μια συγκεκριμένη περίοδο) ή ακόμα και ένας θεσμός, πολύ γρήγορα αυτή μπορεί να καταρρακωθεί. Άλλο τόσο αλήθεια είναι το γεγονός ότι αρκετοί πολιτικοί έχουν βγει αλώβητοι από την δίνη των λεγόμενων σκανδάλων.
Έχουμε υποστηρίξει επανειλημμένα ότι τόσο η έκταση όσο και η χρονική διάρκεια των «αποκαλύψεων» των λεγόμενων σκανδάλων είναι απολύτως ελεγχόμενη και εντάσσεται σε ευρύτερους κυριαρχικούς σχεδιασμούς. Σ’ αντίθετη περίπτωση θα πρέπει κανείς να δεχθεί ότι η «αποκάλυψη» των διαφόρων σκανδάλων έγκειται στην ειλικρινή διάθεση και προσπάθεια της εξουσίας να αυτοϊαθεί.
Πρόκειται, όμως, περί αυτού; Όχι βέβαια. Όσο και να κοπιάζουν περιώνυμοι εκφραστές της πολιτικής ελίτ να πείσουν ότι ναι πράγματι κάποιοι έβαλαν το δάκτυλο στο μέλι και ότι ναι, ακόμα περισσότεροι έβαλαν ολόκληρο το χέρι μέσα στο βάζο, αλλά δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Και βέβαια το γεγονός αυτό δεν το υποστηρίζουμε πλέον μόνο εμείς, τα ανατρεπτικά στοιχεία, οι αναρχικοί. Έρχεται λόγου χάρη η κ. Πελέκη σάρκα εκ σαρκός τους και ισχυρίζεται κατηγορηματικά ότι όχι μόνο υπεύθυνος ήταν ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, αλλά και ότι η επιχείρηση «κάθαρση» είναι μια απλή μπαρούφα.
Περί τίνος πρόκειται λοιπόν;
Είναι άκρως διδακτική η εμπειρία από το «ξαφνικό» ξέσπασμα αμέτρητων σκανδάλων στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 που αφορούσαν το ιταλικό κράτος και τα ιταλικά κόμματα, που εξίσου βασίζονταν στην πατρωνεία, και στις πελατειακές σχέσεις με τους οπαδούς και ψηφοφόρους τους. Αν ανατρέξει λοιπόν κανείς σ’ αυτή την περίοδο θα βρει την σχέση που είχε η «ανακάλυψη» σκανδάλων με την βαθμιαία μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος, την προθυμία της αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κόμματος να συμμετάσχει άμεσα στην διαχείριση των κρατικών υποθέσεων αλλά και με τα αποτελέσματα της κρατικής καταστολής και την υποχώρηση της έντασης του κοινωνικού ανταγωνισμού.
Το πολιτικό τοπίο, λοιπόν, αλλάζει, χωρίς να σημαίνει κάτι τέτοιο ότι οι δυνατότητες των εξουσιαστών θα μειωθούν. Αντίθετα, ο συνολικότερος σχεδιασμός αποσκοπεί στην αύξησή τους και μόνο η κοινωνική δράση μπορεί να τους προβληματίσει εφ’ όσον και αν συντίθεται με αναρχικές απόψεις και πρακτικές. Κοντός ψαλμός αλληλούια…
Anarchy press gr 